Reisverslag Mexico deel vijf: terug naar de kust

Donderdag 30 december

We vertrekken uit het grijze Chetumal en de eerste, uitgebreide tussenstop wacht amper na een halfuur. Laguna de Bacalar is een prachtig meer waar een plaatselijk bord er ons op attendeert dat het zeven kleuren kent. Het meer is 42 kilometer lang, maar slechts 2 kilometer breed en daarom niet erg groot. Toch is het een populaire bestemming voor toeristen als ik de vele eettentjes en cafés bekijk die zich vlakbij aan het meer bevinden. We stoppen aan zo'n etablissement in Spaanse costa-stijl en voor een aantal reisgenoten is dit het teken om meteen in het water te duiken. Ik etaleer echter eerst m'n fotografiekunsten om de verschillende blauwtinten te fotograferen, maar dat valt eerlijk gezegd tegen. Vooral omdat ik hoogte nodig heb om de verschillende kleuren vast te leggen en die is er in de onmiddellijke omgeving niet. 

Samen met zeven andere personen huren we een bootje om over het meer te varen en wordt de boot ook twee keer stilgelegd om van een korte zwempartij te genieten. Op de punten waar wij komen, is het meer niet diep, maar er zijn wel diepe punten. Het meer is zo verbonden met een cenote en die gaat tot ruim tweehonderd meter diepte! Onderweg verlies ik natuurlijk nog m'n pet en moet het motorbootje noodgedwongen stoppen en wordt het hoofddeksel uit het water gevist. Geen man overboord dus. Hierna bezoek ik nog een klein fort dat zich vlakbij bevindt. Het is te zeggen: ik ga even rond het fort, maar ik ga weliswaar niet binnen. Fuerte de San Felipe de Bacalar is namelijk niet erg indrukwekkend en ik vermoed dat je wel erg snel door het fort bent gelopen. 

Na het middageten is het weer tijd voor onze favoriete plek: de bus. Die gaat van Bacalar naar Tulum en dat zou ongeveer 2,5 duren. Ik weet niet wat er onderweg is misgegaan, maar uiteindelijk worden er dat ruim 3,5 en dat betekent dat er slechts nog één uur beschikbaar is om Tulum te bezoeken. In een sneltreinvaart spoed ik me naar de inkom om kaartjes te kopen. In vergelijking met de vorige drie Maya-sites heeft Tulum een totaal andere sfeer en daar zal de aanwezigheid van Tulum als populaire badplaats niet vreemd aan zijn. Soms heb ik het gevoel om in de nieuwste Baywatch-film rond te lopen met gebronsde mannentorso's en vrouwenlichamen die meer siliconen hebben dan de gemiddelde Brico-voorraad rijk is.

Tulum zelf is overigens erg mooi met prachtig onderhouden paden en tuinen waar de ruïnes zich perfect thuisvoelen. Deze keer is er geen gids bij en dokter ik zelf mijn eigen route uit om de verscheidene gebouwen te bezoeken. Na het bezoek aan Chichen Itza, Uxmal en Palenque weet ik ongeveer wat ik kan verwachten en Tulum heeft inderdaad min of meer dezelfde architectuur als de vorige sites. Het enige wat echt ontbreekt is een majestueuze tempel die boven alle andere gebouwen uittorent, maar Tulum was altijd al een relatief kleine site gebleven. Een uur lijkt kort, maar blijkt dan toch net voldoende te zijn om alles op een rustig tempo te bezoeken. Eindbestemming van de dag is het toeristisch kloppend hart van Yucatan: Playa del Carmen.       

Vrijdag 31 december

De Rivièra Maya, zo wordt de zuidelijke kustlijn van Mexico genoemd waarin Cancun, Tulum en Playa del Carmen populaire oorden zijn. De gelijkenis met de Spaanse Costa is treffend en omvat bijna alles aan toerisme wat ik met een passie haat: veel te druk, duur, oppervlakkig en geen zinvolle dingen om te doen. Carmen del Playa is echter maar een boogscheut verwijderd van het eiland Cozumel waar enkele van 's werelds mooiste koraalriffen liggen. Een fantastische gelegenheid om te duiken dus, ware het niet dat we de dag erna terug naar huis vliegen en dan is een duikpartij geen goed idee wil je je trommelvliezen in onbeschadigde toestand houden. Op eigen houtje organiseer ik dan maar een trip naar de geheime rivier, Rio Secreto. 

Rio Secreto bevindt zich op amper een paar kilometer van Playa del Carmen en is een ondergrondse grot waardoor een rivier loopt. Al zwemmend en lopend trek je gedurende twee uur door deze grot en dat is best wel een unieke ervaring! Eerst word ik opgepikt door een chauffeur die me naar ginder brengt. Ik wil wel graag op tijd terug zijn, want om vijf uur is er een Corona-test voor de terugvlucht die ik uiteraard niet wil missen. De perfect eentalige chauffeur verstaat helaas geen Suske en Wiske-Spaans en dus blijf ik het het antwoord schuldig. Het begin verloopt door de taalproblemen in ware chaos omdat ik totaal niet weet waar ik moet zijn. Gelukkig is er een Engelstalig staflid die me uitlegt hoe de procedure werkt. Ik krijg een gids toegewezen, rijd met een busje naar de grot, trek een wetsuit en waterschoenen aan en dan is het tijd om af te dalen in de grot. 

Het eerste wat opvalt in de grond zijn de stalagmieten en stalactieten die hier staan en die groeien soms van bodem tot aan de top van de grond. Ook stengels van bomen bevinden zich als uitstekende lianen aan het plafond van deze grot. Deze stengels absorberen het water van de grot zodat de bomen altijd een watervoorraad voor handen hebben. Een ander indrukwekkend moment is wanneer er bovenaan de grot een gat is waardoor je de bovenliggende jungle ziet. Pas dan realiseer ik me ten volste dat deze onderwereld zich vlak onder de Mexicaanse jungle bevindt. Wat later wordt het loopwerk ingeruild voor zwemwerk en zwemmen we door de grot. M'n helm met spotlicht valt telkens op mijn neus en dat maakt het zwemmen wat moeilijker. Wanneer ik terug kan staan, wordt dat euvel letterlijk rechtgezet. 

De rest van de trip gaat zo verder, maar het meest indrukwekkende moment wordt voor het laatste bewaard. "Sluit je ogen, tel tot drie en doe dan pas je ogen weer open. Denk aan hoe bevoorrecht je leven is om dit te kunnen meemaken", zegt gids Paulina wat iedereen vervolgens doet. Bij de derde tel gaan de ogen terug open en die worden begroet met een gigantische leegte van duisternis. Daar lig ik dus in het water van een ondergrondse grot: muisstil en pikzwart voor de ogen. Een onbeschrijfelijke ervaring! Aan alle mooie liedjes komt een einde en dus ook aan dit grotverhaal. Achteraf is er nog de Mexicaanse keuken voor een middagmaal en om één uur brengt een busje me terug naar Playa del Carmen. 

Om vijf uur is er een verplichte antigeentest in het hotel. Bij vertrek is Nederland in lockdown gegaan en bovendien was dit sowieso verplicht aangezien we bij de terugvlucht stoppen in de VS waar een antigeentest of PCR-test wordt gevraagd van maximaal één dag oud. Bij m'n eerste blogpost over Mexico had ik geschreven dat dollars meehebben soms wel eens handig kan zijn en dat is hier dus het geval. De test kan namelijk enkel in dollars worden betaald en niet in Mexicaanse pesos. Volkomen logisch... Na de verplichte neuskeuterij gaan we met de gehele groep nog een laatste keer eten in het commerciële circuit van Playa del Carmen. Ik heb geen grote honger en op het menu staat er plain spaghetti. Dat bestel ik en wat later krijg ik dat inderdaad: zelfs de saus op de spaghetti is in geen velden of wegen te bekennen. Helaas kent het etentje een einde in mineur wanneer blijkt dat twee groepsleden positief hebben getest op Corona. Ook in 2022 is Corona nog steeds prominent aanwezig. 

  

Zaterdag 1 januari 

Het eindsignaal van de reis wordt ingeluid met de terugvlucht van Cancun naar Amsterdam. 's Ochtends nemen we afscheid van buschauffeur Fernando en de instapprocedure op de luchthaven is weer heerlijk Mexicaans. Je kan zelf inchecken via een kiosk, maar je hebt wel de hulp nodig van luchthavenpersoneel die moeten inchecken via hun eigen badge. Uiteraard is daar veel te weinig personeel voor en moet ik twintig minuten wachten vooraleer ik iemand bij de lurven kan grijpen. Vervolgens wordt de bagage zonder al te veel moeite ingecheckt en kan het wachtspelletje opnieuw beginnen. Vooral de tussenlanding in Chicago zorgt voor nervositeit, want bij de heenvlucht duurde de overstapprocedure belachelijk lang. Veel langer dan de twee uur die we ter beschikking hebben in Chicago. Bij de vlucht tussen Cancun en Chicago wordt het boordpersoneel onder een kruisverhoor geplaatst door m'n medereizigers, maar dat werpt wel zijn vruchten af. De procedure in Chicago is vrij duidelijk en gaat bovendien erg snel. Veel sneller dan ooit iemand had durven hopen.

Door de sneeuwval in Chicago vertrekt de terugvlucht ruim een uur later. Om de tijd te doden, lees ik enkele nieuwartikels en pardoes valt mijn oog op een artikel dat zegt dat ruim tien procent van de Amerikaanse vluchten is afgelast door het sneeuwweer en verhoogd aantal besmettingen van de pandemie. Onze vlucht gaat gelukkig wel door en komt ondanks de vertraging op het voorziene uur aan in Amsterdam. Schiphol bewijst opnieuw waarom het mijn favoriete luchthaven is, want met een verbazingwekkend groot gemak wordt de douaneprocedure doorlopen en kan ik na amper tien minuten wachten mijn bagage al van het bagagecarrousel halen. De laatste horde die ik moet nemen, is de trein die me terug naar België brengt. 

Nederland verkeert momenteel in lockdown en dan is het voor onze bovenburen aanlokkelijk om naar een zuiders land af te zakken waar men minder streng is. Dat merk ik vanaf Breda, want jeetjemina wat een grote hoeveelheid Nederlanders reist er met mij mee naar Antwerpen. Normaal gezien is dit een spooktrein in het weekend, maar in tijden van Covid ligt dat dus net een beetje anders. De eerste vakantiegangers zijn inmiddels terug thuis en dan beginnen de onverwachte WhatsApp-berichtjes binnen te komen. Verscheidene personen hebben positief getest en dat bezorgt me toch enigszins zorgen. Wanneer ik thuis ben, leg ik ook een test af en die wijst uit dat ik positief het jaar begin. Gelukkig heb ik er amper of geen last van. Hoewel ik dus niks gekocht heb in Mexico, heb ik toch - ongewild - een souvenir meegenomen.