Traditie overheerst bij de Oscars in 2023

 De uitreiking van de Oscars verliep dit jaar zonder problemen. Geen Will Smith die klappen verkoopt aan presentatoren en geen onterecht toegekende Oscars deze keer dus. De Oscars lijken dus terug op kruissnelheid te komen in het post-Covid tijdperk. Dit jaar waren er twee slokoppen bij de gnomineerden: Everything Everywhere All at Once en het Duitse oorlogsepos All Quit on the Western Front. Na Parasite dus opnieuw een buitenlandse prent die meedingt naar de grote prijzen, maar helaas voor hen werd hun  concurrent Everything Everywhere All at Once de grote winnaar. 

De hoofdcategorieën

Vroeger ging ik iedere week naar een zaal om een film mee te pikken, maar tegenwoordig gebeurt dit slechts één keer om de paar maanden. Het is nu eenmaal gemakkelijker om thuis snel een film te kiezen uit de verscheidene streamingdiensten in plaats van naar een filmzaal te rijden, daar meer dan tien euro betalen om na twee uur terug naar huis te rijden. Waar ik tot voor een paar jaar geleden nog vrij goed op de hoogte was van films, staat die kennis nu op een laag pitje. Veel van de kanshebbers komen trouwens in uitgesteld relaas naar België aangezien distributeurs pas winst ruiken wanneer men kan profiteren van de publiciteit van de Oscars. 

De winnaar van beste film werd dus Everything Everywhere All at Once, een film die ik dus nog niet gezien heb, maar ongetwijfeld ga bekijken. Ik had de kans om de film te bekijken in het vliegtuig bij een terugvlucht uit Costa Rica, maar om nu zo'n filmparel op zo'n klein schermpje te bekijken... Nee, dank u. Dan wacht ik wel liever tot een andere keer. De film kent ook de beste regisseur, of in dit geval, beste regisseursduo aangezien naamgenoten Daniel Kwan en Daniel Scheinert in de prijzen vallen. Ik heb nog geen werk van dit tweetal gezien, dus ik kan (nog) niet over hun talent oordelen. 

Beste acteur is Brendan Fraser die op twintig jaar tijd een behoorlijke fysieke metamorfose heeft ondergaan. Was hij rond de millenniumwissel enorm populair bij tienermeisjes, dezer dagen valt hij op door zijn overgewicht en dat is ook de rol die hij vertolkt in de film The Whale dat het verhaal vertelt van een zwaarlijvige professor. De Maleise actrice Michelle Yeoh wordt bekroond als beste actrice en gezien haar repertoire is dat zeker verdiend. Ik ken haar het best van het enorm slechte Star Trek: Discovery waar ze één van de weinige lichtpuntjes was. 

De bijcategorieën

Deze editie van de Oscars lijkt een lancering van verloren gewaande carrières te zijn, want ook Ke Huy Quan eist een beeldje op: dat van beste mannelijke bijrol. De naam van de acteur doet wellicht geen belletje rinkelen, maar je hebt hem ongetwijfeld gezien in een kinderrol in legendarische jaren tachtig films zoals The Temple of Doom uit de Indiana Jones-reeks of The Goonies. Dat bijna niemand hem (meer) kent is niet vreemd, want zijn acteercarrière heeft bijna meer dan twintig jaar stil gelegen tot in 2021. 

De winnares van beste vrouwelijke bijrol ging dit jaar naar Jamie Lee Curtis die bijna royalty is in de filmwereld. Ze heeft een indrukwekkende carrière uitgebouwd en daarom alleen al maakt ze aanspraak op een beeldje. Bijzonder is wel dat ze dit verdient op basis van haar rol in Everything Everywhere All at Once waar ook collega Stephanie Hsu voor vocht. 

De cinematografische categorieën

De beste cinematografie was weggelegd voor All Quit on the Western Front. Aangezien ik ook deze film niet heb gezien - die nochtans beschikbaar is op Netflix - kan ik er niet over oordelen, maar er vallen me twee trends op. De eerste trend is dat afgelopen jaren scoren oorlogsfilm sterk in deze categorie, denk bijvoorbeeld maar aan 1917. De tweede trend is dat dit een categorie is die vaak wordt gewonnen door de verliezer van de grootste genomineerden. Everything Everywhere All at Once haalt zeven beeldjes binnen en dus moet All Quit on the Western Front het doen met deze categorie die ik als filmliefhebber op dezelfde hoogte plaats als de categorie van beste film. 

Het beste montagewerk ging naar Everything Everywhere All at Once en is ook zo'n categorie die ik hoog aansla. Het beste productieontwerp ging opnieuw naar Everything Everywhere All at Once en dit is opnieuw een bevestiging dat de film het best scoort op de categorieën die te maken hebben met cinematografie. Voor Belgische filmfans was het ook bang afwachten op het resultaat van Close, maar de cultklassieker van Lucas Dhont wist niet te verrassen.  

Besluit

Aangezien alle categorieën bespreken te tijdrovend is, laat ik de technische categorieën even voor wat het is. Hier zijn geen echt grote namen te vermelden met uitzondering van Avatar: The Way of Water dat de prijs van beste visuele effecten mee naar huis mag nemen. Dit is slechts een voetnoot in deze editie waar Everything Everywhere All at Once zich de grote winnaar mag noemen. In een wereld die onderhevig is aan politiek gekrakemeel zoals de kritiek van #oscarssowhite en de opkomende trend van films op streamingdiensten lijkt deze editie van de Oscars op veilig te spelen. Vooral acteurs met een Aziatische afkomst worden in het zonnetje gezet en ook Netflix scoort goed met Everything Everywhere All at Once. De jury van de Oscars scoort traditioneel op veilig en deze editie is daar dus de perfecte reflectie van.   

Reisverslag Costa Rica deel vijf: dure excursies in Samara

Donerdag 5 januari

Op het strand bivakkeren, is niet echt mijn ding en daarom ben ik in Samara naarstig op zoek naar excursies die ik in deze omgeving kan doen. De Lonely Planet-gids die ik bijheb, maakt me erop attent dat er ook een trail kan gedaan worden in de naburige heuvels bij deze badplaats in het biologisch reservaat van Werner Sauter. Vroeger was dit een mangoplantage, maar dat leverde niet genoeg geld op en dus werd dit gebied omgevormd tot een natuurreservaat om toeristen een veel te dure rondleiding aan te bieden. Hier zijn ze trouwens goed in geslaagd, want ook deze excursie kost weer een vrij stevige veertig dollar. 

De rondleiding begint om half zeven 's ochtends en samen met twee oudere heren trek ik op pad. Eerst geeft de gids nog een bondige uitleg over dit gebied en zo leer ik dat er verscheidene types bos zijn en dit reservaat bestaat uit tropisch droogbos. 't Is maar dat je het weet. Hoewel de trail zelf niet zo heel erg spannend is, zijn de bomen die ik hier aantref dat wel. Met name de Guanacaste - een boom die zijn naam heeft gegeven aan deze provincie - ziet er met zijn omvangrijke stam er erg imponerend uit. Ook andere bomen weten te verbazen, maar de Guanacaste is toch wel de blikvanger. Weliswaar niet de enige, want in dit heuvelachtige landschap is er op een lokale top ook een mooi panorama waar we even pauzeren. Zoals zo vaak geldt ook hier: niet goedkoop, maar wel de moeite waard. 

In de namiddag trek ik er met Henk, mijn kamergenoot gedurende deze reis, erop uit om een verlaten strand in Samara te verkennen. Na een wandeling van ruim een half uur belanden we op een stuk strand waar enkel een paar locals vissen en voor de rest is er niemand te zien. Pootje baden moet ik in ieder geval al niet doen, want om tot bij het strand te geraken, moet ik eerst nog door een riviertje dat één meter diep is. Dat is snel vergeten want het strand is hier oorverdovend stil en het is een waar plezier om de verschillende vogels te fotograferen. De leukste foto's zijn die van de pelikanen die in het water duiken op zoek naar een hapklare brok. 

Ik volg de kustlijn en wat verder tref ik zelf een broedplaats aan van schildpaddeneieren. Die worden namelijk 's nachts verzameld en op één plaats broedplaats gelegd om ze zo te beschermen. Dit is leuk om een foto te nemen, maar ik blijf niet te lang bij de broedplaats omdat je hier toch echt geen bonje wil. Een dreigende lucht kondigt de avond aan en ik ga langzaam terug van waar we kwamen. Henk besluit om nog op een klif te klimmen om wat betere foto's te nemen, maar mijn wilde haren heb ik bij het laatste kappersbezoek achtergelaten. Ik blijf dus veilig op het strand en rond vijf uur keer ik terug naar het hotel na een mooie dag.        

Vrijdag 6 januari

Dit is mijn laatste volledige dag in Costa Rica en dan mag het wel eens iets bijzonders zijn. Vandaag heb ik opnieuw een smak geld uitgeven: maar liefst honderdvijftig dollar. Weliswaar geld dat goed is gespendeerd, want ik trek er voor een dag op uit met een quad. In Namibië heb ik dat enkele maanden geleden ook gedaan, maar het duinenlandschap van Afrika wordt hier ingeruild voor een mix van straten, zandwegen, stranden, beken en zelfs een rivier. Samen met een Amerikaanse familie van drie generaties worden enkele stranden verkend en wordt er afgesloten bij een fraaie waterval die wat verder weg is. 

Beginnen doe ik bij een bekend punt, want het strand waar ik gisteren nog een halve dag verbleef, is nu de eerste stopplaats van de dag. De obligate stop duurt niet lang, want na vijf minuten mag ik samen met mijn nieuwe Amerikaanse vrienden vertrekken naar een ander strand. Bij het tweede strand blijven we wat langer en het is meteen duidelijk waarom. Een parelwit strand beschikt over een fantastisch strand en er staat daar ook een zomerhuis dat de gemiddelde Belgische villa doet verbleken. Of het daar legaal staat, laat ik in het midden, want in een straal van één kilometer is er verder geen huis te bespeuren. Waarschijnlijk van iemand met heel goede connecties... Bij het derde strand dreigt het wat monotoon te worden, maar hier neem ik een frisse duik in het water. De begeleider weet me te vertellen dat dit strand heel populair is bij surfers en ik ondervind aan den lijve waarom. De golven zijn hier namelijk vrij groot en er zijn betere plaatsen om te zwemmen in de zee dan hier. 

De tocht wordt verder gezet en het parcours begint steeds avontuurlijker te worden. De kuilen in de zandwegen worden dieper, passages door beken moeten nauwkeurig genomen worden en afdalingen zijn soms verduiveld scherp. Het leukste moment van de dag is toch wel wanneer ik met de quad door een rivier, de Rio Negro, mag crossen. Soms is het toch wel opletten om niet te diep in het water te rijden of op heuvelachtige bermen, maar voor iedereen is dit toch wel het leukste moment van de dag. Als slotstuk is er nog een uitstapje bij een mooie waterval. De weg hiernaartoe vergt toch wat stuurmanskunst, maar iedereen in de groep is nu een volleerd quadbestuurder en dat levert geen problemen op. 

De waterval houdt zich schuil achter een paar rotsen en de Amerikaanse familie is klaarblijkelijk toch niet zo happig om een duik te nemen hier. Ik heb minder schroom en na welgeteld één minuut sta ik daar te blinken met mijn zwembroek vooraleer ik een duik neem. Het water is hier heerlijk en kent uiteraard veel minder zout dan het water uit de zee. Ideaal dus om het zeezout van me af te spoelen en een half uurtje later word ik verlekkerd op een barbecue. Die smaakt goed, te goed zelfs, want ik eet me een indigestie zoals ik later deze dag merk. Rond vier uur is het tijd om terug te keren en via autowegen zijn we een half uurtje later terug in Samara. Van alle excursies in Samara is dit met afstand de duurste, maar ook met evenveel afstand de meest geslaagde. 's Avonds is het een strijd om me niet dood te vervelen op een lange busreis naar San José aangezien morgen de laatste dag is op Costa Ricaanse bodem.   

Zaterdag 7 januari

Het hotel in San José bevindt zich buiten het centrum op een steenworp afstand van de luchthaven. Dat betekent dus dat alle bezienswaardigheden zich op een uur wandelafstand bevinden en met een ijverige zon heb ik weinig zin om de benenwagen in gang te zetten. Dus houd ik het maar bij een uitgebreid ontbijt en bezoek ik het lokale park waar zich op deze zaterdagochtend veel lokale bewoners aan het sporten zijn. Ook het nationaal voetbalstadion van Costa Rica bevindt zich hier, maar eigenlijk is hier niet zo gek veel te zien. Om de honger te stillen, ben ik op zoek naar een soda, maar de dichtstbijzijnde is idioot druk. Voor de snelle hap weet meneer McDonald's ook wel raad en eet ik daar nog snel iets vooraleer we afscheid nemen van Costa Rica. 

Op de luchthaven gaat het inchecken relatief vlot en voor ik het besef, vlieg ik terug naar Europa. De tussenlanding in Madrid wordt wel spannend, want er is slechts één uur voorzien om de overstap te maken. Gelukkig landen we iets sneller dan voorzien in Madrid en ook de gebruikelijke activiteiten zoals de security check en douanecontrole gaan verbazingwekkend snel. Vorig jaar had ik in de VS hier akelige ervaringen mee en dit was dus toch wel even spannend moment. Spannend omwille van alle verkeerde redenen, helaas. Gelukkig moet ik me nergens zorgen om maken en op zondag zet ik mijn eerste voet op Belgische bodem na ruim twee weken Costa Rica. Regen, koude, wind: wat heb ik dit gemist! Of toch niet :-) 

Reisverslag Costa Rica deel vier: relaxen in Rincon de la Vieja

Maandag 2 januari

In Costa Rica hebben ze wel iets met warmwaterbaden, want voor de tweede keer deze reis plant Reisleider Iwan een gezamenlijke trip naar een warmwaterbad. De vulkanische oorsprong van Rincon de la Vieja is daar natuurlijk niet vreemd aan, maar als ik een eerste keer niet ging bij El Arenal, dan blijf ik volharden in de boosheid. De achterliggende reden is dat ik nu eenmaal vrij snel uitgekeken ben op zo'n warmwaterbad en als de groep daar een halve dag spendeert, begin ik me na een kwartier al stierlijk te vervelen. In plaats daarvan trek ik erop uit in het domein en daar is ook wel wat te zien en te doen. Bij een korte avondlijke verkentocht gisteren heb ik gezien dat er een trail is gemarkeerd met wegwijzers en die wil ik uiteraard wel eens even problemen. Het pad leidt me naar een leuk bospad, maar de passage duurt slechts ettelijke honderden meters. 

De rest van het parcours baadt in brede aardenwegen en leidt me naar de warmwaterbronnen waar de rest van de toeristenbende is te vinden. Vooraleer het zo ver is, bezoek ik nog een prachtige waterval waar het water enkele tientallen meters naar beneden dendert. In België zouden we zoiets als een achtste wereldwonder beschouwen, maar in de spektakelrijke natuur van Costa Rica is zoiets dagelijkse kost. Even later begeef ik me naar de warmwaterbronnen, maar zoals verwacht is er niet veel te zien als je zelf niet pootje baadt in deze welnessplek. Het voordeel is wel dat ik met een onvervalste tractor en bijhorende passagierskar terug naar het domein wordt gebracht en dat is in deze hitte wel zo handig. 

In de vroege namiddag keer ik terug op het domein en ik besluit om de hangbruggen op een bezoekje te vereren. Na de immense hangbruggen in Monteverde gaan zo'n petieterige bruggen tegenvallen, maar mijn vooroordeel wordt ogenblikkelijk met de grond gelijk gemaakt. Deze kleine bruggen bevinden zich verrassend hoog waardoor ze een goed zicht bieden op het lokale dierenbestand zoals de brulapen. Bovendien zijn deze kleine bruggen wat leuker om over te lopen omdat ze wel heel wankel zijn. Bij tegenliggers is het wel even opletten, want elkaar kruisen, vergt een klein huzarenstukje. Ondertussen amuseer ik me ook met het maken van foto's en sommige vogels laten zich graag op gevoelige plaat vastleggen. Smaakmaker van dienst is een vogel die ik de Star Wars-vogel doop aangezien hij het geluid maakt van een schietende Stormtrooper. Geen spannende dag vandaag, maar wel een enorm relaxerende!    

Dinsdag 3 januari

Er zijn zo van die magische momenten die je enkel beleeft wanneer je op reis bent. Ik heb me laten vertellen dat de hangbruggen een fantastische locatie zijn om de zonsopgang te fotograferen. Als amateur-fotograaf kan ik die kans uiteraard niet laten liggen en op het veel te vroege uur van half zes sta ik op om het zonnetje in het oosten op te wachten. Het fotograferen van de opkomende zon is niet bepaald een onverdeeld succes, maar de echte magie gebeurt onmiddellijk erna wanneer een familie van slingerapen ontwaakt en langs de boomtoppen en hangbruggen klimt om de zon te begroeten. Van een doodse stilte gaat het plots naar het gezellige gebrul van de apen. Het heeft me een stukje nachtrust gekost, maar dit zijn echt wel onbetaalbare momenten. 

Vandaag wordt het vertrek ingeluid naar de laatste bestemming van deze reis: het kustplaatsje Samara dat aan de Stille Oceaan ligt. Onderweg wordt er echter nog gestopt om een lange wandeling te maken in het nationale park van Rincon de la Vieja. De inkomprijs is opnieuw een heel erg stevige achttien dollar, maar gelukkig krijgen we deze keer wat meer tijd om te wandelen en het park is ook opmerkelijk groter dan het nationale park van Monteverde. De meest interessante route is amper één paar kilometer lang, maar biedt wel tal van trekpleisters zoals diverse geisers, pruttelende modderpoelen, een waterval, lagune en uiteraard heel veel groen. Zelfs op een heel erg rustig tempo hebben we deze lus op ruim een uur voltooid. 

Na een welverdiende en broodnodige koffiepauze, besluit ik met twee andere groepsgenoten om ons geluk te beproeven bij een andere wandeling en dit is een verschil met dag en nacht. Weg is het egale pad, welkom boomwortels, rotsen en steile hellingen. Doel is om een waterval zes kilometer verder te bezoeken, maar zelfs met een trail runtempo zouden we er niet gekomen zijn. Dan besluiten we maar na drie kwartier om rechtsomkeert te maken, want dat redden we toch nooit. Hier had ik dus ook niet op gerekend. Het ironische is dus dat ik al een hele reis zocht naar dit soort paadjes en nu het zich aanbiedt, geef ik het voortijdig op. Ach, ik steek het op een te warme zon. De bus brengt ons in de late namiddag bij Samara waar iedereen kan genieten van drie dagen zon, zee en strand. Nou ja, bijna iedereen...    

Woensdag 4 januari

Ik heb deze reis niet gekozen om op het strand te liggen, dus besluit ik om gedurende drie dagen zoveel mogelijk zee en strand te negeren in Samara. Dat houdt dus in dat ik een aantal excursies bekijk en eentje die me wel aanspreekt, is een kajaktocht op de Rio Negro die uitmondt in de oceaan. In een groepje van zes personen - inclusief twee groepsgenoten - worden we in een SUV gepropt om naar de startplek te rijden. Dat gaat over erg hobbelige wegen en op het laatste stuk gaat het van de ene grote kuil naar de andere nog grotere kuil. Bij het uitstappen, blijkt dat er tweepersoons- en eenpersoonskajaks zijn en ik ben de gelukkige met een eenpersoonskajak. Na mijn avonturen op de packrafttrail in mei vorig jaar op de Ourthe ben ik een klein beetje thuis in het peddelen en me bewegen in de kajak gaat (voor mijn doen) relatief vlot. 

De gids die ons begeleidt is zowat manusje-van-alles aangezien hij dit bedrijfje zelf uitbaat. Dat betekent dus dat hij chauffeur, drager en gids is. Hij weet ons te vertellen dat je een universitair diploma moet hebben in Costa Rica om dit te mogen doen en dat is allicht de reden waarom hij ook zoveel afweet van de plaatselijke flora en fauna. Dit gedeelte van de Rio Negro is namelijk omzoomd met mangrovebossen en dat is één van de redenen waarom ik deze kajaktocht doe. De gids vertelt op een boeiende manier over deze bomen en even later weet hij zelfs een kleine kaaiman te signaleren. Gelukkig is mama kaaiman nergens te bespeuren. Het tochtje brengt ons naar de monding van de rivier en hier zie ik twee waterstromen in volle actie: enerzijds de zee dat landinwaarts trekt en anderzijds de Rio Negro die in de oceaan stroomt. 

Deze rustplaats wordt gedomineerd door aangespoeld hout van de mangrovebomen en andere rotzooi dat door de Rio Negro wordt meegenomen. Geen charmante plaats, maar dat maakt niet veel uit als je verse ananassen als middagmaal krijgt aangeboden. De planning van zo'n kajaktocht staat altijd in het teken van eb en vloed. Bij eb gaan we stroomafwaarts en bij vloed stroomopwaarts om terug te varen naar de start- annex aankomstplaats. Bij de terugtocht stoppen we niet zo vaak en pas dan blijkt hoe snel zo'n anderhalve kilometer gaat. De kajaktocht is echt wel leuk, maar zoals zo vaak in Costa Rica is het duur (deze keer vijftig dollar) en duurt het niet erg lang. Na de kajaktocht besluit ik om een platte rust te houden op mijn kamer en 's avonds maak ik nog een uitgebreide wandeling door Samara, maar buiten massatoerisme heeft deze plaats helaas niet veel te bieden.     

Reisverslag Costa Rica deel drie: dure natuur

Vrijdag 30 december

Hoewel La Fortuna en Monteverde in vogelvlucht slechts een paar tiental kilometer van elkaar zijn verwijderd, duurt de busrit toch wel wat langer omdat over het hobbelige parcours in de bergen het er toch wat trager aan toegaat. Toch kijk ik uit naar deze dag, want het nevelwoud van Monteverde is voor mij toch één van de hoofdredenen om deze reis te doen. Helaas werkt het nationaal park met openingstijden en sluit het onherroepelijk om vier uur 's namiddags. Dat is best wel vroeg, maar in deze eindejaarsperiode begint de zonsondergang al na vijf uur. De bus arriveert rond half twee en dan blijft er dus niet bijster veel tijd over om in het park te wandelen. Natuurlijk moet de administratieve molen opnieuw gevoed worden en is er één medewerkster die op een wel heel erg Costa Ricaans tempo de namen, leeftijd en woonplaats noteert. Voor een groep met bijna twintig personen mag je al gauw rekenen op een half uur en dus rond twee uur kan ik eindelijk de beenspieren eens strekken. 

Voor de idioot hoge prijs van 25 euro - dat is namelijk de inkomprijs van dit park - krijg je wel een plannetje mee, maar ik heb de route al op Wikiloc waar ik met een offline kaartje werk. Ik schiet als een pijl uit een boog om de paden te ontdekken: een klein watervalletje, mooie uitkijkpunten, uiteraard nevel in het woud, een erg fraaie hangbrug en diverse vogelsoorten maken van de wandeling een meer dan aangenaam tijdverdrijf. Minpuntje is dat sommige vogelaars denken dat ze het rijk voor zich alleen hebben en me gebieden om stil te staan zodat ik toch maar geen vogels verjaag. Op de vriendelijkst mogelijke manier maak ik duidelijk dat ze in de hoogste boom kunnen kruipen - figuurlijk dan - en ik zet mijn wandeling verder. 

Hoe mooi dit park ook is, het is er helaas wel tamelijk druk en de paden zijn goed aangelegd. Anders gezegd: ik heb niet onmiddellijk de indruk dat ik verdwijn in de natuur en dat is toch wel één van de aspecten waarom ik naar Costa Rica kom. Op het laatste krijgt de route wel een meer desolaat tintje, want een fel stijgend pad bevindt zich in heerlijk verlaten staat en enkel in het begin kom ik enkele tegenliggers tegen. Voor de rest zie ik gedurende een half uur bijna niemand en geniet ik met volle teugen van deze locatie én rust. De natuur is hier niet eens zo heel bijzonder, maar het is hier oh, zo rustig. Heerlijk! Een snelle blik op mijn telefoon leert me dat het bijna vier uur is en dan moet ik me spoeden naar de uitgang. Om stipt vier uur 's namiddags sta ik aan de uitgang en heb ik mijn wandelvitaminen kunnen consumeren.    

's Avonds ga ik voor het eerst in een soda eten, Soda La Amistad. Dit zijn lokale eettentjes met een heel erg elementair interieur, maar waar ook minder toeristen komen. Ideaal voor mij dus en het helpt ook wel dat de prijzen hier nog democratisch zijn. Een fooi geef ik hier omdat ik het wil, bij andere restaurants doe ik het omdat het van mij verwacht wordt. Ziehier het verschil tussen de soda's en de toeristische restaurants en het is ook de reden waarom ik zoveel mogelijk soda's opzoek vanaf nu.

Zaterdag 31 december

Alweer een dure vandaag, maar deze keer heb ik er dat graag voor over. In de voormiddag staat er namelijk een canopy tour op het programma en in de namiddag is het tijd voor een bezoekje aan de hangbruggen van Monteverde. En op 31 december moet er natuurlijk ook wel gevierd worden! We zitten juist niet in het hol van Pluto, maar er zijn wel meer swingende plaatsen te vinden om oudejaar te vieren dan een toeristische plek in de bergen. Voor het zover is, begin ik aan het leukste deel van de dag. De canopy tour is een kabelbaan waar je tussen de boomtoppen van één platform naar het andere suist. Dit is voor mij de eerste keer dat ik dit doe en dus toch wel een beetje spannend. Na een uitgebreide uitleg over de bediening van de zipline, uitrusting en veiligheid mag er begonnen worden aan het echte werk. 

De eerste zipline is een opwarmertje, maar vanaf dan worden de routes beter: de afdaling wordt langer en sneller. Meer moet dat niet zijn! Er zijn ook een aantal ziplines die je per twee moet doen. Ik word gekoppeld aan één van de dames van de groep en samen zoeven we naar beneden. Deze kabelbanen zijn wat langer en daarom zal je wellicht met twee moeten zijn om de baan te nemen. Het topexemplaar is maar liefst achthonderd meter lang en dan heb ik uitgebreid de tijd om de omgeving te bewonderen. Op het laatste wacht er nog de zogenaamde Tarzan swing, een toestel waar je aan een soort van liaan hangt om er à la Tarzan aan te swingen. Klinkt wat commercieel, maar het is best wel een leuke ervaring. 

In de namiddag mag het wat rustiger en ga ik op een gezapig tempo langs de verscheidene hangbruggen van Monteverde. Deze hangbruggen zijn echt wel groot en sommige bruggen zijn ettelijke honderden meters lang. Het minste zuchtje wind of beweging op de brug wordt ogenblikkelijk vertaald in een wankele brug. Deze bruggen zijn uiteraard erg stabiel en veilig, maar ik kan me wel inbeelden dat sommige personen zich toch niet op hun gemak voelen bij deze wankele constructies. De bruggen geven een uniek beeld over de boomtoppen van het nevelwoud in Monteverde en regelmatig hang ik op de burg - woordspeling bedoeld - om de omgeving te bewonderen. In tegenstelling tot gisteren heb ik nu meer dan voldoende tijd om af en toe te stoppen. Nadeel is dat het na elf hangbruggen wat monotoon begint te worden, hoe mooi alles ook is. 

Rond vier uur wordt de terugtocht naar het hotel ingezet en wordt enkele uren later het oudejaarsfeestje gevierd in een wel erg speciaal restaurant. Het restaurant telt namelijk vier verdiepingen en is getooid in een soort van westernsfeertje. Het eten is niet slecht, de gezelligheid zit in de groep, maar de muzikale keuze is jammer genoeg een fiasco die zijn weerga niet kent. Voornamelijk Spaanstalige muziek klinkt er door de luidsprekers en dan heb ik het niet over Ricky Martin, maar wel loungemuziek die ik anders te horen krijg wanneer ik op zondagmiddag mijn kater zit uit te zieken. Pas een tiental minuten voor middernacht komt de sfeer er echt in, maar too little, too late zouden Amerikanen zeggen.   

Zondag 1 januari

Misschien wel de meest bijzondere locatie van deze reis is het hotel in Rincon de la Vieja. Nou ja, ik weet niet of je het een hotel kan noemen, want de site omvat een heel domein inclusief watervallen, bos, wildwaterbaan, hangbruggen, kabelbaan en wandelroute. Bovendien krijgt iedereen een eigen huisje waardoor rust is gegarandeerd. Dat betekent helaas wel een lange busdag om naar de provincie Guanacaste te rijden in het noorden van Costa Rica. Guanacaste is zowat de meest verlaten provincie van Costa Rica. Waar andere provincies overwegend verharde wegen hebben, telt Guanacaste nog opvallend veel zandwegen. Die komen we af en toe tegen op onze weg, maar enkel het laatste stukje is het holderdebolder in de bus. 

Het is al aardig in de namiddag wanneer we op het domein arriveren, dus zo heel veel kan ik niet meer doen. Met mijn cameratoestel in de aanslag probeer ik zoveel mogelijk goede foto's te nemen en op deze locatie is dat helemaal niet moeilijk. Vooral de zonsondergang is een echt plaatje. Mijn reisgenoten slagen er in om de ene fantastische foto te nemen van een vogel na de andere, maar op dit aspect scoor ik vrij beroerd. Mijn talent om vogels te spotten, flirt namelijk met het vriespunt en enkel wanneer iemand met heel veel geduld zegt waar er zich een vogel bevindt, kan ik die spotten. Dus ja, morgen maar wat harder proberen... 

Tien Belgische trekkings voor het to do lijstje

Hoewel België amper drie zakdoeken groot is, speelt ons landje wel een belangrijke rol in het organiseren van wandelroutes. België is namelijk één van de grondleggers van de GR-routes, zeg maar meerdaagse wandelroutes die door Europa gaan. Daarnaast zijn er ook een aantal andere langeafstandswandelingen die de moeite waard zijn en daarom is België een klein paradijs voor wandelaars. Een bloemlezing van de mooiste meerdaagse wandelingen in den Belgique.   

1. Nationaal Park Hoge Kempen

Vorig jaar werd de vernieuwde versie van deze trekking boven de doopvont gehouden en het resultaat is een route van 110 kilometer die de mooiste plekjes van 's lands enige nationaal park - voor enkele maanden nog - verkent. Limburg vind ik persoonlijk de mooiste wandelprovincie van Vlaanderen en deze trail presenteert het mooiste van Limburg met onder andere de hoogste duinen van België, diverse soorten heide, mijnterrils, fraaie plassen, vennen en uiteraard heel veel bos. Bij het nieuwe ontwerp van deze route heeft men erop gelet om zo weinig mogelijk bebouwing en verharde wegen te zien. Voor een beginnende wandelaar is dit een ideale trail aangezien de afstand best te doen is, maar ook het aantal hoogtemeters valt reuzegoed mee. Toch zitten er hier en daar wat steilere hellingen bij de terrils, maar dat zijn slechts heel korte fragmenten in een parcours dat overwegend (vals) plat is. 

2. LAW Rivierpark Maasvallei

Opnieuw een wandeling uit Limburg en opnieuw eentje die recent een verjongingskuur heeft ondergaan. Sinds 2020 is dit wandelfeestje een internationaal festijn, want de route volgt de Maas over de grens en trekt door elf Belgische en Nederlandse Maasdorpen, inclusief het gemoedelijke Maastricht dat sowieso een citytrip waard is. De Maasvallei is een groene regio die vooral wordt gekenmerkt door haar landelijke karakter en in tegenstelling tot het NP Hoge Kempen ga je hier minder variëteit in het landschap aantreffen. Anderzijds zie je op deze route veel waterpartijen en dat is zeker in warme tijden een groot voordeel. De 137 km is misschien wat ambitieus om ze allemaal te doen, maar een verlengd weekendje in deze buurt levert ongetwijfeld veel wandelplezier op.

3. Eislek Trail

Een andere trail die grensoverschrijdend gedrag vertoont, heb ik vorig jaar zelf gedaan: de Eislek Trail. Deze langeafstandswandeling is in vijf etappes braafjes verdeeld over het Groot-Hertogdom Luxemburg en België. Met name de twee etappes in België doen wandelaars watertanden met een sportief parcours door naaldbos in de Ardennen en rotspaadjes langs de Ourthe. Over het Luxemburgse gedeelte ben ik wat minder enthousiast, maar ook hier zitten mooie stukken bij. Enkel is het wel zo dat het allemaal wat monotoner is met minder allure voor de sportieve wandelaar ondanks een alleraardigst aantal hoogtemeters. Ook cultureel erfgoed maakt deel uit van deze trail zoals het Kanaal van Bernistappe en het voormalige klooster van Troisvièrges waar vroeger joden werden gevangen gehouden door de nazi's. Met 106 kilometer is het een korte trail die vooral sportieve wandelaars inspireert. 

4. Entre Lesse et Lomme

Voor al wie eens goed wil verdwalen in de Ardennen en de maatschappij wil achterlaten, is dit een geschikte route. Met 78 kilometer is dit een traject dat je op drie dagen kan afronden, hoewel de meeste mensen zullen opteren voor een comfortabeler aantal van vier dagen. Deze route blinkt uit in zijn eenzaamheid en verlaat de bewoonde wereld voor een parcours van overwegend naaldwoud en grindwegen. Met circa drieduizend hoogtemeters is deze langeafstandswandeling tussen Lesse en Lomme bovendien vrij stevig. Een nadeel is dan weer dat de route niet veel variëteit kent en een typisch Ardennenlandschap aanbiedt van naaldbossen en grindwegen. Dus als je besluit om deze trail te doen, zijn drie dagen allicht meer dan genoeg.     

5. GR 129 Dwars door België

Drie jaar geleden werd deze trail wereldberoemd in Vlaanderen omdat Eén-reporter Arnout Houben een televisieprogramma maakte over deze route waar hij op stap was met twee vrienden. Gedurende meer dan vijfhonderd kilometer trekt deze trail door België en wordt het westen van België in de schijnwerpers geplaatst. Henegouwen is niet meteen het eerste wat bij wandelaars opkomt als plek om te wandelen, maar regio's zoals het Pays des Collines bewijzen dat dit onterecht is. Toch bevindt zich het mooiste stuk van deze route allicht in het midden rondom Dinant waar de Ardennen zich van hun meest spectaculaire kant laten zien. Een veelzijdige route dus, maar wel voor mensen met veel vrije tijd, want je mag rekenen op ongeveer twintig dagen om alle etappes tot een goed einde te brengen.  

6. GR16 In het spoor van de Semois

Wanneer je een titel draagt als koningin van de Belgische rivieren mag je daar wel best trots op zijn. Aangezien de Semois geen persoon is, zal het nooit trots kunnen zijn op die titel, maar personen die de GR16 hiken weten verduiveld goed waarom ze dat doen. Deze trail volgt namelijk de Semois meer dan tweehonderd kilometer en brengt de wandelaar door misschien wel het mooiste stukje van België. Dit gedeelte van de Ardennen ontbeert misschien de spectaculaire watervallen in de Hoge Venen, maar maakt dat ruimschoots goed met uitdagende paden naast de Semois en sportieve weggetjes op verscheidene rotsmassieven. Ook de populaire, maar niet ongevaarlijke laddertjeswandeling in Rochehaut staat op het appel voor al wie dat wil. Volgens velen de mooiste langeafstandswandeling van België en met de wandelingen die ik hier al heb gedaan ben ik geneigd om hen gelijk te geven. 

7. GR56 Door de Hoge Venen

Wat de mooiste trail van België is, kan ik moeilijk zeggen, maar de GR56 is wat mij betreft de grootste titelpretendent samen met de GR16. De streek van de Hoge Venen biedt zowat al het natuurschoon dat je in België kan tegenkomen. Of het nu gaat om wildstromende bergbeken, uitgestrekte vennen, kleine bergpaadjes of spectaculaire watervallen, dit en veel meer komt allemaal aan bod op de GR56. Hoewel dit het hoogste gedeelte van België is, zal de sportieve wandelaar misschien wat op zijn honger blijven zitten aangezien dit eigenlijk een plateau is. Toch zijn er ook hier steile beklimmingen en mooie vergezichten, maar dan eerder sporadisch als je dit vergelijkt met bijvoorbeeld de GR16. De GR56 heeft misschien niet de naambekendheid van een internationale trail, maar moet qua natuurschoon zeker niet onder doen voor meer bekendere trails zoals de West Highland Way. 

8. GR573 Door de Hoge Venen en Vesder Vallei

België bestaat uit verscheidene mooie wandelregio's, maar gek genoeg komen niet alle regio's aan bod bij de GR-lussen. Dat geldt helaas ook voor de Voerstreek en het Land van Hervé die niet zijn opgenomen bij een langeafstandswandeling. De Vallei van de Vesder komt daar gedeeltelijk in tegemoet, want hier vind je dezelfde elementen als in de twee eerdergenoemde regio's zoals een licht golvend landschap dat wordt omgeven door groene velden en weides. Het traject begint wel bij Luik en gaat door Pepinster en dat zijn niet de meest sexy plaatsen in Wallonië. De passage door de Hoge Venen bezorgt deze route wel een stevige toets natuur en verschilt met de GR56 in de keuze van locaties, al zijn er hier en daar wel overlappingen. Toch is deze GR-route zeker en vast complementair met de GR56 dat zich exclusief op de Hoge Venen richt, in tegenstelling tot deze route.  

9. GR15 Hoge Ardennen

Hoewel België geen bergen kent, doet deze langeafstandswandeling er alles aan om je van het tegendeel te overtuigen. Als je op zoek bent naar een traject dat je het mooiste van de Ardennen presenteert dan ben je bij deze GR-route aan het juiste adres. De GR15 begint net zoals de GR56 in de Hoge Venen, maar kruist daarna het hart van de Ardennen en trekt via Houffalize naar Aarlen. Het is vooral de provincie Luxemburg dat de harten steelt van alle wandelliefhebbers op deze route met sportieve parcours rond Houffalize en uitgestrekte bossen in de buurt van Martelange. Het oorlogsrijke verleden kent ook een centrale plaats op deze route en de omgeving van Bastogne heeft verscheidene herinneringen aan het beruchte Duitse offensief in de winter van 1944. In deze tijden gaat het er vredelievender aan toe en bestaat de grootste strijd uit de 220 km die je hier moet afleggen. 

10. Streek-GR Vlaamse Ardennen

Onbekend maakt onbemind en voor mij is dat toch wel een beetje het geval met de Vlaamse Ardennen die - voor mij - aan de andere kant van het land liggen. Het hinterland van de Ronde van Vlaanderen is populair bij wieltertoeristen, maar is ook een mooi wandeldecor. Samen met het Pays de Collines zijn de Vlaamse Ardennen een allegaartje van diverse landschappen zoals beekvalleien, weides, bossen, akkers, beemden en af en toe een stevige heuvel. Op sommige etappes kunnen de hoogtemeters aardig optellen, maar het algemeen karakter van deze route is toch eerder landelijk met een nadruk op akkers en velden. Met de Zwalm die de wandelaar af en toe gezelschap houdt, beschikt deze regio over één van de meest pittoreske rivieren van heel Vlaanderen. Een bont allegaartje van landschappen dus.  

Besluit

Een klein landje zoals België beschikt niet over hooggebergtes, een merendistrict of spectaculaire watervallen. Toch weten de diverse regio's in Vlaanderen en Wallonië wandelaars aangenaam te verrassen met hun aanbod. Of het nu gaat om het microklimaat in de streek van de Gaume, een lappendeken van heide en bos in Limburg of het grillige rotsmassief rondom de Lesse, er is veel te zien en te doen op deze trekkings. Wel is het zo dat je als wandelaar wat meer geduld moet uitoefenen om mooiere dingen te zien en het landschap durft wel eens monotoon te worden, zeker in Vlaanderen. Maar als je dit in het achterhoofd houdt, zijn deze tien trektochten stuk voor stuk aanraders die elke wandelliefhebber in België op zijn bucketlijst mag zetten.