Dit was 2020 in film

Tja...

De vorige jaren werd Netflix bij de Oscars straal genegeerd, maar dat zal dit jaar totaal geen sprake van. Niet dat de heren en dames van de kiescommissie van de Oscars plots een totaal andere mening hebben over de streaminggigant, maar simpelweg omdat het bioscoopbezoek dit jaar letterlijk gedecimeerd is. De wereldwijde pandemie heeft filmzalen maandenlang gesloten houden en wanneer ze in de zomer terug open waren, kwam er bijna niemand kijken. De tweede lockdown is voor veel onafhankelijke zalen een voordeel bij een nadeel. 

Voor mij betekende dit dat ik tot en met februari nog wel regelmatig een filmpje meepikte, maar vanaf maart heb ik tussendoor slechts één film gezien: Tenet. Aangezien ik dit jaar zo weinig films heb bekeken, volgt er een minibeoordeling per film.

Beoordelingen

1917

Beoordeling: Goed

Recensie: Dit is een oorlogsfilm die de heldhaftige epiek van de oorlogsstrijd laat varen voor een solitaire opdracht waar twee soldaten een brief moeten overhandigen aan een bevelhebber om een nieuwe veldslag te voorkomen. Deze film weet vooral te scoren met de geweldige cinematografie waar het lijkt alsof alles in één opname is gebeurd. Daardoor leef je als kijker mee met de lotgevallen van het duo. Soms een beetje zeemzoet, maar wel sterk over de gehele lijn.

JoJo Rabbit

Beoordeling: Goed

Recensie: De Nieuw-Zeelande acteur en regisseur Taika Waititi timmert hard aan de weg met als voorlopig magnum opus JoJo Rabbit. Dit is een film met het duistere concept dat een jongentje Adolf Hitler heeft als denkbeeldig vriendje, maar is wel erg lichtvoetig uitgevoerd met hier en daar een donkere ondertoon. Waititi schittert als Adolf Hitler, maar wordt van het scherm gespeeld door een nog excentriekere Sam Rockwell als Captain K. Een tikkeltje melancholisch, met daarop ook het gevaar om het nog steeds gevoelige onderwerp van Wereldoorlog II te bagatelliseren.

Parasite

Beoordeling: Goed

Recensie: De verrassende Oscarwinnaar van 2020 en daarmee de eerste buitenlandse prent die hierin slaagt. De film is zonder meer goed te noemen, net zoals 1917 in dezelfde categorie valt. De film moet het vooral hebben van zijn verrassingseffect ongeveer in het midden en wijzigt van ludieke feelgood movie langzaam naar een thriller met dank aan de sublieme acteerprestaties van de hoofdrolspelers. Mijn verwachtingen waren net een tikkeltje te hoog gespannen voor Parasite, maar het is ontegensprekelijk één van de beste films in de recente geschiedenis.

Tenet

Beoordeling: Matig

Recensie: Christopher Nolan is één van mijn favoriete regisseurs omdat hij graag intelligente films maakt, maar met Tenet gaat hij toch (gedeeltelijk) de mist in. Het concept deze keer is dat niet mensen reizen door de tijd, maar objecten waardoor een aaneenschakeling van acties eigenlijk hetzelfde gebeurt. Het script zal ongetwijfeld sterk in één steken, maar als kijker komt het vooral over als een kluwen van willekeurige scènes. Dat is nog te vergeven als andere aspecten goed zitten, maar ook die verdwijnen in een moeras van middelmatigheid: overdrijvende acteurs, loeiharde soundtrack, weinig suspens in de plot en een onoriginele cinematografie. Ik had beter verwacht. 

Nieuwe films die enkel op een streamingkanaal verschijnen, tellen dit jaar uitzonderlijk ook mee voor de Oscars, dus tel ik bij mijn lijstje ook twee films die dit jaar op Netflix zijn verschenen.

The Old Guard

Beoordeling: Slecht

Recensie: Alweer een film gebaseerd op een comic, maar deze keer niet het superheldenwerk van DC Comics of Marvel. Een groepje van onsterfelijke huurlingen strijdt voor de goede zaak. Het klinkt als een interessant concept, maar de film weet op geen enkel moment te boeien. Er zitten één erg sterke scène in deze film, maar de rest is een vergeetbare ervaring. Het mist de immersie die de andere blockbusters wel hebben en neemt zichzelf (te) serieus. Men ging hier voor een grauwe film met als eindresultaat dat alles grauw is en daar word je als kijker niet gelukkiger van.

Mank

Beoordeling: Matig

Recensie: Dit kan je een typische Oscar-kandidaat noemen. Gary Oldman speelt Mank die volgens de film de echte auteur is van het script van Citizen Kane, officieus bestempeld als de beste film ooit. Deze biopic verkent het leven van Mank voor, tijdens en na zijn periode wanneer hij het script heeft geschreven. Oldman haalt zijn gebruikelijke niveau, maar het is wel zo dat deze film heel erg hard drijft op de dialogen en daardoor (erg) traag is. Regisseur David Fincher heeft zijn ziekelijke zin voor perfectie losgelaten op deze film waardoor er op cinematografisch vlak niks valt op te merken, maar het is een film die duidelijk verdeeldheid zaait. Ik heb er grotendeels van genoten, maar het duurde toch wat te lang naar mijn zin.