vrijdag 7 december 2018

Reisverslag Trans-Siberië Express - Deel 7: Het Chinese hoogtepunt

Dag 20 - De laatste grensovergang
Op deze dag zeggen we Mongolië vaarwel en maken we een laatste treinrit richting Peking. Deze keer bevinden we ons wel op een andere trein aangezien de Mongoolse treinmaatschappij nu verantwoordelijk is voor het treinverkeer tussen Ulan Baatar en Peking. Dat vertaalt zich naar bedden die een tikkeltje comfortabeler zijn dan die van de Russische treinen, maar luxueus is het nog steeds allerminst. Een groot deel van deze treinrit gaat door de Gobiwoestijn die ironisch genoeg in bloei staat. De zomer van 2018 blijkt naar Mongoolse begrippen vrij vochtig te zijn en dat zorgt er voor dat de doorgaans dorre rotsachtige gronden van de Gobi-woestijn nu worden overheerst door het groen van laaggroei dat met een sneltempo groeit.


Andermaal is de grensovergang een exercitie in geduld. De Mongoolse grenspolitie dat wat minder grondig zijn werk dan de Russische collega's een dikke week eerder, maar de Chinezen zijn daarentegen wel heel uitvoerig in hun procedures. Dit betekent dus dat elke reiziger uit de wagon mag stappen om een uitgebreide security check te ondergaan en alle wagons worden haarfijn uitgekamd op het minste spoor van onraad. De hele procedure duurt tot bijna twee uur 's nachts en uitgeputte reizigers zijn zo gelukkig als een klein kind wanneer ze terug de trein op mogen om de welverdiende nachtrust aan te vangen. 


Dag 21 - Megalomane Mao
Ook deze dag brengen we grotendeels op de trein door aangezien de aankomst in Peking pas gepland is rond half drie in de namiddag. Na 21 dagen wegen de laatste treinloodjes het zwaarst en snakken we collectief naar wat meer ruimte. Het landschap zorgt voor wat meer variatie en naarmate we dichter bij Peking komen, transformeert het landschap van desolate steppen naar dichtbevolkte steden en wordt de infrastructuur moderner zoals imposante bruggen. De eindhalte in China is een drukte van jewelste en is een voorteken van de drukte die de Chinese hoofdstad zo typeert. Wanneer we eindelijk in ons hotel zitten, is het al vijf uur en de meeste groepsgenoten hebben het dan wel gehad voor deze dag. Ik besluit echter nog het beste te maken van deze dag en ik ga met twee andere groepsgenoten (die een dag eerder vertrekken dan de rest) 's avonds naar het beroemde Tiananmen-plein. 


Dit plein is beroemd omwille van de historische studentenprotesten eind jaren tachtig en sindsdien is de Chinese politiek er als de dood voor dat hier nog iets gebeurt. Dit resulteert in draconische "veiligheidsmaatregelen" waar iedereen wordt gefouilleerd, alle bagage wordt gescand en toeristen moeten hun paspoort laten zien. Toeristen worden niet vaak geconfronteerd met het Chinese totalitaire regime, maar deze exploten zijn hier wel een schoolvoorbeeld van. De beloning is wel een prachtig uitzicht op het Tiananmen-plein waar de historische foto van een Mao de wacht houdt. Daarnaast zijn er nog andere belangrijke gebouwen met als grootste attractie natuurlijk de ingang van de Verboden Stad. Na een uurtje keren we terug naar het hotel en maken we opnieuw kennis met de ongeëvenaarde drukte in de metro van Peking. 


Dag 22 - De Chinese Muur en Verboden Stad
Het beste is misschien wel voor het laatste bewaard want op één dag tijd mogen we de imposante Chinese Muur beklimmen en een bezoekje brengen aan het majestueuze complex van de Verboden Stad. Dit houdt wel in dat we erg vroeg moeten vertrekken, maar levert wel een quasi toeristvrije Chinese Muur op. Bij de verkiezing van zeven nieuwe wereldwonderen werd de Chinese Muur mee opgenomen als een wereldwonder, maar ik ervoer dit eigenlijk eerder als een verplicht nummertje voor toeristen. Het tochtje op de muur was - tegen de verwachtingen in - leuk om te doen en levert enkele mooie foto's op. Het is namelijk een apart zicht hoe de muur kronkelt over verschillende heuveltoppen terwijl het omgeven is van een oase van groen waar de krekels erg enthousiast tjirpen. De groep is in verschillende groepjes gesplitst wat er toe leidt dat de terugkomst met een uur vertraging wordt ingezet. 


Een persoonlijk hoogtepunt van deze reis was voor mij een bezoek aan de Verboden Stad en het is een eufemisme als ik zeg dat ik niet bepaald gelukkig was met deze vertraging. Dit reduceerde het aantal bezoekuren tot drie, maar dit is nog altijd voldoende om dit gigantische complex te ontdekken. De Verboden Stad is opgedeeld in drie grote delen waar bij elk deel een grote tempel centraal staat. De omwallingen van dit complex zijn - net zoals de Verboden Stad zelf - imponerend en bieden een prachtig overzicht op de site en het centrum van Peking. De site zelf is zo groot dat je er gemakkelijk ettelijke dagen kan vertoeven, maar om vijf uur sluit ik mijn bezoek af omwille van de simpele reden dat dit het sluitingsuur is, symbolisch afgesloten door een felle regenbui. Hoewel we tijdens onze trip een aantal regendagen hebben gehad, is het weer over het algemeen heel erg goed meegevallen.


Dag 23 - Ge moogt naar huis gaan...
Op de laatste dag worden we 's morgens vroeg bij de luchthaven gedropt en neem ik een andere vlucht dan de andere passagiers. Door mijn laattijdige boeking vlieg ik namelijk via een tussenstop in Moskou terwijl de rest een rechtstreekse vlucht heeft naar Schiphol. Hoewel de wachtrij aan mijn incheckbalie erg kort is, maar ik aan den lijve mee hoe nerveus Chinezen kunnen zijn en wat voor een gigantische chaos dat met zich teweegbrengt. Anderhalf uur nervositeit wordt eindelijk beloond met een toegang tot de wachtruimtes, maar niet vooraleer mijn powerbank op zonne-energie in beslag wordt genomen omdat het naar verluidt te veel mili-ampère bevat... 


Bij de vlucht naar Moskou is het vijf uur wachten, maar verloopt het inchecken met onze Chinese vrienden weer in totale chaos. Het Russische luchthavenpersoneel helpt ook niet echt door iedereen in een piepkleine ruimte te droppen en slechts één gate te gebruiken. Uiteindelijk zet ik laat op de avond weer voet aan Belgische bodem drieëntwintig dagen nadat ik er vertrokken ben. Financieel wat armer, maar wel een onbetaalbare ervaring rijker. 


donderdag 6 december 2018

Reisverslag Trans-Siberië Express - Deel 6: Przewalskipaarden en de hoofdstad

Dag 17 - Stiltewandeling en eigenwijze daling
De pittoreske omgeving van Khogno Khaan verdient het om langer te bewonderd worden dan één dag en het tweedaagse verblijf in deze schitterende omgeving is daarom ideaal om van de indrukwekkende natuur te genieten. Bij het gerkamp is er op wandelafstand een klein boeddhistisch klooster dat we rond de middag bezoeken. Dit kleine klooster valt op omdat het tegen een steile rotswand is gebouwd, maar is slechts een paar zakdoeken groot. De beklimming is behoorlijk gevaarlijk door de treden die uit rotsen zijn gehouwen en de meest abrupte vormen aanmeten. De echte trekpleister is echter de stiltewandeling terug naar het kamp waar we door het wilde gras van de steppen gaan en halverwege via enkele rotsen naar beneden stappen. Bijzonder is dat we op ons pad plots koeien tegenkomen die rustig aan het grazen zijn. De viervoeters zijn echter totaal alleen en dat gaf me niet meteen een groot veiligheidsgevoel. Als deze loebassen echter worden genegeerd, doen ze geen vlieg kwaad.


's Avonds is er voor een select groepje energieke wandelaars een tweede klim die ons brengt naar de top van enkele rotsen die een spectaculair vergezicht bieden over de weidse landschappen. De hellingsgraad is eerder bescheiden waardoor de klimtocht vrij gemakkelijk verloopt. Eens we bij de top komen hebben we een mooi panorama over dit Mongoolse overgangsgebied tussen steppen en woestijn. De fototoestellen worden gretig bovengehaald en het levert enkele mooie plaatjes op. Voor mij was dit het moment om een selfie te trekken die nu dienst doet als mijn profielfoto op Facebook. Eigenwijs zoals ik ben wacht ik bij de daling niet op de rest en baan ik me een weg door het struikgewas en de spelonken van de rotsen. Gehavend kom ik naar beneden met een paar schrammen en builen. Het is de prijs die ik betaal voor mijn eigenwijsheid... 


Dag 18 - Przewalskipaarden
Mongolië is de thuishaven van Przewalskipaarden en dit is de enige wilde paardensoort ter wereld. Deze paarden werden wellicht door de Mongolen gebruikt in hun queeste om hun imperium te vergroten tot aan Oost-Europa en bevinden zich nu in het Hustai Nationaal Park. De rit naar dit park is behoorlijk lang, maar gaat over het algemeen over verharde wegen waardoor dit relatief vlot verloopt. Onderweg stoppen we echter bij een nomadenfamilie waar de twee busjes met achttien toeristen halt houden om kennis te maken met het traditionele nomadenleven van een Mongoolse familie. Naar verluidt zijn Mongoolse nomaden heel gastvrij, maar ik heb zelf een vrij onbehaaglijk gevoel bij heel dit gebeuren. Het voelt heel surrealistisch aan en de vergelijking met een bezoek aan een dierentuin is in mijn gedachten nooit ver weg. We verblijven een uurtje bij deze familie en we komen meer te weten over hoe zij leven en hoeveel vee de familie houdt. Bij deze specifieke familie gaat het werkelijk om ruim honderd koeien, tientallen paarden en nog ander vee dat zorgeloos over de steppen rent. 


Rond vijf uur komen we aan bij het Hustai NP  en de zoektocht naar de paarden kan dus niet te lang op zich laten wachten. Dit betekent dat het avondeten naar acht uur verhuist en we rijden met de busjes naar de drinkplaats van de paarden en een aanpalende heuvelrug. Bij de heuvelrug is het goed opletten, want de paarden zijn honderden meters van ons verwijderd. Even later arriveren we echter bij de drinkplaats waar een kudde paarden hun dorst lest. Op deze reis heb ik altijd foto's genomen met mijn GSM, maar nu ervaar ik de beperkingen van de piepkleine lens van mijn Samsung. De digitale zoom is waardeloos en ingezoomde foto's van de paarden zijn eigenlijk niet veel meer dan een pixelbrij. Het is voor mij een reden om een cursus digitale fotografie te beginnen die op het moment van schrijven zelfs bijna eindigt (de eerste module welteverstaan). De paarden zijn de toeristenmassa echter gewoon waardoor ik wel over goede foto's beschik van de paarden bij de drinkplaats. 


Dag 19 - Ulan Baatar
De laatste volledige dag in Mongolië vindt plaats in de hoofdstad van dit prachtige land: Ulan Baatar. De stad telt ongeveer anderhalf miljoen inwoners en mag zich daarmee de thuisplaats van de helft van alle Mongolen noemen. De stad is een reis naar een communistisch verleden waar gas- en verwarmingscentrales erg enthousiast stoom uitspuwen en zich zonder problemen bevinden tussen wooncentra. Af en toe zien we ook een verdwaalde ger die op één of ander verdoken plekje staat. Het centrum staat hiermee in schril contrast en oogt een stuk moderner. Hier bouwen projectontwikkelaars grote flatgebouwen, maar die zijn dan weer zo duur dat heel erg veel appartementen leeg blijven staan. Ulan Baatar is - net zoals bijna elke hoofdstad - een stad van uitersten. 


De eerste stop in de hoofdstad brengt ons bij een lokaal uitzichtpunt dat midden in het centrum staat. Zo indrukwekkend de vergezichten van de Mongoolse steppen zijn, zo teleurstelling is het vergezicht over Ulan Baatar. Dit panorama is andermaal een bevestiging van hoe schril het contrast is tussen het rijke centrum en de verpauperde buurten er rond. Wat dit uitzichtpunt wel bijzonder maakt, is het prieel dat op dit punt staat en allerlei communistische taferelen uitbeeldt. Het blijkt dat dit een eerbetoon is aan de Mongoolse soldaten die hebben meegestreden in wereldoorlog twee aan Russische zijde. 


Rond de middag begeven we ons naar het kloostercomplex van Gandan Hiid waar vier verschillende tempels staan. In de middelste tempel staat er een ontzagwekkend Boeddhabeeld van maar liefst zesentwintig meter hoog. Dit complex is vrij recent gebouwd en is absoluut niet te vergelijken met de boeddhistische kloosters die we eerder hebben bezocht. Er is ook oog voor architectuur waardoor bloemenperkjes worden afgewisseld met kleine fonteintjes. Dit is - redelijk onverwacht - een mooi plekje om even tot rust te komen. In de late namiddag gaan we naar ons hotel en ga ik me bevoorraden in het grootste shopping center van de stad aangezien de volgende dag onze laatste treinreis is gepland. 



woensdag 5 december 2018

Reisverslag Trans-Siberië Express - Deel 5: Vulkanen, meren en Olympische sporten

Dag 14 - Erdenet en Uran Togoo
De tweede dag in Mongolië geeft een voorsmaakje van wat ons de komende dagen te wachten staat. Door de ontzagwekkende omvang van Mongolië zijn rijafstanden enkel uit te drukken in uren en de meeste zandwegen worden herschapen in bijna onbedwingbare modderpoelen waar het een klein avontuur is om letterlijk de weg van de minste weerstand op te zoeken. Deze dag begint gelukkig echter rustig met een kalm ritje op verharde wegen waar we omstreeks de middag halt houden bij Erdenet. Dit is de tweede grootste stad van Mongolië en bekend omwille van het kopererts dat hier in een open mijn gedolven wordt. We wonen een boeddhistische gebedenzang bij waar de monniken verschillende verzen zingen op een heuveltop waar een metershoog boeddhabeeld de omgeving domineert. Onderweg houden we nog een paar keer halt voor de koffiepauze of maken we kennis met het vee dat wordt gehouden door Mongoolse nomaden. Dat zijn vanzelfsprekend koeien en paarden, maar bij zeldzamere aangelegenheden ook kamelen. De fauna van de steppe is een paradijs voor vogelliefhebbers met verscheidene soorten kraanvogels, de vale gier, de zwarte kauw en de steppearend. 


De echte trekpleister van deze dag is echter de Uran Togoo. Dit is een uitgedoofde, bolvormige vulkaan die circa honderd meter boven de steppen uittorent. De beklimming is best doenbaar, hoewel er enkele stukken zijn die best wel stijl zijn. Deze korte inspanning is echter helemaal vergeten als we de top bereiken waar we een prachtig uitzicht krijgen over de gehele omgeving. Het beklimmen van een vulkaan kan ik van mijn bucketlijstje schrappen, maar belangrijker is dat de vulkaan wordt gekenmerkt door een prachtige krater waar zelfs een klein bergmeertje te vinden is. Bij mijn individuele verkenningstocht blijkt dat oriëntering niet mijn sterkste punt is en merk ik pas na tien minuten op dat ik te ver gegaan ben en bezig ben aan een tweede tochtje rond de vulkaan. Het ritje met de busjes terug naar de gers is gelukkig van korte duur waardoor de opgekomen honger snel wordt gestild met lokale gerechten. 


Dag 15 - Op sleeptouw naar het Ugii-meer
Op de nacht tussen dag veertien en vijftien heeft de regen lelijk huisgehouden en de zandwegen zijn getransformeerd tot crosscircuits waar Stefan Everts en co amper durven komen met hun moto's. Op de site van Koning Aap staat trots dat de gebruikte busjes vierwielaangedreven zijn, maar die aankondiging doet de waarheid helaas geweld aan. De busjes zijn in principe niet voorzien op deze omstandigheden en het is dus geen wonder dat we twee keer vast komen te zitten in wat enkel een moerasgebied kan genoemd worden. Maar wanneer de nood het hoogst is, is de redding nabij en dat blijkt een sleeptouw te zijn wat met vereende mankracht wordt gehanteerd om de busjes uit het modder te trekken. De spierballen mogen rollen want twee keer vastzitten op twee keer betekent dat vier keer de voormalige Olympische discipline van touwtrekken mag uitgeoefend worden. Uitgerekend deze verplaatsing is de langste van heel de trip en uiteindelijk arriveren we rond vijf uur 's avonds bij het Ugii-meer, ruim twee uur later dan voorzien. De twee buschauffeurs krijgen een spontaan en welverdiend applaus van de groep. 


Voor veel reisgenoten heeft deze verplaatsing (te) veel energie gekost en blijft hun actieradius die avond beperkt tot het lokale gerkamp. Ik probeer er die avond nog het beste van te maken en ik waag me aan een individuele wandeling rond het Ugii-meer. Mongolië is ingesloten door land en het Ugii-meer is voor veel Mongolen het lokale Blankenberge waar ze in de zomer tot rust kunnen komen en genieten van het water. De weergoden zijn echter slecht gezind en mijn wandeling wordt noodgedwongen afgebroken door een plotse plensbui waar ik in looppas terug naar mijn ger snel. Deze dag was een dag vol belevenissen, maar voor mij wel de minst leuke dag van de gehele reis. 


Dag 16 - Khar Korin en het klooster van Erdene Zuu
Wie Mongolië zegt, kan onmogelijk onderuit aan de erfenis die Genghis Khan heeft nagelaten aan dit land. Deze dag staat in het teken van een bezoek aan Khar Khorin waar de voormalige hoofdplaats was van het eens zo imposante Mongoolse rijk. Tegenwoordig blijft daar weinig van over en is het plaatsje zelfs kleiner dan een Vlaams plattelandsdorpje. We zien er een containermarkt waar de kraampjes worden gevormd door containers en vlakbij is er een lokale supermarkt waar je tegen spotprijzen (naar westerse normen) eten en drank kan kopen. 


Gelukkig valt er verder op wat meer te beleven want daar staat het klooster van Erdene Zuu. Dit is een groot boeddhistisch klooster dat een stuk imposanter is dan het Amarbayasgalant-klooster dat we een paar dagen eerder hebben bezocht. De boeddhistische beelden, beschilderingen, tekens en vlaggetjes zijn hier in overtreffende trap aanwezig aangevuld met de prachtige architectuur van verschillende tempels. Enerzijds kijk ik met opengesperde mond vol bewondering naar deze pracht en praal, maar anderzijds is de boeddhistische sereniteit ver te zoeken in dit toevluchtsoord voor Mongools toerisme. 


's Avonds arriveren we in het mooiste stukje Mongolië van deze reis: Khogno Khaan. Deze site bevindt zich in de overgang tussen de steppen en de Gobi-woestijn waardoor we worden omring door prachtige beige rotsformaties. De rotsen nodigen uit om er langs te wandelen, maar - tegen beter weten in - beklim ik de rotsen alleen waardoor ik op een paar minuten tijd al snel enkele tientallen meters boven de steppen sta. Persoonlijk vind ik het een leuke beklimming, maar achteraf gezien eigenlijk totaal onverantwoord om dit alleen te doen... 



zondag 2 december 2018

Reisverslag Trans-Siberië Express - Deel 4: Siberië uitwuiven en Mongolië begroeten

Dag 11 - Irkoetsk
Dit is de laatste volledige dag in Siberië en gaat van start met een bezoek aan een voormalig authentiek, houten dorp in de buurt van Listvyanka. Bij de bouw van een dam werd dit dorpje van de kaart geveegd, maar werd het bijna integraal verhuisd als een soort van Bokrijk waar toeristen dit dorpje kunnen bezichtigen. Bij deze rondleiding zijn de meeste van groepsgenoten - inclusief mezelf - behoorlijk moe van de afgelopen dagen en het animo om dit dorpje te bezoeken, ligt eerder aan de lage kant. De authenticiteit van het dorpje is erg hoog, maar persoonlijk vind ik de woon- en levensomstandigheden van de Siberiërs niet erg interesssant. Misschien wel onterecht. Dit neemt niet weg dat ik enkele keren de ogen deftig de kost heb gegeven zoals de slaapkamer dat eigenlijk één gigantisch grote ruimte is boven waar iedereen bij elkaar slaapt. De huizen kenmerken zich door hun geringe omvang wat begrijpelijk is bij de Siberische temperaturen in de winter. 


Daarna gaat de rondleiding verder naar Irkoetsk waar de eerste impressies van de stad weinig belovend zijn. Het ziet er erg troosteloos uit met vuile straten en eenheidsworst als gebouwen. De tour door het centrum doorbreekt deze opvatting, want Irkoetsk blijkt toch over architecturale pracht te beschikken. Er is een eeuwige vlam die brandt ter nagedachtenis van de slachtoffers in de tweede wereldoorlog. Het is bijna hallucinant om te vernemen dat 75% van de mannen in Irkoetsk omkwamen bij deze gevechten. Het hoogtepunt is de Russische orthodoxe kerk die voorzien is met prachtige beschilderingen op de muren en het plafond. Van alle kerken die ik in Rusland heb gezien, is dit ongetwijfeld de mooiste. 's Avonds is het doel om proviand in te slaan voor de uittocht uit Rusland. 


Dag 12 - Irkoetsk - Darkhan stad (trein)
Dag twaalf staat in het teken van de treinreis tussen Siberië en Mongolië. Deze keer wacht er me geen overnachting in de trein, maar daar tegenover staat dat de treinreis van 's ochtends vroeg tot 's nachts twee uur duurt. Dat is uiteraard lang, maar dit wordt gedeeltelijk gecompenseerd door de natuurpracht in de omgeving van het Baikalmeer. Met een rustig tempo denderen we naast het Baikalmeer en dat levert prachtige plaatjes op. Soms is het moeilijk om het blauw van het water te onderscheiden van het blauw van de lucht. Wanneer we deze regio achter ons laten, zien we meer en meer hoe het landschap de vorm van steppes begint aan te nemen afgewisseld met een aantal venen en plassen. 


Siberië is sowieso al dunbevolkt, maar bij het grensgebied met Mongolië zie je bijna geen inwoners meer. Er zijn enkele kleine dorpskernen amper die naam waardig waar koeien rustig grazen zonder dat de weilanden zijn afgeperkt met prikkeldraad. Honden lopen vrij rond en kwispelen enthousiast wanneer de trein voorbijrijdt. Voor deze viervoeters is dit wellicht het hoogtepunt van hun dag in een gebied waar er bijna niks te beleven valt. Ik sta aan het raam wanneer ik totaal onverwacht een klein monument zie waar de restanten van een klein vliegtuigje uit wereldoorlog twee prijkt. Het zorgt bijna voor een schokgolf van enthousiasme in een landschap waar bijna geen menselijk leven te bespeuren valt. 


's Nachts starten de formaliteiten van de grenscontrole en het blijkt dat de Russische douane grondig zijn werk doet. Eén van de groepsgenoten van Koning Aap heeft een verkeerde datum ingevuld bij het verlaten van Rusland en dat levert haart een voetreis naar het dichtstbijzijnde douanekantoor op. De datum wijzigen, kost honderd roebel en vooral een heleboel stress bij de dame in kwestie. Net voordat de trein zijn reis herneemt, kan ze in zeven haasten terug aansluiten en beschikt ze over een verhaal om na te vertellen. 


Dag 13 - Darkan stad en Amarbayasgalant-klooster
De overnachting in Darkhan-stad is van vrij korte duur. Wanneer je om twee uur 's nachts aankomt en 's ochtends weer vroeg vertrekt, kan je er maar beter voor zorgen dat je over een goede nachtrust beschikt. Dat was bij mij maar gedeeltelijk gelukt omdat het bed vrij hard was. Na het ontbijt worden we opgepikt door een Mongoolse reisgids en twee chauffeurs die ons gedurende een dikke week begeleiden in Mongolië. Met twee kleine busjes vertrekken we naar Darkhan-stad om geld af te halen. Darkhan-stad is de derde grootste stad van Mongolië en de overgrote meerderheid van de drie miljoen Mongolen - ongeveer 85% - leeft in steden. Darkhan-stad is geen reclame voor de natuurpracht van Mongolië want het ziet er zo mogelijk nog triestiger uit dan de Siberische industriesteden: druk, vuil, chaotisch en lelijke gebouwen. 


Nadat de portefeuille verblijd is met wat Mongools geld, rijden we richting Amarbayasgalant-klooster. Zo zien we de Mongoolse steppen en het blijkt dat de steppen behoorlijk heuvelachtig zijn. Ik dacht namelijk dat steppen behoorlijk vlak zijn, maar dat is klaarblijkelijk niet het geval. Navraag leert dat we op een hoogte zitten van ongeveer 1400 meter wat voor mij een kleine verrassing was. Bij deze rit, stoppen we een eerste keer bij een geluksbrenger. Dit zijn kleine ronde perkjes die zijn voorzien met boeddhistische sjaaltjes, stenen en ander materiaal. Het blijkt dat in Mongolië er een religie heerst die het midden houdt van sjamanisme en boeddhisme. Elementen van de ene natuurgodsdienst zijn overgevloeid naar de andere religie en omgekeerd. Bij deze stenen perkjes wordt er gebeden om meer geluk af te dwingen. Een uurtje later verlaten we de stenen wegen en betreden we voor de eerste de zandwegen die het merendeel van het wegennetwerk uitmaken. Het avontuurtje op de zandwegen verloopt zonder enige problemen en we arriveren vrij snel bij onze gers. De gers zijn de tenten die de Mongoolse nomaden gebruiken om te overnachten. Eigenlijk kan je dit nog het best vergelijken met een luxecamping. 


's Avonds gaan we naar het Amarbayasgalant-klooster wat voor mij de eerste ontmoeting is met een boeddhistisch klooster. De boeddhistische cultuur heb ik wel al eerder gezien op TV, films, boeken en videogames, maar het is de eerste keer dat ik het met eigen ogen zie. De eerste indruk is bijna niet met woorden te omschrijven en dit klooster straalt een enorme sereniteit uit. Aan weerszijden van het klooster staan er twee boeddhistische beelden op de heuvelruggen en wanneer ik boven ben, biedt dit een prachtig overzicht van de vallei waar dit klooster is gebouwd. De eerste dag in Mongolië is dus een goede graadmeter voor hoe mooi dit uitgestrekte land wel niet is. 




zondag 2 september 2018

Reisverslag Trans-Siberië Express - Deel 3: Drie nachten op de trein en Baikalmeer (Listvyanka)

Dag 7 en 8 - Trans-Siberië Exress
Deze twee dagen zijn de minst spannende van de gehele reis want Siberië is nu eenmaal groot en dat is dus een afstand die je niet onmiddellijk overbrugt. Concreet komt het erop neer dat we drie nachten en twee volledige dagen in de trein blijven en dat is natuurlijk best wel lang. De eerste dag valt voor mij nog goed mee en ik maak van de gelegenheid gebruik om wat bij te slapen. Dat valt niet mee aangezien de hardheid van de bedden concurreert met diamant als hardste stof ter wereld. Verder houd ik me bezig met uit het raam kijken, heel veel uit het raam kijken... De Siberische taiga is bij de spoorlijn niet echt te bekennen en ik zie voornamelijk berkenbossen. Soms wissel ik deze activiteiten af met wat lezen, een kaartspel met de rest van de coupé en natuurlijk praten over wat de reis al heeft gebracht. 


De tweede dag is al wat slopender omdat ik door het harde bed amper kan slapen en er is natuurlijk ook niet zo gek veel te doen op een trein die op een paar dagen tijd duizenden kilometers aflegt. Af en toe stopt de trein bij de grotere stations zoals Omsk en Novosibirsk. Bij deze plaatsen krijgen we ongeveer een half uur tijd om de benen te strekken. Vroeger waren hier veel oude dametjes met winkelkarretjes waar je diverse dingen bij kon kopen, maar dat is nu eerder een rariteit. Wel zijn er kiosken waar je allerlei dingen zoals snacks en drank kan kopen. Het is in ieder geval een stuk goedkoper dan de restauratiewagen. Dee restauratiewagen is uitgerust met een eigen keukentje waar je warme maaltijden kan eten. Het is geen uitgebreide maaltijd, maar wel welkom na twee dagen zonder fatsoenlijk eten. 


Dag 9 - Listvyanka
Bij het ochtendgloren van dag negen arriveren we in Irkoetsk waar het station bevroren is in de tijd. De buurt is duidelijk nog een overblijfsel uit het Stalinistische Rusland en ziet er verpauperd uit. Hier staat de bus die ons naar het pittoreske Listvyanka brengt. Listvyanka is een erg populair vakantieoord bij het Baikalmeer en kan je misschien nog best vergelijken met Blankenberge aan het Baikalmeer. Listvyanka is een lintdorp wat eigenlijk wil zeggen dat bijna alle huizen te vinden zijn aan de oevers van het meer en het dorp strekt zich als een lint uit over deze oevers. Ons hotel bevindt zich een paar kilometer van het centrum en dat betekent een dik half uur stappen voor mij om tot bij het meer te komen. Het valt op hoe zuiver het meer eruitziet en hoe fris het hier eigenlijk wel is. Het mag dan wel Rusland en Siberië zijn, maar eind juli was het overal dertig graden of warmer. Het meer is echter zo groot als België en is eigenlijk een soort van binnenzee. Geen wonder dat de wind hier een stuk meer snijdend is en kouder aanvoelt! 


Het meer ziet er erg pittoresk uit en levert enkele mooie plaatjes op. Ik bezoek eveneens het Limnologisch museum in Listvyanka waar er meer wordt verteld over het ontstaan van het meer, de bouw van de Trans-Siberië Express en hoe het meer nu wordt gebruikt (onder andere voor wetenschappelijk onderzoek). Er is eveneens een klein aquarium voorzien waar een aantal vissen zwemmen die enkel in het meer te vinden zijn. Er zijn eveneens twee kleine Baikalrobben te zien, dit zijn zeehonden die je enkel in het Baikalmeer aantreft. De robben zien er helaas niet erg gelukkig uit met het kleine bassin dat ze ter beschikking krijgen... 's Avonds bezoekt de hele groep een Siberisch gezin en het is wel een apart zicht om onderweg koeien zomaar aan de kant van de weg te zien grazen. De levensstandaard van dit gezin is absoluut niet slecht, maar ik weet niet of het representatief is voor het gemiddelde Siberische gezin, vermoedelijk niet. Hier krijgen we een typische maaltijd voorgeschoteld en na de treinreis is dit goddelijke keuken!


Dag 10 - Listvyanka
Persoonlijk is dit voor mij de leukste dag van de gehele reis aangezien het bestond uit een ideale combinatie van groepsactiviteit, gezelligheid, relaxen en vrijheid. In de ochtend vertrekken we per boot naar een verlaten stukje spoorweg om daar rond te wandelen. Het klinkt erg toeristisch, maar het boottochtje en de wandeling zijn eigenlijk erg leuk om te doen. Je krijgt namelijk een totaal ander zicht over het Baikalmeer en een ijverige zomerzon maakt er een mooie dag van. De verlaten spoorweg wordt onderbroken door een tunnel en het is een surreëel moment om in Siberië aan het Baikalmeer door een verlaten spoorwegtunnel te wandelen met Baikalrobben op de achtergrond. Rond twaalf uur is het moment aangebroken om de inwendige mens te verzorgen en wat te eten. Daarna gaat de groep naar de lokale markt van Listvyanka, maar voor mij is dit het signaal om er zelf op uit te trekken. 


Ik wandel terug naar het Limnologisch museum waar er een houten wandelpad is. Dit pad is vrij kort, maar het biedt wel een mooi zicht over het Baikalmeer. Achter het museum is er echter een stoeltjeslift waar het zicht veel mooier is. Enkel gewapend met wat geschreven instructies van Peter (de reisbegeleider) zoek ik de stoeltjeslift, maar na twintig minuten wandelen, vind ik de lift. In de zomer wordt de lift gebruikt om mensen naar een hoog punt te brengen, maar in de winter kan je hier ook skiën. De stoeltjeslift gaat tergend langzaam naar omhoog, maar dat wordt goedgemaakt met het mooiste uitzicht van de gehele reis. Het uitzicht is adembenemend en uiteindelijk moet ik me reppen om tijdig te arriveren bij het avondmaal van zeven uur. 


woensdag 29 augustus 2018

Reisverslag Trans-Siberië Express - Deel 2: Kazan en Jekatarinaburg

Dag 4 - De verborgen parel
Elke reis heeft wel een verborgen parel waar je ogenblikkelijk verliefd wordt op een locatie en bij mij is dat ongetwijfeld het pittoreske Kazan geworden. Kazan is de hoofdplaats van Tatarstan wat eigenlijk een (soort van) deelrepubliek is van Rusland en een verregaande vorm van autonomie kent. De Tataren zijn verre afstammelingen van de Mongoolse Gouden Horde die Rusland in de 13de tot 15de eeuw overheersten en zijn voornamelijk islamitisch. Kazan kenmerkt zich echter als een seculiere stad en dat werd meteen duidelijk bij de wandeling die we 's ochtends deden met de lokale gids. Net zoals Moskou heeft Kazan een eigen kremlin dat uiteraard wel wat kleiner is. Op deze site zie je een orthodoxe kerk die net zoals de toren van Pisa scheef staat. Er is eveneens een prachtige moskee die er zowel buiten als binnen fantastisch uitziet! 

Het voordeel van Kazan is dat het centrum vrij klein is waardoor bezienswaardigheden op korte wandelafstand van elkaar verwijderd zijn. Na het bezoek aan het kremlin van Kazan trok ik er zelf op uit en genoot ik van de rust aan de oevers aan de Karma-rivier waar een ijverige zon voor een topdag zorgde. Dit was voor mij een relaxmoment waar ik oprecht van kon genieten. Daarna trok ik op een erg rustig tempo terug naar het hotel waar ik door de winkelstraat slenterde en halt hield bij een kleine brassband dat voor een leuk muzikaal intermezzo zorgde die dag. 


Dag 5 - Poort naar Azië
Voor de tweede keer op rij namen we de nachttrein om deze keer 's ochtends in het Aziatische gedeelte van Rusland aan te komen. Jekatarinaburg is namelijk een stad die gelegen is aan de rand van het Europese en Aziatische gedeelte van Rusland. De stad is drukker en kosmopolitischer dan Kazan, maar daardoor ook chaotischer en minder charmant. De rit naar Jekatarinaburg duurde wel een tijdje waardoor ik dag vijf voornamelijk doorbracht in de trein. 


Bij de aankomst 's avonds had ik echter wel genoeg energie over om een eerste verkenningstochtje door de stad te wagen. De meeste bezienswaardigheden van de stad zijn her en der door elkaar verspreid waardoor er een even simpele als ingenieuze oplossing is uitgedokterd om toeristen wegwijs te maken. Door de stad lopen namelijk verschillende lijnen die alle bezienswaardigheden met elkaar verbinden. Voor de gewone bezienswaardigheden is dat een rode lijn die ongeveer acht kilometer lang is als je die helemaal uitwandelt. Helaas voor mij startte ik aan een oninteressant stukje zoals een nietszeggend silhouet van de Beatles waardoor ik maar een pover beeld van Jekatarinaburg had die dag. 


Dag 6 - Rustende Romanovs
Gelukkig blijkt op deze dag dat Jekatarinaburg toch een stuk mooier is dan ik aanvankelijk dacht. Mijn startpunt van dag vijf was het hotel dat eigenlijk op een slechte plaats is gelegen om aan de rode lijn te beginnen. Als ik de route verder volg, ontvouwt er zich een stad die zich steeds meer van zijn charmantste kant laat zien. Mijn eerste grootste bezienswaardigheid van deze dag is de finale rustplaats van de Romanovs. Dit is de laatste dynastie van de tsaren en de gehele familie werd in 1917 omgebracht bij de communistische revolutie. Dit gebeurde dus in Jekatarinaburg en hier werd later een kerk gebouwd die ik eveneens heb bezocht. Het warme weer en de kleurrijke bloemen rond de kerk doen niet vermoeden dat een eeuw geleden hier een wereldschokkend evenement heeft plaatsgevonden. Enkel een weinig opvallend plakbord met een portret van de Romanovs doet nog herinneren aan dit belangrijke wapenfeit. 


In de namiddag zet ik de wandeling verder op een slakkengangetje en zie ik steeds meer pittoreske plekjes zoals de oevers van Iset waar ook een ontzettend prachtig operahuis staat dat getooid is in prachtige pastelkleuren. Er zijn natuurlijk ook de usual suspects zoals een winkelstraat, maar omdat Jekatarinaburg een stuk groter is dan Kazan vind ik het hier helaas minder gezellig. De stad beschikt echter wel over grote wolkenkrabbers en één ervan heb ik bezocht waardoor je een prachtig zicht hebt over de gehele stad. Het is geen Empire State Building 's nachts, maar levert wel enkele mooie plaatjes op voor mijn digitaal fotoboek. 's Avonds vertrekt de trein voor het meest vermoeiende gedeelte van de reis: een kleine survivaltocht van drie dagen naar Irkoetsk. 


zondag 26 augustus 2018

Reisverslag Trans-Siberië Express - Deel 1: Moskou

Dag 1 - Aankomst in Moskou
Op 21 juli was het niet alleen de Belgische nationale feestdag, maar vertrok ik ook naar Moskou voor mijn eerste dag van mijn reis met de Trans-Siberië Express. De totale reis duurt 23 dagen en daarom kap ik het reisverslag in verschillende delen om de lectuur compact te houden. 


Het vertrek in Zaventem verliep zonder enige problemen, maar in deze drukke vakantieperiode is het natuurlijk wel aanschuiven aan de incheckbalies. Omdat dit een groepsreis is via Koning Aap was het helaas niet mogelijk om vooraf in te checken en was de aanschuifprocedure aan de balie verplichte kost. De vlucht met Aeroflot verliep erg vlot en ruim drie uur later stond ik op Moskouse bodem. Aangezien de rest van de groep met een Nederlandse vlucht arriveerde, kreeg ik een privé-rit met een taxi naar het Cosmos-hotel. Dit hotel is het meest anonieme hotel dat ik ooit heb gezien: het is gigantisch en werkt met lijfwachten voor de liften. Wanneer ik mijn kaartje voor de kamer niet bij had, werd ik op niet zo vriendelijke wijze erop geattendeerd dat ik een nieuwe moest halen. Gelukkig was dat niet op het ogenblik wanneer er tientallen nieuwe toeristen incheckten... Dit hotel is gelegen aan de rand van Moskou bij het kosmonautenpark en is zo'n acht kilometer verwijderd van het Rode Plein. Op de eerste dag maakte ik dus voornamelijk kennis met de groep en werd de reis uitgelegd. Van Moskou had ik die dag weinig gezien behalve het verkeer. 


Dag 2 - Rode Plein en Kremlin
De tweede dag stond integraal in het teken van Moskou en onze gids Julia leidde de groep op een magnifieke wijze door de stad. In de ochtend was er een busrit die ons door de belangrijkste delen van de stad bracht. Gelukkig was het een zondag waardoor het stadscentrum van Moskou opvallend kalm was. De eerste grote stop was aan het Rode Plein en dat leverde meteen erg fotogenieke beelden op. Ik heb al wat toeristische trekpleisters gezien, maar het Rode Plein moet je met je eigen ogen zien om te geloven hoe prachtig het is met de Sint-Basiliuskathedraal op de voorgrond. 


In de namiddag kregen we een rondleiding door het Kremlin. Kremlin is eigenlijk Russisch voor versterkte vesting en eigenlijk bestaat er zoiets niet als "Het Kremlin". Er zijn namelijk meerdere steden die over een kremlin beschikken. De Moskouse variant was indrukwekkend om te zien door de verschillende kerken die nog steeds deel uitmaken van deze stadskern. Tegen de verwachtingen in hebben de communisten deze kerken niet vernietigd tijdens hun revolutie. Ook het Kremlin-museum heeft oog voor het koninklijke verleden van de Russen en je ziet veel restanten van de tsaren met als hoogtepunt de verscheidene Fabergé-eieren. Het bezoek aan het museum duurde slechts anderhalf uur, maar dat was wel voldoende om een goede indruk te krijgen van de rijke geschiedenis van Rusland. 


Dag 3 - Metro's en individualisme
Op de derde dag nam onze reisleider Peter mee door de prachtige metrostations van Moskou en daar zitten heel wat pareltjes bij. Veel van deze stations zijn eigenlijk een bolwerk van communistische propaganda, maar dan wel op een erg artistieke manier gebracht. Ze worden door veel mensen vergeleken met paleizen en het is gemakkelijk te zien waarom. Veel stations blinken namelijk uit in één of meerdere artistieke werken zoals prachtige ramen die zijn gemaakt met glas in- lood, fantastische iconen verwerkt in steen en marmeren gangen uitgerust met gigantische luchters. Voor Stalin was de bouw van het metrostelsel een prestigeproject en die prestige is na al die jaren nog steeds aanwezig. 


In de namiddag had de groep een boottocht gepland, maar ik verkoos de individuele vrijheid en ik trok er alleen op uit. Ik trok terug naar het Rode Plein waar ook het Gum is gevestigd. Dit is een groot winkelcentrum (warenhuis) met een ongekend gevoel voor grandeur en ziet er dan ook pico bello uit. Dit is uiteraard geen toeristische trekpleister, maar het is wel een guilty pleasure van mij om al deze baldadige luxe te bekijken. Het is dus niet te vergelijken met de City 2 in Brussel of Inno aan de Meir in Antwerpen... Daarna bezocht ik de Sint-Basiliuskathedraal binnenin, maar dit was een kleine tegenvaller. De kathedraal heeft wel een mooie iconografie en het is leuk om het interieur van de kleine torentjes te bezoeken. Is dat de (onlangs fel verhoogde) prijs van duizend Roebel waard? Eigenlijk niet. De overnachting gebeurde op deze dag voor de eerste keer in de trein met een nachttrein die naar Kazan reed. 


donderdag 23 augustus 2018

De wereld van Tim Burton

De cultuursectie van De Morgen
Grasduinen door de cultuursectie van de onlineversie van De Morgen loont af en toe eens de moeite, want zo stuitte ik op het nieuws dat er op de Genkse site van C-Mine een expo loopt over de wereld van Tim Burton. De Amerikaanse regisseur kenmerkt zich door de regie van donkere, fantasievolle films die buiten de lijntjes van Hollywood kleuren. Ik kan zijn werk wel appreciëren, hoewel ik ook kritisch ben over zijn (latere) films. Hoe verbeeldingsrijk de films van Burton ook moge zijn, ze worden ook gekarakteriseerd door elementen van melancholie en positivisme waardoor de (meeste) films een interessante dichotomie van hoop en duisternis zijn.



Bij deze tentoonstelling hoorde vandaag ook een lezing bij die werd gepresenteerd door Ward Verrijcken, de filmkenner van de VRT. Ik verwachtte van de lezing een karakterstudie van zijn persoonlijkheid, maar het werd eerder een bespreking van zijn oeuvre met een korte toelichting van zijn opvoeding en hoe hem dit als mens vormde. 

Beetlejuice
Hoewel ik bekend ben met het meeste werk van Tim Burton, wist ik niet wat zijn allereerste wapenfeit was. Dat is de kortfilm Vincent die in stop motion werd opgenomen door Tim Burton wanneer hij voor Disney werkte in het begin van zijn carrière. Hoewel het filmpje slechts zes minuten duurt, is het wel doordrenkt met typische elementen die je in een Burton-film mag verwachten: een donker verhaal, een protagonist die niet begrepen wordt door de buitenwereld en zich daardoor nog meer afzondert en stilistische decors. Deze en andere elementen zullen later het handelsmerk van de regie van Tim Burton-films worden. 



Disney kon deze donkere kijk op het leven niet commercialiseren en daar scheidden de wegen tussen Disney en Burton. In de jaren tachtig ontwikkelt Burton echter een blitzcarrière met eerst de regie van Pee-wee's Big Adventure (een verfilming van een kindershow) en vooral Beetlejuice dat een bioscoophit wordt. Beetlejuice is misschien wel het schoolvoorbeeld hoe Burton al zijn typische elementen zoals eenzaamheid, excentriciteit, maar ook familie en zelfs humor naadloos aan elkaar weeft. Het levert hem een vrijbrief om met Batman (1989) de eerste donkere superheldenfilm sinds mensenheugenis te maken. 

Kleine kritische noot
Ward Verrijcken was al bij al vrij positief over Burton, hoewel hij ook liet ontvallen dat Burton met de remake van Planet of the Apes een slechte film afleverde. Dat ligt gedeeltelijk aan de special effects in CGI die in 2001 te wensen overlieten, maar ook aan de gebrekkige regie van Burton zelf. Burton mag dan een gevierd regisseur zijn, hij heeft ook een aantal mislukkingen op zijn CV staan, net zoals iedere regisseur. Persoonlijk vind ik Dark Shadows het grootste misbaksel uit zijn oeuvre, juist omdat de typische Burton-elementen ontbreken. Deze remake bevat op papier alle elementen die een Burton-film moet hebben, maar uiteindelijk is de film uitgedraaid op een kijkstuk waar horror en humor totaal verkeerd worden afgewisseld. Anderzijds heeft Burton ook films gemaakt waar de grote massa niet bij stilstaat, maar voor mij wel fantastisch zijn zoals Big Fish dat het positivisme en bravoure van de mensheid viert en zo wil ik Burton vooral herinneren.