Het Graf van de Reus is één van de mooiste panoramische punten in de Ardennen, maar is eveneens een prachtige wandeling afkomstig van Originele Wandelingen. Dit is misschien wel de mooiste wandeling die ik tot dusver heb gedaan van deze website. Het combineert werkelijk prachtige uitzichtpunten met stevige beklimmingen, mooie decors in diverse landschappen, avontuurlijke passages door bos en als kers op de taart wordt de Semois twee keer gewaad. Beter doen dan dit lijkt een bijna onmogelijke opgave.
Laddertjeswandeling
Deze wandeling begint bij het paviljoen van het Graf van de Reus waar je op een onlangs aangelegde parking voldoende plaats hebt om te parkeren. Dit is een vrij toeristische plek, dus is het sterk aangeraden om vroeg te vertrekken. Dat heb ik zelf ook gedaan en om kwart voor negen 's ochtends was hier bijna niemand te zien. De eerste kilometer gaat al sterk naar beneden en ik moet even de weg zoeken wanneer een klein kloofje voor wat verwarring zorgt. Uiteindelijk blijkt dat ik het pad links dien te volgen, dus zit er niets anders op om over deze (bescheiden) kloof te klimmen. Hier is men bezig om bomen te kappen en gekapte bomen liggen ter vertier soms midden op het wandelpad. Daarna begint er een klim van ruim honderd meter naar boven, maar dit is gespreid over meer dan één kilometer wat deze klim relatief gemakkelijk maakt.
Het bos wordt nu even vaarwel gezegd en ik daal beneden naar een beek via een ruigte waar het even zoeken is naar het juiste pad. Het dient gezegd te worden dat de waypoints op deze route het vrij gemakkelijk maken om (in de buurt van) het juiste pad te blijven. Nu volgt er een geaccidenteerd parcours waar het naar boven en beneden gaat via bospaden en uiteindelijk beland ik vlak naast de Semois. Hier loopt een deel van de beroemde laddertjeswandeling en dit is het meest uitdagende gedeelte van de wandeling. De ondergrond maakt het moeilijk om een goede tredzekerheid te handhaven, maar gelukkig zijn er her en der hekjes voorzien die voor de nodige stabiliteit zorgen. Op 5,7 kilometer bevindt zich het enige laddertje van deze wandeling, gevolgd door een redelijk steile beklimming. Uiteraard gaat het niet veel later weer even steil naar beneden en is het soms toch goed opletten om niet uit te schuiven.
Na 6,6 kilometer wacht de Semois die ik mag waden. Op dit punt is het aangeraden om iets verder naar rechts te gaan aangezien de Semois hier vrij ondiep is. Het water komt tot onder de knieën, maar dat is eigenlijk het minste van mijn zorgen. Het zijn de kleine stenen waar ik blootvoets over loop die voor de nodige ongemakken zorgen. Teenslippers meenemen om te wandelen klinkt enorm gek, maar om door de Semois te waden, is dat zeker geen slecht idee! Hierna wijk ik licht van de geplande route af aangezien ik een breder pad volg, maar uiteindelijk beland ik terug op dezelfde route. Het is een kleine binnendoor en spreidt de hoogtemeters meer evenredig uit elkaar.
Op zoek naar avontuur
Daarna dienen er zich wat avontuurlijkere passages aan door het bos. Eerst verlaat ik het brede bospad om door het bos te stappen. Wat later is er andermaal een kleine kloof die overbrugd moet worden waar ook een klein beekje door stroomt. Hier gebruik ik soms handen en voeten om naar boven te klauteren. Op deze wandeling kom ik regelmatig kleine plassen en beken tegen waar het op deze warme meidag van 26 graden gemakkelijk is om door te stappen. Ik denk niet dat dit een route is die je in een regenachtige periode wil uitvoeren. Op dit geaccidenteerd parcours gaat het alweer naar beneden, maar het is vooral de daaropvolgende beklimming die toch respect vraagt.
Deze klim is vrij steil, maar gaat over een breed pad en dat maakt het toch net wat gemakkelijker om op een rustig ritme naar boven te stappen. Incidenteel wacht er een gekapte of omvergevallen boom waar je over moet stappen. Het zwaarste gedeelte van de beklimming duurt ongeveer een halve kilometer en ik doe dit vrij traag zodat ik het in één ruk naar boven geraak. Niet veel verder is er een uitgebreide picknickgelegenheid waar ik even halt houd om terug op krachten te komen.
Op een onbewoond eiland
Het landschap verandert hier van bos naar weides en heide en aan je linkerkant lacht het Graf van de Reus je toe. Het uitzicht is hier fenomenaal en iets later rechts maak ik een kleine zijsprong naar het uitkijkpunt van de Augustijnen. Hier zie ik het kleine eilandje in de Semois waar ik niet veel later zal doorwaden. Voor het zo ver is, gaat in deze wandeling van hellingen en dalingen andermaal naar beneden en soms behoorlijk fel. Ik heb mezelf een twijfelachtige reputatie aangemeten bij het nemen van dergelijke afdalingen aangezien ik regelmatig struikel of val door een losliggende steen, tak of zelfs bladeren. Gelukkig gaat het deze keer wel goed. Het moeilijkste punt is wanneer een bospad langs een heuvelkam wordt verlaten en ik opnieuw midden door het bos stap. Deze afdaling gaat behoorlijk steil naar beneden, maar is nog altijd klein bier vergeleken met de hallucinante afdaling van vorige week bij de Grand Site de la Boucle de l'Ourthe.
Ik waad de Semois voor de tweede keer en als tussenstation is er een kleine eilandje dat een oase van groen is omgeven door de koningin van de Belgische rivieren. Opnieuw stap ik met blote voeten door de Semois en gelukkig bevinden hier zich grotere rotsen op de bodem waardoor ik de minimartelgang van de eerste passage door de Semois niet meer moet ondergaan. Het eilandje is overgroeid met distels en brandnetels en na enkele pijnlijke confrontaties met voeten en benen besluit ik om mijn wandelschoenen terug even aan te trekken. Na het eilandje wacht er het tweede stuk van het waden en hier is de bodem naar oude gewoonte weer vlijmscherp met allerlei kleine stenen. Voor mij is het even een kwestie van de tanden op elkaar te zetten en deze korte passage af te ronden. Hier is het water erg laag, maar bij het eerste stuk van het doorwaden komt de Semois tot over de knieën.
Het slot van deze wandeling loopt gezellig langs de Semois waar het ook opvallend groen is. De zwaarste beklimming is voor het laatste gehouden en hier gaat het vrij steil naar boven. Op minder dan een halve kilometer gaat het ruim honderd meter naar boven en mijn advies luidt ook hier om dit op een erg rustig tempo te doen. Naast het pad zijn er ook enkele bomen waaraan ik me optrek om mijn beenspieren even te ontzien. Deze klim is best vermoeiend, maar eenmaal boven kan ik rusten in de wetenschap dat deze wandeling is afgerond.
Conclusie
Voor de avontuurlijke wandelaar bevat deze wandeling bijna alles wat die van zo'n wandeling mag verwachten en ik kan niet onmiddellijk minpunten bedenken voor deze wandelbelevenis. Op Originele Wandelingen is deze route beoordeeld met vijf blokjes (de zwaarste dus), maar dat valt eigenlijk wel mee. Deze wandeling is qua inspanning zeker niet te onderschatten, maar niet bijzonder technisch op uitzondering van enkele passages zoals onder andere het gedeelte bij de laddertjeswandeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten