Dit was 2020 in film

Tja...

De vorige jaren werd Netflix bij de Oscars straal genegeerd, maar dat zal dit jaar totaal geen sprake van. Niet dat de heren en dames van de kiescommissie van de Oscars plots een totaal andere mening hebben over de streaminggigant, maar simpelweg omdat het bioscoopbezoek dit jaar letterlijk gedecimeerd is. De wereldwijde pandemie heeft filmzalen maandenlang gesloten houden en wanneer ze in de zomer terug open waren, kwam er bijna niemand kijken. De tweede lockdown is voor veel onafhankelijke zalen een voordeel bij een nadeel. 

Voor mij betekende dit dat ik tot en met februari nog wel regelmatig een filmpje meepikte, maar vanaf maart heb ik tussendoor slechts één film gezien: Tenet. Aangezien ik dit jaar zo weinig films heb bekeken, volgt er een minibeoordeling per film.

Beoordelingen

1917

Beoordeling: Goed

Recensie: Dit is een oorlogsfilm die de heldhaftige epiek van de oorlogsstrijd laat varen voor een solitaire opdracht waar twee soldaten een brief moeten overhandigen aan een bevelhebber om een nieuwe veldslag te voorkomen. Deze film weet vooral te scoren met de geweldige cinematografie waar het lijkt alsof alles in één opname is gebeurd. Daardoor leef je als kijker mee met de lotgevallen van het duo. Soms een beetje zeemzoet, maar wel sterk over de gehele lijn.

JoJo Rabbit

Beoordeling: Goed

Recensie: De Nieuw-Zeelande acteur en regisseur Taika Waititi timmert hard aan de weg met als voorlopig magnum opus JoJo Rabbit. Dit is een film met het duistere concept dat een jongentje Adolf Hitler heeft als denkbeeldig vriendje, maar is wel erg lichtvoetig uitgevoerd met hier en daar een donkere ondertoon. Waititi schittert als Adolf Hitler, maar wordt van het scherm gespeeld door een nog excentriekere Sam Rockwell als Captain K. Een tikkeltje melancholisch, met daarop ook het gevaar om het nog steeds gevoelige onderwerp van Wereldoorlog II te bagatelliseren.

Parasite

Beoordeling: Goed

Recensie: De verrassende Oscarwinnaar van 2020 en daarmee de eerste buitenlandse prent die hierin slaagt. De film is zonder meer goed te noemen, net zoals 1917 in dezelfde categorie valt. De film moet het vooral hebben van zijn verrassingseffect ongeveer in het midden en wijzigt van ludieke feelgood movie langzaam naar een thriller met dank aan de sublieme acteerprestaties van de hoofdrolspelers. Mijn verwachtingen waren net een tikkeltje te hoog gespannen voor Parasite, maar het is ontegensprekelijk één van de beste films in de recente geschiedenis.

Tenet

Beoordeling: Matig

Recensie: Christopher Nolan is één van mijn favoriete regisseurs omdat hij graag intelligente films maakt, maar met Tenet gaat hij toch (gedeeltelijk) de mist in. Het concept deze keer is dat niet mensen reizen door de tijd, maar objecten waardoor een aaneenschakeling van acties eigenlijk hetzelfde gebeurt. Het script zal ongetwijfeld sterk in één steken, maar als kijker komt het vooral over als een kluwen van willekeurige scènes. Dat is nog te vergeven als andere aspecten goed zitten, maar ook die verdwijnen in een moeras van middelmatigheid: overdrijvende acteurs, loeiharde soundtrack, weinig suspens in de plot en een onoriginele cinematografie. Ik had beter verwacht. 

Nieuwe films die enkel op een streamingkanaal verschijnen, tellen dit jaar uitzonderlijk ook mee voor de Oscars, dus tel ik bij mijn lijstje ook twee films die dit jaar op Netflix zijn verschenen.

The Old Guard

Beoordeling: Slecht

Recensie: Alweer een film gebaseerd op een comic, maar deze keer niet het superheldenwerk van DC Comics of Marvel. Een groepje van onsterfelijke huurlingen strijdt voor de goede zaak. Het klinkt als een interessant concept, maar de film weet op geen enkel moment te boeien. Er zitten één erg sterke scène in deze film, maar de rest is een vergeetbare ervaring. Het mist de immersie die de andere blockbusters wel hebben en neemt zichzelf (te) serieus. Men ging hier voor een grauwe film met als eindresultaat dat alles grauw is en daar word je als kijker niet gelukkiger van.

Mank

Beoordeling: Matig

Recensie: Dit kan je een typische Oscar-kandidaat noemen. Gary Oldman speelt Mank die volgens de film de echte auteur is van het script van Citizen Kane, officieus bestempeld als de beste film ooit. Deze biopic verkent het leven van Mank voor, tijdens en na zijn periode wanneer hij het script heeft geschreven. Oldman haalt zijn gebruikelijke niveau, maar het is wel zo dat deze film heel erg hard drijft op de dialogen en daardoor (erg) traag is. Regisseur David Fincher heeft zijn ziekelijke zin voor perfectie losgelaten op deze film waardoor er op cinematografisch vlak niks valt op te merken, maar het is een film die duidelijk verdeeldheid zaait. Ik heb er grotendeels van genoten, maar het duurde toch wat te lang naar mijn zin. 

De twintig mooiste wandelroutes in 2020 (deel twee)

Het tweede deel van mijn beste wandelingen van 2020 is een mix van wandelingen op Madeira, enkele avontuurlijke wandelingen in België en een bezoekje aan de prachtige streek van Klein-Zwitserland. Een bijzondere vermelding verdient de website van Originele Wandelingen die met zes wandelingen in de top tien de onbetwiste hofleverancier is van dit topassortiment aan wandelingen.

10. De Wilde Vallei van de Hermeton

De streek van de Semois in de omgeving van Bouillon vind ik persoonlijk het mooiste wandelgebied van België en het herbergt ook verborgen parels zoals de wilde vallei van de Hermeton. De Hermeton is de eerste bijrivier van de Maas op Belgisch grondgebied en dit riviertje heeft een rotsachtige vallei uitgehouwen door al die jaren. Het is een plezier om naast de rotsachtige paden naast de Hermeton te wandelen. Het hoogtepunt - en dat mag je letterlijk nemen - van deze wandeling zijn echter verscheidene klimtouwen die aan bomen zijn gespannen en die je kan gebruiken om naar boven te stappen. Dat is soms nodig, want de hellingen kunnen behoorlijk steil zijn. Het doet me wat denken aan de wandeling in Boninne, maar dan nog wat avontuurlijker. De eerste helft van deze wandeling is verrassend intensief, maar gelukkig kon ik uitblazen gedurende de tweede helft. 

9. Oude Steengroeven langs de Amblève

Op de site van Originele Wandelingen zijn er drie routes beoordeeld met vijf blokjes, de hoogste moeilijkheidsgraad, en dit exemplaar is daar één van. Met name de afdalingen zijn hier niet zonder gevaar en door een foutieve interpretatie van de GPX-coördinaten balanceerde ik letterlijk op de afgrond wanneer ik me op een klif begaf die tientallen meters naar beneden gaat. En uitgerekend op dit gedeelte maakte ik een uitschuiver... Gelukkig liep het allemaal goed af, maar het hoeft dus geen betoog dat dit een avontuurlijke route is en dat is ook de reden waarom deze wandeling zo hoog prijkt bij dit overzicht. Op deze wandeling duikt er ook een verrassing op, want midden in de bossen bevinden zich de ruïnes van een kasteel dat honderden jaren geleden was vernietigd. 

8. Het Land van de Bevers

In de omgeving van Achouffe zijn er rond de millenniumwwisseling een aantal bevers uitgezet en twintig jaar later hebben die een klein imperium aan vastgoed gebouwd in de waterlopen van deze regio. Deze wandeling verkent deze beverdammen en daarvan zie je er bijna letterlijk tientallen. In het begin gaat het nog om beken die vlot te bewandelen zijn tot aan het punt van brouwerij Lachouffe. Dit is het keerpunt en hier neemt de wandeling een meer wilde en ongerepte vorm aan. Het rotsachtige parcours is erg geaccidenteerd door de bouwwerken van de bevers. Het koninginnestuk is echter een passage naast de Ruisseau du Pré Lefèbre wat het meest stukje ongerepte natuur is dat ik in België tot dusver ben tegengekomen. Deze vallei is quasi onder water gezet door Bert Bever & co en daarom een ongeëvenaarde - en soms hachelijke - onderneming om dit stuk te passeren. Maar een grotere natuurpracht zal je zelden tegenkomen in België.

7. Grand Site de la Boucle de l'Ourthe

De meest avontuurlijke route die ik dit jaar heb gewandeld is ongetwijfeld de Grand Site de la Boucle de l'Ourthe in de buurt van Esneux. Dat is te danken aan twee zaken: een ontzettend steile klim van soms zeventig procent naar Rocher aux Faucons die me erg veel krachten kostte en een al even steile daling naar beneden enkele kilometers later. Ervoor en erna stond ik in de wei met enkele koeien, loop ik door een beekvallei met een sterke daling en improviseer ik me een weg midden in een kloof dat zich in een bos bevindt. Veel avontuurlijker dan dit wordt het niet. De hellingsgraad bij de Rocher aux Faucons is zelfs zo steil dat je je kan afvragen of dit nog wel wandelen is, want een klein beetje gek moet je toch wel zijn om de helling op deze manier te beklimmen. Onderweg is er gelukkig nog voldoende materiaal om te genieten zoals een deugddoende passage langs de Ourthe en het schitterende uitkijkpunt bij Rocher aux Faucons. 

6. Het schiereiland São Lourenço

In mijn vakantie op Madeira was het opvallend rustig bij de wandelingen die ik deed. Er was telkens wel een groepje mensen aanwezig, maar verre van de hoogtijdagen die ze op Madeira in Coronavrije tijden beleven. De spreekwoordelijke uitzondering hierop was het het schiereilandje São Lourenço dat op het meest noord-oostelijke punt is gelegen van Madeira. Dit is een vulkanisch stukje van Madeira waar de wandelaar wordt getrakteerd op prachtige kliffen, mooie rotspartijen, een fraaie baai en op het einde wacht er nog de plaatselijke top die 160 meter hoog is en uitzicht biedt op twee eilandjes die zich vlak voor de kust bevinden. De wandeling is slechts drie kilometer lang en gaat over dezelfde weg terug en bestaat bovendien enkel uit een vulkanisch landschap, maar deze kleine pretbedervers wegen niet op tegen al het moois dat dit gedeelte van Madeira te bieden heeft.

5. De Muziekberg

Deze top twintig wordt voornamelijk bevolkt door wandelingen in het buitenland of de Ardennen, maar af en toe duikt er ook een parel op uit de Vlaamse regio. Dit is zo'n exemplaar, hoewel de naam is ontleend van onze Waalse buren: de Vlaamse Ardennen. Dit is een heuvelachtige regio in Oost-Vlaanderen waar zich onder andere de Muziekberg  bevindt. Deze "berg" doet aan de Ardennen denken met een uitgestrekt naaldbos en een beekvallei, maar het is vooral het stuk erna dat me aangenaam wist te verrassen. Kleine paadjes in niemandsland die door de tijd vergeten zijn, een kleine tunnel amper die naam waardig en als kers op de taart enkele kunstwerken die wandelpaden opfleuren. Misschien wel de meest originele wandeling die ik dit jaar heb gedaan.  

4. De Watervalroute in de Blauwe Ardennen

De Blauwe Ardennen is geen officiële regio, maar is een verzamelnaam van een aantal gemeenten in de omgeving van de Hoge Venen waar er veel waterlopen zijn en enkele mooie watervallen zoals die van Spa. Dit vind ik één van de mooiste regio's in België om te bewandelen en deze wandeling is een aaneenrijging van hoogtepunten. De route naar de waterval van Bayehon is leuk om te doen en ook de waterval zelf is leuk om te bekijken. Daarna gaat het door een vallei en kloof met hier en daar een pittige afdaling en stijging. Onderweg zijn er tal van bezienswaardigheden zoals een steengroeve, het stuwmeer van Robertville en het kasteel Reinhardstein. Het bijzonder diverse landschap maakt van deze wandeling één van de beste totaalervaringen die ik dit jaar heb gehad op het gebied van wandelen. 

3. Felsenweg 1 in Klein-Zwitserland

Klein-Zwitserland is voor mij geen onbekende streek aangezien ik hier regelmatig als jonge knaap op vakantie was. Toch was de Felsenweg 1 een erg aangename (her)ontdekking van deze prachtige streek in de nochtans niet zo fraaie decemberperiode. Felsenweg betekent vrij vertaald rotsenweg en dat is wat je op deze route mag verwachten. De zandstenen rotsformaties zijn een feest voor het oog met enkele knappe attractiepleisters onderweg zoals de grotten van Hollhay en enkele kloofjes zoals de Wollefsschlucht en Labyrinth. Vooral de passage tussen Echternach en de grotten van Hollhay is schitterend. Deze beekvallei verdient het predikaat 'schilderachtig' zonder meer. Dit stuk is wel vrij toeristisch, maar dat is het enige nadeel op een anders schitterende route. Op het gebied van landschappen is deze wandeling een echte topper.

2. Het Graf van de Reus

Het Graf van de Reus in de buurt van Botassart is één van de beroemdste uitkijkpunten van de Ardennen en België, maar op de site van Originele Wandelingen hebben ze er ook een erg knappe wandeling van gemaakt. Wat deze wandeling zo bijzonder maakt, is dat het zowat elk element bevat dat je op een avontuurlijke wandeling kan verwachten. De Semois wordt twee keer doorwaad, de erg sportieve laddertjeswandeling van Rochehaut zit er mee in, er zit een stuk 'bushcrafting' in wanneer je door een verloren gewaande kloof ploetert, bos en open landschap worden regelmatig afgewisseld en de vele (steile) beklimmingen zorgen voor erg knappe uitzichtpunten over de omgeving. Ondanks het toeristische karakter van deze plek viel het aantal wandelaars - op uitzondering van de laatste klim - eigenlijk erg goed mee. Door de nodige hoogtemeters en het geaccidenteerde parcours geen eenvoudige wandeling, maar misschien wel Belgiës mooiste!

1. PR1: Vereda do Areeiro - Pico Ruivo

Hoe mooi de andere wandelingen dit jaar ook waren, over het nummer één was er nooit bij mij enige twijfel. Dat is namelijk de PR1-wandeling op Madeira die gaat van Vereda do Areeiro naar Pico Ruivo. Of anders gezegd: van de derde hoogste top van Portugal naar de hoogste top van Portugal. Die eer heeft het te danken aan één ding en één ding alleen: de ongelofelijk fantastische panorama's. Dat begint al bij de Vereda do Areeiro waar een groot, lelijk bezoekerscentrum is gebouwd, maar dat is al snel vergeten wanneer je het wolkendek ziet net onder deze top. Als wandelaar ben je hier dus letterlijk in de wolken. Het begin van de wandeling is een aaneenschakeling van ooh's en aah's wanneer er na elke bocht weer een ander fantastisch panorama schuilt. Is het over het imponerende Nonnendal, de prachtige wolkenformaties of de sublieme bergen die je onderweg tegenkomt, monden vallen iedere keer open van verbazing. Er zitten ook enkele idyllische scènes in deze wandeling zoals een soort van 'luchtbrug' wanneer het pad erg nauw wordt, terwijl er links en rechts een ellenlange leegte gaapt. Er is ook een steile trappendaling naar beneden die je zo naar de onderwereld lijkt te brengen. De Pico Ruivo - letterlijk vertaald Rode Top - doet daar nog een schepje bovenop met een zelden gezien landschap van rode ondergrond. Aankomen dwaal ik door een dikke, haast mystieke mist om de ervaring helemaal compleet te maken. De wandeling zelf is sportief, maar niet buitensporig. Je kan het zeker niet vergelijken met de sportieve wandeling van het Graf van de Reus, maar dat maakt het dus dubbel en dik goed met de mooiste vergezichten die ik dit jaar heb gezien. 

De twintig mooiste wandelroutes in 2020 (deel één)

Twintigtwintig, het klinkt als een magisch getal, maar dit jaartal zal de geschiedenisboeken ingaan als één van de meest miserabele jaren van de laatste eeuw door de uitbraak van Covid-19, of Corona voor de vrienden. Wijlen Johan Cruyff zei dat elk nadeel zijn voordeel heeft en dat is ook bij deze virale uitbraak het geval. Door het verplicht thuiswerken, quarantaine, samenscholingsverbod en wat nog allemaal zijn nog nooit zoveel mensen aan het wandelen geslagen. Ook ik ben regelmatig gaan wandelen, zelfs in die mate dat ik moeiteloos een top twintig kan maken. Daarom het eerste deel van mijn top twintig van mijn wandelavonturen van 2020.

20. Van Titisee naar Nortschrei (Westweg)

Deze zomer deed ik een trekking van de Westweg door het Zwarte Woud en dat riep toch gemengde gevoelens op. Een etappe die echter uitblonk was de vierde etappe van Titisee naar Nortschrei en dat is eigenlijk maar aan één ding te danken: de beklimming van de Feldberg. De Feldberg is de hoogste berg van het Zwarte Woud en de beklimming van deze berg was mijn meest alpijnse wandelervaring van dit jaar. De klim naar de top met een loodzware backpack was wel vermoeiend, maar werd wel opgefleurd met kleine paadjes, knuppelpaden, een rotsachtig parcours en af en toe boomwortels op het pad. En mijn meest avontuurlijke klim van 2020 levert deze wandeling plek twintig op in deze lijst. 

19. PR6: Vijfentwintig fonteinen en Risco waterval

In september ben ik op vakantie geweest naar Madeira en dit paradijselijke eiland voor de kust van Afrika is beroemd omwille van zijn levada's, kleine irrigatiekanalen dat het regenwater naar de lager gelegen dorpjes aan de kust brengt. De PR6 is beroemd omwille van een idyllisch plekje waar vijfentwintig kleine fonteinen - eigenlijk watervalletjes - samenkomen. Deze plek lijkt zo weggelopen te zijn van een sprookjesverhaal en ziet er wonderschoon uit. De wandeling zelf in 's werelds grootste laurierbos was niet super, maar dat was deze plek dus wel. Als toemaatje is er ook nog de hoge Risco waterval, maar die kende in september eerder een bescheiden debiet.

18. Bossen langs de Aisne

Dit is een eerder gemakkelijke wandeling afkomstig van de website Originele Wandelingen, mijn primaire bron van wandelplezier. Je kan deze wandeling beschouwen als een soort van best of van wat de Ardennen te bieden heeft: fraaie beekjes, prachtige rotsformaties, dichtbegroeide bossen, open landschappen vanaf een plateau en ook sterke afdalingen. Er is niet één aspect dat er echt uitspringt, maar als geheel is het niet te versmaden. 

17. In de valleien van de Ninglinspo en Chefna

De Ninglinspo is het enige bergriviertje in België en wordt zeker in deze tijden overrompeld door wandelaars. Ik ben er naartoe gegaan voor de grote drukte en dan is het wel dubbel genieten van de fraaie watervalletjes en vallei die je hier aantreft. De Chefna is dan wat minder bekend, maar deze beek is ook een mooi decor om langs te wandelen. Samen vormen ze een mooi dubbelpakket als je door een beekvallei wil wandelen. 

16. Van Haldenhof naar Kandern (Westweg)

De tweede en laatste etappe van de Westweg in dit lijstje gaat over twee toppen: de Belchen en Hochblauen. De klim naar de top van eerstgenoemde evenaarde bij momenten het alpijnse karakter van de Feldberg, maar als beloning wachtte op mij het mooiste panorama van mijn hele trekking. Een dikke twintig kilometer verder was er de beklimming van de Hochblauen die wat gemakkelijker verliep, maar ook een erg fraai panorama opleverde. Ongetwijfeld de meest deugddoende dag van mijn trekking door het Zwarte Woud. 

15. De vallei van de Our

Het eerste uur van deze wandeling liep ik me vooral te frustreren omdat de GPX coördinaten voor geen meter klopte en ik steeds hopeloos verloren liep. Na dat uur ben ik min of meer mijn eigen weg gegaan en dan heb ik optimaal van deze omgeving kunnen genieten die verrassend groen is. Deze vallei is gelegen op de grens van Luxemburg, België en Duitsland en is een erg leuke omgeving om te wandelen. Groene stroken worden moeiteloos afgewisseld met een rotsachtige passage langs de Our. Deze streek is erg toeristisch, maar na deze wandeling begrijp ik waarom: dit is simpelweg een leuke omgeving om in te verblijven. 

14. Naar het dak van Vlaanderen

Vorig jaar ben ik al in de Voerstreek geweest en ik wist dus dat dit een prachtige wandelstreek is. Dat heeft deze wandeling opnieuw bevestigd want de groene omgeving van deze streek is een leuke variant op de vele naaldbossen in de Ardennen. Onder het motto kort maar krachtig gaat het hier door groene velden, zompige broekbossen en de mooie vallei van de Vesder. Een mooie amalgaam van wat deze streek te bieden heeft. 

13. Het berggevoel in de vallei van Trôs-Marets en het veengevoel romdom Ferme Libert

Ik noemde de Ninglinspo de enige Belgische bergrivier, maar dat is niet helemaal waar. Ook Trôs-Marets heeft de allure van een bergrivier, maar deze waterloop moet zich helaas een beek noemen. Op deze wandeling daalde ik samen met deze rivier af en dat bezorgde me bij momenten een echt berggevoel wanneer ik de kronkelende waterloop volg over gladde rotsen of wanneer ik op een smal paadje wandel met links een hoog rotsmassief en rechts de beek die tientallen meters lager is gelegen. Het prachtige hoogveen van Négus is de kers op de taart op deze mooie wandeling in de Hoge Venen.

12. Congo aan de Amblève

Deze aparte naam voor een wandeling is toe te schrijven aan Congolese werkkrachten die tientallen jaren geleden een spoorweg hebben aangelegd vlak door een rotsmassief. Deze wandeling gaat dus met andere woorden over een rotsmassief via een smal paadje wat deze wandeling wat avontuurlijker maakt. Het hoogtepunt van deze wandeling is echter de passage langs de Amblève door een verwilderd veld waar de natuur nog de kans krijgt om te groeien en je kan enkel maar met een brede glimlach hier door heen stappen. 

11. Het fraaie grensgebied rondom de Sint-Pietersberg

Deze wandeling is geplaveid met bezienswaardigheden zoals de kerk en fort van Sint Pieter. Dit is ook de streek van de mergel waar je de mergelgrotten kan bezichtigen. Dat heb ik niet gedaan, maar het fraaiste landschap van dit jaar in België (en Nederland) was misschien wel de Encin steengroeve waar ik me zo in Canada waande. De rest van de wandeling is minstens even fraai met leuke passages door verscheidene stukken natuur zoals een bos, het plateau van Caestert en de Oehoevallei.   

De tijdelijke come-back van Netflix

In september heb ik een jaarabonnement genomen op Disney+, maar dat heb ik na een maand alweer opgezegd zodat het niet verlengd wordt in september 2021. Niet dat ik me de keuze betreur, want voor vijf euro per maand krijg ik toch wel waar voor mijn geld. Enkel de Star Wars-serie The Mandalorian is wat mij betreft dit geld waard. Het is enkel zo dat Disney+ nog in zijn kinderschoenen staat en gebrek heeft aan eigen, originele content. Iets wat grote broer Netflix jaren geleden ook mee kampte, maar door de jaren heeft verbeterd met eigen topseries en -films. En dan is (even) terugkeren naar Netflix geen slecht idee.

Even geen Disney

De voornaamste reden om me terug te abonneren op Netflix is toch wel de films. Als familiezender is het aanbod van Disney+ zonder meer geweldig te noemen door hun catalogus van Disney, Marvel en Star Wars, maar de rest is toch wel teleurstellend. Sinds de start op 15 september is The Greatest Showman de enige grote film die aan het aanbod is toegevoegd. Een film die ik nota bene in 2017 al heb gezien. Dan is Netflix een veel logischere keuze en in de eerste minuten had ik al heel wat toptitels toegevoegd aan mijn lijstje van te bekijken films: Donnie Brasco, The Green Mile, Zodiac, Seven Years in Tibet, Warrior, Schinder's List, Scarface, Memento, The Godfather en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit soort films zal ik niet snel terugvinden op Disney+. 

Ironisch genoeg zijn het echter de series waar ik naar gekeken heb. Mijn persoonlijke favoriet is het magistrale Dark, een Duitse Netflixproductie die je als het volwassen broertje van Stranger Things kan beschouwen. De eerste twee seizoenen had ik al bekeken en het derde seizoen betekende de ontknoping van deze scifi-serie. Het werd een erg complex web van tijdreizen in drie tijdperken, twee aparte werelden en dertig personages die hiervan gebruik maken. Soms kon ik niet anders dan de lijst van personages erbij nemen om te zien wie nu eigenlijk wie is omdat er in Dark pakweg honderd personages zijn die je volgt (door het tijdreizen en de verschillende werelden). Moeilijk, maar een erg genietbare serie om te bekijken. Vooral de eerste aflevering als introductie in de nieuwe alternatieve wereld was een sterk staaltje van cinematografie. 

De come-back van Star Trek

Een andere serie die ik heb opgepikt - tegen beter weten in - is Star Trek: Discovery waarvan ik de twee eerste seizoenen simpelweg slecht vind. In seizoen drie hebben de producenten op de rebootknop gedrukt en bevindt het ruimteschip zich plots een millennium later. Geen slechte keuze, want het personage van Michael Burnham kent nu een minder groot Mary Sue-gehalte, de show voelt meer aan als een ensembleshow zoals de vorige series in Star Trek en verhaallijnen zijn beter uitgewerkt. Onbetwiste ster is toch wel Michelle Yeoh die als de dissidente Philippa Georgiou zich als een levende meme door het Star Trek-universum beweegt. De kwaliteit is nu gewijzigd van slecht tot matig, maar het geeft in ieder geval hoop voor de toekomstige afleveringen. 

In maart zag ik op Youtube het ene filmpje na het andere passeren over Tiger King en zeggen dat deze documentaire een fenomeen was, is een open deur intrappen. Aangezien ik pas sinds enkele dagen terug Netflix heb, is deze gekte aan mij voorbijgegaan, maar heb ik toch in uitgesteld relaas de hele documentaire bekeken. De kwaliteit van de documentaire is matig tot goed, maar is soms onsamenhangend. Dit komt omdat de documentairemakers er hebben voor gekozen om elke aflevering te wijden aan één bepaald thema en deze gebeurtenissen volgen elkaar niet altijd chronologisch op. Zo gebeurt het regelmatig dat een volgende aflevering terug een stuk in de tijd gaat waar de vorige aflevering is gestopt. 

Het is vooral Joe Exotic en zijn vete met Carole Baskin dat deze documentaire zo spraakmakend maakt. De apotheose tot zijn uiteindelijke veroordeling voelt bitterzoet aan omdat de documentaire doet geloven dat hij er is ingeluisd. Minder empathie heb ik wanneer blijkt dat hij zonder mededogen verschillende tijgers en andere dieren in koelen bloede afmaakt uit winstbejag voor zijn dierenpark.   

Toekomstige series en film die ik wil bekijken, zijn er niet echt. Of het moet de anthologieserie Black Mirror zijn die ijzersterke, op zichzelf staande afleveringen vertelt over maatschappelijk relevante thema's. Better call Saul en La Casa del Papa lijken me nog wel toffe series om te bekijken, maar hier bestaan meerdere seizoenen van en ik heb simpelweg niet de zin of tijd om meerdere seizoenen van een nieuwe serie te bekijken. De enige serie waar ik echt op wacht is het al eerder vermelde Stringer Things waar het derde seizoen me aangenaam verraste na het toch wat mindere en meer voorspelbare tweede seizoen. Het ziet er echter naar uit dat het nog wel een tijdje kan duren vooraleer seizoen vier beschikbaar is op Netflix. 

Hoe lang

En dat brengt me bij de persoonlijke vraag hoe lang ik Netflix nu ga behouden. De prijzen vind ik eerlijk gezegd te duur. Er is het budgetalternatief voor zeven euro per maand, maar dan stream je alles in low definition en dat is toch ook niet meer van deze tijd. Ik betaal nu dus elf euro per maand terwijl dat in 2015 acht euro was. Een prijsstijging van 37,5% is toch wel erg stevig op drie, vier jaar tijd. Ik vermoed dus dat ik Netflix nu nog twee, drie maanden ga behouden om de donkere winteravonden door te komen en het daarna terug opzeg totdat Stranger Things weer beschikbaar is. Het bespaart me zowat tachtig, negentig euro per jaar. En wie die kleine dingen niet eert...

Fujinon XF 16mm F/1.4 R WR

Eén van de chouchous in het lensaanbod van Fuji is de 16mm f/1.4. Deze groothoeklens wordt door velen bewierookt omwille van zijn scherpe beelden en wordt wel eens de scherpste lens van Fuji genoemd. Technische tests wijzen uit dat er scherpere lenzen zijn, maar dat neemt niet weg dat zowat iedere Fuji-fotograaf op Youtube deze lens aanbeveelt. Dan moeten we toch te maken hebben met iets bijzonders... 

Zestien milimeter

Een brandpuntsafstand van 16mm is een beetje een vreemde eend in de bijt wanneer je over meerdere lenzen beschikt. Het is geen veelzijdige lens want met 16mm is het gezichtsveld vrij breed en daarom niet geschikt voor de meeste fotografiestijlen. De reden waarom ik deze lens dan toch aanschafte, was eerder uit curiositeit en ik wilde wel eens weten waarom bijna iedereen de 16mm zo unaniem looft. Ik had al mijn ouwe getrouwe 18-135mm zoomlens en er was dus eigenlijk niet veel reden om deze lens aan te schaffen. Toch ben ik blij dat ik dit gedaan heb, want de 16mm beschikt als primelens over een aantal grote troeven. 

Ten eerste is er het maximaal diafragma van f/1.4 waardoor deze lens maar liefst drie stops sneller is dan de 18-135mm zoomlens die over een maximaal diafragma beschikt van f/3.5 bij 18mm. Dit biedt uiteraard meer mogelijkheden in scherptediepte en zo is het mogelijk om foto's te nemen met een erg wazige achtergrond en mooie bokeh waar dat bij mijn zoomlens niet mogelijk is. Bovendien laat het grotere diafragma ook toe om indoor foto's te nemen, terwijl dat bij de 18-135mm een stuk moeilijker is tenzij je de ISO naar extreme waarden verhoogt. Zo heb ik met de 16mm foto's binnenin genomen in een expositieruimte van een botanische tuin in Madeira of close-up foto's van vlinders genomen in een vlindertuin op het Duitse bloemeneiland Mainau. 

Tweede voordeel

Het bruggetje naar het tweede voordeel is zo gemaakt en dat is de minimale focusafstand van 15 centimer . Anders gezegd: je kan foto's nemen van je onderwerp met slechts 15 centimeter tussen je onderwerp en de lens. Hoewel echte macrofoto's niet mogelijk zijn, kan je de 16mm dus wel uitstekend inzetten als close-up lens. Tot dusver gebruikte ik de 16mm het meeste om bloemen in botanische tuinen te fotograferen. Ik beschik eveneens over de 80mm f/2.8 macrolens van Fuji, maar de groothoeklens van 16mm is veel meer geschikt om bloemen volledig te fotograferen. Vergeleken met de 18-135mm is het ook veel eenvoudiger om in kleine ruimtes te fotograferen. Bij de zoomlens zal ik al een aantal meters van het onderwerp moeten staan om iets volledig in beeld te brengen. Denk bijvoorbeeld aan een grote streetart muurschildering waarbij ik aan de andere kans van de weg moet staan. Soms is dat echter niet mogelijk en de 16mm laat toe om dergelijke onderwerpen op slechts één of twee meter afstand volledig in beeld te brengen. 

 

Groothoeklenzen worden meestal ingezet om landschappen te fotograferen en dat is ongetwijfeld één van de sterkste punten van deze 16mm f/1.4. De kijkhoek is redelijk groot waardoor het een ideale lens is om landschappen te fotograferen. Eén van de nadelen is echter dat door de minimale focusafstand afstanden worden vervormd. Onderwerpen die zich vlakbij bevinden worden waarheidsgetrouw getoond, maar onderwerpen die zich bevinden op een verdere afstand - denk bijvoorbeeld aan bergen - lijken zich veel verder te bevinden dan dat ze in werkelijkheid zijn. Bij mijn 18-135mm zoomlens heb ik veel minder last van dit aspect van afstandsvervorming, maar het is een eigenschap dat inherent is aan de 16mm en bij uitbreiding elke groothoeklens. Daarom vind ik deze lens persoonlijk net iets minder geschikt om bepaalde landschappen zoals bergen te fotograferen. 

Astrofotografie

Een aspect waar de Fujinon 16mm f/1.4 zich ook toe leent, is astrofotografie. Het fotograferen van de melkweg is één van de moeilijkere zaken die je kan doen in fotografie en zeker in België. Door de lichtpollutie is het geen eenvoudige taak om een donker stukje België te vinden waar je sterren kan fotograferen. Met een maximaal diafragma van f/1.4 is de 16mm op papier geschikt om sterren te fotograferen. Ik heb dit in een eerste poging gedaan, maar het resultaat vond ik zelf rampzalig. Dit was grotendeels te wijten aan Vlaanderen waar verlichting aansteken een nationale sport is, maar toch ook gedeeltelijk aan de 16mm die geen scherpe resultaten liet zien. De lens op dit diafragma had namelijk last van coma waardoor sterren transformeren tot wazige puntjes. Wanneer je het diafragma terugdraait met twee stops naar f/2.8 is de coma nagenoeg verdwenen, maar verlies je uiteraard ook een heleboel licht.   

De 16mm kent dus een aantal heel specifieke doeleinden, maar de waarheid is dat deze lens één van mijn minst gebruikte lenzen is omdat het juist zo specifiek is. Het is geen all-round lens waarmee je zowel straatfotografie als portretten neemt zoals de 35mm f/2, maar het zorgt er juist ook voor dat dit een lens is die ik steevast meeneem wanneer ik op vakantie ga. Is het niet voor close-up foto's dan wel voor landschap. Zo is deze lens al meegegaan naar Antarctica, Zwitserland en Madeira en heb ik er telkens een aantal dagen van gebruik gemaakt. Hoewel ik deze lens dus niet superveel gebruik, beschouw ik de 16mm wel als een onmisbare lens in mijn assortiment. 

Beeldkwaliteit

Het lijkt erop dat de beeldkwaliteit van de 16mm door bijna de gehele Fuji-gemeenschap wordt aanbeden, maar persoonlijk vind ik dat toch net iets te veel eer voor deze lens. De beeldkwaliteit van deze groothoeklens is zonder meer zeer goed te noemen en zal beter scoren dan veel andere lenzen met eenzelfde brandpuntsafstand. Een scherpe beeldkwaliteit leveren met een groothoek is namelijk één van de moeilijkste zaken die je als lensproducent kan doen. Toch levert de 16mm meteen van f/1.4 scherpe beelden in het midden van de lens. De hoeken zijn toch een tikkeltje minder scherp en kennen ook wat vignettering. Dat kan je ook afleiden uit de bijhorende MTF-kaart voor deze lens. De lens werkt ook met een ingebouwd lensprofiel en van zaken zoals purple fringing en chromatische aberratie heb ik bij f/1.4 nauwelijks last. Als het er is, merk ik het in ieder geval niet op bij de genomen foto's.  

Vanaf zes millimeter van het centrum begint de kwaliteit achteruit te gaan en op tien millimeter bevinden de saggitale lijnen zich onder zeventig procent van de MTF-kaart wat algemeen beschouwd wordt als het criterium voor goede beeldkwaliteit. Bij f/4 is ook de beeldkwaliteit in de hoeken op erg hoog niveau en is vignettering helemaal verdwenen, maar dan zijn we ook wel drie stops verder. In praktijk merk ik hier echter weinig van omdat ik de lens voornamelijk gebruik om bloemen en planten te fotograferen waar voornamelijk kleuren de blikvanger zijn van deze foto's. Bovendien heb ik een voorkeur voor het vignetteren van foto's in Lightroom waardoor dit probleem zich automatisch opheft. In vergelijking met de 18-135mm zoomlens vind ik de foto's van de 16mm primelens toch zichtbaar beter. Maar het de scherpste lens van Fuji noemen, is toch wel een (grote) stap te ver. 

Autofocus en manuele focus

Eén van de belangrijkste aspecten van een lens is de autofocus en daar blinkt de 16mm f/1.4 toch in uit. De autofocus is snel en geruisloos. Onderwerpen worden erg snel in beeld gebracht, ongeacht of ik nu autofocus uitvoer in zone of punt. Het is bijvoorbeeld niet zo snel als de bliksemsnelle autofocus van Fuji's f/2 prime lenzen, maar in praktijk zal je hier weinig verschil in merken. Hoewel ik de 16mm nog niet heb gebruikt voor video - om de eenvoudige reden dat ik amper video opneem - werkt ook de autofocus hier goed. Fuji staat niet onmiddellijk bekend om zijn geweldige lenzen als het aankomt op video, maar daar is de 16mm één van de spreekwoordelijke uitzonderingen. Je dient wel op te letten op de interne microfoon als je deze lens gebruikt. De 16mm durft namelijk een klein beetje lawaai te maken bij autofocus wat door de interne microfoon kan opgepikt worden.    

De 16mm beschikt eveneens over een grote manuele focusring. Door over te schakelen naar manuele focus via de ontkoppeling krijg je uitgebreide mogelijkheden om manueel te focussen. Zo is er ook een schaal die aangeeft hoe ver je manueel focust, maar zelf heb ik dit nog weinig gebruikt. De technologische vooruitgang in fotografie heeft geleid tot fantastische autofocus mogelijkheden en daar wil ik als gebruiker graag dankbaar van gebruik maken. Er is wel één puntje waarop je moet letten. Wanneer de ontkoppeling voor manuele modus is ingeschakeld, wordt autofocus uitgeschakeld tenzij je in S (van single focus) bent. Het overkwam me vaak dat ik in C (continuous focus) foto's wilde nemen, maar de autofocus was uitgeschakeld omdat de ontkoppeling was geactiveerd. Pas na maanden had ik dit door en dat zaaide nogal wat verwarring bij mij...  

Bouwkwaliteit

Over de bouwkwaliteit van de lens kan ik weinig slechts zeggen. De lens is grotendeels uit metaal vervaardigd, is robuust, voelt solide aan en kan tegen een stootje. De grote manuele focusring draait erg soepel en is gemakkelijk om op de tast te bedienen. De ring om het diafragma in te stellen is wat losser ingesteld en daarom is het naar mijn mening net iets te gemakkelijk om van f/1.4 naar pakweg f/8 te gaan, maar dat is uiterst subjectief. De enige factor die wat tegenvalt, is de lensdop van de 16mm die toch wat aan de zwakke kant is. Ik heb mijn exemplaar tweedehands gekocht en ik kan misschien pech hebben met dit exemplaar, maar ook bij andere lenzen - bijvoorbeeld de 18-135mm - merk ik dat lensdoppen niet altijd van even voorbeeldige kwaliteit zijn.Wat ook voor deze lens spreekt, is dat het beschikt over weather resistance en daarmee ook gebruikt kan worden in ruigere weersomstandigheden. 

De 16mm is geen compacte lens en weegt zo'n 375 gram zonder lensdop en lenskap. Dat is zeker niet klein, maar ook niet kolossaal. Aangezien het maximaal diafragma f/1.4 is, is het nu eenmaal eigen aan de fysica dat er ook meer glas in deze lens zit. Glas dat je dus mee torst. Wanneer ik op stap ga om te fotograferen is deze 16mm f/1.4 nooit mijn eerste keuze, maar durf ik de lens wel mee te nemen als tweede of zelfs derde lens. Aangezien de lens niet erg compact is en toch wel een paar honderd gram weegt, ben ik er niet zo happig op om deze lens mee te nemen zoals ik dat met de 35mm f/2 bijvoorbeeld wel doe. Zowel letterlijk als figuurlijk kan dit een gewichtig probleem zijn. 

Prijs 

Eén van de grootste breekpunten van deze lens is misschien wel de prijs. De adviesprijs voor de 16mm f/1.4 is een kleine negenhonderd euro en dat is toch niet weinig. Daarmee is het zeker niet de duurste lens van Fuji, maar behoort het wel tot de duurdere exemplaren. Voor dat geld kan je ook een veelzijdige zoomlens kopen of een andere primelens met een beter brandpuntsafstand. Wanneer alle zaken in acht worden genomen, is de prijs misschien wel gerechtvaardigd. De stevige bouwkwaliteit, goede beeldkwaliteit, lichtsterkte van f/1.4, snelle autofocus en weather resistance zijn factoren die een meerprijs rechtvaardigen. Bovendien zijn gelijkaardige lenzen van de concurrentie ongeveer even duur.

Een andere mogelijkheid is om een gebruikt exemplaar op de kop te tikken. Dat heb ik gedaan en voor de zachte prijs van 450 euro werd ik de nieuwe eigenaar van dit exemplaar. Ondanks het erg specifieke brandpuntsafstand van 16mm is dit één van de meest verkochte lenzen van Fuji en is het vrij eenvoudig om op tweedehandssites in België of Nederland een betaalbaar exemplaar te vinden. De gangbare prijs voor de meeste exemplaren zal nu echter rond de 550 euro liggen. Voor dat geld krijg je wel één van de meer bijzondere lenzen van Fuji en dat is ie zeker waard. Maar zoals zo vaak bij het aankopen van tweedehands zaken: kijk vooral naar de reputatie van de verkoper!

Conclusie

Naar mijn bescheiden mening is de Fujinon 16mm f/1.4 niet zo goed als zijn reputatie voorafgaat. Het is noch de beste noch de meest scherpe lens van Fuji. Maar deze lens evalueren op zijn reputatie is bij voorbaat een verloren strijd, want de verwachtingen zijn zo hooggespannen dat geheid elke lens teleurstelt. Wat je wel krijgt, is een groothoeklens met een bijzonder karakter die - voor een groothoek - scherpe foto's neemt en diverse doeleinden kent. Landschap is de meest logische stijl, maar de lens is op zijn best als semi-macrolens voor natuurfotografie. Ik gebruik de lens niet vaak, maar als ik het doe, weet ik dat ik sowieso met een paar fantastische foto's naar huis kom. 

+ 

In het centrum bijzonder scherp voor een groothoeklens
Minimale focusafstand maakt deze lens erg geschikt voor het nemen van close-ups
Door de lichtsterkte van f/1.4 ook erg bruikbaar bij indoor locaties
Goede bouwkwaliteit
Eén van de beste lenzen van Fuji om video op te nemen

- 

Brandpuntsafstand van 16mm is erg specifiek en daarom niet geschikt voor veel fotografiestijlen
Beeldkwaliteit in de hoeken niet super bij f/1.4
Minder geschikt voor astrofotografie door last van coma
Nieuwprijs mocht wat lager zijn
Minimale focusafstand zorgt soms voor zichtbare afstandsvervormingen bij verre locaties (bv. bergen)

Reisverslag Antarctica - deel twee: Drake Lake

Dag 5: Drake Lake (deel 1)

De eerste volledige dag op zee betekent ook meteen de confrontatie met de beruchte Drake Straat. Dit is een passage van ongeveer 750 kilometer tussen Ushuaia, het meest zuidelijke punt van Zuid-Amerika, en Antarctica. Dit gebied kent nagenoeg geen eilanden wat de Antarctische circumpolaire stroom de kans geeft om ongehinderd langs de hele wereld te stromen. Deze stroming zorgt voor metershoge golven als je hier komt varen. Nog voor de aanvang van de reis was ik genoeg gewaarschuwd voor deze eventuele moeilijke passage en daarom had ik mijn voorzorgsmaatregelen genomen. Ik had medicijnen tegen misselijkheid en reisziekte mee, maar gelukkig bleef het bij één voorzichtig pilletje. 

De expeditiegidsen  hadden namelijk eerder uitgelegd dat er twee varianten mogelijk zijn: een kalme zee, de Drake Lake, of de wat ruwere variant die resulteert in de Drake Shake. Gelukkig voor het hele schip werd het de eerste optie. Aangezien varen naar Antarctica zo’n twee dagen in beslag neemt, waren de eerste twee dagen volgeboekt met lezingen. Lezingen gingen onder andere over de ontdekking van Antarctica waar het Belgische expeditieschip Belgica nog een belangrijke rol heeft gespeeld. Dit was namelijk het eerste schip dat doelbewust overwinterde in Antarctica. Andere presentaties gingen over de dieren in Antarctica: de diverse types zeehonden en vogels die van Antarctica hun thuis hebben gemaakt. 

Een safety briefing hoort ook bij zo’n reis en hier kregen we de reddingsvest mee die we telkens omdeden wanneer we aan wal gingen. We kregen ook een parka mee – die we mochten houden – en laarzen mee om door de eeuwige sneeuw van Antarctica te stappen. Het principe van leave not trace behind wordt niet alleen door hikers toegepast, maar ook door reizigers. Antarctica is namelijk een haast ongerept gebied en ondanks het toerisme wil iedereen dat uiteraard zo houden. Dat houdt in dat bij zowel het vertrekken als terugkomen aan het schip alles wordt ontsmet. Tussen de lezingen en briefings door had ik de kans om op het hoogste dek te kijken naar de verscheidene zeevogels zoals onder andere de grote stormvogel waarvan ik enkele foto’s heb kunnen maken. 

Dag 6: Drake Lake (deel 2)

De tweede overgangsdag op zee kabbelde verder op het ritme van de eerste dag. Ook nu werd de dag grotendeels opgevuld met lezingen. De aftrap voor deze dag werd gegeven door Yves Adams, een Belgische fotograaf. Hij vermoedde dat hij enige Belg op de Ocean Diamond was, maar die twijfel werd meteen weggeveegd toen ik mijn hand opstak om aan te duiden dat er een tweede Belg op het schip was! Yves legde de basiselementen van fotografie uit, maar ik kende alles al. Niettemin is het een goede heropfrissingscursus en kreeg ik ook enkele praktische tips mee. Zo vertelde Yves dat je in Antarctica best op ISO 400 kan fotograferen en dat de witbalans best op bewolkt kan gezet worden. Een goede tip want na mijn reis blijkt inderdaad dat het veelal bewolkt is in het uiterste zuiden van deze aardbol. 

Andere presentaties werden gegeven door glacioloog Mike die alle details uitlegde over de werking van ijsvorming, de geschiedenis van Antarctica waar meerdere landen overeenkwamen om een verdrag te ondertekenen en uiteraard de meest beroemde inwoners van Antarctica: pinguïns. Ondertussen haalde ik af en toe ook een frisse neus op buiten, maar buiten de Stille Oceaan was er niet veel te bespeuren. De Drake Lake van de eerste dag werd opnieuw herhaald en golven waren amper waarneembaar. Een aparte vermelding verdient ook de keuken van de Ocean Diamond die geweldig werk afleverde. Het eten was gedurende de hele reis voortreffelijk en zowel ontbijt, middagmaal als avondeten was om handen en vingers van af te likken. 

Dag 7: Lemaire Kanaal, Yalour Eilanden en Vernadsky onderzoeksstation

Na twee dagen van varen door de Drake Straat was het eindelijk zo ver en mochten we Antarctica begroeten. Voor dat moment echter was aangebroken, voer de Ocean Diamond eerst door het Lemaire Kanaal. Dit is één van de meest idyllische plaatsen van geheel Antarctica. Het is namelijk een nauw kanaal dat enorm mooie plaatjes oplevert. Dit kanaal heeft overigens een significant Belgisch tintje. De Belgica voer als eerste schip door dit stuk en kapitein De Garlache vernoemde het kanaal naar de Belgische ontdekkingsreiziger Charles Lemaire die Congo mee in kaart bracht voor Leopold II. De sereniteit en grootsheid van deze passage kan enkel omschreven worden met een buitenaardse schoonheid. Als kennismaking met Antarctica kan dit tellen!

De eerste zodiac cruise staat gepland in de ochtend en gaat naar de Yalour Eilanden. Een zodiac is een rubber bootje waar ruim tien personen in kunnen en zodiacs dienen als vervoermiddel om naar het vasteland te gaan, maar worden ook ingezet om een kleine cruise te maken langs het vasteland. Elke expeditie bestaat dus uit een excursie op het vasteland en een zodiac cruise die elk ongeveer anderhalf uur duren. Bij de Yalour Eilanden kunnen we nog geen voet op vasteland zetten, maar de zodiac cruise is alvast een geweldige gelegenheid om de pracht en praal van Antarctica te ontdekken. De majestueuze landschappen zijn adembenemend met kliffen die steil uit de oceaan klimmen, ijsbergen die door de wind in de meest diverse vormen zijn gehouwen en ijsschotsen die bevolkt worden door zeehonden en pinguïns.  

De eerste stappen aan vasteland worden in de namiddag gezet wanneer Vernadsky Station op een bezoekje wordt vereerd. Dit is een Oekraïens onderzoeksstation met Britse origine. In 1996 kocht Oekraïne het station voor een symbolische pond over en wordt sindsdien bemand door Oekraïense wetenschappers. We krijgen hier een kleine rondleiding door het station en hier wordt zelfs sterke drank gestookt. Het blijven per slot van rekening Oost-Europeanen… De zodiac cruise in de buurt van het onderzoeksstation kent niet het imponerende karakter van de eerste cruise eerder op de dag, maar toont wel de diversiteit van het zevende continent. Onze zodiac wordt bestuurd door Samantha die is afgestudeerd als zeebioloog en zij vertelt fascinerend over de dierenwereld. Zonder problemen schept ze één of ander wormachtig wezen - salpen -  uit het water en vertelt ze er enthousiast over. Ze geeft ook uitleg over de algen die steeds meer en meer te vinden zijn op het sneeuw van Antarctica en het sneeuw rood en groen doet kleuren. Een erg drukke dag, maar wel een onvergetelijke ervaring!