Oscars 2015: amper verrassingen

Voorspelbaar

Na het debacle van vorig jaar waar Twelve Years a Slave onverwacht - en ook onterecht - de Oscar voor beste film wegkaapte, is deze editie van de Oscaruitreikingen gespaard gebleven van grote verrassingen. Winnaar van de dag werd Birdman dat vier beeldjes verdiende waaronder de twee belangrijkste: beste film en beste regie. Verliezer van de dag werd het coming-of-age verhaal Boyhood dat één beeldje verzamelde: dat van beste vrouwelijke bijrol voor Patricia Arquette. Ook The Grand Budapest Hotel sleepte vier Oscars in de wacht, maar dan in de zogenaamde technische categorieën zoals beste make-up en beste kostuumontwerp.  

Een overzicht

De Academy Award voor beste film ging dus naar Birdman. Zelf twijfelde ik tussen Whiplash en Birdman als verdiende winnaar, maar uiteindelijk ging mijn voorkeur uit naar Whiplash. Toch is Birdman zeker en vast een verdiende winnaar. Van de genomineerde biopics was wellicht geen enkele film een serieuze kanshebber en is het vreemd te noemen dat Foxcatcher geen nominatie verdiende. Ook andere spraakmakende films zoals Nightcrawler of Interstellar mochten gerust genomineerd worden voor deze categorie, maar moesten de duimen leggen voor degelijke, maar geen bijzonder biopics zoals The Theory of Everything en Selma. 

Ook het beeldje voor bete regie ging naar Birdman waar regisseur Alejandro González Iñárritu zijn kenmerkend magisch realisme introduceerde aan het grote publiek. De film werd ook gedraaid alsof het in één continue opname op beeld werd vastgelegd en dat leverde Birdman ook de Oscar voor beste cinematografie op. 

De acteurs

Bij de acteerprestaties vielen er ook weinig verrassingen te noteren. Eddie Redmayne was mijn favoriet voor beste mannelijke hoofdrol en zo geschiedde, al zal Michael Keaton zeker en vast voor verdeeldheid hebben gezorgd bij de juryleden. De beste vrouwelijke hoofdrol was weggelegd voor Julianne Moore in Still Alice, een film die ik tot dusver nog niet heb gezien. Moore is geen high-profile actrice, maar trad wel al in enkele bekende klassiekers op zoals The Big Lebowski. 

J.K. Simmons stond met stip op één genoteerd voor beste mannelijke bijrol en het was niet meer dan logisch dat hij de prijs verdiende. Als psychopatische brulboei zette hij de prestatie van zijn leven neer in Whiplash. Patricia Arquette hield de eer hoog van Boyhood waar ze de Oscar van beste vrouwelijke bijrol in de wacht sleepte. Een acteerprestatie waar ze - letterlijk - jarenlang heeft aan gewerkt aangezien de film over twaalf jaren is opgenomen. 

De nevencategorieën

De prijs van beste animatiefilm was weggelegd voor Big Hero 6 van Disney. The Grand Budapest Hotel verzamelde zoals eerder gezegd maar liefst vier beeldjes in vier technische categorieën waaronder de grootste verrassing van het gehele evenement. De film kreeg namelijk de prijs van beste muziek en dat had ik niet verwacht. Ik zou namelijk al m'n geld inzetten op de muziek van Interstellar waar Hans Zimmer zichzelf heeft overtroffen en ook regisseur Christopher Nolan noemde de muziek van Zimmer in Interstellar zijn beste werk ooit. De Duitse componist krijgt daarmee niet de kritische erkenning die hij verdient. 

Er viel ook een kleine verrassing te noteren bij de inbreng van beste buitenlandse film. De Poolse film Ida werd verkozen en niet Timbuktu uit Mauritanië. Nochtans wist deze laatste enkele belangrijke prijzen weg te kapen bij de Césars, de Franse tegenhanger van de Oscars.

Agile testing: het boek

Wat is agile testing?

Hoewel het agile manifesto is geschreven in 2001 geniet het pas de laatste vijf jaar meer bekendheid. Midden jaren 2000 waren we al bekend met principes zoals timeboxing, extreme programming en iteratieve cycli. We noemden het iets anders, maar nu vallen al deze begrippen onder de paraplu van "agile". Veel bedrijven zijn recent overgetapt naar agile, maar stuiten niet geheel onverwacht op een heleboel problemen. Als je het agile manifesto leest, denk je te maken hebben met een nieuw wondermiddel in de IT-sector. Het belooft namelijk een product dat altijd werkt, betere requirements door snelle en veelvuldige communicatie en interactie, veel snellere feedback voor ontwikkelaars en testers en een time-to-market waar traditionele watervalprojecten alleen maar van kunnen dromen. De waarheid is echter een stuk genuanceerder. 

Agile is een paraplu waar veel methodes onder worden gecatalogeerd waaronder Scrum. Scrum is een ontwikkelingsmethodologie die is uitgegroeid tot de de facto manier van werken wanneer agile wordt toegepast. Scrum wordt in agile omschreven als een lightweigth approach wat zoveel wil zeggen dat het steunt op een aantal principes maar is geen methodologie hoe je voorschrijft hoe je moet ontwikkelen en testen. Bijkomend probleem is dat Scrum een ontwikkelingsmethodologie is die vooral bedoeld is voor ontwikkelaars. Het zegt bijna niks over testing behalve dat er acceptatiecriteria moeten worden geschreven voor user stories. Ook over project management zegt het weinig en vertelt enkel dat de scrum master naar de burndown chart moet kijken om de vooruitgang te beoordelen. 

Weer een boek?

Lisa Crispin en Janet Gregory zagen dat testing in agile projecten meestal stiefmoederlijk werd behandeld en niet de erkenning heeft dat het verdient. Daarom schreven beide dames in 2009 het boek Agile Testing: A Practical Guide for Testers and Agile Teams. Beide auteurs zijn afkomstig uit de discipline van software testing en staan met beide voeten in de grond. Het zijn dus geen managementgoeroes of academici die zeggen hoe je in theorie software testing toepast in een agile project. Het duo put veelvuldig uit hun ervaring om voorbeelden te geven uit de praktijk en elk hoofdstuk in het boek maakt gebruik van een mind map om alle mogelijke onderwerpen te dekken. Bovendien zijn de hoofdstukken beknopt, maar wel ter zake geschreven zodat je op een kwartier tot halfuur een hoofdstuk kan lezen en heb je het gevoel iets bijgeleerd te hebben.

Als je het boek leest, beschik je best over een basiskennis van agile ontwikkelingsmethoden zoals Scrum, maar dat is in een mum van tijd geleerd. Ook als je veel over agile ontwikkeling weet, is het boek de moeite aangezien het boek vooral bekeken wordt uit het perspectief van de tester en niet zozeer van de ontwikkelaar. Daarvoor bestaan namelijk duizenden andere boeken. De toegevoegde waarde van Agile Testing: A Practical Guide for Testers and Agile Teams is dat het concrete oplossingen aanreikt voor de transitie van software testing in traditionele watervalprojecten naar software testing in agile projecten. Het beoordelen van productrisico's en hun impact - zowat de hoeksteen van software testing - gebeurt in agile projecten op een totaal andere manier door gebruik te maken van testing quadrants. Daarom is dit boek eigenlijk verplichte literatuur voor al wie met agile projecten en software testing werken. 

Walchowskis descending

Origineel en intrigerend

Er zijn weinig films die kunnen zeggen dat ze een kaskraker zijn en tegelijk ook intrigerend en filosofisch. The Matrix uit 1999 is daar echter een uitzondering op. Deze actiefilm annex filosofieverhaal ontvouwt laag na laag op een intelligente manier een intrigerend plot dat de kijker van begin tot einde weet te boeien. The Matrix werd terecht geloofd om zijn spectaculaire special effects, hoewel de film enkele obligate stukken heeft zoals het altijd voorspelbare verraad en één of twee grote gaten in de plot. Het zette de Walchowskis (toen nog door het leven gaand als Walchowski Brothers) meteen op de regiekaart. De twee sequels waren echter een teleurstelling en sindsdien kan je het parcours van dit tweetal op z'n minst grillig noemen. 

One trick pony

In het Engels hebben ze een mooie uitdrukking voor dit fenomeen: one trick pony. Iemand die één kunstje kan en dit blijft herhalen. Voorbeeld bij uitstek is regisseur uit M. Night Shyamalan die met The Sixth Sense (ironisch genoeg ook uit 1999) een intelligente thriller neerzette, maar sindsdien van de ene mislukking naar de andere sukkelt met als voorlopig dieptepunt The Last Airbender, een mislukte adaptatie van de gelijknamige tekenfilmreeks. Het parcours van Andy en Lana Walchowski vertonen opvallende gelijkenissen met dat van Shyamalan. Ook zij zijn beroemd geworden met één film, maar zoeken sindsdien naar bevestiging die ze nergens kunnen terugvinden. 

Toch vertoont de loopbaan van beiden meer pieken dan de loopbaan van Shyamalan dat enkel over dalen gaat. De Walchowskis waren bijvoorbeeld drie jaar geleden verantwoordelijk voor het genietbare Cloud Atlas en traden ook op als producent voor de cultklassieker V for Vendetta. Dat zijn toch twee films die iedere big shot in Hollywood op zijn CV wil hebben staan. Met Jupiter Ascending bereikt het tweetal echter een dieptepunt in hun carrière.

Origineel?

Jupiter Ascending moest oorspronkelijk de zomer blockbuster van 2014 worden, maar werd ruim een half jaar uitgesteld, officieel omwille van post-productie waar er nog tijd en ruimte nodig was voor de special effects. Dat zal - gedeeltelijk - kloppen, want visueel ziet Jupiter Ascending er geweldig uit met prachtige buitenaardse decors en pijlsnelle actie waar scènes soms twee oogwenken duren. De andere reden is allicht dat de studio ook wel wist dat de kwaliteit van de film niet goed genoeg is. Sommigen noemen de film origineel en intelligent omdat het met een nieuw verhaal afkomt. De waarheid is echter dat de film enorm voorspelbaar is. Je kan de film met een checklist bekijken en elk voorspelbaar element in een klassieke actiefilm aanvinken. Verraad: check. Onbenullig personage wordt belangrijkste personage in het universum: check. Datzelfde personage wordt beschermd door held met duister verleden: check. Terug datzelfde personage wordt verliefd op held: check. Slechterik doet zich voor als vriend, maar blijkt toch slechterik te zijn: check. Je kan zo een bingoavond organiseren met deze film. 

Jupiter Ascending wordt eveneens intelligent genoemd omdat de Walchowskis goed hebben nagedacht over het verhaal, of toch tenminste de wereld wat in het verhaal opduikt. In het begin van de film wordt met de regelmaat van de klok verschillende partijen geïntroduceerd en kan je in een onoplettende bui de film zelfs niet eendimensionaal noemen. Vooral omwille van het feit dat er drie partijen zijn die als slechterik van dienst optreden met hun eigen manschappen en er een genoegen in scheppen om elkaar dwars te liggen. Wat je echter te zien krijgt is een plot waar het hoofdpersonage verhuist van slechterik één naar slechterik twee en vervolgens naar slechterik drie. Eendimensionaal met wat meer toeters en bellen dus. Intelligent is Jupiter Ascending dus ook zeker niet.

Popcorn

Jupiter Ascending wordt door veel critici in de pan gehakt, maar is het geesteskindje van de Wachowskis echt zo slecht? Als typische blockbusterfilm kan je de film gemiddeld noemen. De film is inderdaad voorspelbaar met een flutverhaal en matige acteerprestaties, maar tegelijk stoorde ik me nergens aan. Ik kan me inbeelden dat voor veel mensen dit soort films een soort van guilty pleasure is, een film die weinig hoogstaand is, maar wel genietbaar. Het mag gezegd worden dat een hese Eddie Redmayne als slechterik van dienst geweldig staat te overacten en het visuele spektakel zal allicht veel mensen kunnen bekoren. In een tijd waar Transformers: Age of Extinction meer dan één miljard dollar oplevert, is Jupiter Ascending zo slecht nog niet.