Dit was 2017 in film

Filmjaar 2017

Het einde van 2017 is in zicht en net zoals vorig jaar maak ik een lijstje op van de films die ik het afgelopen jaar heb bekeken. Als ik dit lijstje overloop, valt meteen op dat 2017 voor mij persoonlijk een erg goed filmjaar is. Er zijn namelijk geen films die ik abominabel vind, maar ik laat in het midden of dat aan het filmaanbod in de zalen ligt of de filmkeuzes die ik gemaakt heb. Het kalenderjaar begint traditiegetrouw ijzersterk met wat ik het Oscarseizoen noem. In de loop van januari worden namelijk de genomineerden bekend gemaakt voor de verscheidene Oscar-categorieën en veel van deze films verschijnen dan in het eerste kwartaal van het nieuwe jaar in onze zalen. Een Kinepolis-zaal is dan de plaats bij uitstek om deze films te bekijken aangezien deze films weinig of niet aan bod komen bij andere bioscoopcomplexen. Zo begon 2017 voor mij onmiddellijk met een hoogconjunctuur met enkele kleppers zoals La La Land, Silence, Moonlight en Manchester by the Sea. 

Niet alle Oscar-genomineerden zijn een onverdeeld succes want de biopic van Jackie vond ik vrij matig hoewel Natalie Portman de rol van Jackie Kennedy met verve vertolkt. Twee van de beste titels dit jaar maakten zelfs geen deel uit van het lijstje genomineerden. Paterson vind ik een lichtend voorbeeld van ongedwongen cinema en het Zuid-Koreaanse The Handmaiden geeft een masterclass in film maken aan veel Hollywood-regisseurs. Ook de zomer van 2017 was onverwacht sterk met enkele leuke films zoals Spiderman: Homecoming (ondanks dat het de zoveelste reboot is), It en vooral Baby Driver. Edgar Wright stond al aan de grote poort te bonken van Hollywood, maar breekt nu met deze actiefilm helemaal door. Het samenspel tussen beeld en muziek is zelden zo goed gebracht in een film als hier. 

Onlangs las ik helaas dat het bioscoopbezoek van Vlaamse films stevig achteruitgaat en dat is best wel jammer. Dit jaar heb ik ook enkele Vlaamse films bekeken en de kwaliteit daarvan is verrassend goed. De satire King of the Belgians met een fantastische Peter Van Den Begin in de hoofdrol van onhandige Belgische koning is een heerlijk stukje bandwerk en ook het regiedebuut van Fien Troch met Home zorgt voor een filmervaring waar je je ongemakkelijk bij voelt. Dode Hoek van Nabil Ben Yadir kan dit rijtje helaas niet vervolledigen, want deze maatschappijkritische film teert daarvoor net iets te veel op een aantal clichés. 

Teleurstellingen en toppers

Echt grote filmteleurstellingen zijn er voor mij niet in 2017, maar dat wil uiteraard niet zeggen dat ik altijd tevreden was met hetgeen ik op het scherm te zien kreeg. De grootste teleurstelling was voor mij allicht het licht verteerbare Despicable Me 3 dat vooral een erg grote herhalingsoefening blijkt te zijn van de vorige twee delen. Passengers met Jennifer Lawrence en Chris Pratt was zo voorspelbaar dat je er een avond filmbingo mee kan vullen, maar ik stoorde me er niet echt aan. Op dat vlak is Kong: Skull Island misschien wel de grootste tegenvaller. De film maakt deel uit van een toekomstige serie van Kaiju-films (Japanse monsterfilms zoals Godzilla) maat steekt jammer genoeg vrij slecht in elkaar. Een negatieve uitschieter is Samuel L. Jackson die met zijn volledig overgeacteerde vertolking nadrukkelijk solliciteert naar een Razzie. 

Lange tijd was Silence mijn persoonlijke film van het jaar. Regisseur Martin Scorsese omschrijft het zelf als zijn magnum opus en beweert dat hij deze film twintig jaar geleden nooit zou hebben kunnen maken. Dat is een erg groot statement van één van de beste regisseurs ooit. Ik heb dan ook heel hard genoten van dit religieuze filmwerk waar twee Portugese Jezuïeten de Japanse bevolking willen bekeren tot het christendom. Op het einde van de film was de gehele zaal oorverdovend stil na deze filmsensatie en dat zegt veel over de kracht van dit meesterwerk. Het onmogelijke gebeurde dan echter toch en Blade Runner: 2049 klopt Silence met het kleinste verschil. Regisseur Denis Villeneuve heeft met Sicario en Arrival recentelijk erg goede films afgeleverd en heeft zich met dit vervolg op Blade Runner niet in een wespennest gestoken. Integendeel, Villeneuve weet de geest van de eerste film te bewaren en zelfs te versterken op enkele vlakken zoals de spanningsboog gedurende de gehele film. Het onderwerp van Blade Runner: 2049 spreekt met net iets meer aan dan het religieuze thema van Silence waardoor Blade Runner: 2049 mijn film van het jaar is. 

Beoordelingen

Uitstekend (ongelofelijke filmbelevenis):

- Paterson 

- The Handmaiden

- Silence

- Blade Runner 2049

Goed (oprecht van genoten):

- La La Land 

- King of the Belgians

- Arrival

- Nocturnal Animals

- Home

- Lego Batman (verrassend goed eigenlijk)

- Hidden Figures

- Moonlight

- Manchester by the Sea

- John Wick Chapter 2

- The Happiest Day in the Life of Olli Mäki

- Toni Erdmann

- Spiderman: Homecoming

- Baby Driver

- It

- Coco

- Star Wars: The Last Jedi

Matig (geen grote gebreken, maar ook niet schitterend):

- The Salesman

- Jackie

- Dode Hoek

- Split

- Logan

- T2: Trainspotting

- Guardians of the Galaxy 2

- Alien Covenant

- Dunkirk

- War for the Planet of the Apes

- Atomic Blonde

- The Hitman’s Bodyguard

- Kingsman: The Golden Circle

- Borg McEnroe

- Le Fidèle

- Thor: Ragnarok

- Jigsaw

- Murder on the Orient Express

Slecht (hiervan moet ik gapen):

- The Great Wall

- Passengers

- Kong: Skull Island

- Despicable Me 3

- Valerian

- Pirates of the Carabean: Salazar’s Revenge

- American Assassin

Abominabel (ik heb de neiging om in slaap te vallen):

Gelukkig geen enkele film

Seiko SDGM001

Een horloge dat ik al een tijdje in m'n bezit heb, maar waar ik tot dusver nog niks over geschreven heb, is de Seiko SDGM001. Dit horloge is in korte tijd uitgegroeid tot één van mijn lievelingshorloges, want ik draag het de laatste twee maanden relatief veel. Na de verkoop van de SARB065 viel er een gat in mijn collectie en wanneer ik de SDGM001 te koop zag staan, wist ik meteen dat ik die moest hebben. Ik heb deze Seiko voor een zacht prijsje op de kop kunnen tikken waardoor het één van mijn beste koopjes ooit is geworden. Ik weet niet of dit mijn laatste aankoop van 2017 wordt, want met een beetje geluk komt daar nog een ultiem exemplaar bij voor het einde van het jaar. 

Grand Cocktail

De SDGM-lijn bestond enkel in Japan en heeft helaas maar een korte levensduur gekend. Ik denk dat het een tweetal jaren heeft bestaan rond de jaren 2014 en 2015, al kan dat natuurlijk een beetje verschillen. Deze lijn was een trede hoger dan de SARB-collectie en werd door de bezitters zelf (en Seiko) de Grand Cocktail gedoopt. De radialen die de SARB065 kenmerken, zijn namelijk ook terug te vinden in de horloges van deze lijn waardoor je ook hier kan genieten van het spectaculaire sunburst-effect. Er zijn verschillende varianten en de wijzerplaat van de SDGM001 is getooid met parelmoer die nog het best valt te vergelijken met een champagnekleur. Persoonlijk vind ik het ijsblauwe karakter van de SARB065 spectaculairder, maar het sunburst gecombineerd met de parelmoer geeft dit horloge zeker en vast een gedistingeerd karakter. Mits de juiste lichtinval van (natuurlijk) licht zie je hoe de subtiele blauwe secondewijzer over de wijzerplaat zweeft met op de achtergrond een lichtbundeltje dat een bepaalde hoek van de wijzerplaat knuffelt.

