Zinderend zuidelijk Afrika deel vijf: een vogelparadijs

Woensdag 28 september

Een dag die in de categorie in de safaritruck valt, is deze. Vanuit Etosha NP vertrekken we naar Rundu dat aan de grens bij Angola ligt waar de Kavango de grens is tussen deze twee landen. Het is nog een uurtje kijken naar de beestjes, maar bij de zoveelste giraffe en springbok is het enthousiasme om deze dieren te fotograferen toch wat minder. Na een uurtje rijden, arriveren we bij de controlepost waar we vervolgens onze weg naar het noorden verderzetten. Etosha is overigens een omheind nationaal park wat betekent dat alle dieren tussen deze hekken leven. In een gebied dat zo groot is als Vlaanderen kan je echter moeilijk over gevangenschap spreken. Dit is trouwens geen gewoonte, want in Chobe - een park in Botswana - lopen de dieren wel vrij rond.  

De truckreis naar de grens met Angola is niet erg spannend, maar - volgens de reisomschrijving - is deze regio wel Afrikaanser dan de rest van Namibië. Wat men hier eigenlijk mee bedoelt, is dat de armoede zich hier meer toont en dat we de stereotype lemen hutjes hier te zien krijgen terwijl in de rest van Namibië de bevolking in steden of townships woont. Ondertussen neemt een fotominnende reisgenoot iets te graag kiekjes van de lokale bevolking en komt hij er met een woordenwisseling van af. Lokale mensen fotograferen is sowieso iets wat ik niet doe, maar heb dan het respect om eerst toestemming te vragen vooraleer je een foto neemt. De persoon in kwestie heeft echter andere idealen en een aantal dagen later voert hij dit koud kunstje opnieuw uit met alle gevolgen van dien... 

De eindbestemming in de buurt van Rundu is wel een droomlocatie vlakbij de Kavango. In een fantastische lodge bij de rivier zit ik erg idyllisch, maar veel kan ik er niet van genieten want de diarree waarmee ik al enkele dagen kamp, bereikt hier een hoogtepunt en de toiletpot wordt minstens zes keer geknuffeld op een uur tijd. Ik had ook dolgraag de rivier overgestoken met een boot om voet aan wal te zetten in Angola, maar na een lange reisdag is er weinig interesse om dit te doen. Dan blijf ik dus rustig in Namibië waar ik de lokale bevolking van Angola op gevoelige plaat vastleg wanneer ze zich wassen in de Kavango. Maar zei ik niet dat ik lokale bevolking niet fotografeerde? Euhm, toch wel dan realiseer ik me nu, maar dan wel op een discrete manier! 

Donderdag 29 september

Eén van de dingen waar ik absoluut naar uitkijk, is de Okavango Delta wat de grootste binnenlandse delta ter wereld is. In mijn trip naar Mexico vorig jaar hadden een aantal reizigers dit eerder gedaan en zij vonden dit het hoogtepunt van hun reis. Vol enthousiasme vertelden ze over het liefelijke boottochtje op de delta dat wonderbaarlijk mooi was. Dat schept dus verwachtingen, maar eerst moet er de grensovergang met Botswana worden gekruist. De papierhandel verloopt hier verrassend vlot en al snel zitten we terug in de truck om onze weg naar de Okavango Delta te vervolgen. Dat is misschien niet helemaal waar, want in mijn Lonely Planet reisgids die ik heb meegenomen, lees ik dat we eigenlijk in de panhandle van de delta zitten. Het geeft wel eenzelfde beeld als de inner delta lees ik, maar je mist wel de grote dieren terwijl dit de grootste reden was voor mij om naar hier af te zakken. Scheisse!

Die vloek heb ik ook een paar keer binnensmonds gebruikt om de kwaliteit van het wegennetwerk in Botswana te beschrijven. Die bestaat - nog meer dan in Namibië - uit een heleboel kuilen en putten waar je zijdezacht moet overrijden wil je geen bezoekje plannen bij de chiropractor. In de vroege namiddag komen we echter heelhuids aan en ook hier zijn de lodges weer van een onberispelijke kwaliteit. Om vier uur is er rondvaart gepland op de Okavango waar we een eerste keer kennismaken met de delta. In Botswana heeft deze rivier namelijk een O erbij gekregen en gaat ze voortaan als Okavango door het leven. Hoewel de grote dieren uitblinken in afwezigheid, zijn er wel ontzettend veel vogels aanwezig en deze plek is dan ook een vogelparadijs en daarom de ideale afwisseling met parken zoals Etosha en later Chobe. 

Bij het ritje met de boot valt meteen de twee verschillende vegetaties op. Aan één zijde groeit er papyrus, terwijl er aan de andere zijde riet groeit. Mijn Lonely Planet weet me te informeren dat dit vooral in de panhandle is en bij de inner delta zie je voornamelijk het riet. Vogels zijn er wel van de partij en het duurt niet lang vooraleer we een eerste ijsvogel zien die getooid is in het meest felblauw dat je kan bedenken. Ook aalscholvers en een heleboel zangvogels zijn van de partij. De eerste krokodillen duiken ook op in het water, maar dit zijn voorlopig kleine exemplaren. De locatie rondom de lodge straalt een zekere sereniteit uit, maar later in de avond wordt die verstoord door een nijlpaard dat in de buurt aan het grazen is. Wild Afrika op z'n puurst dus.    

Vrijdag 30 september

Gisteren was een leuk voorproefje, maar het echte werk is gepland voor vandaag waar een driedelige excursie een dagvullend programma vormt. Eerst gaan we met een boot de Okavango verkennen op zoek naar verschillende vogels, vervolgens wordt er per mokoro - een bootje in de vorm van een bootstam - aan slow travel gedaan en als laatste is er een wandeltocht op een eilandje in de delta waarna we terug varen tot onze lodges. We vertrekken zoals gebruikelijk vroeg in de ochtend en dat is wellicht ook de beste tijd om dieren - en dus ook vogels - te spotten. De grote hoeveelheid vogels heeft de Okavango Delta te danken omdat het een erg visrijk gebied is en de panhandle is zo mogelijk nog visrijker dan de rest van de delta. Aan vogels geen gebrek dus! De eerste ster is een Afrikaanse visarend die aan de rand van de oever op een tak rust. De boot komt dichterbij, maar waar andere vogels dan wegvliegen, blijft de arend rustig zitten. Je bent koning van de rivier of je bent het niet! 

Ook voor andere vogels stoppen we meer dan genoeg en een hele resem passeert het rijtje: reigers, ijsvogels, aalscholvers, zangvogels, sternen, ibissen en nog een heleboel gevederde vrienden wiens soort ik niet kan plaatsen. De meest exotische gast is een zwarte maraboe-ooievaar die behoorlijk groot is. Rond tien uur stappen we over in de mokoro-bootjes en dit is ongetwijfeld één van de hoogtepunten van de reis. Met twee worden we door een poler voortgeduwd met behulp van een lange stuk en zo dobberen we langzaam door het riet, waterlelies en letterlijk honderden vogels. Vooral grote zilverreigers zitten hier in overvloed en begeleiden me bij de gehele trip. Qua wildlife is het misschien wat teleurstellend dat er geen grote beesten zijn, maar op een traag tempo door zo'n vogelparadijs navigeren heeft ook heel veel charme! 

Het laatste stuk van deze excursie vindt plaats rond twaalf uur wanneer we aanmeren bij een eilandje in de delta. Nijlpaarden en olifanten laten zich momenteel niet zien, maar aan de uitwerpselen die hier te zien zijn, is het wel duidelijk dat ze er wel degelijk zijn. De lokale gids vertelt er met een ongebreideld enthousiasme over en duidt ook op de toegetakelde bomen die dienen als voedsel voor de olifanten hier. Hoewel de wandeling niet erg lang is, duurt ze toch ruim anderhalf uur omdat de gids uitgebreid de tijd neemt om over de flora en fauna te vertellen. Onder een moordende zon is dat misschien net iets te lang en iedereen is opgelucht wanneer we terugkeren naar de koelte van de Okavango. Dit is misschien toch wel het minst geslaagde deel van deze dag, maar niettemin wel erg leerzaam! Het is dus bijna twee uur 's namiddags wanneer we naar onze lodge terugkeren, maar wel niet in rechte lijn. 

Het eiland bevindt zich namelijk toch een heel eind van onze lodges en dat betekent ruim een half uur cruisen op volle snelheid om terug te keren, maar onderweg maken we diverse stops om dieren te spotten. Hier komen we enkele krokodillen tegen en het valt op dat ze toch hard in omvang kunnen variëren. Jonge dieren zijn minder dan één meter groot, terwijl volwassen exemplaren vlot enkele meters meten. Het is markant hoe stoïcijns deze reptielen blijven liggen wanneer we met onze boot naderen tot we echte te dicht bij komen en dan verdwijnen ze bliksemsnel in het water. Onderweg zien we ook een nijlpaard, of althans zijn sporen. Een nijlpaard schuilt achter het riet, maar hoewel we hem horen, kunnen we hem toch niet zien. Voorlopig kan ik die niet nog niet afvinken van mijn lijstje. Om vier uur belanden we eindelijk bij de lodges na een vermoeiende, maar o zo deugddoende dag.