Op deze dag zeggen we Mongolië vaarwel en maken we een laatste treinrit richting Peking. Deze keer bevinden we ons wel op een andere trein aangezien de Mongoolse treinmaatschappij nu verantwoordelijk is voor het treinverkeer tussen Ulan Baatar en Peking. Dat vertaalt zich naar bedden die een tikkeltje comfortabeler zijn dan die van de Russische treinen, maar luxueus is het nog steeds allerminst. Een groot deel van deze treinrit gaat door de Gobiwoestijn die ironisch genoeg in bloei staat. De zomer van 2018 blijkt naar Mongoolse begrippen vrij vochtig te zijn en dat zorgt er voor dat de doorgaans dorre rotsachtige gronden van de Gobi-woestijn nu worden overheerst door het groen van laaggroei dat met een sneltempo groeit.
Andermaal is de grensovergang een exercitie in geduld. De Mongoolse grenspolitie dat wat minder grondig zijn werk dan de Russische collega's een dikke week eerder, maar de Chinezen zijn daarentegen wel heel uitvoerig in hun procedures. Dit betekent dus dat elke reiziger uit de wagon mag stappen om een uitgebreide security check te ondergaan en alle wagons worden haarfijn uitgekamd op het minste spoor van onraad. De hele procedure duurt tot bijna twee uur 's nachts en uitgeputte reizigers zijn zo gelukkig als een klein kind wanneer ze terug de trein op mogen om de welverdiende nachtrust aan te vangen.
Dag 21 - Megalomane Mao
Ook deze dag brengen we grotendeels op de trein door aangezien de aankomst in Peking pas gepland is rond half drie in de namiddag. Na 21 dagen wegen de laatste treinloodjes het zwaarst en snakken we collectief naar wat meer ruimte. Het landschap zorgt voor wat meer variatie en naarmate we dichter bij Peking komen, transformeert het landschap van desolate steppen naar dichtbevolkte steden en wordt de infrastructuur moderner zoals imposante bruggen. De eindhalte in China is een drukte van jewelste en is een voorteken van de drukte die de Chinese hoofdstad zo typeert. Wanneer we eindelijk in ons hotel zitten, is het al vijf uur en de meeste groepsgenoten hebben het dan wel gehad voor deze dag. Ik besluit echter nog het beste te maken van deze dag en ik ga met twee andere groepsgenoten (die een dag eerder vertrekken dan de rest) 's avonds naar het beroemde Tiananmen-plein.
Dit plein is beroemd omwille van de historische studentenprotesten eind jaren tachtig en sindsdien is de Chinese politiek er als de dood voor dat hier nog iets gebeurt. Dit resulteert in draconische "veiligheidsmaatregelen" waar iedereen wordt gefouilleerd, alle bagage wordt gescand en toeristen moeten hun paspoort laten zien. Toeristen worden niet vaak geconfronteerd met het Chinese totalitaire regime, maar deze exploten zijn hier wel een schoolvoorbeeld van. De beloning is wel een prachtig uitzicht op het Tiananmen-plein waar de historische foto van een Mao de wacht houdt. Daarnaast zijn er nog andere belangrijke gebouwen met als grootste attractie natuurlijk de ingang van de Verboden Stad. Na een uurtje keren we terug naar het hotel en maken we opnieuw kennis met de ongeëvenaarde drukte in de metro van Peking.
Dag 22 - De Chinese Muur en Verboden Stad
Het beste is misschien wel voor het laatste bewaard want op één dag tijd mogen we de imposante Chinese Muur beklimmen en een bezoekje brengen aan het majestueuze complex van de Verboden Stad. Dit houdt wel in dat we erg vroeg moeten vertrekken, maar levert wel een quasi toeristvrije Chinese Muur op. Bij de verkiezing van zeven nieuwe wereldwonderen werd de Chinese Muur mee opgenomen als een wereldwonder, maar ik ervoer dit eigenlijk eerder als een verplicht nummertje voor toeristen. Het tochtje op de muur was - tegen de verwachtingen in - leuk om te doen en levert enkele mooie foto's op. Het is namelijk een apart zicht hoe de muur kronkelt over verschillende heuveltoppen terwijl het omgeven is van een oase van groen waar de krekels erg enthousiast tjirpen. De groep is in verschillende groepjes gesplitst wat er toe leidt dat de terugkomst met een uur vertraging wordt ingezet.
Een persoonlijk hoogtepunt van deze reis was voor mij een bezoek aan de Verboden Stad en het is een eufemisme als ik zeg dat ik niet bepaald gelukkig was met deze vertraging. Dit reduceerde het aantal bezoekuren tot drie, maar dit is nog altijd voldoende om dit gigantische complex te ontdekken. De Verboden Stad is opgedeeld in drie grote delen waar bij elk deel een grote tempel centraal staat. De omwallingen van dit complex zijn - net zoals de Verboden Stad zelf - imponerend en bieden een prachtig overzicht op de site en het centrum van Peking. De site zelf is zo groot dat je er gemakkelijk ettelijke dagen kan vertoeven, maar om vijf uur sluit ik mijn bezoek af omwille van de simpele reden dat dit het sluitingsuur is, symbolisch afgesloten door een felle regenbui. Hoewel we tijdens onze trip een aantal regendagen hebben gehad, is het weer over het algemeen heel erg goed meegevallen.
Dag 23 - Ge moogt naar huis gaan...
Op de laatste dag worden we 's morgens vroeg bij de luchthaven gedropt en neem ik een andere vlucht dan de andere passagiers. Door mijn laattijdige boeking vlieg ik namelijk via een tussenstop in Moskou terwijl de rest een rechtstreekse vlucht heeft naar Schiphol. Hoewel de wachtrij aan mijn incheckbalie erg kort is, maar ik aan den lijve mee hoe nerveus Chinezen kunnen zijn en wat voor een gigantische chaos dat met zich teweegbrengt. Anderhalf uur nervositeit wordt eindelijk beloond met een toegang tot de wachtruimtes, maar niet vooraleer mijn powerbank op zonne-energie in beslag wordt genomen omdat het naar verluidt te veel mili-ampère bevat...
Bij de vlucht naar Moskou is het vijf uur wachten, maar verloopt het inchecken met onze Chinese vrienden weer in totale chaos. Het Russische luchthavenpersoneel helpt ook niet echt door iedereen in een piepkleine ruimte te droppen en slechts één gate te gebruiken. Uiteindelijk zet ik laat op de avond weer voet aan Belgische bodem drieëntwintig dagen nadat ik er vertrokken ben. Financieel wat armer, maar wel een onbetaalbare ervaring rijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten