Reisverslag Mexico deel drie: hoogtepunten en het hoogste punt

Vrijdag 24 december

Hoewel het schiereiland van Yucatan relatief vlak is, is dit gedeelte van Mexico ook voorzien van een bergachtig landschap in de provincie Chiapas. Bergen reiken tot meer dan vierduizend meter boven de zeespiegel en dat levert indrukwekkende beelden op wanneer we met de bus hier doorrijden. In tegenstelling tot de Alpen ziet hier alles knalgroen en gedijen ook de bomen hier goed. Althans tot op een hoogte van 2700 meter want dat is het hoogste punt dat ik op deze reis heb geklommen. Maar de Cañón del Sumidero bewijst ook dat deze pracht zich onderaan de voet van de bergen bevindt. 

Een boottochtje door een kloof klinkt ongelofelijk toeristisch - wellicht ook omdat het zo is - maar ik durf het misschien wel te bestempelen als hét hoogtepunt van deze reis. Dat heeft veel te maken met de natuurpracht die deze kloof te bieden heeft. Onderweg komen we enkele krokodillen tegen die te liggen zonnebaden en enkele kleine slingerapen bevinden zich in de hoogste boomtoppen bij de oevers van de Grijalva-rivier die door deze kloof loopt. Maar het meest indrukwekkende spektakel wacht wat later wanneer de engte van de kloof nauwer wordt en de rotswanden steeds hoger reiken. Op het hoogste punt bevinden deze rotswanden zich maar liefst duizend meter boven de rivier en dan kan ik daar enkel met opengesperde mond naar kijken. 

De eindejaarperiode is wellicht het drukste toeristische seizoen en de begeleidende gids had gewaarschuwd voor een overdaad aan bootjes. Gelukkig viel dat mee, want anders hadden we misschien wel het mooiste moment van de dag gemist. Iemand stelt namelijk voor om één minuut stil te zijn en dan is het wel dubbel genieten van deze natuurpracht. Zowel links als rechts van mij zie ik enkel de hoge rotswanden en de nauwe engte van de rivier op dit punt bij de kloof versterkt enkel dit effect. GoPro's en camera's doen overuren, maar het verstoort dit pure moment geenszins. De ronkende motoren van aanstormende boten kondigen na een tweetal minuten het einde aan van deze oorverdovende stilte. 

De namiddag wordt verdergezet in San Cristóbal wat de thuishaven is van deze toeristenbende gedurende de drie komende nachten. De aankomst in de vroege namiddag geeft me nog de gelegenheid om de benen te strekken, iets waar ik al een tijdje naar uitkijk! Ik heb een wandeling gevonden op Wikiloc en die loodst me naar Parque Natural El Encuentro. Ik moet eerst wel een paar kilometer stappen naar dit park, maar dat mag geen probleem zijn. Wat echter wel een probleem is, is dat het park om vier uur sluit en ik daar om half drie aankom terwijl ik nog ruim 8 kilometer moet stappen met ruim vijfhonderd hoogtemeters. Dat is wel erg ambitieus... 

Moet te doen zijn, denk ik bij mezelf, maar het parcours verraadt al snel dat ik dit idee moet laten varen. Ik weet niet wat de auteur van deze route gedaan heeft, maar op een bepaald moment zit ik door een rivier te stappen en klauter ik steile bergwanden op, terwijl ik in principe niet veel tijd heb. Dan besluit ik maar om terug te keren. Dit ziet er echt wel een toffe omgeving uit om te wandelen, maar de capriolen van deze route gecombineerd met het dreigende sluitingsuur overreden me toch om terug te keren naar San Cristóbal.

Zaterdag 25 december

Kerstmis betekent een vrije dag en dat is ook het geval op deze reis. Veel groepsleden opteren voor een wandeling naar enkele naburige grotten, maar ik trek er toch liever alleen op uit. Net zoals de dag voordien heb ik een wandeling gevonden op Wikiloc en ook nu is dit een hachelijke tocht geworden. Wel eentje die ik heb afgerond, maar toch niet helemaal zonder slag of stoot... 

San Cristóbal is een autonome stad in Mexico en ik weet niet of dat invloed heeft op de beschikbaarheid van über. Deze taxidienst was in Mérida in overvloed aanwezig, maar schittert in afwezigheid bij deze bergstad. Dan heb ik met mijn beste Spaanse gebarentaal iemand van het hotel gevraagd om een taxi te bellen en om me te vervoeren naar Reserva Huitepec, een vulkaan dat eveneens fungeert als de hoogste piek van de buurt. Ik begin aan de wandeling en die passeert langs geëffende paden. Ik ga langs enkele terrasvelden, maar het duurt niet lang vooraleer de meer avontuurlijke junglepaadjes zich aandienen. Kleine paadjes slingeren als een vrolijke dronkaard van links naar rechts en gaan bovendien steil omhoog. Met de nodige zweetparels baan ik me een weg naar boven en dan kom op ik een wel heel bizarre en afgelegen plaats plots een kleine begraafplaats tegen. Mooi, maar toch ook een beetje luguber. 

Na hier even halt te hebben gehouden, is het tijd voor het echte werk want de junglepaadjes schakelen over in topversnelling. Soms heb ik de hulp van planten en bomen nodig om mezelf naar boven te trekken en de overwoekerde paadjes zijn soms moeilijk terug te vinden. De hellingsgraad zorgt voor een goede fitnessoefening en ook mijn hoogtevrees wordt op de proef gesteld wanneer ik vlak naast een afgrond loop waar de gapende leegte van bomen me schaapachtig aankijkt. Door de nabije aanwezigheid van San Cristóbal weet ik niet of je echt van een junglegevoel kan spreken, maar dit gedeelte van het Mexicaanse regenwoud bezorgde me dat gevoel alleszins wel. Als beloning wacht er de plaatselijke top van ruim 2700 meter waar ik een mooi panorama heb over de omgeving. Het is meteen ook het hoogste punt van mijn gehele reis. Nadat ik dit moeilijke stuk heb gehad, dacht ik dat de daling vrij gemakkelijk zou zijn. Wist ik veel dat het ergste stuk nog moest komen... 

De daling begint erg eenvoudig, maar na een kwartier krab ik toch danig achter mijn oren wanneer het pad wel erg hard naar beneden daalt. Het leven is echter aan de durvers en de bladeren op de grond fungeren als glijbaan voor m'n achterwerk om naar beneden te glijden. Het wordt echter nog avontuurlijker wanneer de te volgen route plots onder prikkeldraad loopt en midden door de jungle gaat. Dan doe ik dat ook maar! Ik verlies echter de route uit het oog en plots ben ik verloren gelopen midden in de Mexicaanse jungle. Op dat moment borrelden er enkele krachttermen op in m'n hoofd die net niet m'n lippen ontglippen. 

De logica dicteert om terug te stappen en aan te knopen met de weg die ik volg en dat heb ik dus gedaan. Via overgroeide en niet-bestaande paden begeef ik me naar beneden en ik ben dolblij wanneer ik de stadsdrukte van San Cristóbal in de verte hoor. Nog een kilometer verder blijkt dat er wel degelijk goed uitgeruste paden zijn in dit natuurreservaat, maar ik had natuurlijk weer het talent om een wandeling uit te kiezen waarvan de auteur het leuk vond om midden door de jungle te gaan...  

Op het einde van de wandeling zie ik een taxi voorbijrijden en ik doe een teken dat hij moet stoppen. Voor de erg schappelijke prijs van vijftig Mexicaanse peso's brengt hij me terug naar het hotel waar ik even bijkom van m'n jungle-exploten. In de late namiddag vertrek ik voor een tweede wandeling, maar deze keer door de stad zelf. Deze toeristische route leidt me langs diverse kerken, mooie uitkijkpunten en markten. Waar het in andere Mexicaanse steden krioelt van de politiemacht, vallen ze in San Cristóbal juist op door hun afwezigheid. Dat verklaart wellicht het iets alternatievere karakter van de stad dat meer neigt naar een hippiesfeer. Samen met Campeche vind ik San Cristóbal toch wel de leukste stad op deze reis. 

Zondag 26 december

Op deze dag staat er een uitstap gepland naar de naburige dorpen San Juan Chamula en Zinancantán. Bij dergelijke uitstappen heb je de mogelijkheid om in contact te komen met de lokale bevolking, maar dat geeft me altijd een dubbel gevoel. Bij zo'n excursie heb ik altijd het gevoel dat ik een toeschouwer ben die komt kijken naar de lokale kermisattractie en treedt er een soort van plaatsvervangende schaamte op bij mij. Misschien is dat volledig onterecht, maar ik kan me toch niet van het gevoel ontdoen. Voor de lokale bevolking is het echter de ideale gelegenheid om hun handelswaar te verkopen aan toeristen die op jacht zijn op souvenirs, dus helemaal kommer en kwel is het ook weer niet. 

De dag begint echter bij San Juan Chamula waar een bizar kerkje de trekpleister van dienst is. Deze kerk fungeert als het ware als een symbiose tussen het katholicisme dat de Spanjaarden eeuwen geleden hebben geïntroduceerd met de natuurgodsdienst van de lokale Maya's. Maya's? Yups, hoewel de meeste geschiedenisboeken in verleden tijd spreken over de Maya's huppelt deze bevolkingsgroep nog altijd vrolijk door Yucatan en aanpalende Centraal-Amerikaanse landen. Je vindt ze in dorpen buiten de grootsteden zoals hier. De plaatselijke kerk is bezaaid met dennennaalden en is ook letterlijk een offertoneel. Kippen worden onthoofd, terwijl ook andere zaken zoals honing worden geofferd. Niet geheel volgens de christelijke leer, maar daar maken de Maya's dus geen probleem van. 

De kerk is erg fotogeniek ware het niet dat het verboden is om foto's te nemen in de kerk zelf. Op de eerste dag na kerstmis is er bovendien een heleboel te beleven in en rond de kerk zoals een lokale optocht. Daarnaast is er nog een kleine botanische tuin rond de kerk waar ik even heb doorgelopen. Leuk om even te doen, maar veel botanische présence is er wel niet. De toegangsprijs van dertig Mexicaanse pesos is echter een lachertje en betaal ik daarom met plezier. 

Het tweede luik van de dag vangt aan bij Zinancantán waar ook een kerk wordt bezocht, maar dat bezoek duurt amper een kwartier. Dit is een doodgewone kerk waarvan ik er inmiddels honderden heb gezien. Even later gaan we naar een traditioneel Maya-gezin waar getoond wordt hoe men op traditionele wijze weeft en kookt. En het is dus hier dat ik het gevoel heb dat ik in een mensentuin ben beland. Normaal gezien neem ik gretig foto's, maar dat is op deze dag amper het geval. De familie maakt wel optimaal gebruik om haar verkoopkunsten te etaleren om zo toch nog wat geld in het laatje te brengen. Het verblijf in San Cristóbal beschouw ik als het hoogtepunt van deze reis, maar daar hoort deze dag dus zeker niet bij.