Elke trekking die ik heb gedaan dit jaar vaardigt een etappe af voor de top tien, maar het is toch de Alta Via I dat zich de rol van prijsbeest mag toe-eigenen met vier wandelingen. Ironisch genoeg verwachtte ik toch iets meer van deze huttentocht, maar er is een reden waarom de Alta Via I (als één van) de mooiste trektocht van Europa wordt genoemd.
10. Eislek Trail etappe 5: Nadrin - La Roche-en-Ardenne
De Eisleck Trail vond ik een klein beetje tegenvallen in met name het gedeelte in het Groot-Hertogdom Luxemburg. De wandelingen aan Waalse zijde zijn een stuk avontuurlijker en dat is het minste wat je van de afsluitende etappe kan zeggen. Gedurende twee uur begeef ik me met een bang hartje langs rotsige paden naar beneden, maak ik een erg stevige klim naar boven, moet ik mijn techniek aanscherpen bij de lastige paadjes naast de oevers van de Ourthe, stuit ik op een archeologische site en geniet ik van het schitterende uitzicht over de Ourthe die de Ardennen doorkruist. En dat allemaal in een stukje wildernis waar geen verharde wegen te vinden zijn. De tweede helft van de wandeling is een stuk saaier, maar de eerste helft is zo goed dat je de tweede helft er zonder problemen bijneemt. Ongetwijfeld één van de leukste wandelingen in de Ardennen!
9. Jordan Trail dag 3: van Al Manşūrah - naar Al Ḩaddādah
De tweede dag noemde ik al eerder mijn zwaarste wandeling ooit, maar ook deze dag is niet veel lichter. Ook nu gaat het stevig omhoog, maar gelukkig wel met hellingsgraden die wat minder inspannend zijn voor de beenspieren. Deze dag blinkt echter uit door enkele prachtige momenten zoals een vergezicht over de diverse bergen in deze woestijn en prachtige rotsen waarin ééntje zelfs de vorm van een boog heeft. Het leukste stuk is echter bij het einde waar granieten terrassen worden versierd met laag groeiende vegetatie waardoor deze wandeling een totaal ander smoeltje krijg dan het typische woestijnlandschap dat ik tot dusver heb gezien. Oh ja, en onderweg heb ik ook nog enkele wilde kamelen gezien die zich gewillig lieten fotograferen. Niet slecht voor een dagje door de woestijn trekken.
8. De bergen langs de Roannay
De enige wandeling van de website Originele wandelingen siert plaats acht en dat was ooit wel eens anders. Ik doe er nu dus minder, maar dit exemplaar is wel een topper. De grootste kwaliteit van deze wandeling is misschien wel de omgeving waarin ik amper een levende ziel tegenkwam op een zaterdagochtend. Toch zijn er andere factoren die deze route zo aantrekkelijk maken. Het begin is verrassend technisch met enkele stevige klimmetjes omhoog, enkele knappe vergezichten, een mooi paadje langs een wild stromende beek en een snuifje padvinderij bij een zo goed als vergaan pad midden in het bos. Een heel erg complete wandeling dus met leuke plekjes en een hoge fun factor.
7. Dingle Way dag 6: van Feohanagh – naar Cloghane
Ierland heeft een heleboel regen en ook nu is dit het geval. Hier kijk ik toch een beetje tegen op aangezien de klim naar Mount Brandon toch wel een stevige zeshonderd meter bedraagt. Ondanks de regen is dit een mooie dag geworden. De route naar Mount Brandon weet te verrassen met enkele leuke veldwegen en een kabbelend beekje. De klim bij deze berg vergt wat zoekwerk om de te volgen paaltjes te ontdekken, maar de klim over de groene bergwand is een leuke afwisseling met klassieke alpiene bergpaden en bovendien is het uitzicht zelfs met slecht weer mooi. De afdaling erna is een beetje technischer, maar duurt niet lang. Het gevaarlijkste punt van de dag is echter Murphy's Bar waar de Guinness heel goed smaakt met alle gevolgen van dien...
6. Alta Via I dag 2: van Refugio Pederü- naar Refugio Lagazuoi
Hier ben ik compleet de mist ingegaan door geen lunchpakket mee te nemen wat ik cash betaal bij de beklimming naar de top van de Lagazuoi die schijnbaar eindeloos duurt. Hoewel ik voor dit stuk nieuwe woorden heb uitgevonden voor het Vlaams scheldenwoordenboek is al de rest wel erg geslaagd. De afdaling waar ik uitkijk op het bergmeertje Lagazuoi is wellicht het mooiste moment van de gehele Alta Via I en ook de beklimming langs smalle bergpaadjes doet het hart van de sportieve wandelaar sneller slaan. Maar ook minder in het oog springende passages zoals de langzame klim uit de vallei bij refugio Pederü door een rotsvlakte omzoomd met schrale struiken zijn een plezier om te doen. Een zware, maar mooie etappe dus.
5. Alta Via I dag 4: van Refugio Averau - naar Rifugio Staulanza
Soms is het moeilijk om te omschrijven wat een wandeling zo bijzonder maakt en zeker op deze dag. In het midden van deze etappe zijn er leuke alpenweiden die zijn omgeven door verschillende bergen en ze zijn zo bijzonder omdat ze... zo gewoontjes zijn. Geen spectaculaire vergezichten, maar wel groene grasvlaktes die ver strekken maar op een bepaald moment toch een halt worden geroepen door de bergen die er over torenen. Het is een serene sfeer die ik persoonlijk zelden heb meegemaakt. Daarnaast heeft deze wandeling andere positieve punten zoals de technische passage naar rifugio Passo Giau waar ik over, langs, naast, onder en door rotsen moet kruipen. Ook de passage waar bos en rotsvlaktes elkaar ontmoeten na Citta di Fiume is één van mijn favoriete momenten van de Alta Via I.
4. Plankenkoorts aan de Baraque Michel
Wat mij betreft is dit één van de meest volledige en lonende wandelervaringen die je als wandelaar kan beleven in de Ardennen. Kers op de slagroom bij mijn uitstap in februari was dat er zich een wit sneeuwtapijt heeft ontvouwd in de vorige nacht en dat maakte het decor van de Hoge Venen nog mooier dan het al was. Het wordt dan ook een stuk drassiger, modderiger en natter, maar dat neem ik er met alle liefde bij. Passages langs diverse beekjes zoals de Trôs-Marets zijn behoorlijk technisch en vergen toch wat tredzekerheid. De vele knuppelpaden rondom de Baraque Michel beschermen het veengebied dat er in de winter zo prachtig bijligt en één stevige beklimming heeft zelfs de allures van een bergwandeling. Enkel een lang stuk rechtdoor van zeven kilometer is wat saaier bij een wandeling die uitblinkt in alle facetten.
3. Alta Via I dag 1: van Lago di Braies naar Rifugio Pederü
Ik heb geluk met de openingsetappes van mijn trekkings dit jaar, want de eerste route van de Alta Via I is zelfs één van de mooiste wandelingen van 2022. Dat heeft veel te maken met Lago di Braies dat zo lijkt weggelopen te zijn uit een sprookjesboek. Het blauwe meer zit geprangd tussen dreigende bergen en dat zorgt voor enkele van mijn mooiste foto's van het jaar. De daaropvolgende klim is misschien wel de zwaarste van de gehele Alta Via I omdat ik dit toch wat onderschatte. In de namiddag is het parcours wat vriendelijker voor de benen met mooie grasvlaktes, een rotspaadje door een stukje bos en op het einde veel kiezelwegen. Pittoreske scènes wisselen zich op regelmatige basis af met inspannende momenten en dat maakt deze etappe zo goed.
2. Dingle Way dag 4: van Dingle – naar Dunquin
Zon of regen, het kan een groot verschil betekenen bij de beleving van een wandelroute. Deze route van Dingle naar Dunquin is één van de beste routes die ik dit jaar heb gedaan, maar veel heeft te maken met de prachtige uitzichten waarvan ik heb genoten dankzij een stralend zonnetje. Vervang dit zonnetje door een grote regenwolk en er is weinig charme aan deze dag. De grootste trekpleister op deze route is een archeologische site bij een bergflank waar ik uitkijk op enkele eilandjes en de Atlantische Oceaan. Dat dit een mooie locatie is, weten ook filmproducenten want films zoals Ryan's Daughter en de laatste Star Wars-trilogie zijn hier opgenomen. Het is daarom ook een populaire route met de auto, maar al wandelend valt er zoveel meer te genieten van deze omgeving. Toch zijn er genoeg andere zaken die deze wandeling kleur geven zoals een leuke passage op het strand en een uniek uitkijkpunt bij een veldweg dat gestaag omhoog gaat. Wandelingen zoals deze is de reden waarom men zegt dat Ierland zo mooi is.
1. Alta Via I dag 7: van Rifugio Carestiato - naar Rifugio Pian de Fontana
Tegen de stroom ingaan, heeft soms zo zijn voordelen. Veel hikers die ik onderweg bij de Alta Via I ben tegengekomen hebben afgehaakt na dag zes. Waarom? Omdat ze de klim naar de top van Cima de Zita Zud zien zitten omdat de cijfers beangstigend zijn. Een klim van bijna zeshonderd meter met een hellingsgraad van dertig procent en soms meer. Toch ben ik blij dat ik dit gedaan heb, want de beloning is groot. De beklimming zelf is een stuk minder zwaar dan ik dacht, want ik heb geleerd van mijn fouten en heb nu wel een lunchpakket mee en ik heb even ervoor nog een minestronesoep gegeten bij refugio Pramparet. De steile afdaling is eigenlijk moeilijker, maar spectaculaire uitzichten en marmotten die uit hun holen komen piepen, zijn een mooie afleiding. Persoonlijk geniet ik echter het meest van een relatief vlak stuk waar ik een alternatieve route volg en bijna twee uur alleen op deze planeet lijk te zijn terwijl kleurrijke bloemen in alpenweiden me begroeten. Meer nog dan gelijk welke wandeling in 2022 weet deze route me te zinnenprikkelen en dat is de reden waarom dit mijn mooiste wandelroute is van het afgelopen jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten