Dit was 2017 in film

Filmjaar 2017

Het einde van 2017 is in zicht en net zoals vorig jaar maak ik een lijstje op van de films die ik het afgelopen jaar heb bekeken. Als ik dit lijstje overloop, valt meteen op dat 2017 voor mij persoonlijk een erg goed filmjaar is. Er zijn namelijk geen films die ik abominabel vind, maar ik laat in het midden of dat aan het filmaanbod in de zalen ligt of de filmkeuzes die ik gemaakt heb. Het kalenderjaar begint traditiegetrouw ijzersterk met wat ik het Oscarseizoen noem. In de loop van januari worden namelijk de genomineerden bekend gemaakt voor de verscheidene Oscar-categorieën en veel van deze films verschijnen dan in het eerste kwartaal van het nieuwe jaar in onze zalen. Een Kinepolis-zaal is dan de plaats bij uitstek om deze films te bekijken aangezien deze films weinig of niet aan bod komen bij andere bioscoopcomplexen. Zo begon 2017 voor mij onmiddellijk met een hoogconjunctuur met enkele kleppers zoals La La Land, Silence, Moonlight en Manchester by the Sea. 

Niet alle Oscar-genomineerden zijn een onverdeeld succes want de biopic van Jackie vond ik vrij matig hoewel Natalie Portman de rol van Jackie Kennedy met verve vertolkt. Twee van de beste titels dit jaar maakten zelfs geen deel uit van het lijstje genomineerden. Paterson vind ik een lichtend voorbeeld van ongedwongen cinema en het Zuid-Koreaanse The Handmaiden geeft een masterclass in film maken aan veel Hollywood-regisseurs. Ook de zomer van 2017 was onverwacht sterk met enkele leuke films zoals Spiderman: Homecoming (ondanks dat het de zoveelste reboot is), It en vooral Baby Driver. Edgar Wright stond al aan de grote poort te bonken van Hollywood, maar breekt nu met deze actiefilm helemaal door. Het samenspel tussen beeld en muziek is zelden zo goed gebracht in een film als hier. 

Onlangs las ik helaas dat het bioscoopbezoek van Vlaamse films stevig achteruitgaat en dat is best wel jammer. Dit jaar heb ik ook enkele Vlaamse films bekeken en de kwaliteit daarvan is verrassend goed. De satire King of the Belgians met een fantastische Peter Van Den Begin in de hoofdrol van onhandige Belgische koning is een heerlijk stukje bandwerk en ook het regiedebuut van Fien Troch met Home zorgt voor een filmervaring waar je je ongemakkelijk bij voelt. Dode Hoek van Nabil Ben Yadir kan dit rijtje helaas niet vervolledigen, want deze maatschappijkritische film teert daarvoor net iets te veel op een aantal clichés. 

Teleurstellingen en toppers

Echt grote filmteleurstellingen zijn er voor mij niet in 2017, maar dat wil uiteraard niet zeggen dat ik altijd tevreden was met hetgeen ik op het scherm te zien kreeg. De grootste teleurstelling was voor mij allicht het licht verteerbare Despicable Me 3 dat vooral een erg grote herhalingsoefening blijkt te zijn van de vorige twee delen. Passengers met Jennifer Lawrence en Chris Pratt was zo voorspelbaar dat je er een avond filmbingo mee kan vullen, maar ik stoorde me er niet echt aan. Op dat vlak is Kong: Skull Island misschien wel de grootste tegenvaller. De film maakt deel uit van een toekomstige serie van Kaiju-films (Japanse monsterfilms zoals Godzilla) maat steekt jammer genoeg vrij slecht in elkaar. Een negatieve uitschieter is Samuel L. Jackson die met zijn volledig overgeacteerde vertolking nadrukkelijk solliciteert naar een Razzie. 

Lange tijd was Silence mijn persoonlijke film van het jaar. Regisseur Martin Scorsese omschrijft het zelf als zijn magnum opus en beweert dat hij deze film twintig jaar geleden nooit zou hebben kunnen maken. Dat is een erg groot statement van één van de beste regisseurs ooit. Ik heb dan ook heel hard genoten van dit religieuze filmwerk waar twee Portugese Jezuïeten de Japanse bevolking willen bekeren tot het christendom. Op het einde van de film was de gehele zaal oorverdovend stil na deze filmsensatie en dat zegt veel over de kracht van dit meesterwerk. Het onmogelijke gebeurde dan echter toch en Blade Runner: 2049 klopt Silence met het kleinste verschil. Regisseur Denis Villeneuve heeft met Sicario en Arrival recentelijk erg goede films afgeleverd en heeft zich met dit vervolg op Blade Runner niet in een wespennest gestoken. Integendeel, Villeneuve weet de geest van de eerste film te bewaren en zelfs te versterken op enkele vlakken zoals de spanningsboog gedurende de gehele film. Het onderwerp van Blade Runner: 2049 spreekt met net iets meer aan dan het religieuze thema van Silence waardoor Blade Runner: 2049 mijn film van het jaar is. 

Beoordelingen

Uitstekend (ongelofelijke filmbelevenis):

- Paterson 

- The Handmaiden

- Silence

- Blade Runner 2049

Goed (oprecht van genoten):

- La La Land 

- King of the Belgians

- Arrival

- Nocturnal Animals

- Home

- Lego Batman (verrassend goed eigenlijk)

- Hidden Figures

- Moonlight

- Manchester by the Sea

- John Wick Chapter 2

- The Happiest Day in the Life of Olli Mäki

- Toni Erdmann

- Spiderman: Homecoming

- Baby Driver

- It

- Coco

- Star Wars: The Last Jedi

Matig (geen grote gebreken, maar ook niet schitterend):

- The Salesman

- Jackie

- Dode Hoek

- Split

- Logan

- T2: Trainspotting

- Guardians of the Galaxy 2

- Alien Covenant

- Dunkirk

- War for the Planet of the Apes

- Atomic Blonde

- The Hitman’s Bodyguard

- Kingsman: The Golden Circle

- Borg McEnroe

- Le Fidèle

- Thor: Ragnarok

- Jigsaw

- Murder on the Orient Express

Slecht (hiervan moet ik gapen):

- The Great Wall

- Passengers

- Kong: Skull Island

- Despicable Me 3

- Valerian

- Pirates of the Carabean: Salazar’s Revenge

- American Assassin

Abominabel (ik heb de neiging om in slaap te vallen):

Gelukkig geen enkele film

Seiko SDGM001

Een horloge dat ik al een tijdje in m'n bezit heb, maar waar ik tot dusver nog niks over geschreven heb, is de Seiko SDGM001. Dit horloge is in korte tijd uitgegroeid tot één van mijn lievelingshorloges, want ik draag het de laatste twee maanden relatief veel. Na de verkoop van de SARB065 viel er een gat in mijn collectie en wanneer ik de SDGM001 te koop zag staan, wist ik meteen dat ik die moest hebben. Ik heb deze Seiko voor een zacht prijsje op de kop kunnen tikken waardoor het één van mijn beste koopjes ooit is geworden. Ik weet niet of dit mijn laatste aankoop van 2017 wordt, want met een beetje geluk komt daar nog een ultiem exemplaar bij voor het einde van het jaar. 

Grand Cocktail

De SDGM-lijn bestond enkel in Japan en heeft helaas maar een korte levensduur gekend. Ik denk dat het een tweetal jaren heeft bestaan rond de jaren 2014 en 2015, al kan dat natuurlijk een beetje verschillen. Deze lijn was een trede hoger dan de SARB-collectie en werd door de bezitters zelf (en Seiko) de Grand Cocktail gedoopt. De radialen die de SARB065 kenmerken, zijn namelijk ook terug te vinden in de horloges van deze lijn waardoor je ook hier kan genieten van het spectaculaire sunburst-effect. Er zijn verschillende varianten en de wijzerplaat van de SDGM001 is getooid met parelmoer die nog het best valt te vergelijken met een champagnekleur. Persoonlijk vind ik het ijsblauwe karakter van de SARB065 spectaculairder, maar het sunburst gecombineerd met de parelmoer geeft dit horloge zeker en vast een gedistingeerd karakter. Mits de juiste lichtinval van (natuurlijk) licht zie je hoe de subtiele blauwe secondewijzer over de wijzerplaat zweeft met op de achtergrond een lichtbundeltje dat een bepaalde hoek van de wijzerplaat knuffelt.

Het is onmogelijk om de vergelijking met de SARB065 te ontlopen en het meest gehoorde argument is dat de SARB065 in nieuwprijs behoorlijk goedkoper was dan de SDGM001 en andere modellen in deze lijn. Dat klopt inderdaad, maar deze Seiko beschikt over een aantal extra functionaliteiten die deze meerprijs zeker en vast rechtvaardigen. De belangrijkste wellicht is dat de Grand Cocktail is uitgerust met Dia-Shield en zijn kleinere broertje niet. Dia-Shield is een soort van coating die Seiko heeft gepatenteerd waardoor de bracelet, bezel en kast zijn behandeld met een extra laag waardoor ze meer resistent zijn tegen krassen. Bovendien voorziet dit chemisch goedje al deze componenten van een extra laag glans waardoor het een luxueuzere uitstraling krijgt. Een onoplettend en ongeoefend oog zou zomaar kunnen geloven dat dit een (veel duurdere) Grand Seiko is

Bracelet

Een ander groot verschil met de goedkopere SARB065 is vanzelfsprekend de bracelet. Ik was op mijn hoede voor de kwaliteit van de armband aangezien Seiko duidelijk bespaart op deze zaken als het een horloge verkoopt. Deze vrees was echter totaal ongegrond, want ik draag dit horloge nu als ik dit schrijf en de SDGM001 zit heerlijk om de pols. Dit is echt een verademing ten opzichte van de goedkopere polsbandjes en armbanden die Seiko gebruikt voor zijn goedkopere modellen. Het draagcomfort is dus top, maar dat wil niet zeggen dat ik helemaal tevreden ben met de armband. De SDGM001 is overduidelijk een dress watch, maar de oyster bracelet bestaat uit enorme center links die de bracelet een schreeuwerige toets bezorgen. Bij een dress watch verwacht ik zelf subtiliteit en klasse en dat is deze armband allesbehalve. Kwalitatief kan ik er niks over opmerken, maar ik verwacht dit eerder bij een sportief horloge of duiker dan bij een dress watch. 

Dress watches zijn normaal gezien ook eerder aan de kleine kant, maar de SDGM001 is behoorlijk groot met afmetingen van 40,5 mm voor de diameter van de wijzerplaat en een dikte van ruim twaalf milimeter. Voor een Seiko-horloge zijn dat echter geen uitzonderlijke afmetingen en hoewel het horloge op het eerste gezicht groot toont, valt dat in de praktijk goed mee. Op een normale pols voelt het horloge zich onmiddellijk thuis en helt het zeker niet over. Je ziet hier ook de meerprijs van dit horloge. Waar de SARB065 bijvoorbeeld over een vrij simpele structuur bezit, zie je dat bij de Grand Cocktail het gewelf van de kast net dat tikkeltje complexer is en naar mijn mening ook wat mooier. Als ik goed kijk, zie ik een samensmelting van drie lijnen tot een cohesief geheel en dat kan ik wel waarderen. 

Een snuifje kritiek

Leuk voor de horlogeklussers is dat de Grand Cocktail eveneens is uitgerust met geboorde gaatjes in de lugs zodat het gemakkelijk is om de bracelet af te doen en er een ander bandje op te plaatsen. Dit is bijvoorbeeld een detail dat snel over het oog wordt gezien, maar wel een leuke toevoeging is aan het functionaliteitengamma van de SDGM001. Iets wat ook - ironisch genoeg - snel over het hoofd wordt gezien is de ongeëvenaarde leesbaarheid van de wijzerplaat in deze klasse. Seiko heeft namelijk een speciale anti-reflectieve ontspiegelingscoating gebruikt voor de wijzerplaat en die werkt echt super. Ik ken geen enkel horloge in deze prijsklasse dat zo leesbaar is als deze Grand Cocktail. Om zich te onderscheiden van andere lijnen bij Seiko hebben de Japanners de SDGM001 ook voorzien van andere wijzers (wel in dauphine-stijl) en indices. Ook hier valt dit niet meteen op, maar het draagt bij aan de leesbaarheid van het horloge én het geeft de Grand Cocktail vanzelfsprekend een eigen smoel. Vanzelfsprekend beschikt dit horloge ook over een saffier glas waardoor het nu wel langzaamaan duidelijk moet zijn waarom dit een klasse hoger is dan de SARB-lijn. 

Helaas heeft elk horloge zo wel zijn minpunten en bij deze SDGM001 is dat niet anders. Er zijn een aantal puntjes waar ik (lichte) kritiek op heb, al moet ik toegeven dat ze soms vrij absurd zijn. Een eerste voorbeeld hiervan is hoe 'Automatic' gespeld staat op de wijzerplaat. Dit is in een ander lettertype en niet cursief waar dit bij de SARB-lijn wel het geval is en persoonlijk vind ik dat een tikkeltje knapper. Een ander punt waar je voor of tegen bent, is de zwarte onyx versiering op de kroon. Persoonlijk vind ik dit te hard contrasteren met een horloge dat voornamelijk getooid is in lichte kleuren. Als dit mijn voornaamste punten van kritiek zijn, weet je dus dat ik best tevreden ben met de aankoop van dit exemplaar. 

Dezelfde motor

Een puntje dat altijd goed is voor een laaiende discussie tussen horlogeliefhebbers is het gebruik van het 6R15C-movement dat wordt gedeeld door veel SARB- en SDGM-horloges. Dit is namelijk het argument bij uitstek om aan te tonen dat een SARB eigenlijk net zo goed is als een SDGM- en tegenwoordig SARX-horloge voor de helft of zelfs minder van de prijs. Met mijn ervaring met de SARB065 weet ik dat dit low-beat movement een werkpaard is, maar voor dit geld wel behoorlijk accuraat met een afwijking van ongeveer vijf seconden per dag. Het is naar mijn mening zeker een binnenwerk dat thuishoort in de prijsklasse van ongeveer duizend euro en ik vind ik dus eerder uitzonderlijk dat zo'n movement zijn weg vindt naar horloges van ongeveer driehonderd euro. Het gaat hier voornamelijk om perceptie en dat heeft Seiko opgemerkt. Ze hebben in de internationale Cocktail-horloges van de Presage-lijn het movement "gedowngraded" naar een 4R-movement om het prijsverschil tussen dergelijke horloges te rechtvaardigen. Je mag het een lullige beslissing noemen, maar het is juist gedaan om dit soort van zinloze discussies te vermijden.   

De concluderende vergelijking

Ik denk dat ik in deze bespreking SARB bijna even vaak heb gebruikt als SDGM omdat je nu eenmaal niet onder deze vergelijking uitkomt. Het is nu wel duidelijk dat de SDGM001 in een andere afdeling speelt dan de SARB065. Beiden bieden enorm veel waar voor hun geld, maar de afwerking van de SDGM001 is toch nog een stukje beter en complexer dan dat van zijn kleinere broertje. De vergelijking is voornamelijk gestoeld op de prijs en voor de nieuwprijs van de SARB065 (450 euro) heb ik de SDGM001 op de kop kunnen tikken waardoor dit al bij voorbaat een nutteloze discussie is. Het is jammer dat deze horloges niet meer gemaakt worden en persoonlijk zou ik de ijsblauwe wijzerplaat van de SARB065 prefereren, maar voor de rest ben ik zelden zo tevreden geweest met een horloge voor dit geld. 

Tabellen en specs update 3

Staat van de collectie

In het midden van het jaar verkeerde ik een elimineringsdrang om het aantal horloges in mijn collectie terug te dringen naar een enkel getal. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en na een aantal verkochte exemplaren, ging het aantal terug naar omhoog door horloges waar ik al lang op zoek naar was of opportuniteiten die te mooi waren om te laten liggen. Zodoende klokt de teller nu af op twaalf exemplaren. 

De volledige collectie is als volgt na enkele verschuivingen:

- Rado D-Star

- Orient FFD0F001W

- Wwoor

- Melbourne Watch Company Portsea

- Seiko SBGA011

- Omega Speedmaster Dark Side of the Moon

- Seiko SBGR083

- King Seiko met referentie 4502-7020

- Deep Blue Protac 1000

- Omega Seamaster (Day Date) met referentie 366.0848

- Bulova Accutron 214 Spaceview

- Seiko SDGM001

Als ik dit in tabelletjes giet, levert dat volgend resultaat op:

Movement

Quartz	Rado D-Star, Wwoor
Automaat 21 600 tikken per uur	Orient FFD0F001W, Deep Blue Protac 1000, Seiko SDGM001
Automaat 28 800 tikken per uur	Melbourne Watch Company Seaport, Omega Speedmaster DSotM, Seiko SBGR083, Omega Seamaster
Automaat 36 000 tikken per uur	King Seiko
Spring Drive	Seiko SBGA011
Stemvork	Bulova Accutron 214 Spaceview

Glas

Mineraal	Wwoor, King Seiko, Bulova Accutron 214 Spaceview
Hexalite	Omega Seamaster
Saffier	Orient FFD0F001W, Melbourne Watch Company Seaport, Seiko SBGA011, Rado D-Star, Omega Speedmaster DSotM, Seiko SBGR083, Deep Blue Protac 1000, Seiko SDGM001

Band

Lederen polsband	Melbourne Watch Company Seaport, King Seiko, Bulova Accutron 214 Spaceview
Stalen armband	Orient FFD0F001W, Rado D-Star, Seiko SBGR083, Omega Seamaster, Seiko SDGM001
Titanium armband	Seiko SBGA011
Mesh	Wwoor
Silicoon	Deep Blue Protac 1000
Nylon	Omega Speedmaster DSotM

Prijscategorie

<100 euro	Wwoor
100 – 200 euro	Deep Blue Protac 1000
200 – 500 euro	Orient FFD0F001W, King Seiko, Bulova Accutron 214 Spaceview
500 – 1000 euro	Melbourne Watch Company Seaport, Omega Seamaster, Seiko SDGM001
+ 1000 euro	Rado D-Star, Seiko SBGA011, Omega Speedmaster DSotM, Seiko SBGR083

Stijl

Sport	Wwoor, Omega Speedmaster DSotM
Duiker	Rado D-Star, Deep Blue Protac 1000
Dress	Seiko SBGA011, Seiko SARB065, Seiko SBGR083, King Seiko, Seiko SDGM001
Marine	Melbourne Watch Company Seaport
Casual / dress	Orient FFD0F001W, Omega Seamaster, Bulova Accutron 214 Spaceview

Kleur wijzerplaat

Wit	Seiko SBGA011, Seiko SARB065, Orient FFD0F001W
Blauw	WWoor, Melbourne Watch Company Seaport
Zwart	Omega Speedmaster DSotM, Seiko SBGR083, Deep Blue Protac 1000
Grijs	Rado D-Star, Omega Seamaster, King Seiko
Parelmoer	Seiko SDGM001
Overige	Bulova Accutron 214 Spaceview

Aanwinsten en verkopen

Het eerste exemplaar dat er bijkwam was de Bulova Accutron 214 Spaceview uit 1968. Ik was al een tijdje op zoek naar een vintage Accutron en per toeval kwam ik dit exemplaar tegen waarna de aankoop snel bezegeld was. De Accutron prijkte hoog op mijn verlanglijstje omwille van de stemvorktechnologie dat het horloge aandrijft. Tegenwoordig is deze technologie voorbijgestreefd, maar het geeft een heerlijke voldoening om het zoemend geluid te horen van dit staaltje retrofuturisme. De tweede aanwinst is de Seiko SDGM001 die ik uit plat opportunisme kocht omwille van de lage prijs en om het gat van de SARB065 te vullen. 

Hiermee is het bruggetje gemaakt naar de eerste verkoop, de Seiko SARB065. Deze Cocktail Time heb ik met een paar tiental euro's verlies verkocht. Ik vond en vind het nog steeds een mooi horloge, maar ik was niet blijvend enthousiast over dit horloge. Ik vond dat ik voor een gelijkaardig bedrag iets mooier kon krijgen en dat klopte: de SDGM001 of ook wel Grand Cocktail genoemd. Ik was ook niet blijvend enthousiast over de Submariner en dat was ook de reden waarom ik het verkocht. De Rolex is een brok kwaliteit, maar de zwarte klassieke wijzerplaat vind je tegenwoordig in licht gewijzigde vorm terug op bijna elk goedkoop duikhorloge. Het derde verlies is de Orient ER24001B omdat ik het eigenlijk bijna niet meer droeg: welgeteld vijf keer in 2017.

De norm

Als ik alle tabellen afga om te bekijken wat de meest gebruikte optie per tabel kom ik op het volgende uit: een automaat die tikt aan 28 800 vibraties per uur, met saffier glas, stalen armband, in dress stijl, met wit/grijze/zwarte kleur van de wijzerplaat (alle drie kleuren komen even vaak voor) en een prijskaartje van hoger dan duizend euro. Zodoende blijft dan de Seiko SBGR083 het meest representatieve horloge in mijn collectie. Ik merk wel dat door de komst van de Seiko SDGM001 en vooral de Bulova Accutron 214 Spaceview mijn collectie een stukje gevarieerder is geworden. Bij een aantal tabellen heb ik namelijk nieuwe rijen mogen toevoegen zoals de kleur van de wijzerplaat en het movement. Dit is wellicht de collectie waarmee ik 2018 tegemoet ga en het verlanglijstje is eigenlijk opvallend leeg. Een horloge met een maanfase is altijd welkom, maar voor het overige heb ik eigenlijk geen specifieke doelstellingen voor 2018 op horlogevlak.  

Review BMW i8

Ik ben werkzaam als zelfstandige en het Belgische fiscale klimaat is zo vormgegeven dat het interessanter is om een dure hybride te hebben dan een iets hogere winst. Aangezien de titel van sponsor van de Belgische staat mij niet zo ligt, ging ik in mijn queeste op zoek naar een fiscaal aantrekkelijke wagen. Mijn eerste blik ging naar de Tesla Model S: groot, comfortabel rijgedrag en volgestuwd met elektronische gizmo’s. Enkel is het tot bij de besluitmakers nog niet doorgedrongen dat een elektrische wagen enkel leefbaar is met een goed uitgebouwde infrastructuur en in België schittert die in afwezigheid, hoewel er langzaamaan verbetering zichtbaar is. Het alternatief was het totaal tegenovergestelde van de Tesla: verschrikkelijk onpraktisch, hybride en sportallures. Welkom BMW i8. 

GT

De grootste misvatting bij dit model is dat het een sportwagen is. Toen ik langsging voor een testritje bij de dealer promootte de verkoper de i8 als een supersportwagen. Dat is het niet. Dit is geen Porsche met banden van 30 cm die je door de bochten jaagt op een circuit. De BMW is daarentegen wel een fantastische GT en voelt zich kiplekker met nauwe haarspeldbochtjes in de Pyreneeën. De wagen is uitgerust met drie motoren: een elektrische motor van 131 pk, een benzinemotor geleend van Mini met 232 pk en daarenboven nog een kleine motor die verantwoordelijk is voor de overbrenging van de transmissie. Daar schuilt meteen het eerste grote nadeel van deze hybride. Dit is geen transmissie met dubbele koppeling en soms zijn de schakelingen langer dan gewenst. Bovendien beschikt deze BMW over een grillig karakter. Op onvoorspelbare momenten wordt bij het schakelen naar een hogere versnelling een soort van kickdown ingezet dat de i8 een abrupte boost geeft. Het gebeurt niet vaak, maar als het gebeurt, word je er niet echt vrolijk van. 

Dat wil niet zeggen dat het rijgedrag van de i8 niet goed is. Integendeel, de i8 is een heerlijke rijdersauto die zich op veel terreinen thuisvoelt. De motor ligt in het midden waardoor de gewichtsverdeling bijna 50-50 is. Het zwaartepunt ligt vrij laag dankzij de de lithium-ion batterijen die helemaal onderaan liggen. Deze combinatie van ergonomie en ontwerp maakt de i8 een heerlijke auto om in te rijden. De wagen stuurt erg licht in het stadsverkeer en rijdt een stuk zwaarder wanneer de snelheid wordt opgeschroefd. De vierwielaangedreven BMW is erg baanvast en wanneer je in de sportstand rijdt, is rijplezier snel gevonden aangezien de kracht dan voornamelijk van de benzinemotor komt die de achterwielen aandrijft. De BMW wordt wel instabiel wanneer de voorwielen zich op één weg bevinden en de achterwielen op een andere weg (bv. op een kruispunt waar de twee wegen een iets ander wegdek hebben) en dan schiet het ESP-systeem in paniek. Het duurt ongeveer een halve seconde voor het ESP-systeem om de stabiliteit terug te vinden, maar het is één van de vele, kleine elektronische lacunes van deze auto. Om optimaal van het rijgedrag van deze hybride te genieten, is het aangeraden om het ESP uit te schakelen. Het stabiliteitsprogramma wordt nooit helemaal gedesactiveerd, maar je merkt wel dat je als bestuurder meer controle hebt over de wagen en je net wat avontuurlijker met de i8 kan rijden. Echt gevaarlijk wordt het echter nooit als je rationeel rijdt. 

Gremlins

Zoals elke moderne auto betaamt, is deze BMW uitgerust met een veelvoud aan elektrische gadgets die een leuke hulp zijn: een achteruitrijcamera, 360 graden parking, heads-up display en waarschijnlijk tientallen sensoren waarvan ik het bestaan niet afweet. Dat heeft tot gevolg dat – voornamelijk in de winter – ik ontvangen word met de meest bevreemdende boodschappen wanneer ik de auto opstart. Ik kreeg plots een melding te zien dat de profieldikte van de banden te laag was. Ik stap uit de auto, kijk dit na en zie dat er totaal geen probleem is. Op een andere keer kreeg ik het onheilspellende bericht dat ik de motor niet mocht afzetten en zo spoedig mogelijk naar de BMW-garage moest rijden. Rebels als ik ben, heb ik deze boodschap straal genegeerd en wanneer ik de motor opnieuw opstart, is deze melding met de noorderzon verdwenen. Elektronica is leuk, maar dit speelgoed is de personificatie van Dr. Jekyll en Mr. Hide. 

De prestaties van de BMW i8 zijn zonder meer goed te noemen. Deze BMW is niet de snelste wagen van allemaal, maar legt wel prestaties neer waar veel Porschebezitters met jaloezie naar kijken. Het sprintje van 0 tot 100 doet ie in minder dan vijf tellen dankzij onder andere het volledige koppel van de elektromotor. De acceleraties zijn echter vooral nuttig om weggebruikers in te halen die minder tuk zijn op het naleven van de maximumsnelheid. De verschillende standen bestaan uit sport, comfort en eco pro. Toen ik de wagen eerst kocht, was de sportstand met zijn rood digitaal display mijn voorkeursstand. De auto reageert dan namelijk snel en maakt een heerlijk (artificeel) geluid dat wordt geperst uit het anderhalf liter blokje van de Mini, aangevuld met twee turbo’s. Het rijgedrag is eveneens vrij nerveus en na een paar maanden zegeviert het gezond verstand en ben ik overgeschakeld naar de comfortstand. Eco pro is ideaal voor boomknuffelaars, maar het weggedrag van de BMW wordt naar mijn mening te poreus en reactietijden zijn beneden alle peil. De topsnelheid is begrensd op 259 km/u, maar de i8 leent er zich niet toe om met een rotvaart op de snelweg te denderen. Het is eerder een loebas die goedgeluimd door alle wegen cruiset. Ter info: het opgegeven gebruik van twee liter per honderd kilometer is even realistisch als het sprookje van Assepoester. 

Dat is liefde

Ik weet niet welke auto de meest onpraktische ooit is, maar de BMW i8 is zeker en vast een topkandidaat. Je kan veel over deze wagen zeggen, maar niet dat die praktisch is. Ten eerste zijn er de vleugeldeuren. Die zijn geweldig om de blits te maken op een drukke plek, maar minder geschikt wanneer je wil parkeren tussen nauw geparkeerde wagens. Dan is er ten tweede de koffer die nauwelijks deze naam waard is en bovendien een optildrempel kent van ruim een meter. Deze ruimte is geschikt om een kratje bier mee te vervoeren, maar niet meer dan dat. Ten derde is parkeren dikwijls een combinatie van trial and error, geluk en doorzettingsvermogen. De C-stijlen zijn zo geplaatst dat je achteraan niet ziet wie of wat er aankomt. Erg leuk als je achteruit moet rijden op een drukke weg en niet weet wat er op je afkomt. Tenslotte doet het reclamebabbeltje geloven dat deze coupé een 2+2 is. De +2 moet je met een serieuze korrel zout nemen, want achteraan kunnen enkel artiestes van Cirque du Soleil plaatsnemen als die zich van hun meest flexibele kant laten zien. Kleine kinderen tot een jaar of zes, zeven kunnen er probleemloos zitten, daarna begint het wat moeilijker te worden. Voor volwassenen is het simpelweg een martelgang. 

Al deze onvolmaaktheden neem ik echter zonder problemen voor lief, want het ontwerp maakt namelijk alles goed. De lijnen van de BMW i8 verschillen nauwelijks van de concept car en dit is een wagen waar je – letterlijk – veel bekijks meehebt. De auto is grandioos vormgegeven en ik blijf nog steeds met een verliefde blik naar deze wagen kijken als ie ergens geparkeerd staat. Het nadeel is echter dat ik mezelf voel als een rondrijdende freakshow, want ik word continu aangesproken op deze wagen. Leuk in het begin, maar na een jaartje is de charme er ook wel van af. 

Conclusie

De BMW i8 is een fantastische gran turismo die gezegend is met een goede wegligging en erg behoorlijke acceleratietijden. De hybride laat een aantal steken vallen op het vlak van hernemingen en onvoorspelbaar gedrag, maar daar heb ik zelf weinig last van. Het ontwerp maakt alles goed en rijden met deze auto voelt aan als de toekomst die nu beschikbaar is gemaakt door BMW. 

Problemen

Ik heb één groot probleem gehad met de BMW i8 en dat was de sensor van de tankklep die dienst weigerde. De tankklep wordt namelijk elektronisch ontgrendeld aangezien de motor eerst verlucht moet worden vooraleer de tankklep open kan. De sensor werkte niet goed waardoor het op een bepaald ogenblik anderhalf uur duurde om de tankklep te openen. Dit werd onder waarborg vervangen door de BMW-garage en ik weet dat BMW i8-eigenaars een brief hebben gekregen waar ze de sensor gratis kunnen laten checken (en vervangen indien niet goed functionerend). Er zijn ook de verscheidene berichten van sensoren en elektronica die dienst weigeren, maar in de praktijk heb ik daar weinig of geen last van. De wagen heeft nu bijna 70 000 km op de teller staan en heeft niet meer of minder problemen gekend dan andere (klassieke) wagens.

Bulova Accutron 214 Spaceview

De technologie achter de precisie van quartz bestaat al bijna honderd jaar, maar het was pas in 1969 dat Seiko met een draagbare versie kwam in de vorm van de Seiko Astron. De quartz-klok zag in 1927 het levenslicht, maar de elektronische technologie erachter stond nog in z’n kinderschoenen en kon enkel bij grotere klokken gebruikt worden. Hoewel de precisie van mechanische horloges steeds beter begon te worden, waren horlogemakers steeds op zoek naar een accurater alternatief. 

Amerikaans icoon

De Zwitserse ingenieur Max Hetzel werkte vanaf 1950 bij Bulova en nam eveneens deel aan deze zoektocht. Het werd snel duidelijk dat deze precisie gezocht moest worden bij elektronica en vanaf 1952 gaf Bulova het startschot voor de ontwikkeling van een elektronisch horloge. De technologie van dit horloge was gebonden aan het gebruik van transistors die een stemvork voeden. De frequentie van een stemvork is erg precies waardoor de kans op afwijking een stuk kleiner is dan bij mechanische horloges.

In 1960 werd de Bulova Accutron aan het publiek voorgesteld: dit horloge zoemt aan 360 hertz wat per uur meer dan 2,5 miljoen tikken per uur zijn. Dit was een veelvoudiging ten opzichte van mechanische horloges en de Accutron werd snel in de harten van Amerikaanse organisaties opgenomen. De Accutron participeerde in het Amerikaanse ruimtevaartprogramma en de boordinstrumenten van de ruimtetuigen werden toen uitgerust met deze technologie. Ook het Amerikaanse treinpersoneel deed sinds 1962 een beroep op de precisie van de Accutron, net zoals het Amerikaanse leger. De overleving wil zelfs dat het Amerikaanse leger gevraagd heeft om de lancering van de Accutron uit te stellen omdat het vreesde dat het precieze tijdsinstrument in de handen zou vallen van de Russen.

Esthetisch onverantwoord

Dit jaar mik ik vooral op vintage horloges en ik was al een tijdje op zoek naar de Bulova Accutron 214 Spaceview. Dit horloge is vanzelfsprekend een icoon omwille van zijn status als precisie-instrument, maar heeft ook een soort van steampunk retrofuturistische look die veel liefhebbers aanspreekt. De Accutron 214 kreeg de titel ‘Spaceview’ mee omdat het destijds zo futuristisch eruitzag. Toen ik het bewuste horloge voor het eerst te zien kreeg, was de vormgeving best euh… apart te noemen. Je kan namelijk veel over de Accutron zeggen, maar de esthetische geneugten zijn helaas wel ver te zoeken.  

Dit is in de eerste plaats aan de bizarre kastverhoudingen te wijten. De diameter van de wijzerplaat is slechts 32 mm waardoor het qua grootte eigenlijk als een vrouwenhorloge draagt, zelfs voor een horloge uit de jaren zestig. De hoogte is dan weer totaal onconventioneel met een dikte van 12,5 waardoor de dikte een waanzinnige 40% bedraag van de wijzerplaatdiameter. De Accutron geblokt noemen is dus eigenlijk nog een eufemisme. De Accutron beschikt niet over een kroon waardoor de vormgeving perfect symmetrisch is en daardoor weer punten weet goed te maken.

De apotheose van dit elektronische horloge is uiteraard de elektronische printplaat met de twee transistors bovenaan en daartussen de stemvork. Nu heeft zo’n printplaat dezelfde charme als een Twitterende Trump, maar in de jaren zestig was dit best spectaculair om te zien. Deze printplaat wordt gedomineerd door de kenmerkende groene kleur waardoor het onmiddellijk opvalt. De printplaat staat uiteraard niet toe om hier iets op te graveren van indices en dus bevinden de aanduidingen zich op het erg gebolde glas. Even simpel als inventief opgelost dus.

Erg licht

Ondanks de bizarre kastvormen is de Accutron bijzonder licht. Het weegt minder dan veertig gram en is daardoor amper waarneembaar op de pols. De diameter van 32 mm is vanzelfsprekend klein voor de gemiddelde mannenpols en de kort gebogen lugs maken de vorm niet artificieel langer. In zij-aanzicht toont deze Bulova zich dan wel weer vrij fors door de dikke kast en het gebolde glas dat daar nog eens een vorstelijke schep bovenop doet. Schoonheidswedstrijden zal dit dissidente horloge niet winnen. Door het ontbreken van een kroon dien je aan de achterzijde een piepklein deksel te openen met behulp van je vingernagel. Wanneer dit deksel rechtstaat, is het mogelijk om hier aan te draaien en zodoende het uur te wijzigen. Dit is weer een idee dat in het boek van simpel, maar inventieve ideeën geplaatst mag worden.

De achterzijde bestaat uit twee grote deksels: één om de batterij te vervangen en een andere dus om het uur te wijzigen. Met de nodige trots wordt ook op de achterzijde ook het feit gepresenteerd dat dit horloge waterdicht is. Dat kan misschien wel zo zijn, maar ik zou het sterk afraden om met dit elektronisch horloge waterstofmoleculen op te zoeken.

Mijn exemplaar dateert van 1968 en heeft minimaal één verjongingskuur ondergaan. De secondewijzer ziet een stuk witter uit dan de grote en kleine wijzer wat doet vermoeden dat dit een nieuwe(re) wijzer is of op z’n minst opnieuw geverfd. Ook de punten van de kleine en grote wijzer zijn lichtjes bijgekleurd met witte verf. Beide wijzers luminicseren in het donker. Voor een horloge dat bijna vijftig jaar oud is, vind ik dergelijke kleine ingrepen doodnormaal en zeker niet storend.

Zoemend door het leven 

De stermvorktechnologie van Bulova stierf een stille dood in de jaren zeventig aangezien het werd ingehaald door quartz-horloges die goedkoper en gemakkelijker waren om te produceren. Dat neemt niet weg dat deze technologie een belangrijk deel uitmaakt in de geschiedenis van de horologie. Deze horloges zijn namelijk uniek omwille van het zoemende geluid dat ze maken. De marketingafdeling van Bulova had dat ook opgepikt en adverteerde het horloge onder de slogan ‘The watch that hums’. Deze zachte zoem hoor je duidelijk in een stille omgeving, maar werkt niet neurotisch omdat het in praktijk nauwelijks of niet opvalt door de aanwezigheid van andere omgevingsgeluiden. Deze zoem hoor je wel, maar voel je niet. Het is dus niet zo dat als je het horloge plaatst op een tafel je de trillingen op tafel hoort.

Het oerkenmerk van dit horloge is – nog meer dan het futuristische uiterlijk – de continu bewegende wijzer. Mechanische horloges tikken een aantal keer per seconde met een maximum van tien keer. Met behulp van de stermvorktechnologie tikt de secondewijzer 720 keer per seconde waardoor het effect wordt gecreëerd van een continu glijdende wijzer. Dit was dus Spring Drive avant la lettre. Waar de technologie van Seiko effectief continu glijdt, wordt bij de Bulova het effect gecreëerd omdat het menselijk oog zoveel tikken per seconden uiteraard onmogelijk kan onderscheiden. Op papier wordt dit onderscheid gemaakt, maar in de praktijk zie ik eigenlijk geen verschil tussen dit en de Spring Drive-technologie van m’n Grand Seiko SBGA011.

Te veel volt

Ik heb 335 euro betaald voor mijn exemplaar wat een gemiddelde prijs is. De meeste Accutrons bevinden zich in de prijscategorie tussen 300 en 400 euro. Mijn horloge is niet gewijzigd en maakt gebruik van traditionele 1.15 volt batterijtjes. De Accutron gebruikte origineel namelijk 1.35 volt batterijen van kwik, maar die worden nu niet meer gebruikt omdat ze erg milieuvervuilend zijn. Sommige horloges werden daarom aangepast omdat er een risico was dat de printplaat misschien zou kunnen doorbranden. Ik heb me echter laten vertellen dat dit een broodje aap-verhaal is en na één maand houdt de Accutron de tijd goed bij. Ik ben dus geneigd om deze bewering bij te treden.

Tot slot komt mijn exemplaar met een generieke zwarte lizard strap en dat past wonderwel bij de Accutron. Het bandje is erg licht en de zwarte kleur contrasteert op een mooie manier met het groen van de printplaat. Ten opzichte van een klassiek lederen bandje is het lichter, maar ogenschijnlijk ook minder robuust. In de praktijk heb ik daar echter weinig van gemerkt.

Conclusie

Hoewel de stermvorktechnologie tegenwoordig overbodig is geworden, heeft ze toch veel betekend voor de geschiedenis van de horlogewereld. Dat is al reden genoeg om een vintage exemplaar van een Bulova Accutron in huis te halen. De Spaceview is echter meer dan een voetnoot in de geschiedenis en is een erg leuk horloge met de bizarre kastvormen, weinig alledaagse printplaat als wijzerplaat, een continu bewegende secondewijzer en een zoemend geluid. De Accutron beschikt over een karakterhoofd, maar het is zo bijzonder dat ik dit lelijke eendje met veel plezier mee opneem in m’n collectie. 

Knappe horloges voor een zacht prijsje

Sieraden vind je in alle soorten en maten en ook in verscheidene prijscategorieën. De meest opvallende zijn natuurlijk diegene met het hoogste prijskaartje, maar ook voor een bescheiden prijs vind je een heleboel leuke dingen. Hetzelfde geldt voor horloges waar je voor een betaalbare prijs een aantal leuke dingen op de kop kan tikken. Dit is een lijstje van leuke horloges die je kan aanschaffen zonder de bankrekening leeg te plunderen. 

Deep Blue Protac 1000

De aftrap wordt gegeven door een horloge dat ik al een aantal maanden in bezit heb. De Deep Blue is een goedkoper alternatief voor de klassieke divers zoals Seiko SKX-modellen, Seiko Monster of Orient Mako en Orient Ray Raven. De afwerking is op een aantal punten minder zoals de goedkope bezel en onzorgvuldige werking van de kast. Dat weet de Deep Blue echter dubbel en dik goed te maken met punten die - voor mij - belangrijker zijn zoals de aanwezigheid van een saffier glas en een movement dat hackt en opwindbaar is, ironisch genoeg een movement van Seiko (NH36). De wijzerplaat is degelijk afgewerkt en beschikt over een mooie sunburst. Voor ruim 150 euro is dit de ideale tool watch die tegen een stootje kan. 

Steinhart Ocean One

De bedrijfsstrategie van Invicta en Steinhart kan bij mij op weinig appreciatie rekenen aangezien die voornamelijk gestoeld is op het kopiëren van Rolex-designs. Deze hommages vormen echter wel een betaalbaar alternatief voor de dure Rolexen en de Ocean One is daar één van. De basisprijs van 380 euro voor deze Submariner-kloon is niet bepaald goedkoop in vergelijking met een SKX, maar het is wel kwalitatief. Het beschikt namelijk over het gerespecteerde 2824 ETA-movement, saffier glas en een onberispelijke afwerking van de kast en bracelet voor dit geld. Het is in ieder geval een veel beter alternatief dan Invicta's 8926OB-model dat ver beneden het peil van de Ocean One ligt. 

Orient FFD0F001W

Een ander horloge uit mijn collectie is de Orient FFD0F001W. Dit model was een tijdje geleden terug verkrijgbaar, maar op het moment van schrijven lijkt het niet meer verkrijgbaar te zijn. Dit horloge heb ik vorig jaar voor 220 euro gekocht via de Franse poot van Amazon en biedt een heleboel waar voor z'n geld. Vooral het ontwerp is magnifiek met het guilloche patroon op de wijzerplaat, de mooie geblauwde wijzers en een saffier glas. Enkel het movement is niet met zijn tijd meegegaan en hackt niet. De troef van dit horloge is zijn veelzijdigheid waardoor het voor chique gelegenheden kan gedragen worden, maar net zo goed in een strandbar met bermudashort. 

Seiko 5

De Seiko 5 is niet een specifiek horloge, maar wel een collectie van horloges die zijn naam ontleed heeft aan vijf eigenschappen. Dit gaat over het automatische movement, de kroon op de index van vier uur, duurzame kast en bracelet, waterdichtheid en de dagaanduiding op de index van drie uur. Deze horloges variëren in prijs van 50 euro tot meer dan 200 euro, maar zijn beroemd omwille van hun robuustheid. De meeste horloges uit deze collectie zijn sporthorloges, maar af en toe vind je ook exemplaren die neigen naar het ontwerp van een dress watch. 

Bulova Moonwatch

Quartz-horloges zijn over het algemeen een stuk goedkoper dan hun mechanische tegenhangers omdat ze niet (gedeeltelijk) manueel gemaakt moeten worden. Eén van de modellen die veel waar voor je geldt biedt, is ongetwijfeld de Bulova Moonwatch die vorig jaar het levenslicht zag. Deze moderne reïnterpretatie van een astronautenhorloge maakt gebruikt van een 'high precision' quartz zoals Bulova het zelf zo mooi verwoordt. Anders gezegd: dit horloge tikt continu en heeft een ongelofelijke precisie van een maximale afwijking van tien seconden per jaar. Bovendien is deze Bulova een erg precieze chronograaf. De adviesprijs is circa 400 euro, maar als je goed rondkijkt op het internet vind je 'm al vanaf ruim 300 euro.  

Casio G-Shock

Een ander beroemdheid in het quartz-wereldje is de Casio G-Shock. Deze horloges komen in alle soorten en starten vanaf ongeveer 50 euro en kunnen tot enkele honderden euro's kosten. De G-shocks zijn meestal (gedeeltelijk) digitaal en zijn gemaakt om een kernexplosie te overleven. Naast hun ongeëvenaarde robuustheid beschikken ze over een aantal nuttige functionaliteiten zoals thermometer, hoogtemeter, kompas en anderen. Dit maakt het de ideale kandidaat om mee te nemen op outdoor- en trekkingactiviteiten. 

Citizen Ecodrive

Citizen heeft van zonne-energie zijn handelsmerk gemaakt en in de Ecodrive-collectie vind je tal van sporthorloges die werken op zonne-energie. Citizen is één van Japans meest gerespecteerde horlogemakers en levert kwalitatieve horloges af voor een betaalbare prijs. De prijzen in deze collectie beginnen vanaf 120 euro en gaan tot 200 euro en meer. Het ontwerp van de goedkopere horloges is simpel, maar erg degelijk, terwijl de wat duurdere modellen bijkomende complicaties hebben zoals een chronograaf. 

Christopher Ward C60 Trident Pro 600

Dit is de vreemde eend in de bijt, want Christopher Ward zweeft in het horlogespectrum tussen de uiteindes van modehorloge en echte horlogemaker. Dit Britse merk is opgericht in 2004, maar timmert wel serieus aan de weg en beschikt inmiddels over een eigen movement. De C60 Trident Pro 600 is één van de meest verkochte horloges van Christopher Ward en de adviesprijs is 800 euro. De waarheid is echter dat je het met weinig moeite vindt voor de helft van de prijs gezien de onophoudelijke kortingsacties. Deze duiker beschikt over een bezel van keramiek en wordt afgeleverd met het gerespecteerde Sellita SW200-1 movement dat afgeleid is van ETA en COSC gecertificeerd is.

Hamilton Khaki Field

Deze collectie van militaire horloges blinkt uit in eenvoud. Militaire horloges moesten vroeger functioneel zijn en hadden slechts één specifieke functie: goed afleesbaar zijn. Dat is vanzelfsprekend het geval bij de Hamilton Khaki Field. De collectie bevat alle soorten en maten, maar het beste model is wellicht de automaat van 40 mm aangezien die grootte het best is voor de meeste personen. De adviesprijs van deze Hamilton is over 500 euro, maar een speurtocht op de digitale snelweg doet daar snel 150 euro en meer van af. Ik vind het zelf geen beauty, maar dat dit een goed horloge is, staat als een paal boven water. 

Junkers 6060-5

Als je een beetje interesseert in de wereld van horloges zal je allicht wel gehoord hebben van de Bauhaus-stijl. Dit is een stijl die je in verschillende disciplines terugvindt zoals in de architectuur van gebouwen, maar ook in het ontwerp van horloges dat minimalisme omarmt. De Junkers 6060-5 is een mooi en minder gekend exploot van deze stijl. Op deze lijst is de automaat één van de duurdere horloges met een richtprijs van circa 480 euro. Junkers is een relatief klein horlogemerk en het is niet eenvoudig om aan goedkoper exemplaar te komen in tegenstelling tot een Hamilton of Christopher Ward. Een alternatief is de quartz-versie die voor zo'n 200 euro minder over de toonbank gaat. 

Orient Bambino

Japanners zijn heel goed in het produceren van horloges. Dat bewijs Orient met de Bambino-collectie. Ze zijn echter niet zo goed in marketing, want het is Orient USA (een volledig onafhankelijk bedrijf van het Japanse Orient) dat deze belachelijke naam voor deze collectie heeft bedacht. De Bambino's zijn inmiddels aan hun vierde generatie toe die nu zijn voorzien met een movement dat hackt en opwindbaar is. De Bambino's zijn erg leuke dress watches die beginnen vanaf honderd euro en eindigen rond de 250 euro. Als je op zoek bent naar een betaalbare dresser is deze collectie de eerste plaats om op zoek te gaan. Ik bezat de ER24001B maar die is enkele weken geleden verkocht omdat ik het net iets te dressy vond. Misschien ook belangrijk om te weten. 

Seiko SARB + Presage Cocktail

Een populaire reeks onder horlogefans is Seiko's SARB-reeks. Voor 300 à 400 euro heb je een aantal mooie dress watches zoals de SARB033 en SARB035 of een erg mooie sunburst met de SARB065. Van die laatste is dit jaar een geheel nieuwe lijn afgeleid die mee is opgenomen in de Presage-collectie. Het gaat om horloges met verschillende kleuren die beschikken over een erg knappe sunburst. De Presage-modellen zijn - in tegenstelling tot de SARB-horloges - verkrijgbaar in Europa en kosten een kleine vijfhonderd euro. 

M'n eigen mening

Het is duidelijk dat je afhankelijk van je budget en keuzes enkele mooie horloges kan kopen. Je kan bijvoorbeeld de kosten serieus drukken door te opteren voor quartz-varianten in plaats van automaten aangezien die een stuk goedkoper zijn. Als je echt op je budget moet letten, zijn er zelfs in de categorie van minder dan honderd euro genoeg horloges die zowel kwalitatief als mooi zijn: een Seiko 5-model of het gecontesteerde Invicta dat schaamteloos bijna alle Rolex-modellen kopieert. 

Stel dat ik een budget had van ongeveer duizend euro en op zoek ben naar een dresser, duiker en casual horloge, wat zouden dan mijn keuzes zijn? Voor de duiker ga ik resoluut voor de Steinhart Ocean One. Het is weliswaar een regelrechte kopie van de Submariner, maar qua prijs-kwaliteit ga je in deze prijscategorie niks beter vinden en voor dertig euro meer, beschik je zelfs over een bezel van keramiek. Voor de casual alleskunner is de keuze onmiddellijk gemaakt met de Bulova Moonwatch. Het representeert een stukje geschiedenis, maar biedt vooral waar voor je geld. Het is ongelofelijk accuraat en kan op alle gelegenheden gedragen worden. Voor de dresser opteer ik voor de Bauhaus-stijl van Junkers. Met de automaat ga ik over budget, met de quartz-versie respecteer ik het opgelegde budget (een beetje). Het kantoor is de perfecte habitat voor de minimalistische stijl van dit chique horloge en differentieert zich van de traditionele modehorloges die je daar vindt.