Vrijdag 30 december
Hoewel La Fortuna en Monteverde in vogelvlucht slechts een paar tiental kilometer van elkaar zijn verwijderd, duurt de busrit toch wel wat langer omdat over het hobbelige parcours in de bergen het er toch wat trager aan toegaat. Toch kijk ik uit naar deze dag, want het nevelwoud van Monteverde is voor mij toch één van de hoofdredenen om deze reis te doen. Helaas werkt het nationaal park met openingstijden en sluit het onherroepelijk om vier uur 's namiddags. Dat is best wel vroeg, maar in deze eindejaarsperiode begint de zonsondergang al na vijf uur. De bus arriveert rond half twee en dan blijft er dus niet bijster veel tijd over om in het park te wandelen. Natuurlijk moet de administratieve molen opnieuw gevoed worden en is er één medewerkster die op een wel heel erg Costa Ricaans tempo de namen, leeftijd en woonplaats noteert. Voor een groep met bijna twintig personen mag je al gauw rekenen op een half uur en dus rond twee uur kan ik eindelijk de beenspieren eens strekken.
Voor de idioot hoge prijs van 25 euro - dat is namelijk de inkomprijs van dit park - krijg je wel een plannetje mee, maar ik heb de route al op Wikiloc waar ik met een offline kaartje werk. Ik schiet als een pijl uit een boog om de paden te ontdekken: een klein watervalletje, mooie uitkijkpunten, uiteraard nevel in het woud, een erg fraaie hangbrug en diverse vogelsoorten maken van de wandeling een meer dan aangenaam tijdverdrijf. Minpuntje is dat sommige vogelaars denken dat ze het rijk voor zich alleen hebben en me gebieden om stil te staan zodat ik toch maar geen vogels verjaag. Op de vriendelijkst mogelijke manier maak ik duidelijk dat ze in de hoogste boom kunnen kruipen - figuurlijk dan - en ik zet mijn wandeling verder.
Hoe mooi dit park ook is, het is er helaas wel tamelijk druk en de paden zijn goed aangelegd. Anders gezegd: ik heb niet onmiddellijk de indruk dat ik verdwijn in de natuur en dat is toch wel één van de aspecten waarom ik naar Costa Rica kom. Op het laatste krijgt de route wel een meer desolaat tintje, want een fel stijgend pad bevindt zich in heerlijk verlaten staat en enkel in het begin kom ik enkele tegenliggers tegen. Voor de rest zie ik gedurende een half uur bijna niemand en geniet ik met volle teugen van deze locatie én rust. De natuur is hier niet eens zo heel bijzonder, maar het is hier oh, zo rustig. Heerlijk! Een snelle blik op mijn telefoon leert me dat het bijna vier uur is en dan moet ik me spoeden naar de uitgang. Om stipt vier uur 's namiddags sta ik aan de uitgang en heb ik mijn wandelvitaminen kunnen consumeren.
's Avonds ga ik voor het eerst in een soda eten, Soda La Amistad. Dit zijn lokale eettentjes met een heel erg elementair interieur, maar waar ook minder toeristen komen. Ideaal voor mij dus en het helpt ook wel dat de prijzen hier nog democratisch zijn. Een fooi geef ik hier omdat ik het wil, bij andere restaurants doe ik het omdat het van mij verwacht wordt. Ziehier het verschil tussen de soda's en de toeristische restaurants en het is ook de reden waarom ik zoveel mogelijk soda's opzoek vanaf nu.
Zaterdag 31 december
Alweer een dure vandaag, maar deze keer heb ik er dat graag voor over. In de voormiddag staat er namelijk een canopy tour op het programma en in de namiddag is het tijd voor een bezoekje aan de hangbruggen van Monteverde. En op 31 december moet er natuurlijk ook wel gevierd worden! We zitten juist niet in het hol van Pluto, maar er zijn wel meer swingende plaatsen te vinden om oudejaar te vieren dan een toeristische plek in de bergen. Voor het zover is, begin ik aan het leukste deel van de dag. De canopy tour is een kabelbaan waar je tussen de boomtoppen van één platform naar het andere suist. Dit is voor mij de eerste keer dat ik dit doe en dus toch wel een beetje spannend. Na een uitgebreide uitleg over de bediening van de zipline, uitrusting en veiligheid mag er begonnen worden aan het echte werk.
De eerste zipline is een opwarmertje, maar vanaf dan worden de routes beter: de afdaling wordt langer en sneller. Meer moet dat niet zijn! Er zijn ook een aantal ziplines die je per twee moet doen. Ik word gekoppeld aan één van de dames van de groep en samen zoeven we naar beneden. Deze kabelbanen zijn wat langer en daarom zal je wellicht met twee moeten zijn om de baan te nemen. Het topexemplaar is maar liefst achthonderd meter lang en dan heb ik uitgebreid de tijd om de omgeving te bewonderen. Op het laatste wacht er nog de zogenaamde Tarzan swing, een toestel waar je aan een soort van liaan hangt om er à la Tarzan aan te swingen. Klinkt wat commercieel, maar het is best wel een leuke ervaring.
In de namiddag mag het wat rustiger en ga ik op een gezapig tempo langs de verscheidene hangbruggen van Monteverde. Deze hangbruggen zijn echt wel groot en sommige bruggen zijn ettelijke honderden meters lang. Het minste zuchtje wind of beweging op de brug wordt ogenblikkelijk vertaald in een wankele brug. Deze bruggen zijn uiteraard erg stabiel en veilig, maar ik kan me wel inbeelden dat sommige personen zich toch niet op hun gemak voelen bij deze wankele constructies. De bruggen geven een uniek beeld over de boomtoppen van het nevelwoud in Monteverde en regelmatig hang ik op de burg - woordspeling bedoeld - om de omgeving te bewonderen. In tegenstelling tot gisteren heb ik nu meer dan voldoende tijd om af en toe te stoppen. Nadeel is dat het na elf hangbruggen wat monotoon begint te worden, hoe mooi alles ook is.
Rond vier uur wordt de terugtocht naar het hotel ingezet en wordt enkele uren later het oudejaarsfeestje gevierd in een wel erg speciaal restaurant. Het restaurant telt namelijk vier verdiepingen en is getooid in een soort van westernsfeertje. Het eten is niet slecht, de gezelligheid zit in de groep, maar de muzikale keuze is jammer genoeg een fiasco die zijn weerga niet kent. Voornamelijk Spaanstalige muziek klinkt er door de luidsprekers en dan heb ik het niet over Ricky Martin, maar wel loungemuziek die ik anders te horen krijg wanneer ik op zondagmiddag mijn kater zit uit te zieken. Pas een tiental minuten voor middernacht komt de sfeer er echt in, maar too little, too late zouden Amerikanen zeggen.
Zondag 1 januari
Misschien wel de meest bijzondere locatie van deze reis is het hotel in Rincon de la Vieja. Nou ja, ik weet niet of je het een hotel kan noemen, want de site omvat een heel domein inclusief watervallen, bos, wildwaterbaan, hangbruggen, kabelbaan en wandelroute. Bovendien krijgt iedereen een eigen huisje waardoor rust is gegarandeerd. Dat betekent helaas wel een lange busdag om naar de provincie Guanacaste te rijden in het noorden van Costa Rica. Guanacaste is zowat de meest verlaten provincie van Costa Rica. Waar andere provincies overwegend verharde wegen hebben, telt Guanacaste nog opvallend veel zandwegen. Die komen we af en toe tegen op onze weg, maar enkel het laatste stukje is het holderdebolder in de bus.
Het is al aardig in de namiddag wanneer we op het domein arriveren, dus zo heel veel kan ik niet meer doen. Met mijn cameratoestel in de aanslag probeer ik zoveel mogelijk goede foto's te nemen en op deze locatie is dat helemaal niet moeilijk. Vooral de zonsondergang is een echt plaatje. Mijn reisgenoten slagen er in om de ene fantastische foto te nemen van een vogel na de andere, maar op dit aspect scoor ik vrij beroerd. Mijn talent om vogels te spotten, flirt namelijk met het vriespunt en enkel wanneer iemand met heel veel geduld zegt waar er zich een vogel bevindt, kan ik die spotten. Dus ja, morgen maar wat harder proberen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten