Hoewel het agile manifesto is geschreven in 2001 geniet het pas de laatste vijf jaar meer bekendheid. Midden jaren 2000 waren we al bekend met principes zoals timeboxing, extreme programming en iteratieve cycli. We noemden het iets anders, maar nu vallen al deze begrippen onder de paraplu van "agile". Veel bedrijven zijn recent overgetapt naar agile, maar stuiten niet geheel onverwacht op een heleboel problemen. Als je het agile manifesto leest, denk je te maken hebben met een nieuw wondermiddel in de IT-sector. Het belooft namelijk een product dat altijd werkt, betere requirements door snelle en veelvuldige communicatie en interactie, veel snellere feedback voor ontwikkelaars en testers en een time-to-market waar traditionele watervalprojecten alleen maar van kunnen dromen. De waarheid is echter een stuk genuanceerder.
Agile is een paraplu waar veel methodes onder worden gecatalogeerd waaronder Scrum. Scrum is een ontwikkelingsmethodologie die is uitgegroeid tot de de facto manier van werken wanneer agile wordt toegepast. Scrum wordt in agile omschreven als een lightweigth approach wat zoveel wil zeggen dat het steunt op een aantal principes maar is geen methodologie hoe je voorschrijft hoe je moet ontwikkelen en testen. Bijkomend probleem is dat Scrum een ontwikkelingsmethodologie is die vooral bedoeld is voor ontwikkelaars. Het zegt bijna niks over testing behalve dat er acceptatiecriteria moeten worden geschreven voor user stories. Ook over project management zegt het weinig en vertelt enkel dat de scrum master naar de burndown chart moet kijken om de vooruitgang te beoordelen.
Weer een boek?
Lisa Crispin en Janet Gregory zagen dat testing in agile projecten meestal stiefmoederlijk werd behandeld en niet de erkenning heeft dat het verdient. Daarom schreven beide dames in 2009 het boek Agile Testing: A Practical Guide for Testers and Agile Teams. Beide auteurs zijn afkomstig uit de discipline van software testing en staan met beide voeten in de grond. Het zijn dus geen managementgoeroes of academici die zeggen hoe je in theorie software testing toepast in een agile project. Het duo put veelvuldig uit hun ervaring om voorbeelden te geven uit de praktijk en elk hoofdstuk in het boek maakt gebruik van een mind map om alle mogelijke onderwerpen te dekken. Bovendien zijn de hoofdstukken beknopt, maar wel ter zake geschreven zodat je op een kwartier tot halfuur een hoofdstuk kan lezen en heb je het gevoel iets bijgeleerd te hebben.
Als je het boek leest, beschik je best over een basiskennis van agile ontwikkelingsmethoden zoals Scrum, maar dat is in een mum van tijd geleerd. Ook als je veel over agile ontwikkeling weet, is het boek de moeite aangezien het boek vooral bekeken wordt uit het perspectief van de tester en niet zozeer van de ontwikkelaar. Daarvoor bestaan namelijk duizenden andere boeken. De toegevoegde waarde van Agile Testing: A Practical Guide for Testers and Agile Teams is dat het concrete oplossingen aanreikt voor de transitie van software testing in traditionele watervalprojecten naar software testing in agile projecten. Het beoordelen van productrisico's en hun impact - zowat de hoeksteen van software testing - gebeurt in agile projecten op een totaal andere manier door gebruik te maken van testing quadrants. Daarom is dit boek eigenlijk verplichte literatuur voor al wie met agile projecten en software testing werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten