Zinderend zuidelijk Afrika deel vier: op safari

Zaterdag 25 september

Geraamtekust, dat is de ietwat onheilspellende naam van de kusstreek waar we vandaag doorrijden. Deze naam is ontleend aan de vele walvissen die hier gestrand zijn waarvan enkel de beenderen overblijven. Niet dat het schepen veel beter vergaat, want ook verrassend veel schepen hebben hier hun ondergang beleefd. De eerste stop van de dag is bijvoorbeeld zo'n exemplaar en gaat nu door het leven als toeristisch wrak. Met een betrokken hemel en een wat hevigere deining op zee zorgt het wel voor een fraai plaatje. Misschien wat toeristisch, maar desondanks kan ik het wel appreciëren. De fotostop van een kwartier houdt ons even uit de truck, maar snel moet iedereen er terug in om naar het volgende punt te rijden: één van de grootste pelsrobbenkolonies ter wereld. 

Deze kolonie bevindt zich bij Cape Cross waar een Portugese zeevaarder als eerste Europeaan voet aan wal zette en daar heeft hij een kruis gezet. Het kruis dat er nu staat, is een replica, maar ik had het amper opgemerkt bij mijn bezoek daar. De grootste blikvanger is ongetwijfeld de kolonie pelsrobben die hier verblijft. In september is het hier nog vrij rustig. De mannetjes zijn elders de bloemetjes aan het buiten zetten en roofdieren zoals jakhalzen hebben het nog niet gemunt op jongen van de zeehonden. Wat ik wel te zien krijg, is een enorme massa pelsrobben die elke bedenkbare plek innemen op het strand. Er is hier een houten wandelpad gemaakt zodat toeschouwers de robben niet verstoren, maar soms is het eerder omgekeerd. Erop, eronder, ernaast, niks is de pelsrobben te vreemd om op te gaan liggen. 

Er bevinden zich ook een fiks aantal pelsrobben in zee, maar het is duidelijk dat de grootste hoeveelheid zich op het strand bevindt. Dat het strandgangers zijn, mag geen verrassing heten want in veel gevallen gaat het om moeder met jong(en). De adolescente mannetjes zijn toch de meest interessante pelsrobben om gade te slaan, want hun vermakelijke schijngevechten zijn amusant om te volgen. Ze zijn tevens de meest fotogenieke exemplaren dankzij hun manen op de rug. Eén van de medereizigers besluit op het einde om de beestjes toch eens van dichterbij te bekijken en vindt er niks beter op om zich tussen de robben te begeven. De pelsrobben zetten het op een lopen, maar dit heeft veel slechter kunnen aflopen... Het was wel een grappig zicht, maar wel totaal onverantwoord. 

Dit is het laatste wapenfeit van de dag voor we naar Kamanjab rijden waar we na een lange dag reizen voor een onverwacht probleem komen te staan. De hotelacommodatie - opgericht door een Belg - is namelijk volzet en we zouden dan meer dan één uur terug moeten rijden. Een afgepeigerde groep ziet dat uiteraard niet zitten en dan is het even improviseren. Gelukkig zijn er nog wel enkele chalets vrij en dat betekent dus met vier op één kamer slapen. Daar heb ik niet echt op gerekend, maar voor één nachtje bedek ik dit met de mantel der liefde.      

Maandag 26 september 

Ik zit ongeveer op de helft van de reis en nu volgt er een aaneenschakeling van hoogtepunten, zeker op het gebied van wildlife. Eerst staat er echter een bezoekje aan de Himba op het programma. De Himba zijn een lokale stam die nog op een primitieve manier leven. Dat betekent dat de vrouwen in evakostuum rondlopen en ze wassen zich ook nooit. In plaats daarvan smeren ze zich in met een mengsel van zand en andere stoffen die hun huid reinigt. Het dorp bevindt zich vlakbij Kamanjab en heeft ook een klein schooltje. De zoon van het stamhoofd fungeert als gids van dienst en geeft een beknopte uitleg over het dorp. Sommige vrouwen dragen nog traditionele Victoriaanse kledij die is ingevoerd door de Britten wanneer ze in de negentiende eeuw de lokale stammen aan het bekeren waren tot het christendom. De vraag is echter hoe echt dit allemaal is, want het lokale marktje kende toch stevige prijzen en soms had ik het gevoel om naar een circusact te kijken. Sowieso zijn dit niet mijn favoriete bezoekjes omdat het aanvoelt als een dierentuin, maar als ze er geld uitslaan, voel ik me niet te beroerd om foto's te nemen. Anders wel... 

De hoofdattractie van de dag is echter Etosha National Park wat één van de grootste reservaten is in Afrika met een oppervlakte zo groot als Vlaanderen. Tot dusver was het spotten van wildlife nog vrij beperkt, maar bij de eerste kilometer in het park is dat gevoel meteen weggevaagd. Vooral de antilopen zijn in overvloed aanwezig met springbokken die ik overal zie opduiken. Ook zebra's zijn in groten getale aanwezig en grazen het beetje vegetatie dat er nog rest in deze droge periode. De eerste blikvanger van dienst is een giraffe die bij een boom staat en daar de knoppen van de boom opvreet. Wat hierbij opvalt, is de blauwe tong die van geen wijken weet en ook prikkelende doornen zonder problemen in het dagmenu opneemt. Giraffen hebben dus een straffe tong en straffe maag! In deze droge periode is het relatief eenvoudig om dieren te fotograferen en dat heeft alles te maken met de waterpoelen waar nu alle dieren naartoe gaan om te drinken. Het hoeft dan ook geen betoog dat deze poelen de drukste plaatsen zijn van Etosha NP. Toch is het niet heel druk in het reservaat.  

We rijden gestaag verder en komen steeds meer dieren tegen: diverse vogels, spiesbokken, gnoes en uiteraard olifanten. Het opvallendste beeld van de dag is een kleine poel waar een olifant rustig in staat om te drinken, terwijl op de achtergrond drie giraffen op hun beurt wachten en ook op de voorgrond wordt het geduld van springbokken op de proef gesteld. Na tien minuten druipt de olifant eindelijk af en kunnen de andere dieren de waterstofdioxiden opslurpen. Bij de olifanten dwalen de mannetjes alleen rond en bestaan de kuddes uit vrouwtjes en kalveren met een matriarch aan het hoofd. In Etosha zijn de kuddes klaarblijkelijk klein, want zelden bestaat een kudde uit dubbele cijfers. Dit is mijn allereerste keer dat ik op safari ben en het smaakt naar meer, wat ik de volgende dag ook krijg. 

Dinsdag 27 september

Er zijn zo van die dagen die je enkel als magisch kan beschrijven en dit is er zo eentje van. Hoewel ik met een geconstipeerd gevoel rondloop - ik vermoed door het leidingwater dat ik gedronken heb - is deze dag een feest voor iedere natuurliefhebber. Waar we gisteren met een lompe truck door het park reden, doen we dat nu met kleinere 4x4 jeeps waar telkens zes personen inzitten. Dit betekent dat er meer dan voldoende plaats is voor iedereen en door de kleinere omvang van de voertuigen is het ook gemakkelijker om dieren te benaderen. Het beste tijdstip om de dieren te spotten is in de vroege ochtend en dat betekent om vijf uur uit de veren om zo rond zes uur te vertrekken. We zijn nauwelijks op pad of we hebben onmiddellijk al een fantastisch zicht. Een witte neushoorn loopt met haar kalf door het struikgewas. Witte neushoorns zijn een stuk groter dan zwarte neushoorns en zijn gemakkelijk te herkennen door hun scherpe hoorn terwijl zwarte neushoorns een kortere hoorn hebben die stomper is. Weer wat bijgeleerd vandaag!

De volgende twee uren worden alleen maar beter en de diversiteit van dieren die we krijgen te zien, is werkelijk ongelofelijk. Het lelijkere broertje van de gnoe, het hartebeest, passeert de revue net zoals secretarisvogels, olifanten, kudu's, elandantilopen, wrattenzwijnen, zebra's, struisvogels en andere beesten die ik al lang vergeten ben. Het meest bijzondere moment van de dag is wellicht een luipaard dat in een boom aan het rusten is. Normaal zijn deze grote katachtigen erg schuw en zie je ze niet snel. Als ik aan de bestuurder van de jeep vraag hoe vaak hij een luipaard heeft gezien deze maand is het antwoord erg simpel: één keer, namelijk nu. Wanneer de luipaard een potentiële maaltijd ziet voorbijlopen aarzelt hij niet en springt hij uit de boom op zoek naar een middagmaal. 

Een gast die zich niet snel laat spotten, is de leeuw. Op het pad waar we rijden, rust een grote mannetjesleeuw die alles aan zich voorbij laat gaan. Het is inmiddels al tien uur voorbij en een fel schijnende savannezon is meedogenloos voor alle dieren, inclusief de koning van het dierenrijk. Wanneer een luide safaritruck er komt aangedenderd, kijkt de leeuw wat vragend in de verte, maar het duurt niet lang voor de oogleden weer toe gaan. Drie leeuwinnen wat verder op zijn ondertussen bezig met het zware werken en maken jacht op spiesbokken. De drie vrouwtjes zitten verscholen in het hoge gras terwijl een kudden spiesbokken passeert. Met mijn telelens zie ik alles in de verte en voel ik me toeschouwer van een natuurdocumentaire die zich voor m'n ogen afspeelt. 

De ochtend was zo grandioos dat we hooggespannen verwachtingen hebben voor de namiddag, maar de chauffeur waarschuwt voor te veel optimisme. Op dit uur van de dag zijn de meeste dieren minder actief en de imposante hoeveelheid dieren evenaren van deze ochtend zal onmogelijk zijn. Het begin voelt inderdaad een beetje als een teleurstelling aan na een dierenrijke ochtend, maar andere plekjes leveren andere dieren op. Bij een waterpoel zien we een aantal hyena's met elkaar dollen en ook aasgieren zijn van de partij. Dat betekent dat er een prooi is geveld en even later zien we hyena's knagen aan een karkas van een antiloop. Niet meteen het mooiste zicht, maar ook dit is het dierenrijk. Voor de vogelliefhebbers stoppen we ook bij enkele kleurrijke exemplaren die rustig op een tak zitten, maar het echte spektakel zijn toch de grote zoogdieren. 

Ik denk dat Sossusvlei mijn favoriete dag is van deze reis, maar deze fantastische safaridag komt toch wel heel erg dichtbij als nummer één. Achteraf lees ik in mijn Lonely Planet die ik heb meegenomen dat het ook mogelijk is om een nachtelijke safari te doen. Helaas vertrekken we morgen en is het niet meer mogelijk om een nachtsafari te boeken. Dat vind ik wel jammer want volgens mij moet het echt een belevenis zijn om dieren in de nacht te spotten aangezien veel dieren enkel 's nachts actief zijn. Jammer, maar helaas.