Maandag 2 januari
In Costa Rica hebben ze wel iets met warmwaterbaden, want voor de tweede keer deze reis plant Reisleider Iwan een gezamenlijke trip naar een warmwaterbad. De vulkanische oorsprong van Rincon de la Vieja is daar natuurlijk niet vreemd aan, maar als ik een eerste keer niet ging bij El Arenal, dan blijf ik volharden in de boosheid. De achterliggende reden is dat ik nu eenmaal vrij snel uitgekeken ben op zo'n warmwaterbad en als de groep daar een halve dag spendeert, begin ik me na een kwartier al stierlijk te vervelen. In plaats daarvan trek ik erop uit in het domein en daar is ook wel wat te zien en te doen. Bij een korte avondlijke verkentocht gisteren heb ik gezien dat er een trail is gemarkeerd met wegwijzers en die wil ik uiteraard wel eens even problemen. Het pad leidt me naar een leuk bospad, maar de passage duurt slechts ettelijke honderden meters.
De rest van het parcours baadt in brede aardenwegen en leidt me naar de warmwaterbronnen waar de rest van de toeristenbende is te vinden. Vooraleer het zo ver is, bezoek ik nog een prachtige waterval waar het water enkele tientallen meters naar beneden dendert. In België zouden we zoiets als een achtste wereldwonder beschouwen, maar in de spektakelrijke natuur van Costa Rica is zoiets dagelijkse kost. Even later begeef ik me naar de warmwaterbronnen, maar zoals verwacht is er niet veel te zien als je zelf niet pootje baadt in deze welnessplek. Het voordeel is wel dat ik met een onvervalste tractor en bijhorende passagierskar terug naar het domein wordt gebracht en dat is in deze hitte wel zo handig.
In de vroege namiddag keer ik terug op het domein en ik besluit om de hangbruggen op een bezoekje te vereren. Na de immense hangbruggen in Monteverde gaan zo'n petieterige bruggen tegenvallen, maar mijn vooroordeel wordt ogenblikkelijk met de grond gelijk gemaakt. Deze kleine bruggen bevinden zich verrassend hoog waardoor ze een goed zicht bieden op het lokale dierenbestand zoals de brulapen. Bovendien zijn deze kleine bruggen wat leuker om over te lopen omdat ze wel heel wankel zijn. Bij tegenliggers is het wel even opletten, want elkaar kruisen, vergt een klein huzarenstukje. Ondertussen amuseer ik me ook met het maken van foto's en sommige vogels laten zich graag op gevoelige plaat vastleggen. Smaakmaker van dienst is een vogel die ik de Star Wars-vogel doop aangezien hij het geluid maakt van een schietende Stormtrooper. Geen spannende dag vandaag, maar wel een enorm relaxerende!
Dinsdag 3 januari
Er zijn zo van die magische momenten die je enkel beleeft wanneer je op reis bent. Ik heb me laten vertellen dat de hangbruggen een fantastische locatie zijn om de zonsopgang te fotograferen. Als amateur-fotograaf kan ik die kans uiteraard niet laten liggen en op het veel te vroege uur van half zes sta ik op om het zonnetje in het oosten op te wachten. Het fotograferen van de opkomende zon is niet bepaald een onverdeeld succes, maar de echte magie gebeurt onmiddellijk erna wanneer een familie van slingerapen ontwaakt en langs de boomtoppen en hangbruggen klimt om de zon te begroeten. Van een doodse stilte gaat het plots naar het gezellige gebrul van de apen. Het heeft me een stukje nachtrust gekost, maar dit zijn echt wel onbetaalbare momenten.
Vandaag wordt het vertrek ingeluid naar de laatste bestemming van deze reis: het kustplaatsje Samara dat aan de Stille Oceaan ligt. Onderweg wordt er echter nog gestopt om een lange wandeling te maken in het nationale park van Rincon de la Vieja. De inkomprijs is opnieuw een heel erg stevige achttien dollar, maar gelukkig krijgen we deze keer wat meer tijd om te wandelen en het park is ook opmerkelijk groter dan het nationale park van Monteverde. De meest interessante route is amper één paar kilometer lang, maar biedt wel tal van trekpleisters zoals diverse geisers, pruttelende modderpoelen, een waterval, lagune en uiteraard heel veel groen. Zelfs op een heel erg rustig tempo hebben we deze lus op ruim een uur voltooid.
Na een welverdiende en broodnodige koffiepauze, besluit ik met twee andere groepsgenoten om ons geluk te beproeven bij een andere wandeling en dit is een verschil met dag en nacht. Weg is het egale pad, welkom boomwortels, rotsen en steile hellingen. Doel is om een waterval zes kilometer verder te bezoeken, maar zelfs met een trail runtempo zouden we er niet gekomen zijn. Dan besluiten we maar na drie kwartier om rechtsomkeert te maken, want dat redden we toch nooit. Hier had ik dus ook niet op gerekend. Het ironische is dus dat ik al een hele reis zocht naar dit soort paadjes en nu het zich aanbiedt, geef ik het voortijdig op. Ach, ik steek het op een te warme zon. De bus brengt ons in de late namiddag bij Samara waar iedereen kan genieten van drie dagen zon, zee en strand. Nou ja, bijna iedereen...
Woensdag 4 januari
Ik heb deze reis niet gekozen om op het strand te liggen, dus besluit ik om gedurende drie dagen zoveel mogelijk zee en strand te negeren in Samara. Dat houdt dus in dat ik een aantal excursies bekijk en eentje die me wel aanspreekt, is een kajaktocht op de Rio Negro die uitmondt in de oceaan. In een groepje van zes personen - inclusief twee groepsgenoten - worden we in een SUV gepropt om naar de startplek te rijden. Dat gaat over erg hobbelige wegen en op het laatste stuk gaat het van de ene grote kuil naar de andere nog grotere kuil. Bij het uitstappen, blijkt dat er tweepersoons- en eenpersoonskajaks zijn en ik ben de gelukkige met een eenpersoonskajak. Na mijn avonturen op de packrafttrail in mei vorig jaar op de Ourthe ben ik een klein beetje thuis in het peddelen en me bewegen in de kajak gaat (voor mijn doen) relatief vlot.
De gids die ons begeleidt is zowat manusje-van-alles aangezien hij dit bedrijfje zelf uitbaat. Dat betekent dus dat hij chauffeur, drager en gids is. Hij weet ons te vertellen dat je een universitair diploma moet hebben in Costa Rica om dit te mogen doen en dat is allicht de reden waarom hij ook zoveel afweet van de plaatselijke flora en fauna. Dit gedeelte van de Rio Negro is namelijk omzoomd met mangrovebossen en dat is één van de redenen waarom ik deze kajaktocht doe. De gids vertelt op een boeiende manier over deze bomen en even later weet hij zelfs een kleine kaaiman te signaleren. Gelukkig is mama kaaiman nergens te bespeuren. Het tochtje brengt ons naar de monding van de rivier en hier zie ik twee waterstromen in volle actie: enerzijds de zee dat landinwaarts trekt en anderzijds de Rio Negro die in de oceaan stroomt.
Deze rustplaats wordt gedomineerd door aangespoeld hout van de mangrovebomen en andere rotzooi dat door de Rio Negro wordt meegenomen. Geen charmante plaats, maar dat maakt niet veel uit als je verse ananassen als middagmaal krijgt aangeboden. De planning van zo'n kajaktocht staat altijd in het teken van eb en vloed. Bij eb gaan we stroomafwaarts en bij vloed stroomopwaarts om terug te varen naar de start- annex aankomstplaats. Bij de terugtocht stoppen we niet zo vaak en pas dan blijkt hoe snel zo'n anderhalve kilometer gaat. De kajaktocht is echt wel leuk, maar zoals zo vaak in Costa Rica is het duur (deze keer vijftig dollar) en duurt het niet erg lang. Na de kajaktocht besluit ik om een platte rust te houden op mijn kamer en 's avonds maak ik nog een uitgebreide wandeling door Samara, maar buiten massatoerisme heeft deze plaats helaas niet veel te bieden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten