Reisverslag Costa Rica deel twee: te land, ter zee en in de lucht

Dinsdag 27 december

Vandaag maak ik me op voor een heel bijzondere dag, want via reisbegeleider Iwan heb ik namelijk een gyrocoptervlucht geboekt. Zoals de naam doet vermoeden, is een gyrocopter een kleine helikopter waarin twee personen zitten: de piloot en één passagier. Het toestel weegt amper 350 kilogram en is daarmee behoorlijk behendig. Het ideale middel dus om dit deel van Costa Rica in de lucht te bekijken. Het is geen goedkope excursie, want iemand van de Selva Bananito Lodge komt me halen en dat is een ecolodge die zich in de Costa Ricaanse jungle bevindt. Na wat nerveus wachten, zie ik eindelijk de chauffeur opduiken die me vervolgens naar de ecolodge brengt. Dat betekent dus nog eerst anderhalf uur rijden over goede wegen, maar later via verlaten zandwegen en een rivier wordt ook ettelijke keren doorkruist. 

Om twaalf uur krijg ik eerst nog een middagmaal voorgeschoteld, maar na een uurtje tafelen, is het eindelijk tijd voor het echte werk: een uurtje vliegen met de Gyrocopter. Het is absurd om zo diep in de jungle verschillende weides aan te treffen en ééntje ervan doet dus dienst als opstijg- en landingsbaan. In het begin is het nog even nerveus afwachten wat dit allemaal inhoudt, maar al snel voel ik me erg comfortabel in dit behendige toestel. In de buurt van Selva Bananito zijn er twee nationale parken waar ik over vlieg. Bovendien bevindt deze lodge zich op de flanken van het Talamanca-gebergte waardoor het uitzicht spectaculair is. Een zee van groen strekt zich over me uit met af en toe een streepje blauw wanneer ik een waterval kan ontwaren. 

Het leukste moment is wanneer ik over Caihuita NP vlieg en vervolgens over de oceaan en het strand. Hoogtepunt is eigenlijk het laagste punt van de vlucht wanneer het toestel rakelings boven het strand scheert. Het is gewoonweg erg tof om een eindeloos lijkend strand voor je te zien opduiken wanneer je met zo'n toestel enkele meters boven het strand vliegt. Ook zie ik op een bepaald moment m'n hotel verschijnen en dan te bedenken dat ik nu hier zo snel ben. Mooie liedjes duren echter niet lang en na een uur vliegen zit de pret erop. 

Ik had gevraagd of ik nog even in de buurt mocht wandelen en prompt krijg ik een privébegeleiding van één van de medewerkers van de lodge. De eigenaars zijn Duitstalig en ook deze begeleider was Duitstalig. Dat maakte het soms gemakkelijk voor hem om dingen te omschrijven wanneer hij niet uit zijn woorden kwam in het Engels toen hij over zijn encyclopedische kennis over de natuur aan het uitweiden was. De wandeling zelf verloopt wat traag, maar ik krijg wel een mooi stukje natuur voorgeschoteld, loop door het riviertje Rio Bananito dat ik eerder met de auto doorkruiste en kom nog enkele Baselisk-hagedissen tegen. Dit was een duur dagje - met name het transport van 175 dollar is erg prijzig - maar wat was dit een leuke dag!

Woensdag 28 december

Dit is wellicht de kalmste dag van de gehele vakantie, want er wacht namelijk een lange busreis naar El Arenal. Dit is één van de meest actieve vulkanen ter wereld, maar gelukkig voor mij slaapt de vulkaan momenteel en maakt hij geen aanstalten om opnieuw te ontwaken. De rit naar ginder duurt zo'n vijf à zes uur en is dus met andere woorden al gauw een dagvullend programma. Het kalme kustplaatsje Caihuita wordt dus vaarwel gezegd om zo verder te pendelen naar La Fortuna, een plaatsje dat aan de voet van deze vulkaan ligt. Plaatsje is misschien wat verkeerd uitgedrukt, want later blijkt het enorm toeristisch te zijn met een drukte van jewelste, hoewel de vakantieperiode rond kerst en nieuw allicht ook een rol zal spelen. Het is in ieder geval een enorm contrast met het slaperige Caihuita bij het begin van de dag. 

Voor Iwan is het slechts de derde keer dat hij een reis begeleidt en zo was hij in een vroeger leven nog kok, had hij een eigen restaurantje en deed ie nog verschillende dingen. Je zou het niet zeggen, want Iwan is misschien wel de beste reisbegeleider die ik tot dusver heb gehad. Om zo'n saaie busdag op te vrolijken, heeft hij ongeveer in het midden een stop voorzien met een soort van fruit tasting. Bij een winkeltje aan een autosnelweg zijn er diverse soorten fruit te vinden en je kan naar believen de verscheidene fruitsoorten proeven. Het commerciële luik aan dit pakket is dat je uiteraard het fruit in het winkeltje kan kopen. Het is een leuk intermezzo en zo ontdek ik nog eens nieuwe dingen. 

Eenmaal in La Fortuna aangekomen, is het weer tijd om enkele ATM's op te zoeken aangezien de groep een chronisch gebrek heeft aan dollars. Had ik trouwens al gezegd dat Costa Rica duur is? Bij de eerste bank lukt het niet, bij de tweede ook niet, maar bij de derde heb ik de hoofdvogel afgeschoten en heb ik terug wat cash geld bij me. Dat kan meteen weer worden ingezet voor het veel te dure avondeten om zo de maag wat te vullen na de langste reisdag van de vakantie. 

Donderdag 29 december

Het nadeel van veel reizen, is dat je plaatsen en ervaringen gaat beginnen vergelijken en die fout maak ik vandaag wanneer ik een rondvaart doe op een bootje bij de Caño Negro. Dit is een rivier vlakbij de grens met Nicaragua waar zich een overvloed van dierenleven bevindt: apen, vogels, kaaimannen, luiaards en nog een heleboel anderen. Ik houd wel van de natuur en dan is zo'n boottochtje bijna altijd verplicht reismateriaal. Toch vond ik het eerlijk gezegd lichtjes tegenvallen en dat heeft alles te maken met het werkelijk fenomenale Okavango Delta waar er veel meer dieren te bespeuren valt en wat stiekem ook een veel mooiere locatie is. Ik wil het wildreservaat rondom Caño Negro zeker niet tekort doen, want de groene omgeving is eveneens mooi, maar biedt nu eenmaal in minder dierenweelde. 

Toch valt er genoeg te beleven bij deze boottocht. De bestuurder annex speurder van de boot ziet iedere keer weer andere dieren opduiken. Zo zijn er verscheidene vleermuizen die rusten bij een boomstam, maar als je er niet honderd procent specifiek op let, kijk je er zo over. Ook Kaaimannen laten zich niet graag opmerken, maar worden telkens opnieuw geïdentificeerd. De echte attracties zijn voor mij toch wel de vogels die hier huizen met ook hier vele bontkleurige ijsvogels als pièce de résistance. Na twee uurtjes is het voor mij wel genoeg en wanneer de groep verder rijdt om naar natuurlijke stoombaden te gaan, blijf ik alleen echter. 

Ik heb namelijk mijn dosis wandelvitaminen nodig en na zes dagen blijft dit verschrikkelijk onderbelicht op deze reis. Via Über neem ik een taxi naar de Arenal Observatory Lodge. Opnieuw kost dit veel geld, maar eenmaal aangekomen bij het park is het al dat geld waard. De klok is immers al vijf uur gepasseerd en het blijft dus niet lang licht meer. Een enorm wolkendek en regen verpest ook het zicht op de majestueuze vulkaan, maar ik ben zo blij als een klein kind wanneer ik de voetjes weer kan strekken. De Observatory Lodge beschikt over een enorm domein en hier wandel ik over de diverse paadjes, zie ik enkele watervallen en klim ik zelf op een kleine uitkijktoren. Dit is niet de mooiste omgeving van Costa Rica, maar zelden heb ik zo genoten van een wandeling als nu! De duisternis is al lang ingezet wanneer ik mijn tochtje afrond, maar het laatste half uur bevond ik me voornamelijk op brede, verharde wegen. Geen risico dus op ongevallen en via de lodge bestel ik een taxi die me terug afzet bij La Fortuna.