Reisverslag Nieuw-Zeeland deel vijf: de mooiste regio van Nieuw-Zeeland

Zaterdag 30 december

Wellington wordt vandaag uitgewuifd, want we vliegen met twee piepkleine Cessna's naar het zuidereiland. De instapprocedure voor zo'n Cessna is een stuk minder omslachtig dan bij grote vluchten en dit gebeurt razendsnel. Dat laat wat ruimte toe om nog snel een kopje koffie te scoren bij de plaatselijke barista vooraleer we de zee overvliegen. Het oorspronkelijke plan was om naar Nelson te vliegen, maar de wind steekt daar een stokje voor en we zijn genoodzaakt om naar Blenheim te vliegen dat iets verder is gelegen. De meeste reisorganisaties doen deze oversteek met een grote ferry, maar bij Sawadee heeft men gekozen om met vliegtuigjes te werken aangezien dit toch unieke beelden oplevert. De baaien bij het zuidereiland zijn namelijk vanuit bovenaanzicht betoverend mooi. Tja, bij regen en wolken hebben we daar uiteraard niet veel aan. Maar kijk, naarmate we dichter bij het zuidereiland komen, klaart het weer op en wat levert dit prachtige beelden op. Hoewel ik in een krampachtige manier in het vliegtuigje zit, heb ik wel het geluk om bij het raam te zitten en ik kijk mijn ogen uit bij dit landschap. De opnamefunctie van mijn GSM draait in ieder geval overuren.  

Met een busje worden we naar Picton gebracht en daar hebben we nog een hele namiddag de tijd om de buurt te verkennen. Dat betekent dus weer wandeltijd voor mij en een vrij stevige overigens. Met ruim achthonderd hoogtemeters en vier uur wandeltijd is het dus een respectabele wandelingen waarvan je mijn bevindingen hier kan lezen. Vooral het uitzicht bij de Tirohanga Track kan ik waarderen en ik vind het tot dusver het mooiste uitzicht wat ik tot dusver heb gezien in Nieuw-Zeeland. Als je me vraagt wat de mooiste regio is in Nieuw-Zeeland dan zal ik zonder enige twijfel de Marlborough Sounds - deze regio dus - zeggen. Al heeft het weer daar veel mee te maken, want met een helderblauwe hemel is het gemakkelijker om de regio te appreciëren dan wanneer je wordt geconfronteerd met een dramatische regenhemel zoals dat bij de Bay of Islands het geval was. Sawadee is één van de weinige reisorganisaties die de Marlborough Sounds in hun programma hebben opgenomen en wat ben ik blij dat ik hen gekozen heb. Want dit wil je echt niet missen (bij goed weer)!    

Zondag 31 december

Dat de hemel bij de Marlborough Sounds niet altijd hemelsblauw is, bewijst deze ochtend want het regent oude wijven dat het een lieve lust is. Met een bootje gaan we naar een schiereiland bij de Queen Charlotte Sound, maar het wordt een pittig vaarttochtje. De regen en grijze lucht maken het moeilijk om de omgeving te bezichtigen en bovendien laten de golven zich graag voelen. Normaal gezien is dit een vrij kalme zee, maar vandaag merk ik er weinig van en het uur op de boot gaat tergend langzaam voorbij. Mijn plan bestaat uit eerst om lokale vogels te spotten op een vogeleilandje, terwijl ik een uur daarna aanvang met een wandeling op de beroemde Queen Charlotte Track. Met het slechte weer is de zin om vogels te spotten met de noorderzon verdwenen en ik start dus onmiddellijk aan de wandeling. En hupsakee, ik ben nog niet goed of wel aan de wandeling begonnen en het hemelgewelf kleurt azuurblauw alsof er geen wolk meer bestaat. 

Bij het begin van de wandeling staat er een ietwat kitscherig standbeeld van James Cooke die zoveel honderden jaren geleden hier ook voet aan wal zette. Er is hier ook een pad dat leidt naar een waterval, maar ik weet niet hoe lang het duurt om naar de waterval te gaan en terug te komen. Ik kies dus eieren voor mijn geld en doe dus enkel het traject tussen Ship Cove en Furneaux Lodge. Hoe enthousiast ik over deze wandeling ben, lees je hier en dat resulteert uiteindelijk op plaats nummer zes in mijn overzicht van mooiste wandelingen van 2023. Dus ja, het is een erg mooie wandeling geworden. Vooral het natuurpad kan op mijn appreciatie rekenen, net zoals de fabelachtige panorama's die op een steeds andere hoek uitkijken over het blauw van de Queen Charlotte Sound. Vanzelfsprekend kom ik weer veel te vroeg aan bij Furneaux Lodge - bijna drie uur - maar dit plekje omschrijft zich als paradijs op aarde en op deze mooie namiddag klopt dat zeker. Normaal ben ik geen fan van luieren, maar nu doe ik dat me veel plezier.  's Avonds wacht er de viering van oud naar nieuw en dat gebeurt in Picton verrassend ordelijk. Over de kwaliteit van het plaatselijke optreden ben ik niet erg enthousiast, maar het is wel een mooie manier om 2023 in stijl af te sluiten. 

Maandag 1 januari

Geoff is de naam van de nieuwe buschauffeur die ons door het zuidereiland leidt. Iemand noemde hem een volkser figuur dan Keith en dat is wel een mooie omschrijving voor iemand wiens standaardzin "Fair enough" is. Met Geoff aan het roer verlaten we Picton waar we na een kwartier een laatste fotostop houden om vervolgens definitief afscheid te nemen van één van mijn favoriete plaatsen in Nieuw-Zeeland. Vandaag is het dus weer een busdag en dat betekent dat het programma niet zo veel toelaat. Er staat weliswaar één wandeling op het programma, maar dat is een zeer korte: die van Cullen Point Scenic Reserve. Meer dan verplaatsing naar een uitkijkpunt is het eigenlijk niet, maar voor mij is elk excuus goed om de benen te strekken. 

We komen redelijk vroeg aan in Motueka, onze verblijfplaats voor de komende twee dagen. De accommodaties zijn deze keer geen hotelkamers, maar wel chalets die gedeeld moeten worden. Bovendien is het toch een eindje van de bewoonde wereld wat betekent dat we zelf voor ons ontbijt en avondeten moeten zorgen. De gewoonlijke supermarktstop duurt deze keer dus extra lang en iedereen heeft voldoende mee om geen gewisse hongerdood te sterven. Zelf maak ik van de extra tijd gebruik om een rustige hardloopsessie in te lassen van vijf kilometer. Via een omweg bij een klein meertje beland ik aan de kustlijn waar ik na ongeveer 2,5 kilometer terugdraai om zo terug te lopen. Een deugddoende douche luidt de aanvang van een eerder luie avond in.