De tijdelijke come-back van Netflix

In september heb ik een jaarabonnement genomen op Disney+, maar dat heb ik na een maand alweer opgezegd zodat het niet verlengd wordt in september 2021. Niet dat ik me de keuze betreur, want voor vijf euro per maand krijg ik toch wel waar voor mijn geld. Enkel de Star Wars-serie The Mandalorian is wat mij betreft dit geld waard. Het is enkel zo dat Disney+ nog in zijn kinderschoenen staat en gebrek heeft aan eigen, originele content. Iets wat grote broer Netflix jaren geleden ook mee kampte, maar door de jaren heeft verbeterd met eigen topseries en -films. En dan is (even) terugkeren naar Netflix geen slecht idee.

Even geen Disney

De voornaamste reden om me terug te abonneren op Netflix is toch wel de films. Als familiezender is het aanbod van Disney+ zonder meer geweldig te noemen door hun catalogus van Disney, Marvel en Star Wars, maar de rest is toch wel teleurstellend. Sinds de start op 15 september is The Greatest Showman de enige grote film die aan het aanbod is toegevoegd. Een film die ik nota bene in 2017 al heb gezien. Dan is Netflix een veel logischere keuze en in de eerste minuten had ik al heel wat toptitels toegevoegd aan mijn lijstje van te bekijken films: Donnie Brasco, The Green Mile, Zodiac, Seven Years in Tibet, Warrior, Schinder's List, Scarface, Memento, The Godfather en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit soort films zal ik niet snel terugvinden op Disney+. 

Ironisch genoeg zijn het echter de series waar ik naar gekeken heb. Mijn persoonlijke favoriet is het magistrale Dark, een Duitse Netflixproductie die je als het volwassen broertje van Stranger Things kan beschouwen. De eerste twee seizoenen had ik al bekeken en het derde seizoen betekende de ontknoping van deze scifi-serie. Het werd een erg complex web van tijdreizen in drie tijdperken, twee aparte werelden en dertig personages die hiervan gebruik maken. Soms kon ik niet anders dan de lijst van personages erbij nemen om te zien wie nu eigenlijk wie is omdat er in Dark pakweg honderd personages zijn die je volgt (door het tijdreizen en de verschillende werelden). Moeilijk, maar een erg genietbare serie om te bekijken. Vooral de eerste aflevering als introductie in de nieuwe alternatieve wereld was een sterk staaltje van cinematografie. 

De come-back van Star Trek

Een andere serie die ik heb opgepikt - tegen beter weten in - is Star Trek: Discovery waarvan ik de twee eerste seizoenen simpelweg slecht vind. In seizoen drie hebben de producenten op de rebootknop gedrukt en bevindt het ruimteschip zich plots een millennium later. Geen slechte keuze, want het personage van Michael Burnham kent nu een minder groot Mary Sue-gehalte, de show voelt meer aan als een ensembleshow zoals de vorige series in Star Trek en verhaallijnen zijn beter uitgewerkt. Onbetwiste ster is toch wel Michelle Yeoh die als de dissidente Philippa Georgiou zich als een levende meme door het Star Trek-universum beweegt. De kwaliteit is nu gewijzigd van slecht tot matig, maar het geeft in ieder geval hoop voor de toekomstige afleveringen. 

In maart zag ik op Youtube het ene filmpje na het andere passeren over Tiger King en zeggen dat deze documentaire een fenomeen was, is een open deur intrappen. Aangezien ik pas sinds enkele dagen terug Netflix heb, is deze gekte aan mij voorbijgegaan, maar heb ik toch in uitgesteld relaas de hele documentaire bekeken. De kwaliteit van de documentaire is matig tot goed, maar is soms onsamenhangend. Dit komt omdat de documentairemakers er hebben voor gekozen om elke aflevering te wijden aan één bepaald thema en deze gebeurtenissen volgen elkaar niet altijd chronologisch op. Zo gebeurt het regelmatig dat een volgende aflevering terug een stuk in de tijd gaat waar de vorige aflevering is gestopt. 

Het is vooral Joe Exotic en zijn vete met Carole Baskin dat deze documentaire zo spraakmakend maakt. De apotheose tot zijn uiteindelijke veroordeling voelt bitterzoet aan omdat de documentaire doet geloven dat hij er is ingeluisd. Minder empathie heb ik wanneer blijkt dat hij zonder mededogen verschillende tijgers en andere dieren in koelen bloede afmaakt uit winstbejag voor zijn dierenpark.   

Toekomstige series en film die ik wil bekijken, zijn er niet echt. Of het moet de anthologieserie Black Mirror zijn die ijzersterke, op zichzelf staande afleveringen vertelt over maatschappelijk relevante thema's. Better call Saul en La Casa del Papa lijken me nog wel toffe series om te bekijken, maar hier bestaan meerdere seizoenen van en ik heb simpelweg niet de zin of tijd om meerdere seizoenen van een nieuwe serie te bekijken. De enige serie waar ik echt op wacht is het al eerder vermelde Stringer Things waar het derde seizoen me aangenaam verraste na het toch wat mindere en meer voorspelbare tweede seizoen. Het ziet er echter naar uit dat het nog wel een tijdje kan duren vooraleer seizoen vier beschikbaar is op Netflix. 

Hoe lang

En dat brengt me bij de persoonlijke vraag hoe lang ik Netflix nu ga behouden. De prijzen vind ik eerlijk gezegd te duur. Er is het budgetalternatief voor zeven euro per maand, maar dan stream je alles in low definition en dat is toch ook niet meer van deze tijd. Ik betaal nu dus elf euro per maand terwijl dat in 2015 acht euro was. Een prijsstijging van 37,5% is toch wel erg stevig op drie, vier jaar tijd. Ik vermoed dus dat ik Netflix nu nog twee, drie maanden ga behouden om de donkere winteravonden door te komen en het daarna terug opzeg totdat Stranger Things weer beschikbaar is. Het bespaart me zowat tachtig, negentig euro per jaar. En wie die kleine dingen niet eert...