Andalusië op ruim een week

De stad Geel promoot zichzelf met de slogan "Je komt er, je blijft er" maar hetzelfde kan gezegd worden voor Andalusië. Deze streek in het zuiden van Spanje is drie keer zo groot als België en is uniek in Europa. Het bevat de enige (half)woestijn van Europa alsook het grootste Europese natuurpark wat een enorm moerasachtig gebied is. Maar deze zuiderse streek is vooral boeiend omwille van de jarenlange Moorse invloed die tot op de dag van vandaag nog steeds te zien en ye voelen is. De Moren (of Maghreb zoals ze zichzelf noemden) waren Noord-Afrikanse moslims die een groot deel van Spanje veroverden vanaf 700 na Christus en bijna 800 jaar in (het zuidelijke gedeelte van) Spanje verbleven totdat Granada definitief in christelijke handen viel in 1492. 

Waar Europa in de Middeleeuwen een achtergesteld gebied was, gold dit voor de Moorse sultanaten en emiraten niet. De moslims waren een voorbeeld van tolerantie en waren cultureel, architectonisch, astronomisch en wiskundig lichtjaren vooruit op hun Europese tijdgenoten. Het is dankzij hen dat de Griekse cultuur is bewaard gebleven aangezien die door de Moren uitvoerig werd bestudeerd. En het is deze welvaart en voorspoed dat leidde tot indrukwekkende bouwwerken zoals het Mezquita in Cordoba of het ontzagwekkende Alhambra in Granada. Hoewel moslims nu een negatieve connotatie met zich meedragen in Europa door de talrijke aanslagen, zijn de Moren een mooi voorbeeld dat dit geloof de bakermat en hoeksteen kan zijn van een voorspoedige, seculiere samenleving. En tijdens mijn negen dagen durende vakantie heb ik hier volop van kunnen genieten. 

Maandag 8 mei

Op maandag vlieg ik vanaf de kleine luchthaven van Eindhoven naar Malaga in een vlucht die een kleine drie uur duurt. In Malaga pik ik een huurwagen op om gedurende negen dagen de mooie streek van Andalusië te verkennen. De GPS staat in het Spaans en ik vind de instellingen niet om de taal te wijzigen. Google Translate schiet ter hulp en sindsdien weet ik dat 'ir' in het Spaans 'gaan' betekent. Wanneer de snelcursus Spaans is afgerond, rijd ik naar Ronda. Dit bergstadje heeft pittoreske vergezichten op de Sierra Nevada alsook een diepe kloof die het stadje in tweeën snijdt.

Het plaatsje is vrij klein en in de avond wandel ik rustig van de ene bezienswaardigheid naar de andere zonder dat ik iets gepland heb. Toch wandel ik door alle grote attracties zoals de arena waar de stierenvechten plaatsvinden, de Arabische baden en de verschillende bruggen van het stadje. De gemoedelijke sfeer maakt van Ronda een ideale ontmoetingsplek met Andalusië. 

Dinsdag 9 mei

Ronda is vrij klein en op een avondje had ik deze plek wel gezien. De tweede dag ben ik twee uur onderweg om naar de UK te rijden, meer bepaald Gibraltar. Deze rots is amper een zakdoek groot, maar behoort sinds de Spaanse successieoorlogen tot de UK en de inwoners van Gibraltar zijn trots op hun nationaliteit. De geringe grootte van dit plaatsje leidt tot absurde situaties zoals de landingsbaan van de luchthaven die tevens dienst doet als oversteekplaats van voetgangers, auto's en bussen. Met de kabelbaan bereik ik de top van deze rots en op ruim 400 meter hoogte heb ik een spectaculair panorama dat zich kilometers lang uitstrekt tot zelfs de Afrikaanse kust van Marokko.

De beroemde staartloze aapjes zwerven hier vrij rond en zijn een populaire toeristenattractie. De apen laten zich de aandacht welgevallen. Zelf bezoek ik in Gibraltar de batterijen (kanonnen) aan de top van de rots en daal ik naar beneden via de Mediterrenean Steps, een spectaculair rotsachtig wandelpad dat vrij moeilijk te bewandelen is. Het is echter minder toeristisch, maar levert wel de mooiste natuurpracht op van dit stukje UK. Na een vermoeiende klimtocht terug naar boven ga ik badend in het zweet terug naar beneden via de kabelbaan en ben ik andermaal twee uur onderweg om terug te keren naar Ronda. 

Woensdag 10 mei

Op deze woensdagochtend sta ik op een ongoddelijk vroeg uur op omdat ik 's ochtends een gegidste tour heb geboekt voor het Alhambra. Dit is een paleizencomplex waar de voormalige dynastie van de Nasriden in verbleef. Deze paleizen zijn een lust voor het oog en ook de tuinen van Generalife (die onderdeel zijn van het Alhambra) zijn een lust voor het oog. Het is geen wonder dat het Alhambra de meest bezochte plaats is in Spanje. Unesco werkt echter met een quotum en daarom is een reservering (zo goed als) verplicht. Ik heb een tour geboekt die weliswaar vijftig euro kost, maar gedurende vier uren heb ik m'n ogen wel de kost gegeven.

