dinsdag 31 december 2019

De 2019 horloge populariteitswedstrijd

Minder frequent
Als ik even terugkijk op 2019 en het aantal blogposts dat ik heb geschreven, is het duidelijk dat ik het afgelopen jaar nog nooit zoveel hebt geblogd. Maar ik heb eveneens nog nooit zo weinig over horloges geschreven. Er was ook vrij weinig reden om veel over mijn horloges te schrijven aangezien 2019 in het teken stond van een status quo: ik heb geen enkel horloge aangekocht en ook geen enkel horloge verkocht. Mijn uitgaven gingen quasi allemaal naar reizen of fotomateriaal en er was dus geen budget meer over voor een nieuw horloge. Ook in 2020 verwacht ik weinig beweging in mijn collectie en zal ik het wellicht met mijn ondertussen getrouwe horloges moeten doen. 

Het is de derde keer dat ik per jaar bijhoud hoe vaak ik een horloge draag en voor de derde keer op rij is er een nieuwe winnaar. Twee jaar geleden ging de eer naar de Omega Speedmaster Dark Side of the Moon en vorig jaar naar de Patek Philippe 3940. Dit jaar gaat de overwinning naar de Seiko SBGA011, ook wel beter gekend als de Snowflake. De Speedmaster volgt op de hiel, maar daarna valt er een significante leegte met de rest. Het meest opvallende feit bij deze telling is dat tussen plaats drie en zeven er amper vijf draagbeurten verschil is. Veel horloges worden dus met andere woorden bijna even vaak gedragen. Een ander opvallend feit is dat ik weinig liefde heb voor de Omega Seamaster Day Date en zelfs nul keer heb gedragen dit jaar. Wel een beetje bizar... 

Plaats Horloge # %
1 Seiko SBGA011 60 22,64%
2 Omega Speedmaster Dark Side of the Moon 57 21,51%
3 Patek Philippe 3940 30 11,32%
4 Rado D-Star 28 10,57%
Seiko SDGM001 28 10,57%
6 Orient FFD0F001W 26 9,81%
7 Seiko SBGR083 25 9,43%
8 Melbourne Watch Company Portsea 11 4,15%
9 Omega Seamaster Day Date 0 0,00%

Een beetje vals spelen 
Sinds vorig jaar heb ik de gewoonte om minder tijd te spenderen bij het selecteren van een horloge en gebeurt het dus wel vaak dat ik een bepaald horloge meerdere dagen draag. Dat is een gedeeltelijke verklaring waarom de meeste horloges bijna even vaak zijn gedragen. Anderzijds moet ik wel toegeven dat ik een beetje vals speel en ook wel bewust kijk hoe vaak een bepaald horloge is gedragen. Daarom heb ik de Snowflake dit jaar vaker gedragen dan normaal. Met zestig draagbeurten is het trouwens het horloge dat ik het meeste heb gedragen tijdens één jaar. De Omega Speedmaster Dark Side of the Moon doet hiervoor amper onder met 57 draagbeurten, maar dit is te verklaren door het feit dat ik de Speedmaster gebruik als vakantiehorloge. Met een lange vakantieperiode naar Patagonië en een ruime week hiken in Schotland is ruim de helft van het aantal draagbeurten onmiddellijk verduidelijkt. 

De Seiko SBGR083 - mijn andere Grand Seiko uit de collectie - doet het dit jaar wat minder met slechts een zevende plek uit negen horloges, maar er dient wel genuanceerd te worden dat de hoger scorende horloges amper meer worden gedragen. De middenmoot is bij de telling van dit jaar dus vrij groot. Voor de Seamaster kan het volgend jaar alleen maar beter gaan, maar ook de Portsea wordt weinig gedragen en dat is consistent met de vorige jaren. 

Per dag
Dit zijn het aantal draagbeurten per dag. 

Maandag
Plaats Horloge #
1 Seiko SBGA011 9
2 Omega Speedmaster Dark Side of the Moon 7
3 Seiko SDGM001 5

Dinsdag
Plaats Horloge #
1 Seiko SBGA011 11
2 Omega Speedmaster Dark Side of the Moon 9
3 Seiko SDGM001 6

Woensdag
Plaats Horloge #
1 Omega Speedmaster Dark Side of the Moon 9
Seiko SBGA011 9
3 Patek Philippe 3940 7

Donderdag
Plaats Horloge #
1 Omega Speedmaster Dark Side of the Moon 8
Seiko SBGA011 8
3 Patek Philippe 3940 7

Vrijdag
Plaats Horloge #
1 Seiko SBGA011 8
2 Omega Speedmaster Dark Side of the Moon 7
3 Patek Philippe 3940 6

Zaterdag
Plaats Horloge #
1 Rado D-Star 8
Omega Speedmaster Dark Side of the Moon 8
Seiko SBGA011 8

Zondag
Plaats Horloge #
1 Omega Speedmaster Dark Side of the Moon 9
2 Rado D-Star 8
3 Seiko SBGA011 7

De Seiko SBGA011 en Omega Speedmaster Dark Side of the Moon voeren zoals verwacht de lijstjes aan, maar toch zijn er een aantal verrassingen te noteren. De Rado D-Star doet het verrassend goed in het weekend en ik draag deze chronograaf graag wanneer ik weg ben, bijvoorbeeld wanneer ik ga wandelen. Ik weet dat de Rado tegen een stootje kan en daarom is het één van mijn geliefkoosde horloges wanneer het er wat ruiger aan toe gaat. Ook de andere Seiko, de SDGM001, is populair en dan met name op maandag en dinsdag. 

Voorspelling 2020
Volgend jaar gaat volgens mij weer een strijd worden tussen de Omega Speedmaster, Grand Seiko en Patek Philippe. De Speedmaster draag ik vooral op vakantieperiodes, dus als de Omega het voor een tweede keer haalt, betekent dit dat ik veel op vakantie ben geweest. Een erg leuk vooruitzicht. Als de Patek Philippe het wordt, betekent dit dat ik meer tijd doorbreng op kantoor. Iets minder leuk qua vooruitzichten. Nieuw bloed verwacht ik niet onmiddellijk, maar het is nu al meer dan twee jaar geleden dat ik een nieuwe aankoop heb gedaan en een Steinhart duikhorloge spreekt met toch wel aan. 

zondag 29 december 2019

De tien mooiste wandelroutes in 2019

De prachtige natuur in Patagonië was voor mij zo overweldigend dat dit de geboorte betekende voor een nieuwe hobby: wandelen en als het even kan met een natuurlijk tintje. Het is voor mij het ideale tijdverdrijf om te ontspannen en van de natuur te genieten, maar ik kan het evenzeer combineren met fotografie. Dit zijn mijn tien beste wandelingen van 2019.

10. Ijstrekking Perito Morenogletsjer (El Calafate, Argentinië)
Ik weet niet of je het een volwaardige wandeling kan noemen, maar de mini ijstrekking op de Perito Morenogletsjer was voor mij één van mijn leukste ervaringen van 2019. Ik keek er op voorhand al hard naar uit en de wandeling heeft niet teleurgesteld ondanks zijn korte duur van anderhalf uur. De lokale gids loodst geïnteresseerden naar alle hoogtepunten van de gletsjer en die weet te imponeren met zijn magistrale blauwe en witte kleuren. Bovendien was dit voor mij de eerste keer dat ik stijgijzers droeg, maar het wandelen ging nog vrij vlot. 



9. Wandeling naar de oude melkerij van Boubou (Dolembreux, België)
Dit is één van mijn meest recente wandelingen en vooral de tweede helft was een leuke wandelervaring ondanks de aanwezigheid van heel veel modder in de winter. De wandeling kent halverwege een korte, maar felle klim naar boven waar je wordt getrakteerd op een mooi uitzicht op het dorpje Méry. Daarna gaat het op en af in een woud waar het zoeken is naar begaanbare paadjes en een paar kilometers later volgt er een soort van ravijnwandeling langs een beek. Jammer genoeg is de eerste helft wat gewoontjes en verliest deze wandeling daardoor een beetje glans. 



8. Lago Grey (Torres del Paine, Chili)
Torres del Paine is ongetwijfeld één van de mooiste natuurparken ter wereld en een volledige dag wandelen is dan ook een onvergetelijke ervaring. Bovendien is het meer en de gletsjer van Grey één van de hoogtepunten van dit park. De reden waarom deze wandeling niet hoger staat genoteerd in dit lijstje is het slechte weer toen en omdat de wandeling wat diversiteit miste. De eerste klim naar een top van ongeveer 800 meter is leuk om te doen, maar de tweede wandeling had als bestemming een schiereiland waar niet erg veel te zien was. 



7. Balmaha - Inverarnan (West Highland Way, Schotland)
In april deed ik met de West Highland Way mijn eerste langeafstandswandeling en overwon ik 154 kilometer op zeven dagen. De meest uitdagende dag was de derde dag waar ik ruim dertig kilometer heb gewandeld tussen Balmaha en Iverarnan met Loch Lomond als vaste metgezel. Ik moest nog een heel stuk goedmaken van dag twee en bovendien was het die dag regenachtig. Ik kwam pas om half negen 's avonds aan, maar de meer technische stukken op de rotsachtige ondergrond zijn voor mij de leukste stukken van de West Highland Way. 



6. Inverarnan - Tyndrum (West Highland Way, Schotland)
Het mooiste parcours van de West Highland Way is volgens mij het traject tussen Inverarnan en Tyndrum. Op deze dag hadden de weergoden een mooi zonnetje geprogrammeerd en zodoende kon ik helemaal genieten van de prachtige landschappen in de Schotse hooglanden. Deze wandeling ontbeert de technische uitdaging van het traject Balmaha - Inverarnan, maar scoort dan weer met zijn diversiteit. Dit is een relatief gemakkelijke wandeling en nodigt uit om op een gemoedelijk tempo te wandelen. 



5. Rotsen langs de Lesse (Dréhance, België)
Wellicht de meest avontuurlijke wandeling van het afgelopen jaar met een klauterpartij langs rotsen aan de Lesse waar enkele tientallen centimeters naast mij een verschrikkelijke afgrond gaapte en een steile beklimming die enkel op handen en voeten uitgevoerd kon worden. Deze wandeling loopt langs het pittoreske Anseremme en het mooie kasteel van Walzin. Ik heb deze wandeling in de zomer gedaan bij goed weer en dan is het leuk om naast de Lesse te vertoeven. Bij slecht weer is deze wandeling absoluut af te raden wegens te gevaarlijk. 



4. Manderscheid: over vulkanen en burchten (Manderscheid, Duitsland)
In augustus trok ik er vier dagen op uit om te wandelen in de Eifel, vlak over de Duitse grens. De koninginnenroute van deze vierdaagse was de best wel pittige wandeling nabij Manderscheid. Deze route combineert het beste wat de Eifel te bieden heeft: een ommetje langs de verschillende sedimenten van dit vulkaangebied, een bezoekje aan een vulkaanmeer, een tocht langs twee burchten, enkele niet te onderschatten beklimmingen langs bossen, een kleine kloof en het sprookjesachtige Lieserpad. Veel meer dan dit kan je als wandelaar niet wensen en zeker niet wanneer het nog relatief dichtbij is ook. 



3. Een gedeelte van de GR16 via Frahan en Rochehaut (Poupehan, België)
In de beschrijving van deze wandeling staat dat het de mooiste van België wordt genoemd en ik ben het daar roerend mee eens. Deze wandeling biedt alles wat je van een wandeling mag verwachten. Eerst begin ik nog vrij kalm, maar bij de Cretes de Frahan gaat het steil naar omhoog en loop ik over de rotstoppen van dit massief. Er is het schitterende uitkijkpunt over Frahan waar de Semois een enorme meander maakt. Als slotstuk is er nog een avontuurlijk gedeelte via de laddertjeswandeling waar ik stevig in mijn schoenen moet staan om niet uit te schuiven. Mooier dan dit ga je het in België niet vinden!



2. Puerto Blest (Nahuel Hapi nationaal park, Argentinië)
In de buurt van Bariloche is er het nationale park van Nahuel Hapi wat een unieke eigenschap bezit: het is namelijk één van de weinige tijdelijke regenwouden ter wereld. Ongeveer zes maanden per jaar verandert Puerto Blest namelijk in een tijdelijk regenwoud waar het unieke planten- en diersoorten herbergt. Deze wandeling is een combinatie van drie opties: eerst gaat de route langs een meer, dan ga ik naar boven waar ik een aantal watervallen kruis en het derde stuk gaat over rotsachtig terrein naar een kleine lagune. Het derde stuk is verreweg het meest spectaculaire en mag enkel gedaan worden met behulp van een gids. 



1. El Pilar - Poincelot - Laguna de los Tres (El Chalten, Argentinië)
De mooiste wandeling van 2019 torent met kop en schouders boven al de rest uit en dat is mijn wandeling in El Chalten waar ik naar de gletsjer van Laguna de los Tres wandelde. Wat deze wandeling zo speciaal maakt, is dat het zoveel emoties en gevoelens oproept. 's Ochtends sneeuwde het lichtjes en in de namiddag kon ik zonnen in een lagune, de klim naar Laguna de los Tres is hels, maar het gevoel erg lonend en de landschappen behoren tot de mooiste ter wereld. El Chalten is een paradijs voor wandelaars en deze wandelroute is naar mijn bescheiden mening één van de mooiste ter wereld. 



donderdag 26 december 2019

Wandelen in Wallonië: naar de oude melkerij van Boubou in Dolembreux

In mijn wandelingen in de Ardennen ben ik altijd gespaard gebleven van kleine valpartijen, maar de wandeling naar Le Boubou maakte daar een einde aan met een grote climax. Maar liefst vijf keer ging ik tegen de vlakte. Meestal een uitschuiver door een combinatie van de gladde ondergrond en steile hellingen of dalingen landend op mijn achterwerk, één enkele keer een hardere smak aan de oever van een beek waar ik op mijn linkerarm viel. Het moge dus wel duidelijk zijn dat deze wandeling in de winter niet zonder risico is!

Van mijn erf
Mijn wandelingen in de Ardennen brengt me naar de kleinste dorpjes in Wallonië en ook deze keer was een klein dorpje de startplek van mijn wandelplezier: Dolembreux. Hier begint de wandeling in de buurt van een kerkhof en een klein schooltje en is het even zoeken naar de juiste weg. De route loopt namelijk langs een erf waar je ogenschijnlijk niet door mag. Het leven is echter aan de durvers en op het erf ontdek ik een klein paadje dat me naar een servitude brengt. Dolembreux is een verrassend groene omgeving en dat vertaalt zich naar veel weilanden en akkers. Ondanks het zachte winterweer stonden de koeien allemaal op stal en dus waren de afgevallen bladeren mijn voornaamste reisgezel op dit dagje wandelen. De omgeving van Dolembreux is voorzien van talloze glooiingen en elke meter gaat wel naar boven of naar beneden, hetzij in kleine hoeveelheden. Dit zorgt ervoor dat weilanden nooit vlak zijn, maar wel schilderachtige heuveltjes vormen. Het zijn deze weilanden die de voornaamste blikvanger zijn in de eerste helft van de wandeling. 


Deze eerste helft kent een eerder klassiek landschapspatroon met weilanden, afgewisseld met trage wegen, akkers en kleine stukjes door het bos. Net zoals vorige week zijn de paden weer heel erg modderig, maar gelukkig blijf ik deze keer wel bespaard van verrassingen. Deze keer dus geen pad dat een transformatie heeft ondergaan tot tijdelijke beek. Dat neemt echter niet weg dat het soms lastig wandelen is door al die modder en plassen onderweg. Een plaatselijke boer heeft besloten om een handje te helpen en heeft zijn mesthoop gedeeltelijk op een wandelpad geplaatst waardoor het pad is bezaaid met een drekachtige smurrie. Leuk is anders... 

Avontuurlijke wandelen
Als de wandeling niet avontuurlijk genoeg is, besluit ik om zelf ongewild de wandeling avontuurlijker te maken wanneer ik na acht kilometer een verkeerde route neem in het gehucht Hayen. Ik stap een wei binnen in de overtuiging dat dit de juiste weg is, maar prikkeldraad verspert mijn weg en dan besef ik dat ik niet op het goede pad ben. Er komt een stukje padvinderij aan te pas om over de prikkeldraad te kruipen en via het aanpalende bos naar beneden te gaan waar ik uiteindelijk terug op het juiste pad beland. Daarna volgt er een afdaling naar Méry via het bos en dit dorpje deelt deze wandeling mooi in tweeën. De Ourthe stroomt majestueus langs Méry en het is de ideale stopplaats om even te rusten. Op deze kerstdag was echter alles toe en zat er voor mij niks anders op om verder te gaan. 


Vanaf Méry begint de steile beklimming naar de oude melkerij van Le Boubou. Eerst via trappen in het dorpje zelf, maar daarna via een klein bospad dat betere tijden heeft gekend. Door de modder en steile hellingsgraad is het voor mij soms een echte uitdaging om naar boven te geraken. Zelfs met hulp van handen en voeten kost het me ettelijke pogingen om op bepaalde stukken letterlijk naar boven te kruipen. Daarna gaat het pad al zigzaggend naar boven en is het wat gemakkelijker - al is dat heel relatief - om het uitkijkpunt over Méry te bereiken. 


In al mijn wandelingen naar de Ardennen dit jaar was deze beklimming toch wel de zwaarste, vooral dankzij de omnipresente modder dat het bospad de allures gaf van een glijbaan. Daarna gaat het richting Le Boubou, de oude melkerij die in verval is geraakt. Nu ben ik beland in het woud van Bois des Manants waar een bladerdeken de grond bedekt. Na het tweede uitkijkpunt over Méry begint een scherpe daling over een kriskras van onzichtbaar en eigenlijk onbestaande paadjes en op korte tijd ben ik hier een paar keer gevallen met als enige schade mijn gekrenkte eer. De afdaling is vrij steil en is volgens mij zelfs bij goed weer niet gemakkelijk. 


