Reisverslag Nieuw-Zeeland deel zeven: Lord of the Peaks

Vrijdag 5 januari

Negentien dagen is deze reis al onderweg wanneer we ons mogen opmaken voor twee (lange) busdagen. We trekken richting de Southern Alps waar er toppen liggen tot boven de drieduizend meter. Dit gebeurt via de Lewis Pass en onderweg wijzigt de vegetatie langzaam van subtropisch naar alpijns. Een eerste voorbeeld hiervan vind ik terug bij de wandeling nabij het Saint James Car Park. Hier bevindt zich een nieuwbakken langeafstandswandeling van 66 kilometer, de Saint James Walkway. Er is echter ook een hele korte lus van twintig minuten dat een goed beeld geeft wat deze omgeving hier te bieden heeft. Dat is behoorlijk mooi zoals je in dit verslag kan lezen. Na deze korte stop rijden we verder naar Reefton waar we onze middagpauze houden. 

Reefton is een klein stadje waarvan de hoogtijdagen al lang achter ons liggen, want het was wereldberoemd in Nieuw-Zeeland tijdens de plaatselijke gold rush. Er werd dus goud gedolven, maar ook andere grondstoffen zoals kolen. Reefton is nu bekend omwille van de look die het heeft behouden van eind 19de, begin 20ste eeuw. Restaurantjes en winkeltjes doen je zo mijmeren naar de spaghettiwesterns uit de jaren zestig. Voor mij is het de eerste keer dat ik zo'n stadje zie, dus het heeft wel iets, maar het moge wel duidelijk zijn dat toerisme toch wel de voornaamste bestaansreden is van Reefton. 

De tweede wandeling van de dag duurt met een half uurtje wat langer, maar is nog steeds behoorlijk kort. Nu gaat het naar Cape Foulway. Over deze wandeling ben ik niet zo enthousiast zoals je hier kan lezen. Er is niks mis met dit traject, want het is zelfs een mooie route met spectaculaire kliffen en je ziet zelfs een aantal pelsrobben liggen onderweg. Het is enkel wat veel van hetzelfde aangezien ik in Kaikoura al een gelijkaardige wandeling heb gedaan. Het programma is deze dag behoorlijk vol en deze wandeling mag wat mij betreft toch overgeslagen worden. Dat geef ik later ook als feedback aan reisbegeleidster Marion mee. 

Derde maal is scheepsrecht en dat geldt zeker bij de derde wandeling van vandaag. In rotslecht weer mogen we de Pancake Rocks in Punakaiki bezoeken, maar er is slechts een kwartiertje tijd voorzien. Deze rotsen krijgen de vorm van pannenkoeken na een lang erosieproces dat duizenden tot miljoenen jaren duurt waar het kalksteen langzaam wordt afgesleten. Dat zorgt voor erg knappe beelden van de rotsen, maar er zijn ook zogenaamde blaasgaten. Dit zijn gaten in de rotsen waar het water spectaculair naar boven kan worden gespoten - zoals bij een walvis - bij een sterk golvende zee. De golven staan vandaag hoog, maar helaas zie ik de blaasgaten niet in actie. Desondanks was ik toch onder de indruk van deze plek zoals je hier leest. 

Zaterdag 6 januari

Helikoptervluchten zijn onderhevig aan de staat van het weer en dat wordt vandaag al snel duidelijk. Er staat namelijk een helikoptervlucht over Fox Glacier op het programma, maar stapelwolken beslissen er anders over. De helikoptervlucht gaat helaas niet door en dat is toch wel wat jammer, want een vlucht over Fox Glacier is naar verluidt erg mooi. Voor mijn groepsgenoten is het erger dan mij, want ik ben enkele maanden geleden al in Pakistan geweest waar ik dagenlang over gletsjers heb gelopen en vanaf de toppen had ik daar ook fantastische uitzichten over de gletsjers. Dit is uiteraard niet hetzelfde als een helikoptervlucht, maar een groot gemis is dit dus niet voor mij. Als alternatief maken we een wandeling van een uurtje langs Lake Matheson. Dit meer is beroemd omdat het bij helder weer hoge bergen zoals Mount Cook spiegelt in het water, maar met de aanwezige wolken is dat schouwspel niet voor mij weggelegd. Toch was ik tevreden over deze wandeling zoals je in dit verslag kan lezen.  

Nu is het nog een aantal uurtjes rijden tot Wanaka waar we morgen een vrije dag hebben. Net voor Wanaka houden we nog even halt bij het Tauparikaka Marine Reserve waar er tijd is om een (erg) kleine wandeling te doen langs een duinmeer. Dit is niet de meest favoriete wandeling van de dag want ik werd bijna met huid en haar opgevreten door de aanwezige insecten zoals je hier kan lezen. Ik ben blij als we verder kunnen rijden, want bij het einde van deze tweede busdag op rij snak ik toch naar het einde. Wanneer Wanaka ons toelacht in de verte, ben ik al blij bij de gedachte om de bus te kunnen verlaten. Dit plaatsje is net zoals zoveel andere locaties in Nieuw-Zeeland behoorlijk idyllisch met een groot meer en hoge omringende bergen. Het is hier trouwens dat er in de buurt een aantal scènes van Lord of the Rings zijn opgenomen. 

's Avonds is het eerder Lord of the Walks, want ik heb wel zin om een wat langere avondwandeling te maken. Met het kaartje op Komoot, de wandelapp die ik gebruik, stippel ik al improviserend een  eigen route uit. Die route brengt me langs de rand van het meer en enkele residentiële wijken op een mountainbikeparcours en daar dreig ik zelfs even te verdwalen. Met een ondergaande avondzon geen prettig vooruitzicht en dus zit er niks anders op om over een poortje te klimmen om zo buiten het omheinde parcours te geraken. Over deze wandeling ben ik dus niet zo tevreden als afsluiter zoals je hier leest.

Zondag 7 januari

Ook Wanaka is een prachtige locatie om wandelingen te maken, maar de ochtend begint voor mij echter met een tochtje op een jetboat. Een jetboat is een Nieuw-Zeelandse uitvinding waarbij de boot het aanwezige water opzuigt en dan met een enorme krachtstraal uit de motor knalt en zo als voortstuwing fungeert. De boot haalt respectabele snelheden tot vijftig kilometer per uur en kan bovendien varen over lage waterstanden. Zelfs tien centimeter water is voldoende om als een speer over het water te denderen. Bij dit tochtje varen we over Matukituki-rivier en hier stoppen we regelmatig bij locaties die dienden als opnamelocaties voor Lord of the Rings. Aangezien de boot met een rotvaart door het water snelt, is het niet evident om de boot plots te laten stoppen. Dit gebeurt met een spectaculaire 360° spin waar de boot rond zijn eigen as draait om tot stoppen te komen. Hierdoor krijgt dit tochtje een klein achtbaangevoel. 

Bij deze boottocht is ook een wandeling gekoppeld, maar ik ben er niet zo tevreden over zoals je hier leest. Na de wandeling varen we terug naar de aanlegplaats en vervolgens word ik teruggebracht naar Wanaka... of toch niet helemaal. Ik heb namelijk gevraagd of ze me kunnen afzetten bij Roy's Peak. Dit is één van de toppen in de onmiddellijke omgeving van Wanaka. Met een klim van 1300 meter behoort dit tot het betere klimwerk en bovendien is het om 13h vrij warm wanneer ik begin. Maar liefst 27 graden en dat is naar Nieuw-Zeelandse begrippen dus tamelijk heet. De klim verloopt echter vlekkeloos zoals je hier leest. Qua uitzichten is dit - zelfs nog meer dan de Marlborough Sounds - het mooiste wat deze reis te bieden heeft en de foto's hier zijn echte ansichtkaarten. De afdaling verloopt ook gezwind waardoor ik op vier uur terug beneden ben. 

Minder gezwind zijn de acht kilometer om terug te keren tot Wanaka, maar halverwege heb ik het geluk dat ik opgepikt word door een local. In het daaropvolgende gesprek leer ik dat haar vriend nog in Brussel heeft gespeeld als rugbyspeler. Wat is dit toch een kleine wereld. Wanneer ik terug ben in Wanaka, krijg ik geen genoeg van het wandelen en ik besluit om nog een laatste wandeling te maken. Deze avondwandeling weet me zeker te bekoren zoals je hier leest. Het natuurgebied van Glendhu Bay en het pad naast het meer zorgen voor een fraaie omgeving. Een vermoeiende, maar erg mooie dag!