Het Alhambra is één van de mooiste complexen die ik ooit heb bezochten dat zegt toch wel wat. In de namiddag verken ik Granada en ga ik door de bekendste straten en buurten zoals de voormalige jodenbuurt Albaicin. Granada is toeristisch, maar weet nog wel een authentieke sfeer te behouden die je in deze straten terugvindt. Het is gewoonweg leuk om al het gevoel voor tijd te verliezen en te verdwalen in deze nauwe, steile straatjes in een blakende zon met azuurblauwe hemel. 

Donderdag 11 mei

Van de gids had ik de dag ervoor gehoord dat het deze dag zou regenen, maar in de ochtend doet een ijverige zon me besluiten om toch geen jas mee te nemen. Deze dag heb ik niks gepland en laat ik me verrassen wat Granada te bieden heeft. Mijn hotel is vlakbij de basiliek van San Juan de Dios. Dit is een op het eerste gezicht vrij gewone kerk totdat je binnengaat. Dan word ik verrast met een duizelingwekkende hoeveelheid aan kerkelijke kunst. Er zijn veel kerken en kathedralen in Spanje, maar dit is voor mij met afstand toch de mooiste. Na mijn kerkbezoek verken ik de binnenstad waar ik nog een ander kerkje bezoek, maar dit bezoek is snel vergeten. Ook de kathedraal moet zich onderwerpen aan de pracht van San Juan de Dios. De kathedraal weet immers enkel te imponeren door zijn grootte.

Ondertussen heb ik nog het museum van schone kunsten bezocht dat gratis toegankelijk is voor inwoners van de Europese Unie. Dit museum bevat vooral werken van Spaanse kunstenaars en beschikt over enkele mooie werken over het Alhambra en Granada. De apotheose is echter voor de avond waar ik een Roma ontmoet die in een grot woont en bovendien Nederlands spreekt. Hij laat me in de avond de mooiste plekjes van Granada zien en zo beland ik bij het onooglijk kerkje van San Miguel dat het mooiste panorama heeft over Granada en niet bezaaid is met toeristen. Het levert de mooiste foto's van mijn reis op. 

Vrijdag 12 mei

Na twee dagen Granada krijgt Cordoba de eer om me gedurende twee dagen te verwelkomen. Op deze dag regent het vrij hard en ik plan m'n autoritje strategisch in zodat ik niet al te veel last heb van de neerslag. Na de middag regent het pijpenstelen en ik maak van de gelegenheid gebruik om uitgebreid te tafelen. Wanneer de zon weer partij geeft, verplaats ik me naar het Mezquita. Dit is een voormalige moskee die in verscheidene fases steeds is uitgebreid en na de christelijke verovering is omgevormd tot een kathedraal. Het is te zeggen: de minaret in het midden van de moskee heeft plaatsgemaakt voor een enorme torenspits. De rest is gelukkig intact gebleven.

De Arabische invloeden van het Mezquita zijn erg indrukwekkend en dit maakt van het Mezquita één van de hoogtepunten van m'n reis. De architectuur is net zoals in het Alhambra onbeschrijfelijk mooi. In de namiddag is het weer helemaal opgeklaard en wandel ik doelloos door Cordoba. Het valt op dat Cordoba toch moderner is dan Granada en bovendien beschikt deze stad over een historisch centrum dat een stuk kleiner is dan van Granada. Het maakt de sfeer net iets minder authentiek. 

Zaterdag 13 mei

Begin mei vindt er in Cordoba gedurende tien dagen een festival plaats dat Patios de Cordoba heet. Zoals de naam verraadt, worden tijdens dit festival de patio's tentoongesteld die anders niet toegankelijk zijn voor toeristen. In de ochtend ontvouwt er zich een imposante mensenmassa die deze patio's willen zien en ondergetekende maakt hier mee deel van uit. Deze binnenkoertjes worden bevolkt met talloze hangende bloempotten waarin erg kleurrijke rozen zitten. Het is mooi, maar het straalt ook iets kitscherig uit. Daarna bezoek ik Alcazar de los Reyes Cristianos, een paleizencomplex dat is opgericht door de katholieke koning en koningin Ferdinand II en Isabella I. Onder hun heerschappij verenigde Spanje zich tot wat het nu is. Complex is echter eufemistisch voor dit bouwwerk dat eerder bescheiden is. De grote tuin maakt dit echter dubbel en dik goed, want de flora zien er simpelweg fantastisch uit, zelfs na mijn bezoek naar het (nog indrukwekkendere) Generalife in het Alhambra.

In de namiddag bezoek ik het interactieve museum in de toren van Calharra aan de Romeinse brug. Dit museum is niet groot, maar wel leuk om te bezoeken door zijn interactieve opzet. Het paleis van Viana is m'n laatste halte in Cordoba. Dit is eigenlijk een aaneenschakeling van enkele huizen met daarrond enkele mooie patio's. Leuk om te bekijken, maar het kan de aandacht niet erg lang vasthouden. In de avond ga ik voor een laatste keer door het centrum van Cordoba vooraleer ik naar de vierde grootste stad van Spanje afreis.

Zondag 14 mei
De trip naar Sevilla begin ik met een meewarig gevoel aangezien ik had gelezen dat de verkeersdrukte in deze stad erg tumultueus is. Gelukkig arriveer ik op een vroeg tijdstip op een kalme zondagochtend en parkeer ik m'n huurwagen aan de Calle de Torneo waar ik gratis kan parkeren. Sevilla is een stuk groter dan de andere steden in Andalusië en dat vertaalt zich in een ongezellige drukte in het hart van het historisch centrum waar de kathedraal en Real Alcazar staan. Daarom heb ik dit stukje Sevilla zo veel mogelijk vermeden en heb ik me meer geconcentreerd op de buitenwijken van de oude stad zoals El Arsenal en Triana wat overigens schitterende wijken zijn. Deze zondag begint met een bezoek aan Real Alcazar. Dit is een verzameling van koninklijke paleizen waar tot op heden het Spaanse hof nog steeds komt. Zelfs met online gereserveerde tickets die werken met een vast uur moet ik nog een tijdje aanschuiven.

Het is er erg druk, maar ook hier zijn de paleizen weer prachtig vormgegeven. De stijl is onbetwistbaar Spaans, maar de Moorse invloeden zijn nog duidelijk merkbaar. Er is hier eveneens een indrukwekkende tuin die je trakteert op een lawine van kleurenpracht. Een speciale vermelding verdient een lang gestrekte Arabische kamer waar je in het donker een fontein ziet. Je waant je zo in de Efteling! Daarna bezoek ik de kerk van San Salvador wat eigenlijk weinig bijzonder is, maar de dag erop wel een groot voordeel biedt. In de avond loop ik door het mooie stadspark Maria Luisa waar Plaza de Espana en Plaza de America zijn gelegen. De eerstgenoemde plaza was zelfs het decor voor een vechtscène in Star Wars: Attack of the Clones. Deze groene locatie is de perfecte afsluiter voor een toch wel druk dagje Sevilla.

Maandag 15 mei
De tweede dag in Sevilla begint met een ochtendwandeling in de wijk van Maracana waar ik het minder toeristische Sevilla aantref met leuke huisjes, kerkjes en pleintjes. Wanneer ik daarna naar de kathedraal van Sevilla ga, zie ik een lange wachtrij van mensen die staan aan te schuiven in een blakende zon. Ik lach eens vriendelijk naar hen en passeer deze drukte met veel plezier. Ik moet even wachten voor de loketten en mijn passeerbewegingen leveren enkele dodelijke blikken op. Gelukkig moet ik ook niet aan de loketten aanschuiven en mag ik onmiddellijk binnen. Waarom kan ik dit allemaal doen? Omdat ik een ticket heb van de San Salavador kerk dat geldt als dubbelticket voor de kathedraal. De kathedraal zelf weet te imponeren door z'n grootte en beschikt over enkele monumentale bouwwerken zoals het enorme orgel. Het verschilt alleen niet met de 1001 andere kathedralen waardoor het voor mij een snel bezoekje was.

Bij de kathedraal is er ook de Giralda-toren wat vroeger een minaret was. Het bijzondere aan deze toren is dat het werkt met een helling in plaats van trappen waar zelfs vroeger ezels met karren van gebruik maakten. De 39 hellingen zijn relatief snel genomen en je krijgt een mooi uitzicht over de gehele stad. Het is echter niet zo hoog, dus over een echt vergezicht kan je niet spreken. In de namiddag mijd ik de drukte en zoek in de Spaanse zon de verkoeling op van de Guadalquivir, de stroom die Sevilla in tweeën snijdt. Hier bezoek ik de Alamillobrug en zie ik dezelfde stijl van Calatrava die ik eerder heb gezien bij The Oculus, het nieuwe station in New York vlakbij het 9/11 Memorial Museum. M'n laatste avond in Sevilla sluit ik af met een rondwandeling door El Arsenal en Triana. Vooral deze laatste wijk weet me te verrassen door haar schoonheid en authentieke sfeer, iets wat minder geldt voor El Arsenal aangezien dit dichter bij het historisch centrum is gelegen en dus ook toeristischer is.

Dinsdag 16 mei
Dit is m'n laatste volledige dag in Andalusië en in de voormiddag begeef ik me naar Italica. Dit is een voormalige Romeinse site die vlakbij Sevilla is gelegen. Het is tevens een populair schooluitstapje voor kinderen want die waren daar met de bosjes te vinden. De site zelf doet me denken aan Knossos wat ik enkele jaren geleden heb bezocht in Kreta. Het probleem met dergelijke opgegraven archeologische sites is dat ze zijn vormgegeven en geïnterpreteerd volgens de archeologen die alles hebben opgegraven. Het is dus maar zo historisch correct en authentiek als de cursus archeologie van de lokale unief.

Het Romeinse amfitheater ziet er goed uit en is ongetwijfeld de sterattractie van deze site. Er zijn nog andere locaties maar veel meer dan een hoopje stenen kan je het niet noemen. Er zijn wel een aantal archeologen bezig die een aantal mozaïeken inkleuren. De vraag komt dan weer terug bij mij: hoe authentiek is dit allemaal? In de namiddag rijd ik naar Torremolinos aangezien dit vlakbij de luchthaven van Malaga ligt. Dit epicentrum van kusttoerisme heeft weinig bezienswaardigheden, maar na een overdosis cultuur ben ik wel toe aan plat massatoerisme. Aan de zeedijk eet ik iets in één van de vele restaurantjes en wandel ik de dijk verder af. 's Nachts rij ik terug naar de luchthaven van Malaga waar ik de huurauto inlever en de laatste uren wacht voor de vlucht van 's anderendaags om zes uur 's ochtends. 

New York, New York

Gecomponeerd door Fred Ebb en John Kander, groot gemaakt door Frank Sinatra. Het liedje New York, New York is een icoon in de muziekgeschiedenis en was eveneens m’n meest geneuriede liedje in de twee laatste weken van maart. De reden daarvoor was erg simpel: in april ging ik voor een week naar New York.  

Een citytrip naar New York stond al langer op m’n bucketlist, maar last minute wijzigingen beslisten er telkens anders over. In september 2015 had ik een goedkope trip kunnen boeken bij Opportunity Travel, maar ik moest deze trip annuleren aangezien ik van opdracht veranderde als freelancer. In de zomer van 2016 was een trip naar New York een alternatief voor een bezoek aan Spanje dat ook al last minute niet doorging. Omdat ik besloot dat een bezoekje aan deze Amerikaanse metropool toch goed voorbereid moest zijn, ben ik het uiteindelijk toch niet gedaan. Begin 2017 heb ik de trip definitief vastgelegd voor april en ben ik – eindelijk – geweest.  

Zaterdag 1 april 

Zaterdag ben ik vertrokken op de luchthaven van Düsseldorf. Geen Brussel dus en daar zijn een aantal redenen voor. Düsseldorf is namelijk iets goedkoper, maar is voornamelijk kleinschaliger waardoor je niet zoveel tijd verliest door de security checks die belachelijk lang duren. Op drie kwartier was ik binnen terwijl dit bij grotere luchthavens gemakkelijk dubbel zo lang duurt en zelfs langer. Een aangename verrassing was dat ik een upgrade kreeg naar Premium Economy waardoor ik net wat meer comfort kreeg zoals meer beenruimte. Na een comfortabele vlucht land ik rond vier uur in New Ark, de kleinste van drie luchthavens in New York. Ook hier geldt dat de kleinschaligheid minder lange wachtrijen oplevert. De security checks op Amerikaanse bodem zijn echter streng waardoor de wachttijd om uit te checken toch aanzienlijk kan oplopen. Na het beantwoorden van een aantal routinevragen werd m’n paspoort afgestempeld voor een weekje New York. 

New Ark heeft een pendelbus tussen een aantal strategische locaties rond het Theater District (Times Square) en de luchthaven. Voor slechts 17 dollar rijd je mee in een gammele bus die dertig jaar geleden ongetwijfeld splinternieuw was en maak je kennis met de slechte staat van het New Yorkse wegdek waar elke bult  – en dat zijn er heel veel – de bus doet daveren. Na een mijmering naar lang vervlogen schooltijden zit ik in New York waar ik gepakt en gezakt op zoek mag gaan naar m’n hotel over Times Square op een zaterdagavond. Dat was een eerste kennismaking met de niet zo gezellige drukte op dit plein. Na dat ik incheck in m’n hotel ben ik even terug naar Times Square gegaan en ben ik daarna gaan slapen voor m’n langste dag ooit: 30 uur.  

Zondag 2 april 

In 2016 had ik de New York Pass besteld en dit is een uitstekend middel om op een relatief goedkope manier New York te ontdekken. Deze pas laat namelijk toe om meer dan negentig activiteiten gratis te bezoeken en soms krijg je prioriteit bij het aanschuiven waardoor je niet zo lang in de wachtrij moet staan. M’n eerste daad van de dag was om een tour te doen met Big Bus. Dit is een bedrijfje dat sightseeing tours aanbiedt zoals je die wel in elke grootstad ziet. Ik deed de downtown tour en dit is een goede manier om op een vluchtige wijze kennis te maken met de belangrijkste bezienswaardigheden van dit stadsgedeelte. Ik ben afgestapt bij Rockefeller Plaza. Dit is een plaats waar John D. Rockefeller in de jaren 1930 een aantal wolkenkrabbers heeft laten bouwen in art decostijl. Ik kreeg een rondleiding door deze gebouwen met een groepje van vijf personen en dan zie je dat de vrouw van Rockefeller veel heeft gedaan om zoveel mogelijk kunst in en rond deze gebouwen te integreren. Na deze rondleiding bezocht ik Top  of the Rock waar je op het dakterras staat van één van deze wolkenkrabbers. Een spectaculair vergezicht onplooit zich voor m’n ogen en het is één van de vele prachtige panorama’s dat New York rijk is.  

Hierna bezoek ik Saint Patrick’s Cethedral dat vlakbij ligt. Het is een vorm van absurdisme om de klassieke gotische bouwstijl van deze kathedraal te zien tussen al deze wolkenkrabbers. De kathedraal zelf is schatplichtig aan alle andere Europese kathedralen en ik wist ongeveer wat ik kon verwachten. Het is imponerend, maar het kon me niet meer verrassen. Na dit korte bezoek ben ik verder gewandeld naar het iets verder gelegen Grand Terminal Central, het Antwerpen-Centraal van New York zeg maar. Dit is een imposant en statig stationsgebouw dat – net zoals zoveel andere gebouwen in New York – onder de sloophamer dreigde te verdwijnen. Gelukkig staat het tot op de dag van vandaag er nog en kan iedereen genieten van dit pareltje van architectuur. Met de audiogids deed ik er een dik uur over om alles te bezichtigen. 'S avonds ben ik dan naar het Empire State Building geweest om New York in  het donker te bekijken. Na een ellenlange wachtrij en slechte organisatie bereik ik eindelijk de top en dat was het helemaal waard. New York ’s nachts is beeldschoon. Ik had eveneens twintig dollar extra gespendeerd om helemaal naar de spits te gaan en dat was weggegooid geld. Het is er druk en het zicht is nauwelijks of niet beter. Als je in New York komt, ben je het aan jezelf verplicht om ’s avonds naar het Empire State Building of Top of the Rock te gaan want dan krijg je het mooiste plaatje van New York voorgeschoteld.  

Maandag 3 april 

Maandag was nog een mooie lentedag in New York en daarom wilde ik zoveel mogelijk buitenactiviteiten doen. De ochtend begon met een tour door Chelsea, Meatpacking District en de High Line. De High Line is een relikwie van New Yorkse goederentreintjes die als een soort monorail boven de straten hingen. Na een bewogen geschiedenis is de High Line uitgegroeid tot een lang uitgerekt park waar het mooi is om te wandelen op ettelijke meters hoogte tussen al de wolkenkrabbers. Na een wandeling terug naar mijn hotel besluit ik om uit te zoeken op welk punt men kaartjes verkocht voor The Ride. Met een beetje meeval krijg ik een kaartje om mee te rijden met de rit van half drie waardoor ik niet moet aanschuiven voor deze populaire attractie. The Ride is typisch Amerikaans: over de top, maar ook wel amusant om mee te doen met een enthousiaste menigte. Het stukje straattheater maakt deze busrit op een zonnige dag leuk om te bekijken, maar niet alle acts zijn even geslaagd. De meeste acts hebben gelukkig echter een grote amusementswaarde.   

Na het einde van deze wervelende busrit zie ik dat de uptown tour vlakbij is gelegen en ik besluit om de uptown tour mee te doen.  Deze rondrit concentreert zich rond een tour van Central Park en Harlem. De rit zelf is interressant, maar door de vele tussenstops begon het wel langdradig te worden. Na de sightseeing tour van Harlem en Central Park is het aan de beurt van Madame Tussaud’s. Dit museum stond niet erg hoog op m’n verlanglijstje, maar ik weet na een bezoek van dit museum in Amsterdam dat het wel leuk is om even binnen te wippen. In de Amsterdamse vestiging concentreert men zich meer op Nederlandse beroemdheden, terwijl de focus bij de Amerikaanse variant vanzelfsprekend meer op Amerikaanse beroemdheden is gevestigd. De beelden zijn nagenoeg identiek aan hun ademende tegenhangers en het is leuk om Kate Perry en Anne Hathaway vlakbij te aanschouwen. Of toch voor even. In het museum zit een expositie verweven met The Ghostbusters, weliswaar de film van 2016 en daar zitten toffe dingen bij zoals een 3D-hologram van het Slimer-spook. Madame Tussaud’s is vermakelijk om te bekijken, maar ik ben er wel erg snel doorgegaan. Die avond ben ik vroeg gaan slapen aangezien ik nog vermoeid was van de dag ervoor.  

Dinsdag 4 april 

Volgens de weervoorspellingen ging dinsdag een regenachtige dag zijn en dat is voor mij het teken om m’n eerste museumbezoek in te plannen in New York. Die eer is weggelegd voor 9/11 Memorial Museum dat op het voormalige ground zero is gebouwd op de restanten van de twee vernielde WTC-torens. Het museum gaat dik twintig meter diep de grond in en is letterlijk gebouwd rond de fundamenten van ground zero. Het museum wilde ik eigenlijk overslaan, maar collega’s die New York eerder hebben bezocht, hadden me op het hart gedrukt dat het zeker de  moeite loont om dit museum te bezoeken. Ze hebben gelijk gekregen want ik heb drie uur de tijd genomen om alles te bekijken en op het einde kan je enkel stil zijn. De gevolgen van deze aanslagen zie je namelijk met je eigen ogen en het is surrealistisch om dit te aanschouwen wetende dat ik de aanslagen live op CNN heb gevolgd. Er is een aparte ruimte voorzien waar die bewuste negen september minuut tot minuut worden opgevolgd en dat is fascinerend om te volgen, maar ook behoorlijk hallucinant. De ruimte is echter vrij compact waardoor je met veel mensen bij elkaar bent gepropt, terwijl de rest van het museum juist baadt in ruimte en openheid. De uitgang van het museum leidt naar WTC2 waar nu een bodemloze put rust op de plaats waar deze wolkenkrabber ooit stond. Het ziet er vredig uit, maar doet wel nadenken over deze aanslagen en de gevolgen daarvan die nu meer dan ooit brandend actueel zijn.  

Vlakbij het 9/11 Memorial Museum staat het splinternieuwe treinstation The Oculus. Dit is een indrukwekkend bouwwerk van de Spaanse architect Calatrava die met strakke lijnen een bouwwerk uit de grond tovert dat lijkt op een duif die uit een kinderhand vliegt. Althans dat was de uitleg die ik enkele dagen later te horen kreeg bij een tour door Wallstreet die eindigde bij dit station. The Oculus is een schoolvoorbeeld van moderne architectuur en is volledig in een witte kleur getooid waardoor het wel wat klinisch oogt. Het kostenplaatje werd zonder problemen verdubbeld en eindigde uiteindelijk op een hallucinante vier miljard dollar.  

In de namiddag bezocht ik met een (betaalde) ferry het Vrijheidsbeeld en het Immigration Museum op Ellis Island. Het Vrijheidsbeeld is hét icoon van New York, maar eigenlijk is hier niet gek veel te zien. Ik heb een korte audiotour gemaakt en ben een keer rond het beeld gewandeld. Je kan het beeld zelf ook bezoeken, maar daar ben ik niet binnen geweest. Na een dik half uur zat ik weer terug op de ferry om de oversteek te maken naar Ellis Island. Het Immigration Museum ken ik nog van het Red Star Line Museum waar deze rederij een verbinding had tussen Antwerpen en New York. Dat de Amerikanen toch net even een andere kijk hebben op immigratie zie je in dit Museum. Het statige gebouw is indrukwekkend om te zien, maar de indeling van het museum mist toch wat richting. Het behandeld zowat elk thema dat over immigratie gaat en voelt daardoor wat chaotisch aan. Niettemin is dit museum wat mij betreft een verplicht nummer omdat het de ontberingen van migratie duidelijk in beeld brengt.  

's Avonds was het de beurt aan mijn eerste musical op Broadway: School of Rock dat is gebaseerd op de gelijknamige film met Jack Black. De musical wordt op een reclamebord aangeprezen als fun en energiek en dat klopt als een bus. Ik had via TodayTix één ticket bemachtigd, maar ik belandde tussen een groep kinderen. Dat mocht de pret niet drukken, want de voorstelling was erg leuk met een speciale vermelding voor de kinderen die een geweldige show gaven! 

Woensdag 5 april 

Donderdag werd er miezerig regenweer voorspel terwijl woensdag volgens de Amerikaanse Frank Deboosere een zonnige dag ging worden. Dat was voor mij het teken om woensdag zoveel mogelijk buitenactiviteiten te doen. Om negen uur stip stond ik bij een fietsverhuur om een gegidste rondleiding te doen rond Central Park. Dit werd een privé-aangelegenheid want de twee dames die initieel mee leken te gaan, kozen na een paar minuten het hazenpad en waren vertrokken met de noorderzon met hun fietsen aan de hand. De privé-tour heb ik op het gemak gedaan en ik had een stuk meer vrijheid omdat ik de hele groep vormde. Bij het heuvelige noordenstuk van Central Park in Harlem moest ik stevig op de trappers duwen, maar dit gaf een lonend gevoel wanneer ik hijgend en puffend bij de mooiste plekjes van Central Park arriveerde. Ik vraagde gids welke activiteit ik hierna kan doen en hij raadt een bezoek bij The Intrepid aan en zo geschiedt. 

The Intrepid is een museum waar je een uit dienst genomen vliegdekschip kan bezichtigen. Niet meteen iets alledaags dus. Op dit vliegdekschip vind je op cruciale posten zoals de brug voormalige mariniers die op dit schip hebben gewerkt. Zij geven een duidelijke uitleg en beantwoorden met plezier alle vragen. Het vliegdekschip is driehonderd meter groot wat naar hedendaagse normen zelfs klein is. Als je echter op het schip staat, blijkt dat toch een grote afstand te zijn. Op het schip staan ook enkele legendarische vliegtuigen zoals de Spitfighter en F15 die opereerden vanop The Intrepid. Er is ook een aparte locatie voorzien waar je een space shuttle kan bezoeken. In deze ruimte is niet heel erg veel te zien, maar het is wel leuk om zo'n space shuttle in het echt te bekijken. Dit museum bestaat ook een voormalige atoomduikboot wat ook eveneens een bezoekje waard is. Ik moest een kwartier aanschuiven, maar dat geduld werd beloond met een memorabel bezoek door deze duikboot. Ook hier zijn voormalige bemanningsleden aanwezig die tekst en uitleg geven. Zo'n duikboot is behoorlijk lang, maar wel erg nauw. Als je dan hoort dat er meer dan 150 personen op zo'n duikboot zitten gedurende maanden kan je enkel respect opbrengen voor deze bemanningsleden. The Intrepid is dus geen typisch museum, maar voor mij wel dé verrassing van New York.  

Om vier uur doe ik vervolgens mee met The Inside Broadway wandeling die start bij Times Square. Dit stond niet meteen op mijn planning, maar het is nabij gelegen en past goed in m'n dagschema. Bij deze wandeling krijg je de meest gerenommeerde theaters van Broadway te zien en de verhalen die ze vertellen. Dit is niet m'n beste wandeltour door New York, maar niettemin leuk om te doen. In de avond bezoek ik de beroemdste brug van New York: de Brooklyn Bridge. Deze oude hangbrug is een belangrijke verkeersader in New York, maar levert tevens prachtige achtergrondbeelden op in de avond van de New Yorkse skyline. Ik maak de wandeling van Brooklyn naar Manhattan, al kost het me aardig wat moeite om de ingang te vinden naar deze brug. Tip: als er ergens een foodtruck staat, is de kans groot dat je op een strategische plek bent en zo vind ik dus ook de ingang naar deze brug. Door het de snijdende wind heb ik een extra trui aangedaan en dat is geen overbodige luxe. Op de Brooklyn Bridge kan het erg hard waaien! Dat is maar een kleine prijs die je moet betalen voor het prachtige avonduitzicht dat je krijgt te zien. Na een stevige wandeling heb ik geen moeite om de slaap te vatten na een actieve dag.  

Donderdag 6 april 

De weersvoorspelling van woensdag dat dit een zonnige dag ging worden, werd pas in de namiddag bewaarheid. De voorspelling van donderdag dat dit een regenachtige dag ging zijn, klopt helaas echter voor honderd procent wat de regen viel met bakken uit de lucht. De activiteiten van deze dag vinden daarom ook voornamelijk binnen plaats. De dag start met een tour door de Radio City Music Hall. Dit is een concertzaal waar grote evenementen zoals The Tony's ieder jaar plaatsvinden. De concertzaal hoort bij Rockefeller Plaza en is logischerwijze ook in art deco opgetrokken. Het is leuk om eens achter de coulissen te piepen en om technici aan het werk te zien. Was het weer beter geweest, had ik dit wellicht niet gedaan, maar op een regenachtige dag is deze tour een mooi alternatief.  

Het grootste gedeelte van de dag spendeer ik echter bij The Metropolitan Museum of Art, maar vrienden mogen The Met zeggen. Dit is het Amerikaanse antwoord op het Louvre en kan zich probleemloos meten met de grootste Europese musea. Het museum is werkelijk gigantisch en bevat een soort van 'best of' van alle denkbare collecties. Je vindt tientallen schilderijen van Picasso, Rembrandt, Van Gogh, Rubens, Monet en andere grootmeesters, maar evenzeer ook middeleeuwse wapens, een Japans tuintje, een Romeinse tempel en ga zo maar door. Uiteindelijk verblijf ik hier 5,5 uur en op het laatste bekijk ik nog enkel de dingen die ik per sé wil bekijken. Je kan hier gemakkelijk een week in doorbrengen en nog niet eens de helft gezien hebben. Persoonlijk is dit voor mij het hoogtepunt van m'n reis. Dat heeft ook met persoonlijke elementen te maken want vorige zomer was ik in Normandië en de schilderijen van Monet grossierden in locaties die ik vorige zomer heb bezocht en dat maakt dit museumbezoek extra leuk.  

De afsluiter van de dag was een tweede show op Broadway, deze keer The Book of Mormon. Deze show start met het absurde concept dat twee missionarissen van het Mormonisme naar Oeganda worden gestuurd om daar de lokale bevolking te bekeren tot dit geloof. Het Mormonisme - en bij verlenging ook religie in het algemeen -  wordt in de zeik genomen in deze musical. Ik heb er hartelijk mee gelachen, maar soms is de humor wel erg grof en obsceen. Achteraf hoor ik dat de bedenkers van South Park deze musical hebben geschreven en dan wordt veel duidelijk. Het prijskaartje van 120 dollar voor één ticket is wel aan de dure kant, maar deze musical is één van de populairdere shows op Broadway.  

Vrijdag 7 april 

Na een erg regenachtige donderdag is deze vrijdag erg bewolkt, maar valt er gelukkig geen regen. Jammer genoeg is de koude wind wel erg snijdend en dat voel ik door merg en been. Deze koude dag start met een rondwandeling door Soho, Little Italy en Chinatown. Dat deze locatienamen dezelfde zijn als in Londen zal allicht geen toeval zijn, hoewel Soho staat voor 'South of Houston'. Deze multiculturele buurt is misschien wel de bekendste buurt van New York, maar komt daarom ook (voor mij) clichématig over. Je gaat door de steegjes en je ziet dan een overdaad van Italiaanse en Chinese restaurantjes. De gids van deze tour had ik veel aandacht voor eten waardoor ik een aantal lokale lekkernijen proef. Soho vind ik wel een mooie buurt, maar in Little Italy en Chinatown vind ik dat er weinig te zien is buiten de typische toeristenvallen en drukte.  

In m'n zes voorgaande dagen in het New Yorkse avontuur ben ik nog geen teleurstellingen tegengenkomen, maar dat verandert na m'n bezoek aan Museum of Modern Art (Moma). New  York telt veel musea die de moeite waard zijn zoals Guggenheim en Whitley Museum of Art, maar het Moma behoort daar helaas niet bij. Hier staan enkele spectaculaire schilderijen zoals het indrukwekkende drieluik van Monets waterlelies, maar buiten deze collectie van moderne schilderijen is al de rest een erg grote teleurstelling. Er is een collectie over binnenhuisdesign, maar had collectie had evenzeer in een Ikea kunnen staan en dan ziet de gemiddelde Björn-keuken die je zelf in elkaar moet knutselen er mooier uit.  Ook thema's zoals fotografie, film en beeldkunst komen moeilijk uit de verf. Meer dan wat twijfelachtige performance art kan je niet vinden. Na anderhalf uur had ik alles wel gezien en werk ik m'n kortste museumbezoek van de week af.  

In de avond ben ik naar LOL Comedy Club gegaan in de buurt van Times Square. Via de New York Pass is de inkom gratis, maar krijg ik op het einde van de avond wel een gepeperde rekening voor m'n bestelde drankjes inclusief 18% gratuity waar één van de stand-up comedians droog over opmerkte dat niemand dit had besteld. De voorstelling zelf bestaat uit vijf komieken en een presentator en de grappen zijn van wisselende kwaliteit. Dit avondje kost me in totaal veertig dollar wat in New York een schappelijke prijs is voor een paar uurtjes entertainment inclusief drank. Deze comedy clus is echter niet het Mekka van comedy clubs. De dag erna leer ik dat in de buurt van Washington Square Park Comedy Cellar is gelegen war de beroemde stand-up comedia Louis C.K. vaak optreedt. Dit is wellicht een tip voor een volgend bezoek aan New York, als die er ooit komt.  

Zaterdag 8 april 

Zaterdag is mijn laatste volledige dag in New York en ik maak op deze zonnige dag van de gelegenheid gebruik om enkele buurten te bezoeken die ik nog niet eerder had aangedaan. De eerste rondwandeling vindt plaats in Wall Street vlakbij de beroemde stier. De gids zorgt voor een geanimeerde tour en je kan hem duidelijk omschrijven als een overtuigd republikein. Zo noemt hij de huidige burgemeester 'Commie De Blasio'. Dit leidt soms tot vreemde stiltes in de groep maar ik kan de amusementswaarde van deze politiek geladen conversaties wel waarderen. De hoogbouw in Wall Street levert soms architectonische pareltjes op en op deze zaterdagochtend is dit financiële district dun bevolkt wat de rondwandeling vrij ontspannen maakt. Interessanter nog dan de buurt zelf zijn de verhalen die aan Wall Street gerelateerd zijn. Deze buurt is namelijk de geboortewieg van het moderne Amerika.  

De laatste buurtwandeling van deze reis is gereserveerd voor Greenwhich Village wat het dorp in de stad wordt genoemd. Nog voor de tour begint, is meteen duidelijk waarom als je de gebouwen ziet. De typische New Yorkse hoogbouw schittert in afwezigheid, de huizen zien er Europees uit en de straten lopen kriskras door elkaar. Het beroemde New Yorkse gridsysteem is hier dus niet aanwezig. Wanneer ik zaterdagmiddag aankom, is er een markt bezig waardoor deze buurt wel erg Europees aandoet. Ik weet niet of het kwam door het mooie weer komt of de moeheid van de New Yorkse hoogbouw, maar voor mij is dit de mooiste buurt in New York. Het is atypisch door de eerder vernoemde factoren en de gejaagdheid van Times Square of Wall Street is hier ver te zoeken. Deze buurt is een waardige afsluiter voor m'n city trip in New York.  

Zondag 9 april 

M'n week in New York is voorbij gevlogen en op zondag mag ik dit letterlijk doen om terug naar huis te vliegen. Ik gebruik een eigen taxi waardoor de trip naar de luchthaven van New Ark vrij duur is(zo'n negentig dollar), maar het gebeurt wel stressvrij. Het alternatief was met een busje twee uur door New York rijden waar je om de haverklap stopt om passagiers op te pikken. De rit duurt nu zo'n kwartiertje en is daarmee veruit de duurste rit uit m'n leven, maar tevens ook de meest stressvrije. De luchthaven van New Ark is vrij klein waardoor ik op een rustig tempo de verplichte securitycontroles onderga. Om vier uur 's namiddags vertrekt het half lege vliegtuig richting Düsseldorf waar ik tijdens de vlucht de film Toni Erdmann bekijk. Een dag later stond ik om zes uur 's ochtends terug op Europese bodem omdat deze zondag maar achttien uur duurt.