Reisverslag Trans-Siberië Express - Deel 7: Het Chinese hoogtepunt

Dag 20 - De laatste grensovergang

Op deze dag zeggen we Mongolië vaarwel en maken we een laatste treinrit richting Peking. Deze keer bevinden we ons wel op een andere trein aangezien de Mongoolse treinmaatschappij nu verantwoordelijk is voor het treinverkeer tussen Ulan Baatar en Peking. Dat vertaalt zich naar bedden die een tikkeltje comfortabeler zijn dan die van de Russische treinen, maar luxueus is het nog steeds allerminst. Een groot deel van deze treinrit gaat door de Gobiwoestijn die ironisch genoeg in bloei staat. De zomer van 2018 blijkt naar Mongoolse begrippen vrij vochtig te zijn en dat zorgt er voor dat de doorgaans dorre rotsachtige gronden van de Gobi-woestijn nu worden overheerst door het groen van laaggroei dat met een sneltempo groeit.

Andermaal is de grensovergang een exercitie in geduld. De Mongoolse grenspolitie dat wat minder grondig zijn werk dan de Russische collega's een dikke week eerder, maar de Chinezen zijn daarentegen wel heel uitvoerig in hun procedures. Dit betekent dus dat elke reiziger uit de wagon mag stappen om een uitgebreide security check te ondergaan en alle wagons worden haarfijn uitgekamd op het minste spoor van onraad. De hele procedure duurt tot bijna twee uur 's nachts en uitgeputte reizigers zijn zo gelukkig als een klein kind wanneer ze terug de trein op mogen om de welverdiende nachtrust aan te vangen. 

Dag 21 - Megalomane Mao

Ook deze dag brengen we grotendeels op de trein door aangezien de aankomst in Peking pas gepland is rond half drie in de namiddag. Na 21 dagen wegen de laatste treinloodjes het zwaarst en snakken we collectief naar wat meer ruimte. Het landschap zorgt voor wat meer variatie en naarmate we dichter bij Peking komen, transformeert het landschap van desolate steppen naar dichtbevolkte steden en wordt de infrastructuur moderner zoals imposante bruggen. De eindhalte in China is een drukte van jewelste en is een voorteken van de drukte die de Chinese hoofdstad zo typeert. Wanneer we eindelijk in ons hotel zitten, is het al vijf uur en de meeste groepsgenoten hebben het dan wel gehad voor deze dag. Ik besluit echter nog het beste te maken van deze dag en ik ga met twee andere groepsgenoten (die een dag eerder vertrekken dan de rest) 's avonds naar het beroemde Tiananmen-plein. 

Dit plein is beroemd omwille van de historische studentenprotesten eind jaren tachtig en sindsdien is de Chinese politiek er als de dood voor dat hier nog iets gebeurt. Dit resulteert in draconische "veiligheidsmaatregelen" waar iedereen wordt gefouilleerd, alle bagage wordt gescand en toeristen moeten hun paspoort laten zien. Toeristen worden niet vaak geconfronteerd met het Chinese totalitaire regime, maar deze exploten zijn hier wel een schoolvoorbeeld van. De beloning is wel een prachtig uitzicht op het Tiananmen-plein waar de historische foto van een Mao de wacht houdt. Daarnaast zijn er nog andere belangrijke gebouwen met als grootste attractie natuurlijk de ingang van de Verboden Stad. Na een uurtje keren we terug naar het hotel en maken we opnieuw kennis met de ongeëvenaarde drukte in de metro van Peking. 

Dag 22 - De Chinese Muur en Verboden Stad

Het beste is misschien wel voor het laatste bewaard want op één dag tijd mogen we de imposante Chinese Muur beklimmen en een bezoekje brengen aan het majestueuze complex van de Verboden Stad. Dit houdt wel in dat we erg vroeg moeten vertrekken, maar levert wel een quasi toeristvrije Chinese Muur op. Bij de verkiezing van zeven nieuwe wereldwonderen werd de Chinese Muur mee opgenomen als een wereldwonder, maar ik ervoer dit eigenlijk eerder als een verplicht nummertje voor toeristen. Het tochtje op de muur was - tegen de verwachtingen in - leuk om te doen en levert enkele mooie foto's op. Het is namelijk een apart zicht hoe de muur kronkelt over verschillende heuveltoppen terwijl het omgeven is van een oase van groen waar de krekels erg enthousiast tjirpen. De groep is in verschillende groepjes gesplitst wat er toe leidt dat de terugkomst met een uur vertraging wordt ingezet. 

Een persoonlijk hoogtepunt van deze reis was voor mij een bezoek aan de Verboden Stad en het is een eufemisme als ik zeg dat ik niet bepaald gelukkig was met deze vertraging. Dit reduceerde het aantal bezoekuren tot drie, maar dit is nog altijd voldoende om dit gigantische complex te ontdekken. De Verboden Stad is opgedeeld in drie grote delen waar bij elk deel een grote tempel centraal staat. De omwallingen van dit complex zijn - net zoals de Verboden Stad zelf - imponerend en bieden een prachtig overzicht op de site en het centrum van Peking. De site zelf is zo groot dat je er gemakkelijk ettelijke dagen kan vertoeven, maar om vijf uur sluit ik mijn bezoek af omwille van de simpele reden dat dit het sluitingsuur is, symbolisch afgesloten door een felle regenbui. Hoewel we tijdens onze trip een aantal regendagen hebben gehad, is het weer over het algemeen heel erg goed meegevallen.

Dag 23 - Ge moogt naar huis gaan...

Op de laatste dag worden we 's morgens vroeg bij de luchthaven gedropt en neem ik een andere vlucht dan de andere passagiers. Door mijn laattijdige boeking vlieg ik namelijk via een tussenstop in Moskou terwijl de rest een rechtstreekse vlucht heeft naar Schiphol. Hoewel de wachtrij aan mijn incheckbalie erg kort is, maar ik aan den lijve mee hoe nerveus Chinezen kunnen zijn en wat voor een gigantische chaos dat met zich teweegbrengt. Anderhalf uur nervositeit wordt eindelijk beloond met een toegang tot de wachtruimtes, maar niet vooraleer mijn powerbank op zonne-energie in beslag wordt genomen omdat het naar verluidt te veel mili-ampère bevat... 

Bij de vlucht naar Moskou is het vijf uur wachten, maar verloopt het inchecken met onze Chinese vrienden weer in totale chaos. Het Russische luchthavenpersoneel helpt ook niet echt door iedereen in een piepkleine ruimte te droppen en slechts één gate te gebruiken. Uiteindelijk zet ik laat op de avond weer voet aan Belgische bodem drieëntwintig dagen nadat ik er vertrokken ben. Financieel wat armer, maar wel een onbetaalbare ervaring rijker. 

Reisverslag Trans-Siberië Express - Deel 6: Przewalskipaarden en de hoofdstad

Dag 17 - Stiltewandeling en eigenwijze daling

De pittoreske omgeving van Khogno Khaan verdient het om langer te bewonderd worden dan één dag en het tweedaagse verblijf in deze schitterende omgeving is daarom ideaal om van de indrukwekkende natuur te genieten. Bij het gerkamp is er op wandelafstand een klein boeddhistisch klooster dat we rond de middag bezoeken. Dit kleine klooster valt op omdat het tegen een steile rotswand is gebouwd, maar is slechts een paar zakdoeken groot. De beklimming is behoorlijk gevaarlijk door de treden die uit rotsen zijn gehouwen en de meest abrupte vormen aanmeten. De echte trekpleister is echter de stiltewandeling terug naar het kamp waar we door het wilde gras van de steppen gaan en halverwege via enkele rotsen naar beneden stappen. Bijzonder is dat we op ons pad plots koeien tegenkomen die rustig aan het grazen zijn. De viervoeters zijn echter totaal alleen en dat gaf me niet meteen een groot veiligheidsgevoel. Als deze loebassen echter worden genegeerd, doen ze geen vlieg kwaad.

's Avonds is er voor een select groepje energieke wandelaars een tweede klim die ons brengt naar de top van enkele rotsen die een spectaculair vergezicht bieden over de weidse landschappen. De hellingsgraad is eerder bescheiden waardoor de klimtocht vrij gemakkelijk verloopt. Eens we bij de top komen hebben we een mooi panorama over dit Mongoolse overgangsgebied tussen steppen en woestijn. De fototoestellen worden gretig bovengehaald en het levert enkele mooie plaatjes op. Voor mij was dit het moment om een selfie te trekken die nu dienst doet als mijn profielfoto op Facebook. Eigenwijs zoals ik ben wacht ik bij de daling niet op de rest en baan ik me een weg door het struikgewas en de spelonken van de rotsen. Gehavend kom ik naar beneden met een paar schrammen en builen. Het is de prijs die ik betaal voor mijn eigenwijsheid... 

Dag 18 - Przewalskipaarden

Mongolië is de thuishaven van Przewalskipaarden en dit is de enige wilde paardensoort ter wereld. Deze paarden werden wellicht door de Mongolen gebruikt in hun queeste om hun imperium te vergroten tot aan Oost-Europa en bevinden zich nu in het Hustai Nationaal Park. De rit naar dit park is behoorlijk lang, maar gaat over het algemeen over verharde wegen waardoor dit relatief vlot verloopt. Onderweg stoppen we echter bij een nomadenfamilie waar de twee busjes met achttien toeristen halt houden om kennis te maken met het traditionele nomadenleven van een Mongoolse familie. Naar verluidt zijn Mongoolse nomaden heel gastvrij, maar ik heb zelf een vrij onbehaaglijk gevoel bij heel dit gebeuren. Het voelt heel surrealistisch aan en de vergelijking met een bezoek aan een dierentuin is in mijn gedachten nooit ver weg. We verblijven een uurtje bij deze familie en we komen meer te weten over hoe zij leven en hoeveel vee de familie houdt. Bij deze specifieke familie gaat het werkelijk om ruim honderd koeien, tientallen paarden en nog ander vee dat zorgeloos over de steppen rent. 

Rond vijf uur komen we aan bij het Hustai NP  en de zoektocht naar de paarden kan dus niet te lang op zich laten wachten. Dit betekent dat het avondeten naar acht uur verhuist en we rijden met de busjes naar de drinkplaats van de paarden en een aanpalende heuvelrug. Bij de heuvelrug is het goed opletten, want de paarden zijn honderden meters van ons verwijderd. Even later arriveren we echter bij de drinkplaats waar een kudde paarden hun dorst lest. Op deze reis heb ik altijd foto's genomen met mijn GSM, maar nu ervaar ik de beperkingen van de piepkleine lens van mijn Samsung. De digitale zoom is waardeloos en ingezoomde foto's van de paarden zijn eigenlijk niet veel meer dan een pixelbrij. Het is voor mij een reden om een cursus digitale fotografie te beginnen die op het moment van schrijven zelfs bijna eindigt (de eerste module welteverstaan). De paarden zijn de toeristenmassa echter gewoon waardoor ik wel over goede foto's beschik van de paarden bij de drinkplaats. 

Dag 19 - Ulan Baatar

De laatste volledige dag in Mongolië vindt plaats in de hoofdstad van dit prachtige land: Ulan Baatar. De stad telt ongeveer anderhalf miljoen inwoners en mag zich daarmee de thuisplaats van de helft van alle Mongolen noemen. De stad is een reis naar een communistisch verleden waar gas- en verwarmingscentrales erg enthousiast stoom uitspuwen en zich zonder problemen bevinden tussen wooncentra. Af en toe zien we ook een verdwaalde ger die op één of ander verdoken plekje staat. Het centrum staat hiermee in schril contrast en oogt een stuk moderner. Hier bouwen projectontwikkelaars grote flatgebouwen, maar die zijn dan weer zo duur dat heel erg veel appartementen leeg blijven staan. Ulan Baatar is - net zoals bijna elke hoofdstad - een stad van uitersten. 

De eerste stop in de hoofdstad brengt ons bij een lokaal uitzichtpunt dat midden in het centrum staat. Zo indrukwekkend de vergezichten van de Mongoolse steppen zijn, zo teleurstelling is het vergezicht over Ulan Baatar. Dit panorama is andermaal een bevestiging van hoe schril het contrast is tussen het rijke centrum en de verpauperde buurten er rond. Wat dit uitzichtpunt wel bijzonder maakt, is het prieel dat op dit punt staat en allerlei communistische taferelen uitbeeldt. Het blijkt dat dit een eerbetoon is aan de Mongoolse soldaten die hebben meegestreden in wereldoorlog twee aan Russische zijde. 

Rond de middag begeven we ons naar het kloostercomplex van Gandan Hiid waar vier verschillende tempels staan. In de middelste tempel staat er een ontzagwekkend Boeddhabeeld van maar liefst zesentwintig meter hoog. Dit complex is vrij recent gebouwd en is absoluut niet te vergelijken met de boeddhistische kloosters die we eerder hebben bezocht. Er is ook oog voor architectuur waardoor bloemenperkjes worden afgewisseld met kleine fonteintjes. Dit is - redelijk onverwacht - een mooi plekje om even tot rust te komen. In de late namiddag gaan we naar ons hotel en ga ik me bevoorraden in het grootste shopping center van de stad aangezien de volgende dag onze laatste treinreis is gepland. 

Reisverslag Trans-Siberië Express - Deel 5: Vulkanen, meren en Olympische sporten

Dag 14 - Erdenet en Uran Togoo

De tweede dag in Mongolië geeft een voorsmaakje van wat ons de komende dagen te wachten staat. Door de ontzagwekkende omvang van Mongolië zijn rijafstanden enkel uit te drukken in uren en de meeste zandwegen worden herschapen in bijna onbedwingbare modderpoelen waar het een klein avontuur is om letterlijk de weg van de minste weerstand op te zoeken. Deze dag begint gelukkig echter rustig met een kalm ritje op verharde wegen waar we omstreeks de middag halt houden bij Erdenet. Dit is de tweede grootste stad van Mongolië en bekend omwille van het kopererts dat hier in een open mijn gedolven wordt. We wonen een boeddhistische gebedenzang bij waar de monniken verschillende verzen zingen op een heuveltop waar een metershoog boeddhabeeld de omgeving domineert. Onderweg houden we nog een paar keer halt voor de koffiepauze of maken we kennis met het vee dat wordt gehouden door Mongoolse nomaden. Dat zijn vanzelfsprekend koeien en paarden, maar bij zeldzamere aangelegenheden ook kamelen. De fauna van de steppe is een paradijs voor vogelliefhebbers met verscheidene soorten kraanvogels, de vale gier, de zwarte kauw en de steppearend. 

De echte trekpleister van deze dag is echter de Uran Togoo. Dit is een uitgedoofde, bolvormige vulkaan die circa honderd meter boven de steppen uittorent. De beklimming is best doenbaar, hoewel er enkele stukken zijn die best wel stijl zijn. Deze korte inspanning is echter helemaal vergeten als we de top bereiken waar we een prachtig uitzicht krijgen over de gehele omgeving. Het beklimmen van een vulkaan kan ik van mijn bucketlijstje schrappen, maar belangrijker is dat de vulkaan wordt gekenmerkt door een prachtige krater waar zelfs een klein bergmeertje te vinden is. Bij mijn individuele verkenningstocht blijkt dat oriëntering niet mijn sterkste punt is en merk ik pas na tien minuten op dat ik te ver gegaan ben en bezig ben aan een tweede tochtje rond de vulkaan. Het ritje met de busjes terug naar de gers is gelukkig van korte duur waardoor de opgekomen honger snel wordt gestild met lokale gerechten. 

Dag 15 - Op sleeptouw naar het Ugii-meer

Op de nacht tussen dag veertien en vijftien heeft de regen lelijk huisgehouden en de zandwegen zijn getransformeerd tot crosscircuits waar Stefan Everts en co amper durven komen met hun moto's. Op de site van Koning Aap staat trots dat de gebruikte busjes vierwielaangedreven zijn, maar die aankondiging doet de waarheid helaas geweld aan. De busjes zijn in principe niet voorzien op deze omstandigheden en het is dus geen wonder dat we twee keer vast komen te zitten in wat enkel een moerasgebied kan genoemd worden. Maar wanneer de nood het hoogst is, is de redding nabij en dat blijkt een sleeptouw te zijn wat met vereende mankracht wordt gehanteerd om de busjes uit het modder te trekken. De spierballen mogen rollen want twee keer vastzitten op twee keer betekent dat vier keer de voormalige Olympische discipline van touwtrekken mag uitgeoefend worden. Uitgerekend deze verplaatsing is de langste van heel de trip en uiteindelijk arriveren we rond vijf uur 's avonds bij het Ugii-meer, ruim twee uur later dan voorzien. De twee buschauffeurs krijgen een spontaan en welverdiend applaus van de groep. 

Voor veel reisgenoten heeft deze verplaatsing (te) veel energie gekost en blijft hun actieradius die avond beperkt tot het lokale gerkamp. Ik probeer er die avond nog het beste van te maken en ik waag me aan een individuele wandeling rond het Ugii-meer. Mongolië is ingesloten door land en het Ugii-meer is voor veel Mongolen het lokale Blankenberge waar ze in de zomer tot rust kunnen komen en genieten van het water. De weergoden zijn echter slecht gezind en mijn wandeling wordt noodgedwongen afgebroken door een plotse plensbui waar ik in looppas terug naar mijn ger snel. Deze dag was een dag vol belevenissen, maar voor mij wel de minst leuke dag van de gehele reis. 

Dag 16 - Khar Korin en het klooster van Erdene Zuu

Wie Mongolië zegt, kan onmogelijk onderuit aan de erfenis die Genghis Khan heeft nagelaten aan dit land. Deze dag staat in het teken van een bezoek aan Khar Khorin waar de voormalige hoofdplaats was van het eens zo imposante Mongoolse rijk. Tegenwoordig blijft daar weinig van over en is het plaatsje zelfs kleiner dan een Vlaams plattelandsdorpje. We zien er een containermarkt waar de kraampjes worden gevormd door containers en vlakbij is er een lokale supermarkt waar je tegen spotprijzen (naar westerse normen) eten en drank kan kopen. 

Gelukkig valt er verder op wat meer te beleven want daar staat het klooster van Erdene Zuu. Dit is een groot boeddhistisch klooster dat een stuk imposanter is dan het Amarbayasgalant-klooster dat we een paar dagen eerder hebben bezocht. De boeddhistische beelden, beschilderingen, tekens en vlaggetjes zijn hier in overtreffende trap aanwezig aangevuld met de prachtige architectuur van verschillende tempels. Enerzijds kijk ik met opengesperde mond vol bewondering naar deze pracht en praal, maar anderzijds is de boeddhistische sereniteit ver te zoeken in dit toevluchtsoord voor Mongools toerisme. 

's Avonds arriveren we in het mooiste stukje Mongolië van deze reis: Khogno Khaan. Deze site bevindt zich in de overgang tussen de steppen en de Gobi-woestijn waardoor we worden omring door prachtige beige rotsformaties. De rotsen nodigen uit om er langs te wandelen, maar - tegen beter weten in - beklim ik de rotsen alleen waardoor ik op een paar minuten tijd al snel enkele tientallen meters boven de steppen sta. Persoonlijk vind ik het een leuke beklimming, maar achteraf gezien eigenlijk totaal onverantwoord om dit alleen te doen... 

Reisverslag Trans-Siberië Express - Deel 4: Siberië uitwuiven en Mongolië begroeten

Dag 11 - Irkoetsk

Dit is de laatste volledige dag in Siberië en gaat van start met een bezoek aan een voormalig authentiek, houten dorp in de buurt van Listvyanka. Bij de bouw van een dam werd dit dorpje van de kaart geveegd, maar werd het bijna integraal verhuisd als een soort van Bokrijk waar toeristen dit dorpje kunnen bezichtigen. Bij deze rondleiding zijn de meeste van groepsgenoten - inclusief mezelf - behoorlijk moe van de afgelopen dagen en het animo om dit dorpje te bezoeken, ligt eerder aan de lage kant. De authenticiteit van het dorpje is erg hoog, maar persoonlijk vind ik de woon- en levensomstandigheden van de Siberiërs niet erg interesssant. Misschien wel onterecht. Dit neemt niet weg dat ik enkele keren de ogen deftig de kost heb gegeven zoals de slaapkamer dat eigenlijk één gigantisch grote ruimte is boven waar iedereen bij elkaar slaapt. De huizen kenmerken zich door hun geringe omvang wat begrijpelijk is bij de Siberische temperaturen in de winter. 

Daarna gaat de rondleiding verder naar Irkoetsk waar de eerste impressies van de stad weinig belovend zijn. Het ziet er erg troosteloos uit met vuile straten en eenheidsworst als gebouwen. De tour door het centrum doorbreekt deze opvatting, want Irkoetsk blijkt toch over architecturale pracht te beschikken. Er is een eeuwige vlam die brandt ter nagedachtenis van de slachtoffers in de tweede wereldoorlog. Het is bijna hallucinant om te vernemen dat 75% van de mannen in Irkoetsk omkwamen bij deze gevechten. Het hoogtepunt is de Russische orthodoxe kerk die voorzien is met prachtige beschilderingen op de muren en het plafond. Van alle kerken die ik in Rusland heb gezien, is dit ongetwijfeld de mooiste. 's Avonds is het doel om proviand in te slaan voor de uittocht uit Rusland. 

Dag 12 - Irkoetsk - Darkhan stad (trein)

Dag twaalf staat in het teken van de treinreis tussen Siberië en Mongolië. Deze keer wacht er me geen overnachting in de trein, maar daar tegenover staat dat de treinreis van 's ochtends vroeg tot 's nachts twee uur duurt. Dat is uiteraard lang, maar dit wordt gedeeltelijk gecompenseerd door de natuurpracht in de omgeving van het Baikalmeer. Met een rustig tempo denderen we naast het Baikalmeer en dat levert prachtige plaatjes op. Soms is het moeilijk om het blauw van het water te onderscheiden van het blauw van de lucht. Wanneer we deze regio achter ons laten, zien we meer en meer hoe het landschap de vorm van steppes begint aan te nemen afgewisseld met een aantal venen en plassen. 

Siberië is sowieso al dunbevolkt, maar bij het grensgebied met Mongolië zie je bijna geen inwoners meer. Er zijn enkele kleine dorpskernen amper die naam waardig waar koeien rustig grazen zonder dat de weilanden zijn afgeperkt met prikkeldraad. Honden lopen vrij rond en kwispelen enthousiast wanneer de trein voorbijrijdt. Voor deze viervoeters is dit wellicht het hoogtepunt van hun dag in een gebied waar er bijna niks te beleven valt. Ik sta aan het raam wanneer ik totaal onverwacht een klein monument zie waar de restanten van een klein vliegtuigje uit wereldoorlog twee prijkt. Het zorgt bijna voor een schokgolf van enthousiasme in een landschap waar bijna geen menselijk leven te bespeuren valt. 

's Nachts starten de formaliteiten van de grenscontrole en het blijkt dat de Russische douane grondig zijn werk doet. Eén van de groepsgenoten van Koning Aap heeft een verkeerde datum ingevuld bij het verlaten van Rusland en dat levert haart een voetreis naar het dichtstbijzijnde douanekantoor op. De datum wijzigen, kost honderd roebel en vooral een heleboel stress bij de dame in kwestie. Net voordat de trein zijn reis herneemt, kan ze in zeven haasten terug aansluiten en beschikt ze over een verhaal om na te vertellen. 

Dag 13 - Darkan stad en Amarbayasgalant-klooster

De overnachting in Darkhan-stad is van vrij korte duur. Wanneer je om twee uur 's nachts aankomt en 's ochtends weer vroeg vertrekt, kan je er maar beter voor zorgen dat je over een goede nachtrust beschikt. Dat was bij mij maar gedeeltelijk gelukt omdat het bed vrij hard was. Na het ontbijt worden we opgepikt door een Mongoolse reisgids en twee chauffeurs die ons gedurende een dikke week begeleiden in Mongolië. Met twee kleine busjes vertrekken we naar Darkhan-stad om geld af te halen. Darkhan-stad is de derde grootste stad van Mongolië en de overgrote meerderheid van de drie miljoen Mongolen - ongeveer 85% - leeft in steden. Darkhan-stad is geen reclame voor de natuurpracht van Mongolië want het ziet er zo mogelijk nog triestiger uit dan de Siberische industriesteden: druk, vuil, chaotisch en lelijke gebouwen. 

Nadat de portefeuille verblijd is met wat Mongools geld, rijden we richting Amarbayasgalant-klooster. Zo zien we de Mongoolse steppen en het blijkt dat de steppen behoorlijk heuvelachtig zijn. Ik dacht namelijk dat steppen behoorlijk vlak zijn, maar dat is klaarblijkelijk niet het geval. Navraag leert dat we op een hoogte zitten van ongeveer 1400 meter wat voor mij een kleine verrassing was. Bij deze rit, stoppen we een eerste keer bij een geluksbrenger. Dit zijn kleine ronde perkjes die zijn voorzien met boeddhistische sjaaltjes, stenen en ander materiaal. Het blijkt dat in Mongolië er een religie heerst die het midden houdt van sjamanisme en boeddhisme. Elementen van de ene natuurgodsdienst zijn overgevloeid naar de andere religie en omgekeerd. Bij deze stenen perkjes wordt er gebeden om meer geluk af te dwingen. Een uurtje later verlaten we de stenen wegen en betreden we voor de eerste de zandwegen die het merendeel van het wegennetwerk uitmaken. Het avontuurtje op de zandwegen verloopt zonder enige problemen en we arriveren vrij snel bij onze gers. De gers zijn de tenten die de Mongoolse nomaden gebruiken om te overnachten. Eigenlijk kan je dit nog het best vergelijken met een luxecamping. 

's Avonds gaan we naar het Amarbayasgalant-klooster wat voor mij de eerste ontmoeting is met een boeddhistisch klooster. De boeddhistische cultuur heb ik wel al eerder gezien op TV, films, boeken en videogames, maar het is de eerste keer dat ik het met eigen ogen zie. De eerste indruk is bijna niet met woorden te omschrijven en dit klooster straalt een enorme sereniteit uit. Aan weerszijden van het klooster staan er twee boeddhistische beelden op de heuvelruggen en wanneer ik boven ben, biedt dit een prachtig overzicht van de vallei waar dit klooster is gebouwd. De eerste dag in Mongolië is dus een goede graadmeter voor hoe mooi dit uitgestrekte land wel niet is.