Panasonic Lumix DC-FZ 82 review

Fotografie combineert de techniek van camera's met de compositie van foto's en verzoent op deze manier kunst en technologie tot een evenwichtige symbiose. De waarheid is echter dat veel fotografen gevoelig zijn aan technologische hoogstandjes en graag met de nieuwste functionaliteiten in cameraland spelen. Dit is één van de hoofdredenen waarom de levenscyclus van een systeemcamera slechts twee jaar bedraagt totdat er een nieuw model beschikbaar is. Ook ik ben niet ongevoelig voor deze technologische avances, maar ik zocht het in een andere richting: de bridgecamera. 

                                                                                  De avonturenberg op de mijnterril in Beringen

Bridgecamera

Een bridgecamera is een - meestal - compacte camera die over een vaste lens beschikt en een kleine sensor. Daarom is dit type camera erg populair bij vakantiegangers die niet te veel willen betalen voor een camera, maar wel graag over uitgebreide zoom-mogelijkheden willen beschikken. Voor een zachte prijs van honderddertig euro heb ik een gebruikt exemplaar van de Panasonic Lumix DC-FZ82 gekocht, of Lumix FZ82 voor de vrienden. Dit model heeft een zoombereik van zestig maal: van 20 mm tot 1200 mm (in het equivalent van full frame formaat). Om dat even in perspectief te zetten: voor mijn Fuji X-T2 beschik ik over diverse lenzen. Van een groothoek van 16 mm tot een supertelezoom van 100-400 mm. Doe dit maal 1,5 om de cropfactor weg te werken (en een teleconverter van nog eens 1,4 bij de zoomlens) en ik heb een bereik van 24 mm tot en met 840 mm in full frame formaat. Anders gezegd: de Lumix FZ82 heeft een groter bereik dan heel mijn collectie Fuji-lenzen bij elkaar. Betekent dit dan dat ik al mijn Fuji-materiaal moet weggooien. Nou, nee, het antwoord is uiteraard complexer dan enkel het zoombereik. 

                                                             De Vlooybergtoren in Tielt-Winge

De sensor is minuscuul vergeleken met full frame en zelfs systeemcamera's. Die is namelijk slechts 1/2.3 inch groot en is daarmee gevoelig kleiner dan bijvoorbeeld de sensor van mijn Fuji X-T2 die 24 bij 18 mm groot is. Dit komt vooral tot uiting bij de ISO die bij ISO 400 al significante sporen van korrel begint te tonen. Zo gebruikte ik de Lumix met ISO 400 om in een dalende lentezon foto's te nemen en in groot, schermvullend formaat bevatten deze foto's korrel die voor mij storend overkomen. Wil je betere foto's is een lagere ISO een absolute must wat in praktijk betekent dat je enkel op ISO 100 en 200 foto's kan nemen. Het toestel kan weliswaar tot ISO 6400 foto's nemen, maar deze foto's zijn dan eerder een oefening in pointillisme. 

                                 ISO 400 zorgt voor de nodige korrel op deze foto die genomen is rond half tien 's avonds

Resolutie

De belangrijkste vraag bij de aanschaf van een camera is wat de beeldkwaliteit van het toestel is. De Lumix FZ82 beschikt over een zeer respectabele 18 megapixels wat op papier meer dan voldoende is. In realiteit heb ik hier echter toch wel wat op aan te merken. Omdat de sensor zo klein is, zijn de beeldpunten ook erg klein en daardoor krijgen foto's een eerder korrelig karakter. Je kan het vergelijken met het effect wanneer je een foto neemt met een hedendaagse smartphone en dan inzoomt. Foto's zijn zeker en vast acceptabel en kunnen zonder problemen op sociale media gezet worden en getoond worden via scherm. Om af te drukken (op groter formaat) is deze camera minder geschikt. De vergelijking met de kwaliteit van foto's afkomstig van een smartphone is snel gemaakt aangezien deze sensoren ongeveer een gelijkaardige omvang hebben. 

                                                 Ook straatfotografie kan je gemakkelijk doen met de Lumix FZ82

De praktische bruikbaarheid van de Lumix FZ82 hangt in grote mate ook af van hoe ver het diafragma kan openen. Dit is variabel en bedraagt op 20 mm een respectabele f/2.8, maar op 1200 mm is dit al geëvolueerd naar f/5.9 en deze maximale opening heeft maar beperkte mogelijkheden. In principe leent deze camera er zich uitstekend toe om vogels in vlucht te fotograferen, maar door de maximale opening van f/5.9 is dit in praktijk moeilijk haalbaar omdat de sluitertijd dan wel erg lang wordt, zeker als je weet dat de ISO ook niet te hoog mag opgevoerd worden. 

                                                     Voor dit soort taferelen is het handig dat je kan inzoomen

Wat ie wel kan

Het is gemakkelijk om te zeggen wat de Lumix FZ82 niet kan, maar niet om te zeggen wat ie wel kan. Dat is namelijk een heleboel. Ten eerste is er uiteraard de indrukwekkende zoom-mogelijkheid van 20 mm tot 1200 mm. Er zijn toestellen die een nog groter bereik hebben (zoals de Nikon Coolpix P900), maar zeker niet in deze prijscategorie. Hoe verder je inzoomt, hoe meer je de beeldkwaliteit compromitteert, maar slechts bij het uiteinde van de zoom vanaf 1000 mm degradeert de beeldkwaliteit zodanig dat het onaanvaardbaar is. Dat klinkt negatief, maar dat betekent anderzijds wel dat je tot circa duizend mm kan inzoomen en je aanvaardbare beeldkwaliteit blijft behouden. En dat is dan wel weer indrukwekkend te noemen. 

                                            Een demonstratie van het grote zoombereik van deze camera

Macrofotografie is met deze camera ook mogelijk aangezien de minimale focusafstand belachelijk klein is. In de gewone stand is het mogelijk om de camera tot bijna op het onderwerp te plakken en dan een foto te nemen. Uiteraard beschik je in deze situaties over weinig licht en is het niet gemakkelijk om foto's te nemen. Er is echter ook een macrofunctie die werkt met post focus. Post focus is een functie die je kan activeren op de Lumix FZ82. Deze functionaliteit neemt eigenlijk een klein filmpje op van één seconde en vanaf hier kan je een foto nemen. Post focus maakt het dus mogelijk om de focus te wijzigen van voorgrond naar achtergrond of vice versa. Vervolgens kan je een .jpeg foto bewaren van acht megabyte. 

                       Soms is het ook interessant om heel dicht in te zoomen bij onderwerpen die dichtbij zijn zoals deze gans

Dit klinkt erg leuk, maar in realiteit valt deze functionaliteit toch tegen. Met mijn toestel in de hand heb ik de opkomende lente in beeld gebracht wanneer ik een macrofoto nam van een bij die in een bloem gekropen was. De .jpeg foto die ik heb gemaakt, is niets anders dan erg korrelig te noemen en mist toch veel detail. De macrofunctie kent dus helaas een beperkte bruikbaarheid, maar is zeker niet overbodig. Het is enkel de post focus functionaliteit dat niet het gewenste resultaat levert. 

                                          De post focus macrofunctionaliteit laat toch te wensen over qua beeldkwaliteit 

Touch screen 

Hoewel de Lumix FZ82 absoluut geen dure vogel is, beschikt het toestel toch over vrij veel functionaliteiten. Het meest opvallende is het touch screen wat mijn veel duurdere Fuji X-T2 niet heeft. Het touch screen is handig om door menu's te navigeren en om de focus te leggen op een bepaald onderwerp door op het scherm te drukken. In continuous mode behoudt de focus het aangeduide voorwerp stabiel in beeld, zelfs wanneer je als een dronken matroos naar links en rechts zwenkt. Ook de stabilisatie verdient een mooie vermelding, want die is zonder meer fantastisch te noemen. Uit de hand heb ik foto's kunnen nemen met een sluitertijd tot één seconde wat toch echt wel goed is. Ook dit is een functionaliteit waar de Fuji X-T2 niet over beschikt. 

                                                     Met de Lumix FZ82 kan je ook foto's in zwart-wit nemen

De Lumix FZ82 schittert ook als filmcamera aangezien het gezegend is met de mogelijkheid om 4k op te nemen (met dertig frames per seconde). Ik gebruik de camera enkel om foto's te nemen, maar wanneer ik recensies lees en filmpjes bekijk op Youtube zijn die toch wel lovend over de videomogelijkheden van deze Panasonic. De korrel die op foto's soms prominent aanwezig is, is quasi afwezig in filmformaat. De echte ster is misschien wel de stabilisatie die het mogelijk maakt om te filmen zonder gimbal. Dit zou zelfs een goede vlogging camera zijn, ware het niet dat het scherm niet kantelbaar is en bij in- en uitzoomen is de lens duidelijk hoorbaar wanneer je niet opneemt met een externe microfoon. 

              De Lumix FZ82 neemt ook foto's in RAW wat het gemakkelijk maakt om die later te bewerken zoals bij deze (qua kleur)

Bouwkwaliteit

Aangezien de Lumix FZ82 in de markt wordt gezet als een budgetcamera is de bouwkwaliteit natuurlijk niet fantastisch. De camera bestaat veelal uit gladde plastic delen die niet erg robuust aanvoelen, maar toch wel goed genoeg in de hand liggen. Het voorbeeld dat dit het beste illustreert is wellicht de lensdop die net op de lens past, maar bij de minste beweging van de lens dondert. Deze filosofie van minimaal ontwerp is ook verdergezet bij andere onderdelen zoals de viewfinder en de lens. De beeldkwaliteit van de viewfinder is amper of niet beter dan het LCD-scherm waardoor ik in praktijk altijd het schermpje gebruik om te fotograferen, terwijl bij de X-T2 het omgekeerde het geval is. Bij duurdere bridgecamera's van Panasonic wordt de lens ontworpen door het prestigieuze Carl Zeiss, maar bij de Lumix FZ82 is dit volledig in-house gemaakt. 

                                                        Een voormalig treintje op de voormalige mijnsite van Beringen

Het gaat hier niet om een klein toestel, want qua omvang leunt de Lumix FZ82 toch redelijk dicht aan bij een systeemcamera. Het gewicht bedraagt ruim zeshonderd gram en dat is best wel schappelijk te noemen gezien de omvang van de camera. Om een idee te geven: mijn Fuji X-T2 met superzoomlens (18 mm - 135 mm) weegt net iets meer dan een kilogram. De Panasonic is allesbehalve een compacte camera, maar wel een stuk meer draagbaar dan veel systeemcamera's. 

           Deze foto heb ik geprobeerd om met een vaste lens van 35 mm te nemen, maar dat lukte niet, maar wel met de Lumix FZ82

Camerafunctionaliteiten

De kostprijs van een toestel is geen weergave van de functionaliteiten van een camera, dat bewijst de Lumix FZ82 met verve. Deze goedkope(re) alleskunner kan zowat alles wat je van een duurdere systeem- of spiegelreflexcamera mag verwachten. Er is de mogelijkheid om panoramafoto's te nemen door te pannen naar links of rechts. Er zijn tientallen mogelijkheden om een foto te optimaliseren, waaronder via landschaps- of portretmodus. Geheel toevallig ontdekte ik onlangs de mogelijkheid om bracketing toe te passen waar twee of drie foto's worden genomen met een verschillende exposure (bv. min één stop en plus één stop qua licht) waardoor je ook HDR-foto's kan maken. De mogelijkheid om de HDR-foto's aan elkaar te naaien tot één foto bestaat helaas niet. Kortom, de Lumix FZ82 kan zich op dit vlak meten met de grote jongens. 

                                                                         De panoramamodus in actie

Ook op vlak van software zit het bij de Lumix FZ82 wel goed. In de technologische oorlog van de laatste jaren is er steeds meer nadruk te komen liggen op autofocus en gezichtsherkenning en dat laatste doet de Lumix FZ82 verrassend goed. Het duurt slechts een fractie van een seconde om een gezicht te herkennen en de focus wordt hier meteen op gezet met behulp van een gele kader. Ook wanneer ik beweeg, wordt de focus op het gezicht behouden. Hoewel dit toestel zich niet onmiddellijk leent voor het nemen van portretfoto's, is het toch vrij gemakkelijk om dit te doen. 

                                                                   Bovenaan de mijnterril in Beringen

Conclusie

Voor de prijs die ik aan de Lumix FZ82 heb betaald, heb ik heel veel waar teruggekregen. Het is een leuk toestel dat uitgerust is met een onwaarschijnlijk zoombereik en beschikt over alle moderne functionaliteiten die je ook op duurdere camera's tegenkomt. Beeldkwaliteit is in vergelijking met systeemcamera's wel een stuk minder, maar voor hobbyisten zal dit allerminst een probleem zijn. Voor professionele doeleinden schiet de Lumix FZ82 duidelijk te kort, maar als tweede camera, vakantiecamera of introductie tot fotografie is het een uitermate geschikt toestel. 

                                 Bij helder weer zoals op deze foto is het soms moeilijk om te kijken op het LCD-scherm

+

Groot zoombereik
Macrofunctionaliteit
Zachte prijs
Stabilisatie
Touch screen
Neemt foto's in RAW

-
Veel korrel vanaf ISO 400
Variabele diafragma van f/5.9 bij maximale zoombereik is niet geschikt om vogels in vlucht te fotograferen
Minder geschikt om foto's af te drukken (op groot formaat) 
Eerder matige bouwkwaliteit       

Wandelen in Wallonië: Het Graf van de Reus

Het Graf van de Reus is één van de mooiste panoramische punten in de Ardennen, maar is eveneens een prachtige wandeling afkomstig van Originele Wandelingen. Dit is misschien wel de mooiste wandeling die ik tot dusver heb gedaan van deze website. Het combineert werkelijk prachtige uitzichtpunten met stevige beklimmingen, mooie decors in diverse landschappen, avontuurlijke passages door bos en als kers op de taart wordt de Semois twee keer gewaad. Beter doen dan dit lijkt een bijna onmogelijke opgave.

Laddertjeswandeling

Deze wandeling begint bij het paviljoen van het Graf van de Reus waar je op een onlangs aangelegde parking voldoende plaats hebt om te parkeren. Dit is een vrij toeristische plek, dus is het sterk aangeraden om vroeg te vertrekken. Dat heb ik zelf ook gedaan en om kwart voor negen 's ochtends was hier bijna niemand te zien. De eerste kilometer gaat al sterk naar beneden en ik moet even de weg zoeken wanneer een klein kloofje voor wat verwarring zorgt. Uiteindelijk blijkt dat ik het pad links dien te volgen, dus zit er niets anders op om over deze (bescheiden) kloof te klimmen. Hier is men bezig om bomen te kappen en gekapte bomen liggen ter vertier soms midden op het wandelpad. Daarna begint er een klim van ruim honderd meter naar boven, maar dit is gespreid over meer dan één kilometer wat deze klim relatief gemakkelijk maakt.

Het bos wordt nu even vaarwel gezegd en ik daal beneden naar een beek via een ruigte waar het even zoeken is naar het juiste pad. Het dient gezegd te worden dat de waypoints op deze route het vrij gemakkelijk maken om (in de buurt van) het juiste pad te blijven. Nu volgt er een geaccidenteerd parcours waar het naar boven en beneden gaat via bospaden en uiteindelijk beland ik vlak naast de Semois. Hier loopt een deel van de beroemde laddertjeswandeling en dit is het meest uitdagende gedeelte van de wandeling. De ondergrond maakt het moeilijk om een goede tredzekerheid te handhaven, maar gelukkig zijn er her en der hekjes voorzien die voor de nodige stabiliteit zorgen. Op 5,7 kilometer bevindt zich het enige laddertje van deze wandeling, gevolgd door een redelijk steile beklimming. Uiteraard gaat het niet veel later weer even steil naar beneden en is het soms toch goed opletten om niet uit te schuiven.

Na 6,6 kilometer wacht de Semois die ik mag waden. Op dit punt is het aangeraden om iets verder naar rechts te gaan aangezien de Semois hier vrij ondiep is. Het water komt tot onder de knieën, maar dat is eigenlijk het minste van mijn zorgen. Het zijn de kleine stenen waar ik blootvoets over loop die voor de nodige ongemakken zorgen. Teenslippers meenemen om te wandelen klinkt enorm gek, maar om door de Semois te waden, is dat zeker geen slecht idee! Hierna wijk ik licht van de geplande route af aangezien ik een breder pad volg, maar uiteindelijk beland ik terug op dezelfde route. Het is een kleine binnendoor en spreidt de hoogtemeters meer evenredig uit elkaar.

Op zoek naar avontuur

Daarna dienen er zich wat avontuurlijkere passages aan door het bos. Eerst verlaat ik het brede bospad om door het bos te stappen. Wat later is er andermaal een kleine kloof die overbrugd moet worden waar ook een klein beekje door stroomt. Hier gebruik ik soms handen en voeten om naar boven te klauteren. Op deze wandeling kom ik regelmatig kleine plassen en beken tegen waar het op deze warme meidag van 26 graden gemakkelijk is om door te stappen. Ik denk niet dat dit een route is die je in een regenachtige periode wil uitvoeren. Op dit geaccidenteerd parcours gaat het alweer naar beneden, maar het is vooral de daaropvolgende beklimming die toch respect vraagt.

Deze klim is vrij steil, maar gaat over een breed pad en dat maakt het toch net wat gemakkelijker om op een rustig ritme naar boven te stappen. Incidenteel wacht er een gekapte of omvergevallen boom waar je over moet stappen. Het zwaarste gedeelte van de beklimming duurt ongeveer een halve kilometer en ik doe dit vrij traag zodat ik het in één ruk naar boven geraak. Niet veel verder is er een uitgebreide picknickgelegenheid waar ik even halt houd om terug op krachten te komen.

Op een onbewoond eiland

Het landschap verandert hier van bos naar weides en heide en aan je linkerkant lacht het Graf van de Reus je toe. Het uitzicht is hier fenomenaal en iets later rechts maak ik een kleine zijsprong naar het uitkijkpunt van de Augustijnen. Hier zie ik het kleine eilandje in de Semois waar ik niet veel later zal doorwaden. Voor het zo ver is, gaat in deze wandeling van hellingen en dalingen andermaal naar beneden en soms behoorlijk fel. Ik heb mezelf een twijfelachtige reputatie aangemeten bij het nemen van dergelijke afdalingen aangezien ik regelmatig struikel of val door een losliggende steen, tak of zelfs bladeren. Gelukkig gaat het deze keer wel goed. Het moeilijkste punt is wanneer een bospad langs een heuvelkam wordt verlaten en ik opnieuw midden door het bos stap. Deze afdaling gaat behoorlijk steil naar beneden, maar is nog altijd klein bier vergeleken met de hallucinante afdaling van vorige week bij de Grand Site de la Boucle de l'Ourthe.

Ik waad de Semois voor de tweede keer en als tussenstation is er een kleine eilandje dat een oase van groen is omgeven door de koningin van de Belgische rivieren. Opnieuw stap ik met blote voeten door de Semois en gelukkig bevinden hier zich grotere rotsen op de bodem waardoor ik de minimartelgang van de eerste passage door de Semois niet meer moet ondergaan. Het eilandje is overgroeid met distels en brandnetels en na enkele pijnlijke confrontaties met voeten en benen besluit ik om mijn wandelschoenen terug even aan te trekken. Na het eilandje wacht er het tweede stuk van het waden en hier is de bodem naar oude gewoonte weer vlijmscherp met allerlei kleine stenen. Voor mij is het even een kwestie van de tanden op elkaar te zetten en deze korte passage af te ronden. Hier is het water erg laag, maar bij het eerste stuk van het doorwaden komt de Semois tot over de knieën.

Het slot van deze wandeling loopt gezellig langs de Semois waar het ook opvallend groen is. De zwaarste beklimming is voor het laatste gehouden en hier gaat het vrij steil naar boven. Op minder dan een halve kilometer gaat het ruim honderd meter naar boven en mijn advies luidt ook hier om dit op een erg rustig tempo te doen. Naast het pad zijn er ook enkele bomen waaraan ik me optrek om mijn beenspieren even te ontzien. Deze klim is best vermoeiend, maar eenmaal boven kan ik rusten in de wetenschap dat deze wandeling is afgerond.

Conclusie

Voor de avontuurlijke wandelaar bevat deze wandeling bijna alles wat die van zo'n wandeling mag verwachten en ik kan niet onmiddellijk minpunten bedenken voor deze wandelbelevenis. Op Originele Wandelingen is deze route beoordeeld met vijf blokjes (de zwaarste dus), maar dat valt eigenlijk wel mee. Deze wandeling is qua inspanning zeker niet te onderschatten, maar niet bijzonder technisch op uitzondering van enkele passages zoals onder andere het gedeelte bij de laddertjeswandeling.