Zinderend zuidelijk Afrika deel drie: op bezoek bij Salvador Dali

Donderdag 22 september

Vandaag breng ik een bezoekje aan de beroemde duinen van de Sossusvlei dat de thuishaven is van de grootste duinen ter wereld. Deze locatie is sowieso buitengewoon, want eigenlijk zijn dit duinen die zich in een zoutvlakte bevinden terwijl deze zoutvlakte op haar beurt weer is omgeven door woestijn. Vandaag heb ik ook een tikkeltje geluk want een helderblauwe hemelgewelf contrasteert mooi met het rode duinenlandschap. Wanneer ik 's ochtends arriveer, gaan we met een hele toeristenbende op pad en de meerderheid gaat naar de beroemde Dune 45 of Deadvlei. Onze groep blijft echter zitten tot het einde om tot aan Big Mamma te rijden. Dit is de vrij originele naam voor een duin die wordt geflankeerd door een plas water wat voor een uiterst fotogeniek moment zorgt. 

Onderweg heb ik mijn ogen al danig de kost gegeven, want het surrealistische landschap van golvende duinen heeft wat weg van een schilderij van Salvador Dali. De ene duin is nog specialer en fantastischer dan de andere. Het plaatje wordt compleet gemaakt door spring- en spiesbokken die hier aan het grazen zijn. Het is vroeg in de ochtend wanneer ik de eerste stappen omhoog zet in het mulle zand op weg naar de top van Big Mamma. Een tiental minuten later arriveert de rest van het toeristisch volkje, maar voorlopig heb ik de duin voor mij alleen en wat is het uitzicht prachtig als je bovenaan bent. Dat kost me wel een aantal zweetparels want zelfs in de ochtend is het al behoorlijk warm en de inspanning om me een weg naar boven te worstelen, is niet gering. Maar zoals gezegd: het uitzicht bovenaan is fenomenaal. 

De weg naar beneden gaat een stuk vlotter, hoewel ik ongetwijfeld een kilo zand meesleur in mijn twee schoenen. Het water dat is blijven liggen in de plas naast Big Mamma is vrij uitzonderlijk. Het regent slechts één à twee keer per decennium (!) in deze streek en het water blijft meestal niet lang liggen. Reisbegeleider Hendrik is al meer dan tien keer in Sossusvlei geweest, maar naar eigen zeggen is het slechts de eerste keer dat hij zo'n plas ziet. Achteraf uit Hendrik nog twijfels over de keuze van de duin, maar ik ben oprecht blij dat we deze duin hebben beklommen en niet de meer toeristische Dune 45 waar bijna iedereen naartoe snelt. Bij deze duin stoppen we overigens later deze dag ook, maar enkel voor een snelle fotopauze. 

Ook Deadvlei is van een buitenaardse schoonheid die je zelden op deze aardbol tegenkomt. Dit plekje is zo bijzonder omdat op deze zoutvlakte dode bomen staan die inmiddels versteend zijn en dat op een achtergrond van rode zandduinen. Elke foto die ik hier neem, is zijn eigen postkaart waard. Big Daddy is met zijn driehonderd meter de hoogste zandduin van Sossusvlei en is het juist deze duin die Deadvlei omringt. Het valt me op dat hier wel toeristen rondlopen, maar eigenlijk valt de drukte heel erg goed mee. Een geluk voor mij, want dat maakt het gemakkelijker om foto's te nemen zonder ongewenste gasten. Jammer dat ik hier maar één dag blijf, want dit is echt wel een plek waar ik gemakkelijk twee of zelfs drie dagen kan doorbrengen. 

Het slotakkoord van deze geweldige dag is voorzien voor de Sesriem Canyon wat toch wel een kleine tegenvaller is na al dat panoramisch geweld. Dit is een kleine kloof die zo'n dertig meter diep en ongeveer één kilometer lang is. Een kloof moet niet altijd reusachtige afmetingen hebben om spectaculair te zijn, maar de Sesriem Canyon grossiert niet meteen in superlatieven. Leuk om even te doen, maar het kan gemakkelijk overgeslagen worden naar mijn bescheiden mening. Dit zij-uitstapje eist wel een slachtoffer. De truck heeft linksachter een klapband die vervangen moet worden. Het vergt anderhalf uur monteerwerk om de oude band eraf te halen en de nieuwe erop te zetten. Wanneer de Handige Harry's de klus hebben geklaard, is iedereen opgelucht dat we eindelijk verder kunnen!    

Vrijdag 23 september

Alweer een verplaatsingsdag zoals ik dat vorige keer zo mooi verwoordde, maar deze keer wel eentje die bestaat uit leuke én interessante stops. Eindhalte is het kustplaatsje Swakopmund, maar rond de middag wordt er gestopt in het legendarische plaatsje Solitaire. Dit was vroeger een tankstation met een klein winkeltje wiens enige bestaansreden de weg tussen Sesriem en Walvisbay was. Op deze driehonderd kilometer tellende route was en is dit namelijk het enige tankstation dat je op je weg tegenkomt. Inmiddels bevinden er zich ook een bakkerij en bandencentrale zodat er nu toch wat meer leven in de brouwerij is op dit voormalige solitaire plekje. Om het toeristisch halte te verhogen, heeft men er niks beters op gevonden om hier enkele autowrakken te dumpen zodat die in al hun versleten glorie gefotografeerd kunnen worden. En daar doe ik dus gretig aan mee!

Een uurtje later wordt er even gestopt bij de Steenbokskeerkring voor de obligate groepsfoto. Het kan me weinig bekoren, maar de volgende stop doet dat wel. Hier stoppen we namelijk bij de Kuisebpas die zich op zo'n negenhonderd meter hoogte bevindt. De bergen zijn nauwelijks deze naam waardig, maar het is wel een ander vergezicht dan wat ik tot dusver op mijn reis ben tegengekomen. Ik denk dat je hier ook erg mooi kan wandelen, maar in een temperatuur van boven de dertig graden en amper beschutting, lijkt me dat geen goed idee. Op deze pas loopt er overigens ook de rivier Kuiseb die quasi altijd droog staat, maar bij plotse regenval bliksemsnel kan transformeren tot een kolkende rivier. Bij Walvisbay wordt er nog proviand ingeslagen voordat we naar Swakopmund reizen voor een welverdiende vrij dag morgen. 

We gaan echter nog niet onmiddellijk naar het hotel, maar eerst bezichtigen we nog de flamingo's die zich aan de kustlijn van Swakopmund bevinden. Sommige van die beestjes staan o zo gracieus op één been en ook vliegende flamingo's zijn een lust voor het oog. Erg actief zijn deze vogels niet, want het meest opvallende feit is een flamingo die van één groepje wandelt naar een ander. Na een half uurtje fotograferen rijden we eindelijk naar het hotel, maar nog niet helemaal. Bij een verkoper van excursies kijken we nog even welke excursies er gemaakt kunnen worden voor de volgende dag. Ik moet niet lang nadenken over mijn keuze aangezien ik mijn activiteitsgraad graag wil opvijzelen. 

Zaterdag 24 september

Sinds het begin bij Kaapstad eindelijk nog eens een vrije dag en die vul ik op geheel eigen wijze in. Mijn dag begint met een combinatie van sandboarden en quadbiken. Het blijkt dat ik helemaal alleen ben en ik sta op punt om te vertrekken wanneer er plots een telefoon overgaat bij de verkoper met de vraag om een tweede gast op te pikken. Des te meer zielen, des te meer vreugde en in duovorm ga ik dus quadbiken en sandboarden. Dat quadbiken kost me in het begin trouwens aardig wat moeilijkheden want ik vind het rijden niet erg intuïtief. Met name het rijden op de schuine hellingen in het duinenlandschap vergt wat moeite, want op zo'n helling moet je bijvoorbeeld rechts tegensturen als je naar links gaat. Als je dat niet doet - zoals ik - donder je pardoes van de duin af en dat is niet onmiddellijk de bedoeling. 

De instructeur van dienst beschikt echter over een engelengeduld en wanneer hij me verplicht om opnieuw een helling te nemen na de zoveelste mislukte poging lijkt het me nu wel wonderwel te lukken. De duinen ogen vanop afstand niet zo hoog, maar wanneer je er met de quad doorrijdt, blijken ze toch niet zo klein te zijn als aanvankelijk gedacht. Vol petrol rijden doe ik nooit, maar het geeft wel een kick om met een quad op zo'n helling te rijden in een prachtig duinenlandschap dat zich vlakbij de zee bevindt. Het laatste halfuurtje is voorzien voor sandboarding en - geen verrassing hier - ook dit lukt niet meteen in het begin. Mijn eerste poging naar beneden op zo'n bord strandt letterlijk in het midden, maar bij de tweede poging dender ik wel in sneltreinvaart naar beneden. Naar beneden gaan, betekent echter ook terug naar boven komen en na twee vermoeide keren was dat wel genoeg voor mij. Een leuke en actieve voormiddag dus, maar hoe overtref je zoiets? 

Rond de middag word ik terug naar mijn hotel gebracht waar ik een tweetal uurtjes wacht voor het tweede bedrijf van deze dag. Dat vindt plaats in de lucht, want ik ga skydiven. Ik had nooit gedacht dat ik in Namibië zou skydiven, maar hier zijn we dan! Ik ben er niet aan uit wat zenuwslopender is: het wachten of de sprong zelf. Ik moet toch een hele poos wachten en ik kan je vertellen dat dit niet goed is voor de zenuwen. Wanneer het toch mijn beurt is, blijkt het dat ik de briefing heb gemist. Geen nood, want bij de volgende partij parachutisten wordt dit opnieuw uitgelegd. Eindelijk landt het sportvliegtuigje om met een groep van zeven naar boven te vliegen en uiteraard heb ik de eer om als eerste te springen. Eén, twee en nog voor de drie aan bod komt, lig ik met mijn klikken en klakken al in het luchtruim. De vrije val is verreweg het spectaculairste gedeelte en duurde bij mij ruim dertig seconden. Wanneer de parachute openslaat, slaak ik stiekem toch een zucht van opluchting en dan is het vooral genieten van het magistrale uitzicht over land en zee. Een dure dag voor de portemonnee, maar de ervaringen zijn onbetaalbaar!