Zinderend zuidelijk Afrika deel twee: een exercisie in nihilisme

Maandag 19 september

Na drie dagen in Kaapstad kan de reis écht beginnen en maken we kennis met Lemmy, de safaritruck waarmee we door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Zimbabwe toeren. De planning voor deze dag is erg simpel: rijden naar de grens met Namibië. Gelukkig gebeurt dit vandaag op goed onderhouden wegen, maar dat is de spreekwoordelijke uitzondering. De rest van het parcours bij deze reis gaat over grindwegen waarvan de kwaliteit varieert van acceptabel tot ronduit slecht. In Zuid-Afrika zijn de autowegen echter van goede kwaliteit. De eerste tussenstop van de dag is gepland in de streek van de Cederbergen waar Rooibosthee wordt geteeld. Groene heuvels en druivenranken verraden dat ook wijn wordt geproduceerd in deze streek. Het ietwat koude Kaapstad wordt verlaten en des te noordelijker we gaan wordt het gestaag, maar zeker warmer. 

Laat in de namiddag stoppen we bij Springbok, de belangrijkste stad in de provincie Noordkaap. Hier houden we een uurtje halt om proviand in te slaan bij de plaatselijke Carrefour zodat we morgenavond kunnen eten bij een barbecue. Na nog een uurtje rijden, belanden we uiteindelijk bij Okiep wat de eindhalte van vandaag is. Dit is een voormalig mijnstadje, maar sinds enkele decennia is de mijnbouw hier stopgezet en nu geeft deze plek een ietwat slaperige indruk. In het hotel waar we verblijven, geeft de lokale gastheer een kleine rondleiding door het voormalige mijncomplex. Het hotel beschikt ook over een klein museum dat in het teken staat van de voormalige mijn. En zo krijgt een eerder saaie dag toch nog een mooi slot. 

Dinsdag 20 september 

Helaas voelt deze dag aan als de meest nutteloze van de hele reis. Net zoals gisteren is dit een verplaatsingsdag, maar dan wel eentje die er slechts een halve dag overdoet. In de vroege namiddag komen we namelijk al in Ai-Ais Hotspring aan en in deze plek in de woestijn is er amper iets te doen. Voor het zover is, moet eerst de grens overgestoken worden. Reisbegeleider Hendrik waarschuwt ons ervoor dat we ons van de meest zakelijke kant moeten tonen aangezien douaneambtenaren hier berucht zijn omwille van hun norsheid. Daar is bij de grensovergang bitter weinig van te merken wanneer ik alleen maar lachende gezichten zie achter het loket. De papierhandel ligt verrassend snel achter de rug en daarna houden we even halt bij een township dat zich vlak bij de grens bevindt. De koten die belegd zijn met vezel- en golfplaten moeten doorgaan als een huisje en als toerist is dit toch wel een stevige reality check in wat voor erbarmelijke omstandigheden sommige mensen hier leven. De prijzen bij de lokale supermarkt zijn nochtans behoorlijk westers en dat maakt het nog meer onbegrijpelijk hoe mensen hier kunnen overleven. Na deze stop is het amper nog twee uurtjes rijden tot het hotel. 

Hotel is misschien wat pejoratief voor een heus resort dat zich aan de rand van de Namib-woestijn bevindt. De kamers hebben de allure van een duur luxehotel, hoewel mijn verstopt toilet toch wat minder grandioos oogt. Er is ook een overdekt zwembad en buiten is er een (kleine) warmwaterbron dat zijn naam heeft ontleend aan dit resort. Klinkt niet slecht, maar voor de rest is er echt niks te beleven hier. Hoewel dit resort de aankomst is van een trail die start bij de Fish River Canyon zijn er eigenlijk nagenoeg geen wandelmogelijkheden. Ook bij de rotsachtige heuvels zijn er geen wandelpaden te bespeuren. Dan maar een boek op bed lezen. De avond wordt opgefleurd met een barbecue en vooral de prachtige sterrenhemel weet hier te imponeren. In Jordanië heb ik de band van de melkweg 's nachts kunnen bewonderen, maar in het zuidelijk halfrond is dit nog spectaculairder. Toch nog een leuk moment op deze saaie reisdag.    

Woensdag 21 september

Misschien moeilijk om te geloven, maar ook deze dag is andermaal een verplaatsingsdag waar amper iets valt te beleven. Gelukkig is er nog een bezoekje aan de prachtige Fish River Canyon in de ochtend om een driedaags patroon van enkel truckritten te doorbreken. Deze kloof is na de Grand Canyon de grootste kloof ter wereld en ook het podium van een meerdaagse trektocht. Deze wandeltocht start bovenaan de canyon om vervolgens af te dalen naar de canyon waar het vijf dagen stappen is langs de Fish River om uiteindelijk bij Ai-Ais Hotspring te belanden waar we deze ochtend zijn vertrokken. Dagwandelingen zijn echter verboden aangezien een slecht voorbereide wandelaar begin deze eeuw naar beneden ging, maar nooit meer boven geraakte door een tekort aan eten en water. Voor dat lot moet ik weinig schrik hebben aangezien we een wandeling langs de canyon maken. 

Het uitzicht over deze kloof is - zoals te verwachten - spectaculair met een kronkelende Visrivier die vorm geeft aan deze canyon. Ik wandel slechts een kilometer langs de kloof, maar om de vijftig meter stop ik om een nieuwe foto te nemen. Deze kloof lijkt me een waar wandelparadijs te zijn, maar dat zit er dus helaas niet in. Wel mogelijk is foto's nemen en dat doe ik in overvloed. Het laatste uitkijkpunt is zo mogelijk nog mooier dan de vorige en dan speur ik met m'n fototoestel naar de mooiste plekjes. Om tien uur is het intermezzo alweer voorbij en is het weer reizen met de truck. Drie dagen lang een exercisie in nihilisme dus.