Het is onmogelijk om de vergelijking met de SARB065 te ontlopen en het meest gehoorde argument is dat de SARB065 in nieuwprijs behoorlijk goedkoper was dan de SDGM001 en andere modellen in deze lijn. Dat klopt inderdaad, maar deze Seiko beschikt over een aantal extra functionaliteiten die deze meerprijs zeker en vast rechtvaardigen. De belangrijkste wellicht is dat de Grand Cocktail is uitgerust met Dia-Shield en zijn kleinere broertje niet. Dia-Shield is een soort van coating die Seiko heeft gepatenteerd waardoor de bracelet, bezel en kast zijn behandeld met een extra laag waardoor ze meer resistent zijn tegen krassen. Bovendien voorziet dit chemisch goedje al deze componenten van een extra laag glans waardoor het een luxueuzere uitstraling krijgt. Een onoplettend en ongeoefend oog zou zomaar kunnen geloven dat dit een (veel duurdere) Grand Seiko is

Bracelet

Een ander groot verschil met de goedkopere SARB065 is vanzelfsprekend de bracelet. Ik was op mijn hoede voor de kwaliteit van de armband aangezien Seiko duidelijk bespaart op deze zaken als het een horloge verkoopt. Deze vrees was echter totaal ongegrond, want ik draag dit horloge nu als ik dit schrijf en de SDGM001 zit heerlijk om de pols. Dit is echt een verademing ten opzichte van de goedkopere polsbandjes en armbanden die Seiko gebruikt voor zijn goedkopere modellen. Het draagcomfort is dus top, maar dat wil niet zeggen dat ik helemaal tevreden ben met de armband. De SDGM001 is overduidelijk een dress watch, maar de oyster bracelet bestaat uit enorme center links die de bracelet een schreeuwerige toets bezorgen. Bij een dress watch verwacht ik zelf subtiliteit en klasse en dat is deze armband allesbehalve. Kwalitatief kan ik er niks over opmerken, maar ik verwacht dit eerder bij een sportief horloge of duiker dan bij een dress watch. 

Dress watches zijn normaal gezien ook eerder aan de kleine kant, maar de SDGM001 is behoorlijk groot met afmetingen van 40,5 mm voor de diameter van de wijzerplaat en een dikte van ruim twaalf milimeter. Voor een Seiko-horloge zijn dat echter geen uitzonderlijke afmetingen en hoewel het horloge op het eerste gezicht groot toont, valt dat in de praktijk goed mee. Op een normale pols voelt het horloge zich onmiddellijk thuis en helt het zeker niet over. Je ziet hier ook de meerprijs van dit horloge. Waar de SARB065 bijvoorbeeld over een vrij simpele structuur bezit, zie je dat bij de Grand Cocktail het gewelf van de kast net dat tikkeltje complexer is en naar mijn mening ook wat mooier. Als ik goed kijk, zie ik een samensmelting van drie lijnen tot een cohesief geheel en dat kan ik wel waarderen. 

Een snuifje kritiek

Leuk voor de horlogeklussers is dat de Grand Cocktail eveneens is uitgerust met geboorde gaatjes in de lugs zodat het gemakkelijk is om de bracelet af te doen en er een ander bandje op te plaatsen. Dit is bijvoorbeeld een detail dat snel over het oog wordt gezien, maar wel een leuke toevoeging is aan het functionaliteitengamma van de SDGM001. Iets wat ook - ironisch genoeg - snel over het hoofd wordt gezien is de ongeëvenaarde leesbaarheid van de wijzerplaat in deze klasse. Seiko heeft namelijk een speciale anti-reflectieve ontspiegelingscoating gebruikt voor de wijzerplaat en die werkt echt super. Ik ken geen enkel horloge in deze prijsklasse dat zo leesbaar is als deze Grand Cocktail. Om zich te onderscheiden van andere lijnen bij Seiko hebben de Japanners de SDGM001 ook voorzien van andere wijzers (wel in dauphine-stijl) en indices. Ook hier valt dit niet meteen op, maar het draagt bij aan de leesbaarheid van het horloge én het geeft de Grand Cocktail vanzelfsprekend een eigen smoel. Vanzelfsprekend beschikt dit horloge ook over een saffier glas waardoor het nu wel langzaamaan duidelijk moet zijn waarom dit een klasse hoger is dan de SARB-lijn. 

Helaas heeft elk horloge zo wel zijn minpunten en bij deze SDGM001 is dat niet anders. Er zijn een aantal puntjes waar ik (lichte) kritiek op heb, al moet ik toegeven dat ze soms vrij absurd zijn. Een eerste voorbeeld hiervan is hoe 'Automatic' gespeld staat op de wijzerplaat. Dit is in een ander lettertype en niet cursief waar dit bij de SARB-lijn wel het geval is en persoonlijk vind ik dat een tikkeltje knapper. Een ander punt waar je voor of tegen bent, is de zwarte onyx versiering op de kroon. Persoonlijk vind ik dit te hard contrasteren met een horloge dat voornamelijk getooid is in lichte kleuren. Als dit mijn voornaamste punten van kritiek zijn, weet je dus dat ik best tevreden ben met de aankoop van dit exemplaar. 

Dezelfde motor

Een puntje dat altijd goed is voor een laaiende discussie tussen horlogeliefhebbers is het gebruik van het 6R15C-movement dat wordt gedeeld door veel SARB- en SDGM-horloges. Dit is namelijk het argument bij uitstek om aan te tonen dat een SARB eigenlijk net zo goed is als een SDGM- en tegenwoordig SARX-horloge voor de helft of zelfs minder van de prijs. Met mijn ervaring met de SARB065 weet ik dat dit low-beat movement een werkpaard is, maar voor dit geld wel behoorlijk accuraat met een afwijking van ongeveer vijf seconden per dag. Het is naar mijn mening zeker een binnenwerk dat thuishoort in de prijsklasse van ongeveer duizend euro en ik vind ik dus eerder uitzonderlijk dat zo'n movement zijn weg vindt naar horloges van ongeveer driehonderd euro. Het gaat hier voornamelijk om perceptie en dat heeft Seiko opgemerkt. Ze hebben in de internationale Cocktail-horloges van de Presage-lijn het movement "gedowngraded" naar een 4R-movement om het prijsverschil tussen dergelijke horloges te rechtvaardigen. Je mag het een lullige beslissing noemen, maar het is juist gedaan om dit soort van zinloze discussies te vermijden.   

De concluderende vergelijking

Ik denk dat ik in deze bespreking SARB bijna even vaak heb gebruikt als SDGM omdat je nu eenmaal niet onder deze vergelijking uitkomt. Het is nu wel duidelijk dat de SDGM001 in een andere afdeling speelt dan de SARB065. Beiden bieden enorm veel waar voor hun geld, maar de afwerking van de SDGM001 is toch nog een stukje beter en complexer dan dat van zijn kleinere broertje. De vergelijking is voornamelijk gestoeld op de prijs en voor de nieuwprijs van de SARB065 (450 euro) heb ik de SDGM001 op de kop kunnen tikken waardoor dit al bij voorbaat een nutteloze discussie is. Het is jammer dat deze horloges niet meer gemaakt worden en persoonlijk zou ik de ijsblauwe wijzerplaat van de SARB065 prefereren, maar voor de rest ben ik zelden zo tevreden geweest met een horloge voor dit geld.