dinsdag 31 januari 2017

Horloges 2017 - de tussenstand van januari

Voornemen voor 2017
Eén van mijn voornemens voor 2017 was om bij te houden welke horloges ik het meest draag. Op basis van deze lijst kan ik dan op een objectieve manier bekijken welk horloge eventueel verkocht kan worden. Het minst gedragen horloge is dan namelijk de grootste kandidaat. Na één maand in het nieuwe jaar ziet deze lijst er als volgt uit:

Horloge
1/jan Portsea
2/jan SARB065
3/jan Submariner
4/jan FFD0F001W
5/jan DSotM
6/jan SBGR083
7/jan SBGA011
8/jan D-Star
9/jan ER24001B
10/jan DSotM
11/jan Submariner
12/jan FFD0F001W
13/jan SARB065
14/jan Wwoor
15/jan Portsea
16/jan SBGR083
17/jan /
18/jan /
19/jan /
20/jan /
21/jan /
22/jan /
23/jan SBGA011
24/jan SBGR083
25/jan DSotM
26/jan SARB065
27/jan Submariner
28/jan FFD0F001W
29/jan Portsea
30/jan SBGA011
31/jan DSotM



Meteen valt op dat ik tussen 17 en 22 januari geen horloge heb gedragen. De reden daarvoor is erg simpel: de hemden die ik toen droeg, lieten het dragen van het horloge niet toe. Als ik tel hoeveel keer een horloge is gedragen, kom ik tot volgend overzicht:

Horloge Gedragen
Seiko SBGA011 3
Seiko SBGR083 3
Seiko SARB065 3
Orient ER24001 (Bambino) 1
Orient FFD0F001W (Senator) 3
Melbourne Watch Company Portsea 3
Omega Speedmaster Dark Side of the Moon 4
Rolex Submariner (Ref 114060) 3
Wwoor 1
Rado D-Star 1

Een eerste conclusie
Meteen valt op dat in dit lijstje de horloges bijna even vaak worden gedragen. Dat is wellicht het resultaat van het bijhouden van dit lijstje. Aangezien ik meer let op welk horloge ik draag, ga ik er automatisch meer rekening mee houden. Het is dus eigenlijk een catch 22. Het is dus geen toeval dat de meeste horloges drie keer gedragen zijn aangezien ik een collectie heb van tien stuks en januari 31 dagen telt. 

Toch is er één horloge dat met de hoofdprijs gaat lopen en dat is de Omega Speedmaster Dark Side of the Moon. En om heel eerlijk te zijn: ik ging ervan uit dat dit een gelijkspel ging worden met de Seiko SBGA011. Gisteren droeg ik de Snowflake namelijk en dacht ik dat ik het vier keer had gedragen deze maand. Aangezien Speedy Tuesday een traditie is in horlogeland opteerde ik vandaag voor de DSotM. Nu blijkt echter dat ik de Snowflake slechts drie keer heb gedragen en zo gaat de DSotM met de eer lopen. 



Andere horloges die drie keer zijn gedragen, zijn de Rolex Submariner, Seiko SARB065, Seiko SBGR083, Orient FFD0F001W en de Portsea van Melbourne Watch Company. Dat laatste mag een kleine verrassing heten aangezien ik initieel had aangekondigd dat ik verwachtte dat de Portsea één van de minst gedragen horloges ging worden. Anderzijds is de Portsea bijna letterlijk een zondagshorloge aangezien ik het totnogtoe enkel zondag heb gedragen wat een dag is waar ik meestal thuis lui in de zetel zit. 

Exemplaren die slechts één keer zijn gedragen, zijn de Orient ER24001B, Rado D-Star en Wwoor. De eerste twee zijn een kleine verrassing want de Bambino draag ik toch af en toe of dat dacht ik toch althans. Voor de Rado gelden er verzachtende omstandigheden aangezien ik dit als het ultieme vakantiehorloge beschouw. De kast is van keramiek waardoor het tegen een stootje kan, ziet er tijdloos uit waardoor het niet echt opvalt en zit als gegoten. Later dit jaar heb ik een aantal trips gepland waar de Rado meer dan genoeg kansen krijgt om de schade in te halen. Dan blijft de Wwoor over, maar die is zo goedkoop dat ik er bijna letterlijk niet naar omzie. 

En de afvaller is...
Op basis van deze heel voorlopige cijfers, zou de Bambino, Rado of Wwoor het nest moeten verlaten. De Rado beschouw ik voornamelijk als vakantiehorloge waardoor het in de lente en zomer nog genoeg kansen krijgt om te paraderen op m'n linkerpols. De Wwoor is zo goedkoop dat je het niet aan de straatstenen kwijt geraakt waardoor er maar één horloge overblijft: de Bambino. 



M'n voornaamste kritiek op dit horloge van Orient is hoe formeel het eruitziet. Met het zwarte, gelakte polsbandje en de rosé gouden kleuren van de kast en bezel misstaat het niet op een galadiner. Het zal veel luxehorloges overstijgen in formaliteit. Dat is m'n voornaamste kritiek op het horloge, maar wanneer ik het draag, word ik weer op slag verliefd en komen de gevoelens weer los waarom ik heb horloge in eerste instantie heb gekocht. Het blijft een schitterend uurwerk, hoe formeel het ook is. En... uiteindelijk ben ik er niet toe verplicht om iets weg te doen en dat is maar goed ook!

zondag 29 januari 2017

En de genomineerden zijn...

La la pletwals
In een vorige blogpost had ik er nog over en op 26 februari is het zover: de 89ste editie van de Oscars. Het lijstje van genomineerden, is hier terug te vinden. Als filmliefhebber is dit een leuke periode aangezien films met goede (Amerikaane) kritieken naar hier komen overwaaien omdat ze zo gratis publiciteit krijgen. Een eerder kleinschalige productie zoals La La Land staat nu constant in de schijnwerpers, maar daar zullen de veertien Oscar-nominaties niet vreemd aan zijn. Zoals ik in de vorige post had geschreven, verwachtte ik dat La La Land voor meerdere categorieën genomineerd zou worden, maar veertien nominaties is wel heel erg royaal. Daar zitten een paar vreemde bij zoals de nominatie van Ryan Gosling voor beste mannelijke acteur in een hoofdrol. Gosling zet een verdienstelijke prestatie neer, maar kan je bezwaarlijk topniveau noemen. Hoewel La La Land een goede film is, neigt het een beetje naar zelfverheerlijking van Tinseltown. 



Van de (erg voorzichtige) voorspellingen verzilverde Captain Fantastic er één van. Viggo Mortensen is genomineerd voor beste mannelijke acteur in een hoofdrol wat best wel knap is aangezien zijn concurrenten komen van films die meerdere keren genomineerd zijn. Amy Adams daarentegen schittert in afwezigheid wat me dan wel een beetje verbaast. Ook Paterson werd door de commissie straal genegeerd hoewel de film in meerdere eindejaarslijstjes voorkomt als één van de beste films van  2016 zoals deze

Ondertussen heb ik ook het Koreaanse The Handmaiden gezien (Ah-ga-ssi) wat één van de beste filmervaringen van het afgelopen jaar opleverde. Onbegrijpelijk dat de film zelfs niet is genomineerd voor beste buitenlandse film, maar de puriteinse filmcommissie uit Hollywood is niet echt gediend met expliciete erotiek... 

Beste film
Veel van de Oscar-genomineerde komen pas nu of in de komende weken in de zalen waardoor het moeilijk is om voorspellingen te doen omdat ik simpelweg nog niet alles gezien heb. Films die ik de komende weken gaan bekijken, zijn Moonlight, Manchester by the Sea, Silence en Jackie. Zelfs als ik dit kwartet heb bekeken, zijn er nog een heleboel films die ik gemist heb. Als ik op algemene commentaren afga, lijkt de winnaar echter wel al gekend te zijn. Er is één film die op Rottentomatoes het nog beter doet dan La La Land. Er is één film die de grote kritiek van voornamelijke blanke winnaars pareert. En dat is Moonlight. 



Moonlight is een drama dat het leven volgt over een zwarte jongen. De film krijgt lovende kritieken in filmreviews en ook het grote publiek lijkt enthousiast te zijn over de film. Op IMDB krijgt het een score van 8,3 en op Rottentomatoes bevelen 98% van de recensenten deze film aan. Dus als je wat geld te veel hebt, lijkt het een relatief veilige keuze om geld in te zetten op Moonlight bij de bookmaker. 

zondag 22 januari 2017

Dit was 2016 in film

Frequente bezoeker
Ik ben een frequente bezoekers van films en je ziet me dus regelmatig in een filmzaal om een film mee te pikken. Het probleem - als je dat zo al wil noemen - is dat de meeste films afkomstig zijn van Hollywood en voor alternatievere films is het aangewezen op kleinere zaaltjes in het Antwerpse of het Brusselse. Aangezien dat voor mij een stukje rijden is, ben ik niet snel geneigd om deze alternatievere films te gaan bekijken. In het filmlijstje van wat ik in 2016 heb bekeken, zijn dan ook voornamelijk de grote blockbusters terug te vinden. Ik heb eveneens een aantal films opgesomd die ik in januari heb bekeken, maar voor het gemak even beschouw als films uit 2016. Het lijstje ziet er als volgt uit:

- Uitstekend: Paterson, Captain Fantastic 
- Goed: La La Land, Nocturnal Animals, Arrival, King of the Beligans, Fantastic Beasts and Where to Find Them, Zootropolis, Miss Peregrine's Home for Peculiar Children, Deadpool, Captain America: Civil War, Doctor Strange, The Nice Guys, The Conjuring 2
- Matig: Passengers, The Jungle Book, De Premier, Rogue One, Nerve, Hail Caesar, War Dogs, Star Trek Beyond, Turtles: Out of the Shadows, The Revenant, X-Men: Apocalypse, Belgica, Ghostbusters, Bad Neighbours 2, The Huntsman: Winter's War, Warcraft, The Accountant, Money Monster
- Slecht: Finding Dory, Inferno, Jason Bourne, Suicide Squad, The Legend of Tarzan, Central Intelligence
- Abominabel: Gods of Egypt, Lights Out, The Shallows, Batman v Superman: Dawn of Justice

Als ik dit even in cijfertjes giet, beschouw ik twee films als uitstekend, zijn er dertien goed, achttien matig, zes slecht en vier abominabel. Dit zijn vrij arbitraire benamingen en deze categorieën kunnen ook vertaald worden naar respectievelijk een ongelofelijke filmbelevenis, een film waarvan ik genoten heb, een film die niet echt gebreken heeft maar ook niet schittert, een film waar ik soms zit te gapen en tenslotte een film waar ik oprecht moeite heb om niet in slaap te vallen of de zaal te verlaten. 

Evaluatie
Ik denk dat 2016 beschouwd kan worden als een doorsnee filmjaar. Er zit leuk materiaal bij, een aantal gigantische flops, maar over het algemeen heel veel chiclématig materiaal omdat filmbonzen het veelal op veilig spelen om hun gigantische budgetten terug te verdienen. Wat me opvalt, is hoeveel comic movies ik gezien heb (zeven) terwijl ik niet echt een groot fan ben. Ik dien wel een groot onderscheid te maken van de films afkomstig uit de Marvel stal (Captain America: Civil War, Deadpool en in mindere mate Doctor Strange) die ik een stuk beter vind dan het materiaal afkomstig van eeuwige concurrent DC Comics (Suicide Squad en Batman v Superman). 

Films die me bevielen waarvan ik het absoluut niet verwacht had, zijn King of the Belgians, The Nice Guys en ook wel een eervolle vermelding voor The Conjuring 2. Peter Van den Begin schittert in zijn rol als houterige, naïeve koning in de satire King of the Belgians. The Nice Guys is een (averechtse) buddy film zoals men ze tegenwoordig niet meer maakt en The Conjuring 2 is één van de weinige horrorfilms die verder gaat dan simpele jump scares. 

Helaas zijn er ook enkele teleurstellingen. De grootste is zonder twijfel The Revenant waar ik meer van had verwacht. Leonardo Di Caprio en Tom Hardy beschouw ik als twee van de meest getalenteerde filmsterren uit Hollywood, maar The Revenant is vooral style over substance en te langdradig. Een andere teleurstelling is Finding Dory wat een simpele cash-in is op het succes van Finding Nemo. Die laatste vind ik nog altijd één van de beste animatiefilms ooit, dus was de teleurstelling des te groter. Te meer omdat de Vlaamse versie in de zalen speelde wat niets anders omschreven kan worden dan verschrikkelijk. 

Een kleine voorspelling
Morgen worden de nominaties voor de Oscars bekend gemaakt en dit is dus m'n laatste kans om aan een kleine voorspelling te wagen. Een film die zeker genomineerd zal zijn in verscheidene categorieën is de musical La La Land die als een pletwals door de Golden Globes ging en liefst zeven prijzen in de wacht sleepte. Van m'n twee films die ik als 'uitstekend' beschouw, verwacht ik niet meteen een nominatie wegens te kleinschalig, maar je weet natuurlijk nooit, al verdienen ze het zeker wel. 

Van Doctor Strange verwacht ik dat het de Oscar voor visuele effecten wint, want die zijn werkelijk subliem. Bij de acteurs en actrices verwacht ik dat de alomtegenwoordige Amy Adams opnieuw een nominatie krijgt. Haar rol in Arrival vind ik persoonlijk één van haar mindere prestaties, maar ze verdient wel een Oscar voor haar gehele oevre, een beetje zoals Di Caprio dat vorig jaar kreeg voor The Revenant waar hij ook niet bepaald buitengewone acteerprestaties toonde. 

zondag 15 januari 2017

The Grand Disappointment

Symptomen en success
Ik heb een aantal interesses en auto's behoren daar ook toe. Een beetje voorspelbaar en jongensachtig, maar het is gewoon tof om te weten hoe hard een bepaalde auto gaat en hoeveel luxe erin zit. Doe dit op een ludieke manier met een trio dat kwajongensstreken uithaalt en je hebt ongeveer het recept van Top Gear. 

Top Gear werd in 2001 vernieuwd onder impuls van Clarkson. Wat eerst een gewone autoshow was, werd nu een studioshow met reportages, nieuws, een test op een eigen circuit en interviews met beroemdheden. De show viel definitief in zijn plooi toen James May Jeremy Clarkson en Richard Hammond vergezelde als de derde presentator na het ontslag van Jason Dawe. De energie tussen dit trio is de basis van de show. Top Gear groeide uit tot een gigantisch succes door het gebakkelei van dit drietal, maar ook de originele items die erin zaten. Denk maar aan de legendarische special naar de noordpool of die keer dat ze een auto de ruimte wilde insturen met een echte raket. Het is natuurlijk allemaal gescript, maar dat maakte de show niet minder leuk. 



Door de jaren heen geraakte de pot met mosterd langzaam op en groeide de drie presentatoren uit tot karikaturen van zichzelf. Clarkson die in een review stopt en plots zegt "... in the world" is leuk en spontaan, wanneer hij achter het stuur zit en "Power!!!" roept is dat helaas minder het geval. En dat was het symptoom waar de laatste reeksen aan leden. 

En plots...
In maart 2015 gebeurde er iets wat misschien niet zo heel erg onvoorspelbaar was. Een krekelige Clarkson had na een lange opnamedag geen fatsoenlijke maaltijd wat een medewerker merkte toen hij een muilpeer van Clarkson kreeg. Clarkson werd onmiddellijk ontslagen wat gezien de omstandigheden volledig begrijpelijk is. Fysiek geweld op de bedrijfsvloer leidt in bijna alle gevallen tot een dringende reden voor ontslag. De toekomst van Top Gear kwam daarmee op losse schroeven te staan en later besloten May en Hammond om hun contract niet te verlengen. Hoofdproducent Andy Wilman vervoegde het trio in hun queeste naar een nieuwe show. 



Na veel speculatie werd The Grand Tour boven de doopvont gehouden en vormt dit momenteel één van de speerpunten van Amazon. De eerste aflevering begon veelbelovend met een opening die je niet anders dan episch kan omschrijven en de langverwachte test van het trio hyperwagens: Ferrari LaFerrari, Porsche 918 Spyder en de McLaren P1. De tweede aflevering stond voornamelijk in het teken van een persiflage op Edge of Tomorrow. In deze film beleeft Tom Cruise elke dag hetzelfde tot hij sterft en opnieuw tot leven komt om deze dag opnieuw te beleven. Geschikt materiaal voor het trio wat tot veel humor leidde. En aflevering na aflevering werd en wordt duidelijk dat de focus ligt op humor en entertainment en veel minder op auto's. 

Veramerikaansd
"Ze begrijpen het niet" antwoordde Clarkson op de vraag waarom Top Gear USA werd geannuleerd. De Amerikaanse invulling van Top Gear lag totaal anders dan de Britse versie met veel meer aandacht voor explosies en races. Maar - en dat is heel erg belangrijk - Top Gear USA bleef altijd een autoprogramma waarin de wagens centraal stonden. Dat kan van The Grand Tour helaas niet meer gezegd worden. Top Gear was altijd een entertainmentprogramma dat ging over auto's in plaats van omgekeerd, maar de ingrediënten bij The Grand Tour worden helemaal compleet overhoop gegooid. 



Exponent is aflevering nummer tien waar er welgeteld één item rechtstreeks over een auto ging: de review van de Alfa Romeo Giulia Quadrifoglio die tien minuten duurde. De andere vijftig minuten werden verdeeld over The American die de Alfa testte op het circuit, wat algemeen autonieuws (of wat daar voor moet doorgaan) en een half uur kijken naar gestuntel hoe Clarkson en co een koraal willen bouwen met het karkas van enkele auto's. Dit laatste was zo pijnlijk aan de ogen dat ik bijna plaatsvervangende schaamte kreeg. Clarkson sluit The Grand Tour steevast af met "... and on this disappointment" wat helaas toepasselijk is op de show zelf. 

Ik kijk nu uit naar het tweede seizoen van Top Gear zonder Chris Evans waar ik de laatste afleveringen eigenlijk leuker vond dan The Grand Tour. 

vrijdag 6 januari 2017

Limited edition unlimited

Wat is gelimiteerd?
Ik heb het al eens eerder geschreven en ik bevestig het opnieuw: ik ben een groot fan van Seiko. Het bewijs hiervan is dat m'n collectie van tien horloges voor 30% bestaat uit Seiko's: twee Grand Seiko's (SBGA011 en SBGR083) en de SARB065. In deze collectie heb ik één horloge dat behoort tot een limited edition en het zal geen verrassing zijn dat dit een Seiko is, namelijk de SBGR083 waarvan slechts zevenhonderd stuks zijn gemaakt. Seiko is namelijk kampioen in het uitbrengen van limited editions. Het is moeilijk bij te houden hoeveel limited editions de Japanse horlogemaker ieder jaar op het publiek afvuurt, maar het is niet meer op twee handen te tellen. 

Het is een marketingstrategie die wel meer horlogemerken toepassen. Het uitbrengen van een limited edition zorgt namelijk voor schaarste in dat specifiek model waardoor potentiële kopers aangemoedigd worden om snel een exemplaar aan te schaffen. Omdat de vraag dan zo groot is, kunnen horlogemakers een hogere prijs vragen dan voor hun gewone horloges. Dus is het voor Japanse en Zwitserse grootmachten in de horlogeindustrie aanlokkelijk om limited editions uit te brengen.

Grensovergang
De vraag is echter waar de vraagcurve ombuigt van 'gewild limited edition' naar 'overzadigde markt' en het is een erg dunne grens die Seiko de laatste jaren lijkt op te zoeken. Sinds 2010 heeft Seiko zijn collectie van Grand Seiko-luxehorloges geïnternationaliseerd en wil het graag beschouwd worden als een ernstig te nemen concurrent voor de Zwitserse topmerken. De Grand Seiko heeft in ieder geval alles in huis om dit ook inderdaad te realiseren. Maar het is hier dat Seiko te gretig hetzelfde marketingtruukje toepast. 



Seiko zwijgt in alle talen over de verkoopcijfers van Grand Seiko. Voor dat Grand Seiko internationaal ging verkocht het ongeveer 30 000 horloges uit deze collectie per jaar. Wetende dat Rolex zo'n 800 000 tot één miljoen horloges maakt, lijkt het me vrij veilig om te stellen dat er ongeveer 50 000 Grand Seiko's per jaar worden gemaakt en verkocht. Een snelle telling op de website van Grand Seiko leert dat er 54 modellen zijn in de Grand Seiko collectie. Als we dit aantal gelijk verdelen, betekent dit dat er per model er 926 exemplaren worden verkocht per jaar. Er zijn natuurlijk uitschieters, zowel in positieve als negatieve zin. Als je hiermee rekening houdt, kan het dus best zijn dat een gewoon model een stuk gelimiteerder is dan een zogenaamde limited edition. Het aantal van zevenhonderd exemplaren van de SBGR083 is dus niet eens zo heel veel lager dan dit gemiddelde van 926 exemplaren. 

Het gevaar
Door deze techniek te veel te gebruiken kan de perceptie ontstaan dat een limited edition helemaal niet gelimiteerd is omdat er iedere klokslag er toch een ander gelimiteerd model uitkomt. Daarmee ondermijnt Seiko (en andere merken) haar eigen strategie, want het gevoel van schaarste is dan gedeeltelijk of volledig weggeëbd. Dat zou jammer zijn, want bij deze limited editions zitten er een aantal kanjers bij. De SBGR083 behoort naar mijn bescheiden mening tot de kroonjuwelen van de Grand Seiko-collectie. Recent heeft Seiko de SBGJ021 uitgebracht wat in een oplage komt van vijfhonderd stuks. Dit model ziet er met z'n bordeaux-achtige wijzerplaat en geöxideerde rotor er erg knap uit. Maar de animo om dit model aan te kopen zal bij veel liefhebbers afwezig zijn omdat het weer om een limited edition gaat.   


zondag 1 januari 2017

Voornemens 2017 op horlogegebied

Niet zoals vorig jaar
Vorig jaar ging de geldbuidel gemakkelijk open en kwamen daar enkele bijzonder fraaie horloges voor terug. Denk maar aan de twee Grand Seiko's (SBGA011, ook gekend als de Snowflake, en de gelimiteerde editie van de SBGR083), de Rolex Submariner en de Omega Speedmaster Dark Side of the Moon. Naast het feit dat dit bijzonder fraaie horloges zijn, hebben ze één andere eigenschap gemeen: ze zijn niet goedkoop! Voor dit jaar zijn de voornemens minder ambitieus. Enerzijds omdat horloges een leuke, maar ook dure hobby zijn en anderzijds gaat de collectie veel te groot worden. Ik heb momenteel tien horloges en in m'n horlogekist is plaats voor zestien exemplaren. Tenzij ik m'n collectie niet uitdun, zullen zelfs de minst grote wiskundige adepten beseffen dat er daar nog zes bij kunnen. Dit zijn mijn voornemens voor 2017 op horlogegebied. 

Vintage
Vorig jaar heb ik enkel nieuwe horloges gekocht, maar naast nieuwe horloges bestaat er ook een grote markt voor vintage horloges, zeg maar de oldtimers van de horlogeindustrie. In één van m'n vorige blogposts had ik het al gehad over de King Seiko, Lord Marvel en Omega Speedmaster. Er zijn echter zoveel horloges waar je uit kan kiezen en er zitten natuurlijk ook een heleboel iconen bij. De Bulova Accutron, het allereerste elektronische horloge houd ik bijvoorbeeld ook in de gaten net zoals een oude Seamaster die over het algemeen minder duur is dan de Speedmaster. Ik houd echter ook rekening met complicaties en andere features en m'n voorkeur gaat uit naar een horloge van 36600 slagen per uur of vijf hertz. Daar is de King Seiko met referentie 45-7000 van 1969 of 1970 de vornaamste kandidaat om m'n collectie te verrijken. 



Maanfase
Een horloge met maanfase heb ik een andere blogpost ook al eens opgerakeld, maar blijft eveneens één van m'n doelstellingen, al prijkt dit lager op het verlanglijstje door het iets duurdere kostenplaatje. In de eerste plaats denk ik dan aan de Longines Master Collection L2.673.4.78.3, maar ook de Clifton van Baume et Mercier had ik al eerder genoemd. Eéntje die ik toen niet had genoemd is de Slimline Moonphase-collectie van Frédéric Constant. Net zoals de Longines en Baume et Mercier een gracieus dress watch wat in dezelfde prijscategorie zit. Er zijn ook goedkopere alternatieven zoals de Collins Moonphase van microbrand Melbourne Watch Company, maar het ontwerp spreekt me niet erg aan. Dat neemt niet weg dat er talrijke andere microbrands zijn waaronder een aantal met een maanfase, zelfs enkelen die erin gespecialiseerd zijn zoals het Nederlandse Maen. 


Anderen
Daarnaast houd ik een budget vrij voor de aankoop van een horloge als mij dit aanspreekt. In september was ik niet meer van plan om een horloge aan te kopen in 2016 en daarna heb ik nog een Grand Seiko SBGA083, Omega Speedmaster Dark Side of the Moon en Rolex Submariner gekocht. Het is toch meer een hobby of kunst dan wetenschap. Dat zal me in 2017 ongetwijfeld opnieuw overkomen en daarom houd ik wat centen apart in een spaarvarken. Eén van de horloges die me bijvoorbeeld aanspreekt is de Breitling Superocean A1736402-BA28BKOR. 



Opportuniteiten
Michel Verschueren is al lang geen manager meer bij RSC Anderlecht, maar ik hoor hem zo nog zeggen dat dit een mooie opportuniteit was die hij niet kon laten liggen wanneer Anderlecht weer een speler aankocht waarvan iedereen wist dat die hopeloos te kort kwam. Op horlogegebied kom je ook een heleboel opportuniteiten tegen dankzij webshops die tijdelijk een horloge erg goedkoop aanbieden of op de tweedehandsmarkt waar je met een substantiële korting een horloge kan aanschaffen. Een typisch voorbeeld van het eerste is watch2day.nl wat meestal plakmerken aanbiedt, maar occasioneel ook kwalitatieve horloges zoals dat van Deep Blue. Nog niet zo lang geleden had ik ei zo na een Deep Blue 1000 gekocht voor tweehonderd euro, maar dit was al snel uitverkocht. 

De collectie uitdunnen
Dit jaar ga ik ook bijhouden welk horloge ik het meest draag. Dat is natuurlijk leuk om te weten, maar heeft eveneens een iets andere doelstelling. Het is best mogelijk dat ik een horloge verkoop om plaats te maken voor een ander horloge. Op de eerste dag van het nieuwe jaar heb ik de Portsea van Melbourne Watch Company om, maar dat is volgens mij één van de grootste kandidaten om m'n collectie te verlaten als ik een horloge verkoop. Als ik die beslissing neem - het zal sowieso geen gemakkelijke zijn - kan ik dit dan toch op wetenschappelijk basis doen.