Ravijnwandeling
Na een bruggetje over de beek Ruisseau de Chawresse gaat het terug naar omhoog en verandert de wandeling in een ravijnklim. Het bospad klimt namelijk zienderogen terwijl de beek beneden lustig blijft verder stromen totdat het hoogteverschil tussen de twee tientallen meters bedraagt. Het is ook hier dat je twee grotten kan vinden en een verdwijngat waar een andere beek ondergronds verdwijnt. Met de gevallen bladeren levert dit wel pittoreske beelden op. Na deze beklimmingen gaat het weer naar beneden en wandel ik naast de Ruisseau de Chawresse en moet ik zelfs twee keer door de beek waden om verder te gaan. Ondanks de aanwezigheid van kleine stenen besluit ik om door de beek te stappen omdat ik niet het risico wil lopen om te vallen in de beek gezien mijn twijfelachtige parcours tot dusver op dit vlak. Daarna kent het pad nog een venijnige helling en beland ik terug op een verharde weg. Via het bos neem ik een geïmproviseerde weg en kom ik zowaar nog wat heidelandschap tegen waar kleurrijke struiken een schril contract vormen met de talloze Ardense naaldbomen. 


Het einde van de wandeling gaat terug richting Dolembreux en daar zit nog een spectaculaire afdaling bij. Dit gaat wel erg scherp naar beneden, maar deze keer kom ik wel zonder kleerscheuren naar beneden. Daarna wandel ik terug naar boven via een stukje bos waar het Bois des Manats later terug wordt ingeruild voor de weidelandschappen bij het begin van de wandeling. Via servitudes navigeer ik de laatste twee kilometer terug naar het startpunt waar een niet zo wandelgezinde boer een wandelpoortje heeft gebarricadeerd voor zijn wei en er rest me geen andere optie om via een grote poort in de wei te klimmen. Eenmaal de wei doorkruist blijkt ook het andere wandelpoortje van miniformaat te zijn, maar met wat wringwerk lukt het ook. Tot slot keer ik via een servitude op het erf van bij het begin van de wandeling terug naar mijn wagen. 


Conclusie
De eerste helft van deze wandeling kan je categoriseren onder de noemer 'verplicht nummertje' en wordt vooral gekenmerkt door het feit dat bijna elke meter wel naar omhoog of omlaag gaat. Het is de tweede helft van deze wandeling die de echte ster is met een stevige beklimming naar de oude melkerij van Boubou en een prachtig traject langs de Ruisseau de Chawresse waar de wandeling eruitziet als een ravijnwandeling. Door de steile beklimmingen en afdalingen is de kans op valpartijen helaas wel reëel (in de winter). 

dinsdag 24 december 2019

Dit was 2019 in film

Filmjaar 2019
Mijn bioscoopbezoek is ten opzichte van 2017 significant gedaald en daar zijn een aantal redenen voor. 2018 en de eerste helft van 2019 vond ik niet meteen hoogstaand qua cinema, andere hobby's zoals fotografie en de beperkte speeltijd van kleinere films in de zogenaamde arthouse zalen. Er lijkt echter een kentering te komen want in november en december ben ik bijna elke week een film gaan bekijken en de kwaliteit van elke film was zonder meer goed te noemen. 

Het voorjaar wordt traditiegetrouw gedomineerd door films die genomineerd zijn voor de Oscars, maar dit jaar was het vet van de soep op dit vlak. Het schitterende Roma werd door Netflix gekocht en werd daarom door het grote publiek nillens willens genegeerd. Dit Mexicaanse drama in zwart-wit verdient het om op een groot scherm bekeken te worden. Het historische kostuumdrama annex komedie The Favourite was een leuke verrassing, Green Book was eveneens een leuke feel good movie, maar wel erg clichématig om het beeldje van beste film in de wacht te slepen. 

Het voorjaar betekende geen drukke periode in mijn filmagenda, want ik was slechts naar zeven films gaan kijken tussen maart en augustus. Positieve opstekers waren hier de biopic Stan & Ollie die helaas helemaal geflopt is in de zalen en Vice waar een onherkenbare Christian Bale gestalte geeft aan de Amerikaanse republikeinse politicus Dick Cheney. In het najaar werd het dus drukker in mijn filmagenda met vooral de nadruk op de laatste twee maanden. In september en oktober was het wat kalmer, maar maakte Once Upon a Time... in Hollywood wel een stevige indruk. Qua cinematografie bewijst Tarantino dat hij vooruitgang boekt en wat mij betreft verdient de film een prijs voor zijn sublieme beeldspel. 

Teleurstellingen en toppers
Bij de twintig films die ik in 2019 heb bekeken, zijn er niet onmiddellijk teleurstellingen te noteren. Een film waarvan ik misschien wel wat meer van had verwacht, is de Vlaamse film Torpedo. De film begint nochtans sterk met een imponerende openingscène, maar kent daarna een overdreven, bijna kolderieke stijl waardoor het moeilijk is om mee te leven op de dramatische momenten. Uit het Hollywood-aanbod had ik meer verwacht van It: Chapter Two en John Wick 3 - Parabellum. Goede films in hun genre, maar hun voorgangers waren zo goed dat het naar meer smaakte en dat kwam nu slechts in gedeeltelijke porties. 

Bij de toppers van 2019 zijn er een heel aantal films te noteren. De film die mij het meest verraste in positieve zin was de superheldenfilm Avengers: Endgame. Dit is entertainment zoals entertainment hoort te zijn en het pretendeert ook niks meer te zijn dan dat. Netflix pakt dit eindjaar uit met een fantastisch triumviraat in de vorm van Martin Scorsese's The Irishman, Marriage Story en The Two Popes. The Irishman is de meest bekende en ook de meest tot de verbeelding sprekende film met een cast van gerenommeerde acteurs zoals Robert de Niro, Al Pacino en de nimmer slecht acterende Joe Pesci. Toch is het Marriage Story dat voor mij de beste film van het jaar is en valt te omschrijven als een liefdesbrief over een scheiding. The Two Popes was voor mij net iets te veel toneelstuk om indruk op mij te maken. 

Beoordelingen
Uitstekend (ongelofelijke filmbelevenis):
- Marriage Story
- Roma
- Once upon a Time... in Hollywood

Goed (oprecht van genoten):
- The Favourite
- Green Book
- Stan & Ollie
- Vice 
- Avengers: Endgame
- Joker
- Le Mans '66
- The Irishman
- Star Wars: The Rise of Skywalker

Matig (geen grote gebreken, maar ook niet schitterend):
- Pet Sematery
- Rocketman
- John Wick 3: Parabellum
- Yesterday
- It: Chapter Two
- Knives Out
- The Two Popes

Slecht (hiervan moet ik gapen):
- Torpedo

zondag 22 december 2019

Wandelen in Walllonië: Naar de vallei van La Tolifaz

Eén van de nieuwste parcours op originelewandelingen.be is naar de vallei van La Tolifaz. Dit is een wandeling in de buurt van Spa waar de Eau Rouge - of ook wel bekend als La Tolifaz - de leidraad vormt van deze wandeling. Je vindt er diverse kleinere watervalletjes onderweg met als koninginnenstuk een iets grotere waterval aan een houten brug die dan beneden verdwijnt in een kloof en vijftig meter lager in de Eau Rouge stroomt. Een kloof afdalen in België? Het kan dus. 

Naar boven
La Reid vormt de startplek van deze wandeling en de regio hier kent een geaccidenteerd verloop waar verschillende waterlopen hun weg vinden met als beroemdste attractiepleister de watervallen van Coo. Het is dan ook geen verrassing dat water een belangrijk onderdeel is van deze wandeling, althans in de winter. De meeste waterlopen worden namelijk gevoed door regenwater en in de zomer blijft er van al dat regenwater amper of niets over. In de winter daarentegen is het water in overvloed aanwezig. 


De start bij de kerk van La Reid wordt meteen gevolgd door een steile klim naar boven waar je een bescheiden panorama krijgt over het dorpje. De klim naar boven is met ruim zestig meter niet buitensporig veel, maar de stenen ondergrond maakt het toch wat moeilijker om naar boven te komen. Het bankje dat bovenaan staat, is dan een welgekomen plek om even te rusten, ondanks dat de wandeling nauwelijks 1,2 kilometer ver is. Daarna gaat het terug naar beneden en volg je het pad van een beekje waar je net langs loopt. Na ongeveer drie kilometer wacht er een verrassing van formaat. 


Nattevoetenwandeling
Ter hoogte van drie kilometer wandel je door een weiland tot aan een paadje dat naast enkele weides loopt. Groot is echter mijn verbijstering wanneer ik zie dat dit paadje is getransformeerd tot een heuse beek want het is niet mogelijk om langs de randen te wandelen. Ik kan nog wel over prikkeldraad kruipen om langs een weide te stappen, maar ik respecteer het principe van privébezit en er zit dus niks anders op om door deze beek te stappen. Het water is zelfs behoorlijk diep en komt in de buurt van mijn knieën. 


Een weg banen langs de rand is ook niet mogelijk omdat het volgroeid is met struiken en planten en de sporen aan mijn hand verraden dat het planten zijn van een doornige soort. Deze tijdelijke beek is enkele honderden meters lang en ik kom dus met behoorlijk natte voeten uit het water. Ondanks deze winterperiode heb ik geluk met het weer en is het een erg zachte negen graden met nauwelijks wind waardoor de natte voeten toch relatief snel kunnen opdrogen. 


Door bos naar de kloof
Na dit natte-voeten-intermezzo gaat het weer richting omhoog langs het Bois de Rohaimont. Deze bossen bestaan uit heel brede paden wat het eenvoudig maakt om naar boven te wandelen, hoewel het winterweer ook hier talloze plassen heeft gemaakt. De brede paden worden namelijk ook gebruikt door tractors en andere voertuigen waardoor hun sporen kleine kanaaltjes vormen op de wandelpaden. Het is ook de eerste keer dat ik iemand anders zie wanneer een oudere dame haar honden uitlaat met maar liefst vier honden aan de leiband. 


Het bos wordt na 7,5 kilometer verruild voor een scherpe afdaling naar beneden van ongeveer negentig meter. Het kleine pad loopt zigzag naar beneden en is niet ruim bemeten. Voorzichtigheid is geboden door de stenen ondergrond waarbij uitstekende keien wel eens voor ongemak durven zorgen. Bovendien loopt langs het pad een prikkeldraad waar je liever niet op valt. Vervolgens volgt de wandeling een kleine lus langs de Eau Rouge en gaat het lichtjes terug naar boven waar op ongeveer 10,5 kilometer een houten brug is met de grootste waterval van de wandeling. 


Canyoning
Ik hield even halt bij de waterval voor een fotostop, maar niets vermoedend wandelde ik rustig verder toen plots de Wikiloc app melding maakte dat ik moest terugkeren. Het blijkt namelijk dat bij deze wandeling je recht naar beneden gaat wanneer je de grote waterval bij de houten brug tegenkomt. Op dat moment ging ik met mijn handen toch even door het haar, want het gaat hier wel erg scherp naar beneden in deze kloof. Tijd voor een stukje canyoning dus, al klinkt dit veel spectaculairder dan het in werkelijkheid is. 


Het is dus de bedoeling dat je rechts van de waterval mee naar beneden gaat en - geloof het of niet - maar hier is vroeger zelfs een pad voor gemaakt voorzien van trappen. Dit pad is echter in de vergetelheid geraakt en dat maakt het net wat avontuurlijker om naar beneden te gaan. Het moeilijkste stuk is het begin waar je via het houten bruggetje naar het begin van de kloof daalt. Hier zit toch wat hoogteverschil op en de gapende kloof laat zich niet zo gemakkelijk overwinnen. Een omvergevallen boom brengt soelaas en dient als geïmproviseerd object om naar rechts te glijden. De rest van het pad is een stuk gemakkelijker om te dalen, al blijft het opletten waar je je voeten zet. 


Beneden wacht de Eau Rouge op je waar een klein watervalletje het slotstuk vormt van deze kleine canyonervaring. Hierna moet je links van de Eau Rouge blijven en kom je een paar minuutjes later een grotere brug tegen en ben je terug op een grote weg. De Wikiloc app was echter niet zo duidelijk en ik stak de Eau Rouge over - terug met natte voeten tot gevolg - om het juiste pad te vinden. Totaal overbodig dus, want ik had dus net zo goed aan de linkerkant van de Eau Rouge kunnen blijven. 


Bos en servitudes
Tussen kilometer elf en achttien is deze wandeling een tikkeltje saaier want er volgt dan opnieuw een klein stukje bos en wordt het tenslotte afgesloten door een kriskras van servitudes die langs weides passeren. Het gaat hier ook een heel stuk omhoog, maar dit is onverwacht vrij gemakkelijk te doen omdat de bospaadjes breed en verhard zijn en geen stenen ondergrond kennen. Door de vele regenval moet je wel rekenen op heel erg veel modder op de servitudes en uiteraard heel veel plassen. 


Geen twee zonder drie op deze wandeling en alweer vind ik op één van de servitudes een pad dat getransformeerd is tot een beek. Hier kan je wel met heel erg veel moeite langs de randen passeren, maar ik kies voor de gemakkelijkheidsoplossing en stap alweer door deze tijdelijke beek annex servitude met natte voeten als cadeautje. 


Onverwacht passeer ik ook het bordje van de Ninglinspo, een riviertje dat de basis vormt voor naar verluidt één van de mooiste wandelingen in de Ardennen. Dat zal echter voor een andere keer zijn, want in deze donkere winterperiode is er slechts acht uur zonlicht en moet ik zeker op tijd arriveren. 


Conclusie
Dit was voor mij een leuke wandeling die me absoluut deugd heeft gedaan, maar niet vrij is van gebreken. Het gedeelte tussen kilometer elf en achttien is eerder saai en er mochten zeker minder plassen liggen. Het pad dat tot beek was getransformeerd kwam wel heel onverwacht. Als je echter geen schrik hebt van wat natte voeten is dit een mooie wandeling waar je redelijk wat kleine watervalletjes ziet en aan de beginselen van canyoning doet. Voor de avontuurlijkere wandelaar zeker het overwegen waard!

Voor navigatie van de route heb ik gebruik gemaakt van deze route op de app van Wikiloc. 

zondag 15 december 2019

De overige wandelingen van 2019 in een notendop

Ik heb de gewoonte om een verslag te schrijven van elke wandeling die ik doe, maar soms glippen er wel eens een aantal door de mazen van het net. Onder het motto beter laat dan nooit vind je hier een beknopt verslag van deze vergeten wandelingen. 

De voerstreek
Een wandeling afkomstig van originelewandelingen.be die je door de prachtige groene weilanden van de Voerstreek brengt. Het groene landschap domineert de omgeving en er worden ook verrassend veel hoogtemeters gedaan. Een echte aanrader als je de bossen even beu bent gezien!

Startplaats: 's Gravenvoeren
Aantal kilometer: 18
Info: https://nl.wikiloc.com/routes-wandelen/20-04-2014-gravenvoeren-6640988

Wijngaarden en wildernissen in het Hageland
Ook deze wandeling vind je terug op originelewandelingen.be en brengt je naar het heuvelachtige landschap van het Hageland waar je nog bescheiden wijngaarden vindt. Dit was één van de meer drassige wandelingen dit jaar, zeker in het gedeelte dat een broek doorkruist. Deze vond ik persoonlijk iets minder interessant om te doen. 

Startplaats: Houwaart
Aantal kilometer: 13
Info: https://www.routeyou.com/nl-be/route/view/6587269/recreatieve-wandelroute/houwaart-wijngaarden-en-wildernis-in-het-hageland

Demervallei en Demerbroek
Het moge duidelijk zijn dat originelewandelingen.be mijn eerste bron is die ik raadpleeg wanneer ik op zoek ben naar wandelplezier. Ook deze wandeling is hiervan afkomstig en is wat mij betreft een verrassende topper geworden. De wandeling is vrij kort, maar brengt je wel door mooie gebieden zoals heide waar koeien vrij rustig staan te grazen en een korte, maar uitdagende passage door een broek waar het even zoeken is naar het juiste pad. 

Startplaats: Zichem
Aantal kilometer: 12
Info:https://www.routeyou.com/nl-be/route/view/335642/recreatieve-wandelroute/zichem-demervallei-en-demerbroek-wandeling

Stadswandeling Leuven
Wandelen moet per definitie niet altijd in de vrije natuur en een stadswandeling is soms ook leuk om te doen. Deze stadswandeling van Leuven is dat helaas echter niet, want het parcours kent te veel minpunten. Het laat enkele interessante plekjes van Leuven zien, maar brengt je ook naar wijken waar niks is te zien en de wandeling bestaat uit (te) veel lussen. 

Startplaats: Leuven
Aantal kilometer: 18
Info: https://www.routeyou.com/nl-be/route/view/5830947/wandelroute/leuven-stadswandeling

Stadswandeling Mechelen
Een voorbeeld van hoe een stadswandeling er wel moet uitzien, is dit exemplaar voor Mechelen. Deze wandeling loodst de wandelaar door alle interessante plekjes van Mechelen zoals het leuke Dijlepad en door enkele parken. De wandeling verlaat ook de stadskern en brengt je naar de Zenne voor een kleine dosis natuur. 

Startplaats: Mechelen
Aantal kilometer: 22
Info:https://www.routeyou.com/nl-be/route/view/6434383/wandelroute/axg-station-mechelen-stadswandeling-mechelen-naar-knooppunten-terug-stadswandeling-na

Tussen Herentals en Grobbendonk
Eén van de mindere wandelingen die ik dit jaar heb gedaan. Deze wandeling gaat voornamelijk door bossen en trage wegen en schittert slechts één maal met een oude watermolen als mooie locatie. Verder is deze wandeling vrij doordeweeks. 

Startplaats: Herentals
Aantal kilometer: 15
Info: https://www.routeyou.com/nl-be/route/view/5295246/recreatieve-wandelroute/tussen-herentals-en-grobbendonk

Belse heiden en broeken
Eéntje in de categorie voor een zondagochtend met de hond. Deze wandeling is onderdeel van een langere wandeling die je ook op - hoe kan het ook anders - originelewandelingen.be vindt. De wandeling start aan het sport- en recreatiedomein de Lissevijver en gaat langs de heiden en broeken van Bel met af en toe een verdwaalde zandduin. Net zoals de wandeling tussen Herentals en Grobbendonk is dit exemplaar vrij doordeweeks.

Startplaats: Bel (Geel)
Aantal kilometer: 8
Info: