Reisverslag Costa Rica deel twee: te land, ter zee en in de lucht

Dinsdag 27 december

Vandaag maak ik me op voor een heel bijzondere dag, want via reisbegeleider Iwan heb ik namelijk een gyrocoptervlucht geboekt. Zoals de naam doet vermoeden, is een gyrocopter een kleine helikopter waarin twee personen zitten: de piloot en één passagier. Het toestel weegt amper 350 kilogram en is daarmee behoorlijk behendig. Het ideale middel dus om dit deel van Costa Rica in de lucht te bekijken. Het is geen goedkope excursie, want iemand van de Selva Bananito Lodge komt me halen en dat is een ecolodge die zich in de Costa Ricaanse jungle bevindt. Na wat nerveus wachten, zie ik eindelijk de chauffeur opduiken die me vervolgens naar de ecolodge brengt. Dat betekent dus nog eerst anderhalf uur rijden over goede wegen, maar later via verlaten zandwegen en een rivier wordt ook ettelijke keren doorkruist. 

Om twaalf uur krijg ik eerst nog een middagmaal voorgeschoteld, maar na een uurtje tafelen, is het eindelijk tijd voor het echte werk: een uurtje vliegen met de Gyrocopter. Het is absurd om zo diep in de jungle verschillende weides aan te treffen en ééntje ervan doet dus dienst als opstijg- en landingsbaan. In het begin is het nog even nerveus afwachten wat dit allemaal inhoudt, maar al snel voel ik me erg comfortabel in dit behendige toestel. In de buurt van Selva Bananito zijn er twee nationale parken waar ik over vlieg. Bovendien bevindt deze lodge zich op de flanken van het Talamanca-gebergte waardoor het uitzicht spectaculair is. Een zee van groen strekt zich over me uit met af en toe een streepje blauw wanneer ik een waterval kan ontwaren. 

Het leukste moment is wanneer ik over Caihuita NP vlieg en vervolgens over de oceaan en het strand. Hoogtepunt is eigenlijk het laagste punt van de vlucht wanneer het toestel rakelings boven het strand scheert. Het is gewoonweg erg tof om een eindeloos lijkend strand voor je te zien opduiken wanneer je met zo'n toestel enkele meters boven het strand vliegt. Ook zie ik op een bepaald moment m'n hotel verschijnen en dan te bedenken dat ik nu hier zo snel ben. Mooie liedjes duren echter niet lang en na een uur vliegen zit de pret erop. 

Ik had gevraagd of ik nog even in de buurt mocht wandelen en prompt krijg ik een privébegeleiding van één van de medewerkers van de lodge. De eigenaars zijn Duitstalig en ook deze begeleider was Duitstalig. Dat maakte het soms gemakkelijk voor hem om dingen te omschrijven wanneer hij niet uit zijn woorden kwam in het Engels toen hij over zijn encyclopedische kennis over de natuur aan het uitweiden was. De wandeling zelf verloopt wat traag, maar ik krijg wel een mooi stukje natuur voorgeschoteld, loop door het riviertje Rio Bananito dat ik eerder met de auto doorkruiste en kom nog enkele Baselisk-hagedissen tegen. Dit was een duur dagje - met name het transport van 175 dollar is erg prijzig - maar wat was dit een leuke dag!

Woensdag 28 december

Dit is wellicht de kalmste dag van de gehele vakantie, want er wacht namelijk een lange busreis naar El Arenal. Dit is één van de meest actieve vulkanen ter wereld, maar gelukkig voor mij slaapt de vulkaan momenteel en maakt hij geen aanstalten om opnieuw te ontwaken. De rit naar ginder duurt zo'n vijf à zes uur en is dus met andere woorden al gauw een dagvullend programma. Het kalme kustplaatsje Caihuita wordt dus vaarwel gezegd om zo verder te pendelen naar La Fortuna, een plaatsje dat aan de voet van deze vulkaan ligt. Plaatsje is misschien wat verkeerd uitgedrukt, want later blijkt het enorm toeristisch te zijn met een drukte van jewelste, hoewel de vakantieperiode rond kerst en nieuw allicht ook een rol zal spelen. Het is in ieder geval een enorm contrast met het slaperige Caihuita bij het begin van de dag. 

Voor Iwan is het slechts de derde keer dat hij een reis begeleidt en zo was hij in een vroeger leven nog kok, had hij een eigen restaurantje en deed ie nog verschillende dingen. Je zou het niet zeggen, want Iwan is misschien wel de beste reisbegeleider die ik tot dusver heb gehad. Om zo'n saaie busdag op te vrolijken, heeft hij ongeveer in het midden een stop voorzien met een soort van fruit tasting. Bij een winkeltje aan een autosnelweg zijn er diverse soorten fruit te vinden en je kan naar believen de verscheidene fruitsoorten proeven. Het commerciële luik aan dit pakket is dat je uiteraard het fruit in het winkeltje kan kopen. Het is een leuk intermezzo en zo ontdek ik nog eens nieuwe dingen. 

Eenmaal in La Fortuna aangekomen, is het weer tijd om enkele ATM's op te zoeken aangezien de groep een chronisch gebrek heeft aan dollars. Had ik trouwens al gezegd dat Costa Rica duur is? Bij de eerste bank lukt het niet, bij de tweede ook niet, maar bij de derde heb ik de hoofdvogel afgeschoten en heb ik terug wat cash geld bij me. Dat kan meteen weer worden ingezet voor het veel te dure avondeten om zo de maag wat te vullen na de langste reisdag van de vakantie. 

Donderdag 29 december

Het nadeel van veel reizen, is dat je plaatsen en ervaringen gaat beginnen vergelijken en die fout maak ik vandaag wanneer ik een rondvaart doe op een bootje bij de Caño Negro. Dit is een rivier vlakbij de grens met Nicaragua waar zich een overvloed van dierenleven bevindt: apen, vogels, kaaimannen, luiaards en nog een heleboel anderen. Ik houd wel van de natuur en dan is zo'n boottochtje bijna altijd verplicht reismateriaal. Toch vond ik het eerlijk gezegd lichtjes tegenvallen en dat heeft alles te maken met het werkelijk fenomenale Okavango Delta waar er veel meer dieren te bespeuren valt en wat stiekem ook een veel mooiere locatie is. Ik wil het wildreservaat rondom Caño Negro zeker niet tekort doen, want de groene omgeving is eveneens mooi, maar biedt nu eenmaal in minder dierenweelde. 

Toch valt er genoeg te beleven bij deze boottocht. De bestuurder annex speurder van de boot ziet iedere keer weer andere dieren opduiken. Zo zijn er verscheidene vleermuizen die rusten bij een boomstam, maar als je er niet honderd procent specifiek op let, kijk je er zo over. Ook Kaaimannen laten zich niet graag opmerken, maar worden telkens opnieuw geïdentificeerd. De echte attracties zijn voor mij toch wel de vogels die hier huizen met ook hier vele bontkleurige ijsvogels als pièce de résistance. Na twee uurtjes is het voor mij wel genoeg en wanneer de groep verder rijdt om naar natuurlijke stoombaden te gaan, blijf ik alleen echter. 

Ik heb namelijk mijn dosis wandelvitaminen nodig en na zes dagen blijft dit verschrikkelijk onderbelicht op deze reis. Via Über neem ik een taxi naar de Arenal Observatory Lodge. Opnieuw kost dit veel geld, maar eenmaal aangekomen bij het park is het al dat geld waard. De klok is immers al vijf uur gepasseerd en het blijft dus niet lang licht meer. Een enorm wolkendek en regen verpest ook het zicht op de majestueuze vulkaan, maar ik ben zo blij als een klein kind wanneer ik de voetjes weer kan strekken. De Observatory Lodge beschikt over een enorm domein en hier wandel ik over de diverse paadjes, zie ik enkele watervallen en klim ik zelf op een kleine uitkijktoren. Dit is niet de mooiste omgeving van Costa Rica, maar zelden heb ik zo genoten van een wandeling als nu! De duisternis is al lang ingezet wanneer ik mijn tochtje afrond, maar het laatste half uur bevond ik me voornamelijk op brede, verharde wegen. Geen risico dus op ongevallen en via de lodge bestel ik een taxi die me terug afzet bij La Fortuna.  

Reisverslag Costa Rica deel één: natuur en strand

Christopher Columbus heeft diverse rollen vertolkt in zijn leven. Hij was ontdekkingsreiziger, admiraal, slavenhandelaar, maar ook één van 's werelds allereerste marketeers. Toen hij bij een onbekend stukje land aankwam in de Caraïben, noemde hij het gebied Costa Rica om mensen te enthousiasmeren om de grote plas die nu de Atlantische Oceaan heet om over te steken. In werkelijkheid was hier geen zilver of goud te bekennen, maar nu beseffen we dat dit gebied wel een enorme schat herbergt, namelijk een enorme biodiversiteit, prachtige natuur en exotische dieren. In de donkere dagen rond kerstmis dus een ideale vakantieplek om te genieten van natuur en strand. 

Zaterdag 24 december

Eén dag voor kerstmis vertrekt vanuit Zaventem het vliegtuig naar San José, de hoofdstad van Costa Rica. Er dient wel even een tussenstop gemaakt te worden in Madrid aangezien er geen rechtstreekse vlucht mogelijk is vanuit België. Ik heb nog angstzweet van vorig jaar wanneer ik overstapte in Houston toen ik  naar Mexico vloog waar ik werd geconfronteerd met een storm, urenlange vertragingen, chaos en een luchthaven zo groot als een kleine, Belgische stad. In Madrid is dit gelukkig beter geregeld. Geen winterstormen die de Spaanse hoofdstad treffen en hoewel de verplaatsing naar terminal 4S een beetje zoeken is, gaat dit zonder al te veel problemen. Belangrijker nog: hier moet ik de bagage niet opnieuw inchecken waar dit wel het geval was (bij de terugvlucht) in de Verenigde Staten.  

Enige domper bij de vlucht is dat er verplicht een mondmasker moet gedragen worden en op een vlucht van circa tien uur is dat toch wel lang. Zeker wanneer andere luchtvaartmaatschappijen dit niet vragen aan hun passagiers. Ach, als het een offer is om naar een tropisch paradijs te vliegen, kan ik wel een paar uurtjes een lapje stof voor mijn mond houden. De vlucht van Madrid naar San José duurt toch wel wat lang en slapen zit er niet echt in aangezien ik om zeven uur 's ochtends vertrok in Zaventem. Dat betekent dat ik in het kot van de nacht mocht opstaan, inmiddels een terugkerend fenomeen wanneer ik op reis ga. Als slapen niet gaat, dan maar 25 euro betalen om tijdens de vlucht een tergend trage wifi-verbinding te gebruiken, maar uiteindelijk doodt het wel de uren. 

Op de kleine luchthaven van San José wacht reisbegeleider Iwan ons op. Ons is een groep van achttien personen waarvan het merendeel een loopbaan heeft in het schoolwezen. Niet erg toevallig aangezien de twee weken durende reis door Costa Rica plaatsvindt tijdens het schoolverlof. 's Avonds wordt er nog een klein diner ingezet en is het tijd voor de verplichte kennismaking met elkaar. Mijn ogen worden steeds kleiner, want door het zeven uur tijdsverschil dreigt dit wel een erg lange dag te worden. Ook omdat erg vroeg opstond en dan roept het Costa Ricaanse bed wel heel hard naar mij.   

Zondag 25 december

Op kerstmis was het oorspronkelijk de bedoeling om onmiddellijk naar Caihuita te rijden, maar omdat één nacht in La Fortuna niet kan doorgaan, is het schema overhoop gehaald en verblijven we één dag langer in de Costa Ricaanse hoofdstad San José. Hoewel veel vakantiegangers niet bepaald wildenthousiast zijn over San José, is er toch nog voldoende te zien en te doen. Behalve op kerstdag dan. Museums zijn gesloten, parken zijn gesloten en enkel kerken houden een open-deur-dag op deze christelijke feestdag. Maar geen nood, in de zogenaamde Central Valley is er een dierenpark annex wandeltraject La Paz Waterfall Gardens waar je de lokale dieren van Costa Rica kan zien - uiteraard opgesloten - en enkele mooie watervallen ziet. Ik ben niet meteen een fan van opgesloten dieren, maar op deze dag zijn er helaas weinig alternatieven. En dus wordt het een dagje La Paz. 

Zeventig dollar. Alsjeblieft, dank u wel! Dat is namelijk de toegangsprijs voor het park, weliswaar inclusief een buffet bij één van de drie restaurant. Desondanks blijft dit een waanzinnig hoog bedrag om enkele watervallen en wat dieren te zien, maar - ik was gewaarschuwd! - Costa Rica is een duur land en nu kan ik dat aan den lijve ondervinden. Bij de opgesloten dieren, kijk ik steeds met gemengde gevoelens, want dieren horen thuis in het wild en niet in een park. Het park troost de bezoekers met de gedachte dat dit allemaal rescue animals zijn, maar in principe maakt dat weinig uit. Bij de vogels en reptielen maakt het misschien wat minder uit, maar grote katachtigen zoals een poema en jaguar hebben ruimte nodig die ze in dit park simpelweg niet hebben. Wel vond ik het interessant om de vogels te fotograferen, met name de aalvlugge kolibri's en de nieuwsgierige toekans. 

De tweede helft van het programma bestaat uit het bezoeken van enkele watervallen. Het park bestaat uit vijf watervallen en die zijn echt wel fraai. Vooral met de ondergaande zon krijg je een vriendelijke gloed die de watervallen extra aantrekkelijk maakt. De watervallen zijn in het bladergroen verscholen en dat maakt deze locatie extra exotisch. Soms mag er eens stevig naar boven gewandeld worden, want de trappen kunnen steil omhoog gaan. Het is altijd leuk om even te stoppen bij een waterval, maar bij de vierde begint het logischerwijze repetitief te worden. Toch heb ik genoten van dit vleugje natuur, want de stratenjungle in San José zou me zeker niet aanspreken. Eenmaal aangekomen bij het eindpunt brengt een minibusje ons terug naar de ingang van het park waar vervolgens een anderhalf uur lange busrit wacht om terug naar San José te rijden. 

De rest van de groep van Shoestring gaat smakelijk eten, maar ik heb San José amper gezien en dat wil ik deze avond wel goedmaken. Ik heb een reisgids van Capitool en daar staan wandeling beschreven die ik combineer tot één grote wandeling. Het is vooral de buurt van het nationaal theater dat uit de doeken wordt gedaan in deze reisgids en hier bevinden zich ook de mooiste gebouwen en gezelligste buurten. Groot is mijn verwondering dat ik op een drukke plaats plots een letterlijke vuilnisbelt zie opduiken. Het is slechts één smet op het blazoen van San José dat verder vrij schoon is. Al improviserend begeef ik me van park tot park om mijn luswandeling af te ronden bij het hotel. San José heeft wel wat weg van de Mexicaanse stad Merida waar ik vorig jaar was en die stad gaf me maar een matige indruk. Ik ben dus blij dat ik hier niet een hele dag ben gebleven. 

Maandag 26 december

Natuur en strand is de begeleidende ondertitel van deze reis naar Costa Rica bij reisorganisatie Shoestring en dit wordt meteen waargemaakt bij dag drie waar we rijden naar de Caraïbische kust bij het rustige plaatsje Caihuita waar een kilometerslang strand klaarstaat voor een horde toeristen. Dat betekent dus eerst een busreis van een viertal uur van San José naar Caihuita, maar dat verloopt zonder al te veel problemen. Ik heb deze reis gekozen omdat ik niet te veel in de bus wil zitten zoals vorig jaar bij mijn reis in Mexico waar ik soms dagenlang in de bus zat tot vijf uur 's avonds om 's anderendaags opnieuw een hele dag in de bus te zitten. In Costa Rica verblijf ik bij elke stopplaats minstens twee dagen waardoor het aantal reisdagen dus gelukkig beperkt blijft. 

Rond twee uur 's namiddags arriveer ik al in Caihuisa en hijs ik mezelf in m'n zwembroek om in de oceaan te duiken. Dat mag je figuurlijk opnemen, want de soms hoge golven laten het niet meteen toe om hier rustig te zwemmen. Met een temperatuur van bijna dertig graden is de zee relatief warm - ik schat een kleine twintig graden - en het is heerlijk verfrissend om kopje onder te gaan in het water. Soms heb ik niet veel keuze, want de golfslag kan behoorlijk hoog zijn. Dit is leuk voor even, maar ik ben niet meteen een strandganger en snel blijkt waarom. Na drie kwartier heb ik het wel gezien en dan is het tijd om de inwendige mens te verzorgen. Ondertussen heb ik aan reisbegeleider Iwan gevraagd om een gyrocoptervlucht te regelen waar ik in mijn reisgids iets heb over gelezen. Dat betekent dat ik morgen niet deelneem aan de wandeling in het nationale park van Caihuita en daarom heb ik een avondwandeling geboekt om toch iets van het nationaal park te zien. 

Tachtig dollar. Alsjeblief, dank u wel! Zoveel kost het namelijk voor een avondwandeling van twee uur. Had ik trouwens al gezegd dat Costa Rica duur is? In tegenstelling tot wat ik dacht is het nationale park niet meer toegankelijk na vier uur en gaat de speurtocht in de avondlijke uren naast het park. Deze speurtocht levert een aantal interessante ontdekkingen op zoals twee tarantula's die zich letterlijk op mijn pad bevinden, twee luiaarden, een gele Schlegels grijpstaartslang, een kinkajoe, allerlei boomkikkers die ik in de verte zie en nog een heleboel insecten. Interessant om te doen en van de gids heb ik ondertussen ook heel wat bijgeleerd, maar tachtig dollar. Tja, dat is het niet waard...