Reisverslag Nieuw-Zeeland deel acht: mystieke fjorden

Maandag 8 januari

Des te zuidelijker we ons begeven in Nieuw-Zeeland, des te mystieker het landschap wordt. Dit culmineert in het plaatsje Te Anau, wat de toegangspoort is van Fjordland National Park. Voor het zover is, moet er met de bus nog een dagje gependeld worden. Het is geen lange rit en daarom is er zo'n drie uur tijd om in Queenstown te verblijven. Drie uur is net te lang om het als een korte tussenstop te beschouwen, maar het is ook net te kort om het als een lange tussenstop te zien. Ik zit hier een beetje tussen schip en wal. Het liefst van al wil ik een wat langere wandeling maken, maar dat zit er dus met drie uur tijd niet in. Dan wordt het maar een ontspannen ontdekking van dit stadje en dat begint met een gemoedelijke cappucino rond tien uur 's ochtends wanneer er al verschillende koffiebarretjes open zijn. Queenstown is namelijk enorm toeristisch en veel rondreizen overnachten hier. De reis van Sawadee overnacht echter bij het naburige Wanaka en daar ben ik ergens wel blij om. Queenstown is net toch wat meer toeristisch, opgeklopt en minder mooi dan Wanaka. 

Nochtans heeft Queenstown een heleboel te bieden, zoals het mooie meer van Wakatipu en de omringende bergen. Hetzelfde recept zoals Wanaka dus, maar helaas wat minder ongerept. Het toeristische karakter van Queenstown stamt af van de jaren tachtig wanneer het uitgroeide tot de outdoor adventure hoofdstad van de wereld. Het overbekende bungeejumpen is hier uitgevonden en het hoeft geen betoog dat je hier op verscheidene plekken kan bungee jumpen. Zelf ben ik op deze dag minder heldhaftig en na mijn cappucino maak ik een kleine wandeling langs een bos om wat later via een kabellift naar boven te gaan waar ik een mooi uitzicht heb over het meer en de andere bergen. Na een half uurtje rondlopen op deze plek ga ik opnieuw naar beneden om vervolgens nog een klein toertje te doen door het centrum en een park. 

Het half dagje Queenstown wordt 's avonds aangevuld met één van de meer unieke belevenissen in Nieuw-Zeeland: een bezoek aan een grot met gloeiwormen. Groot is mijn verbazing wanneer ik bij de grot ontvangen wordt door een Belgische, weliswaar Franstalige, biologe. Ze helpt hier bij de rondleidingen en het mag gezegd worden dat ze dit voortreffelijk doet. Eerst gaat er nog een studieronde vooraf waar er op een filmpje wordt uitgelegd wat de habitat en levensgewoonten van deze diertjes zijn om vervolgens nog een ultrakorte wandeling te doen naar een hut waar wat informatieborden prijken. Het echte plezier zit 'm toch in het boottochtje op de ondergrondse rivier in de grot en dat is toch wel een schitterende ervaring. Het zwakke licht van de wormpjes is dan eens blauw en wat later weer groen. Met duizenden hangen ze aan het rotsige plafond van de grot en soms kom ik er zelfs zo dichtbij dat ik ze met mijn handen kan aanraken (maar uiteraard niet doe!). Het ritje duurt niet erg lang, maar weet me wel te imponeren. De gloeiwormen zijn een waar spektakel, maar ook het water dat door de grot stroomt, is een kleine sensatie voor de oren en ogen. En zo sluit ik alweer een dag met een brede glimlach af.    

Dinsdag 9 januari

Opnieuw is het vandaag een hoogdaag, want vandaag breng ik een bezoekje aan de Milford Sound. Dit is één van de mooiste fjorden ter wereld en is ook een populaire plaats om langeafstandswandelingen te doen zoals de Milford Track en Routeburn Track, langeafstandswandelingen die behoren tot de mooiste ter wereld. Op deze plek regent het tot zeven kubieke meter per jaar per vierkante meter, dus de kans op een lachend ochtendzonnetje is ongeveer nihil. En dat is misschien maar goed ook, want deze plek moet het hebben van zijn regenachtig karakter. Een onheilspellende mist zorgt voor extra dramatiek en bij druilerig weer ontstaan er bij op deze fjord honderden kleine watervalletjes. En dit allemaal overgoten in een saus waar pieken loodrecht uit het water stijgen en regenwoud dat voor een tikkeltje groen zorgt in een anders vrij kleurloos landschap. Met een beetje geluk vind je nog wildlife onderweg zoals zeehonden en dolfijnen en dan is de pret helemaal compleet. 

Voor het zover is, wacht er een epische busreis naar de startplek van de Milford Sound en allemachtig, wat is dit goddelijk mooi. Het dramatische karakter van de Milford Sound wordt misschien wel overtroffen door de weg ernaartoe, want het mystieke karakter van bergen, valleien, watervallen en spectaculaire uitzichten vind je hier in dezelfde gradatie terug. Deze weg is net zo fotogeniek als de fjord zelf. Hier maken we ook een leuke tussenstop om een Kea te fotograferen, een nogal brutale papegaaiensoort die er niet voor terugdeinst om voedsel te stelen. De weg slingert zich tot bij de startplaats van de Milford Sound waar de epiek gewoon wordt verder gezet. De boottocht van ongeveer twee uur kan ik niets anders omschrijven dan legendarisch en ik heb hier letterlijk honderden foto's genomen. 

Dan is de tijd aangebroken om aan mijn laatste wandeling in Nieuw-Zeeland te beginnen en het is een afsluiter in stijl. Ik krijg namelijk 2,5 uur de tijd om naar de Key Summit te wandelen, een top die vijfhonderd meter hoger ligt. Het landschap wordt gekenmerkt door alpiene en subalpiene flora, waaronder erg fraaie morsen en korstmossen bij laaghangende planten terwijl bomen bestaan uit beuken en podocarpbomen. Voeg daar nog enkele fraaie, maar kwetsbare meertjes aan toe bij de top en een fantastisch uitzicht en je hebt een goed idee wat deze wandeling zo speciaal maakt. Jammer genoeg is het uitzicht vrij pover met de lage bewolking en heb ik niet genoeg tijd om naar het nabijgelegen Lake Howden te trekken. Na de wandeling vertrekken we terug richting Te Anau en onderweg houden we nog even halt bij een waterval en uitkijkpunt. Wat heb ik weer genoten deze dag!    

Woensdag 10 januari

Het kan niet altijd prijs zijn en deze dag is helaas toch wat minder. Van Te Anau trekken we naar Dunedin wat ook wel eens omschreven wordt als het Edinburgh van Nieuw-Zeeland. Dit heeft het te danken aan enkele gebouwen die in dezelfde stijl zijn opgetrokken als gebouwen uit de Schotse hoofdstad. Je moet hier echter geen Royal Mile of zoiets verwachten. De weg naar Dunedin is helaas niet zo bijzonder of je zou honderden kuddes schapen bijzonder moeten vinden. Vooral veel weilanden dus en normaal gezien zouden we ook stoppen bij Tunnel Beach, nabij Gore. Dit is een tunnel die speciaal is aangelegd door een familie met te veel geld om zo een geheim stukje strand te veroveren. De tunnel is echter redelijk steil en strand vind je in Nieuw-Zeeland overal. Met consensus wordt besloten om dit stuk over te slaan en in de plaats daarvan lunchen we ergens aan een gewoon strand.

In de late namiddag arriveren we in Dunedin en dat geeft ons nog even tijd om met de bus de tweede grootste stad van het zuidereiland te verkennen. De eerste halte is de universiteitsbuurt waar de gebouwen in Victoriaanse stijl me weten te boeien. De University of Otago, zoals de universiteit hier heet, is overigens de allereerste universiteit van Nieuw-Zeeland en werd in 1869 opgericht. Even later is het de beurt aan de steilste straat ter wereld. Baldwin Street heeft een hellingsgraad van maar liefst 35% en staat daarmee in het Guiness Book of Records vermeld als de steilste straat op deze planeet. Natuurlijk moet ik hier even omhoog om te testen hoe steil het is. Achteraf blijkt dit nog goed mee te vallen. 

Na het inchecken bij het hotel - wat weer heerlijk ver van het stadscentrum ligt - ga ik te voet naar het centrum om de stad te verkennen. Dat gebeurt echter na vijf uur en dan is er niet zo gek veel meer open, zo blijkt. De Public Art Gallery is gesloten en ook de gotische St-Paul's Cathedral is dan gesloten voor het grote publiek. Het stationsgebouw is wel open en dit station is een pareltje van architectuur. Het station is uitgerust met een groot atrium dat wordt verlicht door een koepel van glas-in-loodramen. Buiten is het de klokkentoren die opvalt en is gebouwd met inspiratie van de Vlaamse renaissancestijl. Het is dus geen verrassing dat dit station één van de meest gefotografeerde gebouwen is in Nieuw-Zeeland. Nieuw-Zeeland heeft dus niet alleen natuur, maar ook cultuur.