Nieuw-Zeeland deel negen: een opera kan levens redden

Donderdag 11 januari

Dunedin zegt me helaas niet zo veel en ik ben dan ook blij dat ik een tour kan doen van een halve dag over het schiereiland van Otago. Er zijn namelijk meer geïnteresseerden dan plaatsen en dat betekent dat helaas één persoon niet kan deelnemen. De trip begint echter in de namiddag en dus heb ik nog een volledige ochtend om iets te doen. Nou, dat doen bestaat uit uitslapen en op mijn duizendste gemak naar het stadscentrum wandelen. Ik vertrek na tien uur en via een kort stukje langs de botanische tuin en universiteitsboot kom ik in Dunedin aan. Het centrum heb ik gisteren ook al gezien, dus lang blijf ik hier niet. Ik ga naar de haven van Dunedin waar de tour rond het schiereiland van Otago begint. Hier drink ik nog een kopje koffie vooraleer ik met vier andere reisgenoten vertrek. Er zijn nog twee andere plaatsen waar mensen worden opgepikt waaronder het sprookjesachtige Larnach Castle, het enige kasteel van Nieuw-Zeeland dat er prachtig uitziet. 

De Otago Peninsula Wildlife Tour begint nogal teleurstellend met een stop bij een baai en een strandwandeling waar we enkele pelsrobben zien. De gids is deskundig, maar heeft evenveel charisma als een rood stoplicht en weet me helaas niet te boeien. Bovendien gaat de strandwandeling behoorlijk traag waardoor ik een geeuw niet kan onderdrukken. Het volgende onderdeel van de tour vindt plaats op een aftands bootje waar twee keer zoveel mensen opzitten als voorzien waardoor het een drukte van jewelste is. De voorzijde aan de boeg is de meest interessante plaats, want hier kan je het best een glimp opvangen van de koningsalbatrossen die massaal broeden op de rondom liggende kliffen. Uiteraard zit ik achteraan, maar gelukkig maakt het bootje regelmatig een rond zodat iedereen deze majestueuze vogels kan fotograferen. 

Het hoogtepunt van de dag is toch wel het bezoekje aan Opera. Dan heb ik het niet over het Garnier in Parijs, maar wel over Otago Peninsula Eco Restoration Alliance dat is gehuisvest op een apart domein waar je enkel onder begeleiding mag komen. In dit reservaat worden er een heleboel pinguïnkuikens gehouden van de geeloogpinguïn. Deze pinguïnsoort is één van de meest zeldzame soorten ter wereld en wordt met uitsterven bedreigd. Behoud is dus van cruciaal belang en daarom is het belangrijk dat de kuikens kunnen worden uitgezet wanneer ze volwassen genoeg zijn. Er is ook een vrouwtje en adolescent aanwezig. Zij verblijven hier tijdelijk totdat ze voldoende opgeknapt zijn om terug in het wild te leven. 

Wat verder op het domein gaan we op zoek naar wilde pinguïns, maar dan moet je wel heel veel geluk hebben. Die is echter niet aan onze zijde en we treffen geen wilde geeloogpinguïns aan. Wel aanwezig is een blauwe dwergpinguïn die je in deze contreien ook vaak aantreft. Het beestje houdt zich schuil in één van de vele kastjes hier die eigenlijk bedoeld zijn voor geeloogpinguïns. Hij trekt er zich echter weinig van aan.   

Vrijdag 12 januari

Heb je je al eens afgevraagd wat de meest teleurstellende bezienswaardigheden zijn ter wereld? Klassiekers zijn Manneken Pis in Brussel, de toren van Pisa of de apostelen die uit de astronomische klok komen in Praag. In Nieuw-Zeeland is die twijfelachtige eer weggelegd voor de Mouraki Boulders. Dit zijn koepelachtige rotsen die op het strand liggen, maar hun enorme omvang komt niet echt tot uiting omdat ze grotendeels bedolven zijn onder het zand. Het bezoekje aan deze rotsen is goed voor tien minuten kijkplezier, maar daarna heb ik het wel gezien. Toch is het geen vergeefse moeite om naar hier te komen, want ik heb hier mijn laatste kans gegrepen om een souvenir te kopen. Het wordt een weinig geïnspireerde kopie van de Mouraki Boulder die is gemaakt uit lijmsteen hier in de buurt. En ook de niet weg te denken koffiestop is goed voor een koffietraktatie voor de mond. 

Een volgende tussenstop wacht ons enkele uren later bij Oamaru, ook wel de Steampunk Capital van Nieuw-Zeeland en zelfs de wereld genoemd. Volgens ChatGPT is Steampunk "een subcultuur en esthetisch concept dat de verbeelding stimuleert door het combineren van geavanceerde technologieën, esthetiek uit het Victoriaanse tijdperk en alternatieve geschiedenis. Het gaat om het creëren van een wereld waarin stoomkracht, complexe mechanische constructies en verfijnde, met koper versierde apparaten de norm zijn. Steampunk daagt de conventionele grenzen van tijd en technologie uit, waarbij ingenieuze uitvindingen, vaak aangedreven door stoommachines, de hoofdrol spelen. Het is een eerbetoon aan de verbeelding, waarin wetenschap, kunst en geschiedenis samenkomen om een unieke en fantasierijke realiteit te vormen". Het Victoriaanse tijdperk neemt inderdaad een belangrijke plek in Oamaru waar verschillende straten nog uit de negentiende eeuw lijken te komen. Voeg daar nog enkele stoommachines aan toe en je hebt dus de hoofdstad van de Steampunk. Het is leuk om hier even rond te kuieren, maar bijster groot is het hier wel niet. Een bezoekje aan het Steampunk Museum is misschien wel de moeite, maar ik ben er in ieder geval niet binnen geweest. Er is ook een Steampunk Festival maar dat vindt plaats begin juni, dus lang voor of na mijn bezoekje aan Oamaru. 

De laatste halte van Nieuw-Zeeland is Christchurch, eveneens de thuisplaats van buschauffeur Geoff. Geoff werd gedurende heel de rondreis op het zuidereiland vakkundig gemuilkorfd gehouden door reisbegeleidster Marion aangezien Geoff het talent heeft oeverloos te kunnen vertellen, maar vaak over dingen die toeristen uit de lage landen weinig interesseren. Dat hebben we niet zelf kunnen merken tot vandaag. Geoff blijkt een vat vol kennis te zijn over Christchurch. De twee meest in het oog springende gebeurtenissen zijn de aardbevingen uit 2011 en 2016 die heel wat gebouwen hebben vernield en ook een aardig aantal mensenlevens heeft gekost. De trotse kathedraal is hierbij ook ernstig vernield. Die wordt nu weer opgeknapt, maar dat is een werk van lange adem en ondertussen is er een transitiekerk opgericht die bestaat uit - en ik lieg niet - papier en karton. Dat vergt uiteraard een bezoekje en ook het centrum rond de kathedraal wordt even bezocht vooraleer we naar het hotel gaan. De avond wordt afgesloten met een afscheidsdiner om een toch wel erg knappe reis in stijl te vieren.    

Zaterdag 13 januari en Zondag 14 januari

Ik zie het minst uit naar de terugvlucht, want het wordt 24 uur vliegtuigjes en luchthavens bekijken. De terugvlucht naar Singapore gaat nog redelijk vlot, maar de transit in Singapore duurt maar liefst zes uur. Genoeg tijd om even buiten de luchthaven te gaan en de werkelijk prachtige botanische tuin van Singapore te bezichtigen. Stresskip als ik ben, heb ik dit toch overgeslagen, maar de twee dames die dit hebben gedaan waren toch danig onder de indruk. Misschien voor de volgende keer dan... De tweede vlucht brengt me van Singapore naar Amsterdam en deze vlucht duurt een ontzagwekkende veertien uur. Naar goede gewoonte slaap ik niet op een vliegtuig en dan duurt zo'n vlucht extra lang. Gelukkig zit ik bij beide vluchten wel aan het gangpad waar ik af en toe mijn been kan strekken. 

Na een heel lange vlucht van veertien uur land ik in Amsterdam en dat heb ik geweten. Weg is het stralende zonnetje en de warme termperaturen. Welkom grijze lucht, koude wind, felle regen en ochtendmist. De omschakeling kan haast niet groter. Ook voor de jetlag moet ik even oppassen, want de klok draait twaalf uur terug en de helft van een etmaal is behoorlijk veel. De truc is echter om de dag bij de landing uit te doen op basis van het lokale uur en om dan het ritme terug op te nemen. Dat is behoorlijk moeilijk, want ik ben toch vrij moe en hoewel ik al om zeven uur 's ochtend geland ben op Schiphol moet ik nog de trein naar België nemen om thuis te geraken. Daar kan ik welgeteld zondag nog even rusten vooraleer ik maandag weer aan de slag ga. Maar met deze prachtige reis in het achterhoofd drijf ik verder op deze adrenaline.