Dit is de laatste volledige dag in Siberië en gaat van start met een bezoek aan een voormalig authentiek, houten dorp in de buurt van Listvyanka. Bij de bouw van een dam werd dit dorpje van de kaart geveegd, maar werd het bijna integraal verhuisd als een soort van Bokrijk waar toeristen dit dorpje kunnen bezichtigen. Bij deze rondleiding zijn de meeste van groepsgenoten - inclusief mezelf - behoorlijk moe van de afgelopen dagen en het animo om dit dorpje te bezoeken, ligt eerder aan de lage kant. De authenticiteit van het dorpje is erg hoog, maar persoonlijk vind ik de woon- en levensomstandigheden van de Siberiërs niet erg interesssant. Misschien wel onterecht. Dit neemt niet weg dat ik enkele keren de ogen deftig de kost heb gegeven zoals de slaapkamer dat eigenlijk één gigantisch grote ruimte is boven waar iedereen bij elkaar slaapt. De huizen kenmerken zich door hun geringe omvang wat begrijpelijk is bij de Siberische temperaturen in de winter.
Daarna gaat de rondleiding verder naar Irkoetsk waar de eerste impressies van de stad weinig belovend zijn. Het ziet er erg troosteloos uit met vuile straten en eenheidsworst als gebouwen. De tour door het centrum doorbreekt deze opvatting, want Irkoetsk blijkt toch over architecturale pracht te beschikken. Er is een eeuwige vlam die brandt ter nagedachtenis van de slachtoffers in de tweede wereldoorlog. Het is bijna hallucinant om te vernemen dat 75% van de mannen in Irkoetsk omkwamen bij deze gevechten. Het hoogtepunt is de Russische orthodoxe kerk die voorzien is met prachtige beschilderingen op de muren en het plafond. Van alle kerken die ik in Rusland heb gezien, is dit ongetwijfeld de mooiste. 's Avonds is het doel om proviand in te slaan voor de uittocht uit Rusland.
Dag 12 - Irkoetsk - Darkhan stad (trein)
Dag twaalf staat in het teken van de treinreis tussen Siberië en Mongolië. Deze keer wacht er me geen overnachting in de trein, maar daar tegenover staat dat de treinreis van 's ochtends vroeg tot 's nachts twee uur duurt. Dat is uiteraard lang, maar dit wordt gedeeltelijk gecompenseerd door de natuurpracht in de omgeving van het Baikalmeer. Met een rustig tempo denderen we naast het Baikalmeer en dat levert prachtige plaatjes op. Soms is het moeilijk om het blauw van het water te onderscheiden van het blauw van de lucht. Wanneer we deze regio achter ons laten, zien we meer en meer hoe het landschap de vorm van steppes begint aan te nemen afgewisseld met een aantal venen en plassen.
Siberië is sowieso al dunbevolkt, maar bij het grensgebied met Mongolië zie je bijna geen inwoners meer. Er zijn enkele kleine dorpskernen amper die naam waardig waar koeien rustig grazen zonder dat de weilanden zijn afgeperkt met prikkeldraad. Honden lopen vrij rond en kwispelen enthousiast wanneer de trein voorbijrijdt. Voor deze viervoeters is dit wellicht het hoogtepunt van hun dag in een gebied waar er bijna niks te beleven valt. Ik sta aan het raam wanneer ik totaal onverwacht een klein monument zie waar de restanten van een klein vliegtuigje uit wereldoorlog twee prijkt. Het zorgt bijna voor een schokgolf van enthousiasme in een landschap waar bijna geen menselijk leven te bespeuren valt.
's Nachts starten de formaliteiten van de grenscontrole en het blijkt dat de Russische douane grondig zijn werk doet. Eén van de groepsgenoten van Koning Aap heeft een verkeerde datum ingevuld bij het verlaten van Rusland en dat levert haart een voetreis naar het dichtstbijzijnde douanekantoor op. De datum wijzigen, kost honderd roebel en vooral een heleboel stress bij de dame in kwestie. Net voordat de trein zijn reis herneemt, kan ze in zeven haasten terug aansluiten en beschikt ze over een verhaal om na te vertellen.
Dag 13 - Darkan stad en Amarbayasgalant-klooster
De overnachting in Darkhan-stad is van vrij korte duur. Wanneer je om twee uur 's nachts aankomt en 's ochtends weer vroeg vertrekt, kan je er maar beter voor zorgen dat je over een goede nachtrust beschikt. Dat was bij mij maar gedeeltelijk gelukt omdat het bed vrij hard was. Na het ontbijt worden we opgepikt door een Mongoolse reisgids en twee chauffeurs die ons gedurende een dikke week begeleiden in Mongolië. Met twee kleine busjes vertrekken we naar Darkhan-stad om geld af te halen. Darkhan-stad is de derde grootste stad van Mongolië en de overgrote meerderheid van de drie miljoen Mongolen - ongeveer 85% - leeft in steden. Darkhan-stad is geen reclame voor de natuurpracht van Mongolië want het ziet er zo mogelijk nog triestiger uit dan de Siberische industriesteden: druk, vuil, chaotisch en lelijke gebouwen.
Nadat de portefeuille verblijd is met wat Mongools geld, rijden we richting Amarbayasgalant-klooster. Zo zien we de Mongoolse steppen en het blijkt dat de steppen behoorlijk heuvelachtig zijn. Ik dacht namelijk dat steppen behoorlijk vlak zijn, maar dat is klaarblijkelijk niet het geval. Navraag leert dat we op een hoogte zitten van ongeveer 1400 meter wat voor mij een kleine verrassing was. Bij deze rit, stoppen we een eerste keer bij een geluksbrenger. Dit zijn kleine ronde perkjes die zijn voorzien met boeddhistische sjaaltjes, stenen en ander materiaal. Het blijkt dat in Mongolië er een religie heerst die het midden houdt van sjamanisme en boeddhisme. Elementen van de ene natuurgodsdienst zijn overgevloeid naar de andere religie en omgekeerd. Bij deze stenen perkjes wordt er gebeden om meer geluk af te dwingen. Een uurtje later verlaten we de stenen wegen en betreden we voor de eerste de zandwegen die het merendeel van het wegennetwerk uitmaken. Het avontuurtje op de zandwegen verloopt zonder enige problemen en we arriveren vrij snel bij onze gers. De gers zijn de tenten die de Mongoolse nomaden gebruiken om te overnachten. Eigenlijk kan je dit nog het best vergelijken met een luxecamping.
's Avonds gaan we naar het Amarbayasgalant-klooster wat voor mij de eerste ontmoeting is met een boeddhistisch klooster. De boeddhistische cultuur heb ik wel al eerder gezien op TV, films, boeken en videogames, maar het is de eerste keer dat ik het met eigen ogen zie. De eerste indruk is bijna niet met woorden te omschrijven en dit klooster straalt een enorme sereniteit uit. Aan weerszijden van het klooster staan er twee boeddhistische beelden op de heuvelruggen en wanneer ik boven ben, biedt dit een prachtig overzicht van de vallei waar dit klooster is gebouwd. De eerste dag in Mongolië is dus een goede graadmeter voor hoe mooi dit uitgestrekte land wel niet is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten