De pittoreske omgeving van Khogno Khaan verdient het om langer te bewonderd worden dan één dag en het tweedaagse verblijf in deze schitterende omgeving is daarom ideaal om van de indrukwekkende natuur te genieten. Bij het gerkamp is er op wandelafstand een klein boeddhistisch klooster dat we rond de middag bezoeken. Dit kleine klooster valt op omdat het tegen een steile rotswand is gebouwd, maar is slechts een paar zakdoeken groot. De beklimming is behoorlijk gevaarlijk door de treden die uit rotsen zijn gehouwen en de meest abrupte vormen aanmeten. De echte trekpleister is echter de stiltewandeling terug naar het kamp waar we door het wilde gras van de steppen gaan en halverwege via enkele rotsen naar beneden stappen. Bijzonder is dat we op ons pad plots koeien tegenkomen die rustig aan het grazen zijn. De viervoeters zijn echter totaal alleen en dat gaf me niet meteen een groot veiligheidsgevoel. Als deze loebassen echter worden genegeerd, doen ze geen vlieg kwaad.
's Avonds is er voor een select groepje energieke wandelaars een tweede klim die ons brengt naar de top van enkele rotsen die een spectaculair vergezicht bieden over de weidse landschappen. De hellingsgraad is eerder bescheiden waardoor de klimtocht vrij gemakkelijk verloopt. Eens we bij de top komen hebben we een mooi panorama over dit Mongoolse overgangsgebied tussen steppen en woestijn. De fototoestellen worden gretig bovengehaald en het levert enkele mooie plaatjes op. Voor mij was dit het moment om een selfie te trekken die nu dienst doet als mijn profielfoto op Facebook. Eigenwijs zoals ik ben wacht ik bij de daling niet op de rest en baan ik me een weg door het struikgewas en de spelonken van de rotsen. Gehavend kom ik naar beneden met een paar schrammen en builen. Het is de prijs die ik betaal voor mijn eigenwijsheid...
Dag 18 - Przewalskipaarden
Mongolië is de thuishaven van Przewalskipaarden en dit is de enige wilde paardensoort ter wereld. Deze paarden werden wellicht door de Mongolen gebruikt in hun queeste om hun imperium te vergroten tot aan Oost-Europa en bevinden zich nu in het Hustai Nationaal Park. De rit naar dit park is behoorlijk lang, maar gaat over het algemeen over verharde wegen waardoor dit relatief vlot verloopt. Onderweg stoppen we echter bij een nomadenfamilie waar de twee busjes met achttien toeristen halt houden om kennis te maken met het traditionele nomadenleven van een Mongoolse familie. Naar verluidt zijn Mongoolse nomaden heel gastvrij, maar ik heb zelf een vrij onbehaaglijk gevoel bij heel dit gebeuren. Het voelt heel surrealistisch aan en de vergelijking met een bezoek aan een dierentuin is in mijn gedachten nooit ver weg. We verblijven een uurtje bij deze familie en we komen meer te weten over hoe zij leven en hoeveel vee de familie houdt. Bij deze specifieke familie gaat het werkelijk om ruim honderd koeien, tientallen paarden en nog ander vee dat zorgeloos over de steppen rent.
Rond vijf uur komen we aan bij het Hustai NP en de zoektocht naar de paarden kan dus niet te lang op zich laten wachten. Dit betekent dat het avondeten naar acht uur verhuist en we rijden met de busjes naar de drinkplaats van de paarden en een aanpalende heuvelrug. Bij de heuvelrug is het goed opletten, want de paarden zijn honderden meters van ons verwijderd. Even later arriveren we echter bij de drinkplaats waar een kudde paarden hun dorst lest. Op deze reis heb ik altijd foto's genomen met mijn GSM, maar nu ervaar ik de beperkingen van de piepkleine lens van mijn Samsung. De digitale zoom is waardeloos en ingezoomde foto's van de paarden zijn eigenlijk niet veel meer dan een pixelbrij. Het is voor mij een reden om een cursus digitale fotografie te beginnen die op het moment van schrijven zelfs bijna eindigt (de eerste module welteverstaan). De paarden zijn de toeristenmassa echter gewoon waardoor ik wel over goede foto's beschik van de paarden bij de drinkplaats.
Dag 19 - Ulan Baatar
De laatste volledige dag in Mongolië vindt plaats in de hoofdstad van dit prachtige land: Ulan Baatar. De stad telt ongeveer anderhalf miljoen inwoners en mag zich daarmee de thuisplaats van de helft van alle Mongolen noemen. De stad is een reis naar een communistisch verleden waar gas- en verwarmingscentrales erg enthousiast stoom uitspuwen en zich zonder problemen bevinden tussen wooncentra. Af en toe zien we ook een verdwaalde ger die op één of ander verdoken plekje staat. Het centrum staat hiermee in schril contrast en oogt een stuk moderner. Hier bouwen projectontwikkelaars grote flatgebouwen, maar die zijn dan weer zo duur dat heel erg veel appartementen leeg blijven staan. Ulan Baatar is - net zoals bijna elke hoofdstad - een stad van uitersten.
De eerste stop in de hoofdstad brengt ons bij een lokaal uitzichtpunt dat midden in het centrum staat. Zo indrukwekkend de vergezichten van de Mongoolse steppen zijn, zo teleurstelling is het vergezicht over Ulan Baatar. Dit panorama is andermaal een bevestiging van hoe schril het contrast is tussen het rijke centrum en de verpauperde buurten er rond. Wat dit uitzichtpunt wel bijzonder maakt, is het prieel dat op dit punt staat en allerlei communistische taferelen uitbeeldt. Het blijkt dat dit een eerbetoon is aan de Mongoolse soldaten die hebben meegestreden in wereldoorlog twee aan Russische zijde.
Rond de middag begeven we ons naar het kloostercomplex van Gandan Hiid waar vier verschillende tempels staan. In de middelste tempel staat er een ontzagwekkend Boeddhabeeld van maar liefst zesentwintig meter hoog. Dit complex is vrij recent gebouwd en is absoluut niet te vergelijken met de boeddhistische kloosters die we eerder hebben bezocht. Er is ook oog voor architectuur waardoor bloemenperkjes worden afgewisseld met kleine fonteintjes. Dit is - redelijk onverwacht - een mooi plekje om even tot rust te komen. In de late namiddag gaan we naar ons hotel en ga ik me bevoorraden in het grootste shopping center van de stad aangezien de volgende dag onze laatste treinreis is gepland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten