Donerdag 5 januari
Op het strand bivakkeren, is niet echt mijn ding en daarom ben ik in Samara naarstig op zoek naar excursies die ik in deze omgeving kan doen. De Lonely Planet-gids die ik bijheb, maakt me erop attent dat er ook een trail kan gedaan worden in de naburige heuvels bij deze badplaats in het biologisch reservaat van Werner Sauter. Vroeger was dit een mangoplantage, maar dat leverde niet genoeg geld op en dus werd dit gebied omgevormd tot een natuurreservaat om toeristen een veel te dure rondleiding aan te bieden. Hier zijn ze trouwens goed in geslaagd, want ook deze excursie kost weer een vrij stevige veertig dollar.
De rondleiding begint om half zeven 's ochtends en samen met twee oudere heren trek ik op pad. Eerst geeft de gids nog een bondige uitleg over dit gebied en zo leer ik dat er verscheidene types bos zijn en dit reservaat bestaat uit tropisch droogbos. 't Is maar dat je het weet. Hoewel de trail zelf niet zo heel erg spannend is, zijn de bomen die ik hier aantref dat wel. Met name de Guanacaste - een boom die zijn naam heeft gegeven aan deze provincie - ziet er met zijn omvangrijke stam er erg imponerend uit. Ook andere bomen weten te verbazen, maar de Guanacaste is toch wel de blikvanger. Weliswaar niet de enige, want in dit heuvelachtige landschap is er op een lokale top ook een mooi panorama waar we even pauzeren. Zoals zo vaak geldt ook hier: niet goedkoop, maar wel de moeite waard.
In de namiddag trek ik er met Henk, mijn kamergenoot gedurende deze reis, erop uit om een verlaten strand in Samara te verkennen. Na een wandeling van ruim een half uur belanden we op een stuk strand waar enkel een paar locals vissen en voor de rest is er niemand te zien. Pootje baden moet ik in ieder geval al niet doen, want om tot bij het strand te geraken, moet ik eerst nog door een riviertje dat één meter diep is. Dat is snel vergeten want het strand is hier oorverdovend stil en het is een waar plezier om de verschillende vogels te fotograferen. De leukste foto's zijn die van de pelikanen die in het water duiken op zoek naar een hapklare brok.
Ik volg de kustlijn en wat verder tref ik zelf een broedplaats aan van schildpaddeneieren. Die worden namelijk 's nachts verzameld en op één plaats broedplaats gelegd om ze zo te beschermen. Dit is leuk om een foto te nemen, maar ik blijf niet te lang bij de broedplaats omdat je hier toch echt geen bonje wil. Een dreigende lucht kondigt de avond aan en ik ga langzaam terug van waar we kwamen. Henk besluit om nog op een klif te klimmen om wat betere foto's te nemen, maar mijn wilde haren heb ik bij het laatste kappersbezoek achtergelaten. Ik blijf dus veilig op het strand en rond vijf uur keer ik terug naar het hotel na een mooie dag.
Vrijdag 6 januari
Dit is mijn laatste volledige dag in Costa Rica en dan mag het wel eens iets bijzonders zijn. Vandaag heb ik opnieuw een smak geld uitgeven: maar liefst honderdvijftig dollar. Weliswaar geld dat goed is gespendeerd, want ik trek er voor een dag op uit met een quad. In Namibië heb ik dat enkele maanden geleden ook gedaan, maar het duinenlandschap van Afrika wordt hier ingeruild voor een mix van straten, zandwegen, stranden, beken en zelfs een rivier. Samen met een Amerikaanse familie van drie generaties worden enkele stranden verkend en wordt er afgesloten bij een fraaie waterval die wat verder weg is.
Beginnen doe ik bij een bekend punt, want het strand waar ik gisteren nog een halve dag verbleef, is nu de eerste stopplaats van de dag. De obligate stop duurt niet lang, want na vijf minuten mag ik samen met mijn nieuwe Amerikaanse vrienden vertrekken naar een ander strand. Bij het tweede strand blijven we wat langer en het is meteen duidelijk waarom. Een parelwit strand beschikt over een fantastisch strand en er staat daar ook een zomerhuis dat de gemiddelde Belgische villa doet verbleken. Of het daar legaal staat, laat ik in het midden, want in een straal van één kilometer is er verder geen huis te bespeuren. Waarschijnlijk van iemand met heel goede connecties... Bij het derde strand dreigt het wat monotoon te worden, maar hier neem ik een frisse duik in het water. De begeleider weet me te vertellen dat dit strand heel populair is bij surfers en ik ondervind aan den lijve waarom. De golven zijn hier namelijk vrij groot en er zijn betere plaatsen om te zwemmen in de zee dan hier.
De tocht wordt verder gezet en het parcours begint steeds avontuurlijker te worden. De kuilen in de zandwegen worden dieper, passages door beken moeten nauwkeurig genomen worden en afdalingen zijn soms verduiveld scherp. Het leukste moment van de dag is toch wel wanneer ik met de quad door een rivier, de Rio Negro, mag crossen. Soms is het toch wel opletten om niet te diep in het water te rijden of op heuvelachtige bermen, maar voor iedereen is dit toch wel het leukste moment van de dag. Als slotstuk is er nog een uitstapje bij een mooie waterval. De weg hiernaartoe vergt toch wat stuurmanskunst, maar iedereen in de groep is nu een volleerd quadbestuurder en dat levert geen problemen op.
De waterval houdt zich schuil achter een paar rotsen en de Amerikaanse familie is klaarblijkelijk toch niet zo happig om een duik te nemen hier. Ik heb minder schroom en na welgeteld één minuut sta ik daar te blinken met mijn zwembroek vooraleer ik een duik neem. Het water is hier heerlijk en kent uiteraard veel minder zout dan het water uit de zee. Ideaal dus om het zeezout van me af te spoelen en een half uurtje later word ik verlekkerd op een barbecue. Die smaakt goed, te goed zelfs, want ik eet me een indigestie zoals ik later deze dag merk. Rond vier uur is het tijd om terug te keren en via autowegen zijn we een half uurtje later terug in Samara. Van alle excursies in Samara is dit met afstand de duurste, maar ook met evenveel afstand de meest geslaagde. 's Avonds is het een strijd om me niet dood te vervelen op een lange busreis naar San José aangezien morgen de laatste dag is op Costa Ricaanse bodem.
Zaterdag 7 januari
Het hotel in San José bevindt zich buiten het centrum op een steenworp afstand van de luchthaven. Dat betekent dus dat alle bezienswaardigheden zich op een uur wandelafstand bevinden en met een ijverige zon heb ik weinig zin om de benenwagen in gang te zetten. Dus houd ik het maar bij een uitgebreid ontbijt en bezoek ik het lokale park waar zich op deze zaterdagochtend veel lokale bewoners aan het sporten zijn. Ook het nationaal voetbalstadion van Costa Rica bevindt zich hier, maar eigenlijk is hier niet zo gek veel te zien. Om de honger te stillen, ben ik op zoek naar een soda, maar de dichtstbijzijnde is idioot druk. Voor de snelle hap weet meneer McDonald's ook wel raad en eet ik daar nog snel iets vooraleer we afscheid nemen van Costa Rica.
Op de luchthaven gaat het inchecken relatief vlot en voor ik het besef, vlieg ik terug naar Europa. De tussenlanding in Madrid wordt wel spannend, want er is slechts één uur voorzien om de overstap te maken. Gelukkig landen we iets sneller dan voorzien in Madrid en ook de gebruikelijke activiteiten zoals de security check en douanecontrole gaan verbazingwekkend snel. Vorig jaar had ik in de VS hier akelige ervaringen mee en dit was dus toch wel even spannend moment. Spannend omwille van alle verkeerde redenen, helaas. Gelukkig moet ik me nergens zorgen om maken en op zondag zet ik mijn eerste voet op Belgische bodem na ruim twee weken Costa Rica. Regen, koude, wind: wat heb ik dit gemist! Of toch niet :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten