Reisverslag Mexico deel één: een stormachtig begin

De voorbije twee jaar was het vooral Europa dat mijn reiskaart opvulde, maar verandering van spijs doet eten en het werd dus nog eens tijd om de eetlust aan te wakkeren. Omwille van praktische zaken werd Mexico het land van bestemming. Niet mijn eerste keuze, maar het werd niettemin een toffe en vooral deugddoende reis. Een terugblik op ruim twee weken reizen door het schiereiland van Yucatan.

Zaterag 18 december

Met de trein rijden, is altijd een beetje reizen. Het is een reclameslogan waar de NMBS zoveel jaren geleden mee uitpakte om het rijden met de trein te promoten. Als geoefend treinpendelaar word ik tientallen keren per jaar geconfronteerd met - grote - vertragingen en dan haal ik met veel plezier deze oneliner naar boven. Deze dag was één grote flashback naar deze slogan, want de gehele dag stond in het teken van aanschuiven, wachten, vertragingen en herplannen.

Op het ongoddelijke uur van kwart na vier 's nachts roept de wekker me uit m'n bed aangezien ik al vroeg naar Schiphol moet. Dat is ruim twee uur met de auto richting Amsterdam rijden om zo rond zeven uur daar te arriveren. Een ontzagwekkende rij een pretpark waardig staat uiteraard net aan te schuiven bij United Airlines waar ik moet inchecken. Het duurt ruim twee uur om in te checken en door security te geraken wat me nog net tijd geeft om een veel te duur luchthavenbroodje te verorberen en een ATM te zoeken waar ik dollars kan afhalen. Altijd handig voor onvoorziene omstandigheden zo blijkt later. 

De vlucht naar Houston duurt maar liefst elf uur, maar gaat relatief vlot voorbij. Half slaapdronken ben ik een paar keer weggedommeld tijdens de vlucht waardoor de tijd sneller lijkt voorbij te tikken. In Houston blijkt het echter te stormen waardoor we de aansluitende vlucht dreigen te missen. De stewards op de vlucht doen er bovendien nog een schepje bovenop door een verwarde uitleg te geven over het bagagetransport. Ik dacht dat dit rechtstreeks was, maar volgens de omgeroepen uitleg moeten we toch echt wel eerst de bagage opnieuw uit- en inchecken. Een paniekerig aangegrepen staflid van de luchthaven vertelt me echter dat dit niet nodig is. 

De overstapprocedure in Houston is ook een klein avontuur op zich, want de Amerikanen passen een Deutsche gründlichkeit toe die ze zelfs in Duitsland niet kennen. De procedure om door security en douane te passeren, is ontzettend tijdrovend en lijvig resulterend in een veel te lange test van je geduld. Geluk bij een ongeluk is dat de aansluitende vlucht naar Cancun ook is uitgesteld waardoor dit oponthoud geen invloed heeft op de eindbestemming. Dat geluk krijgt echter een zwart randje wanneer blijkt dat de vlucht naar Cancun nog eens een royale twee uur extra wordt uitgesteld. 

Uiteindelijk vertrekt de vlucht naar Cancun wel en komen alle vakantiegangers voor middernacht aan in Mexico. Ook Mexicanen houden van een grondige douaneprocedure, maar na een vermoeiende reisdag komen we om één uur 's nachts aan in het schitterende hotel van Cancun. Lang uitrusten zit er echter niet in, want de bus vertrekt 's morgens vroeg opnieuw. Een beetje reizen dus.

Zondag 19 december

Gedurende mijn twee weken in Mexico is Oxxo mijn beste vriend geworden. Oxxo is niet het trage neefje van Speedy Gonzales - dat is namelijk Slowpoke Rodriguez - maar wel een keten van kruidenierszaken die je in elke stad aantreft. Ideaal dus om kleine zaken te kopen voor voedsel en drank wanneer je met de bus onderweg bent. Met veel zin voor masochisme heb ik mijn wekker voor vandaag op vijf uur geprogrammeerd in plaats van het voorziene zes uur. Dat betekent dat ik veel te vroeg op ben om inkopen te doen, maar het geeft me letterlijk de tijd om rustig rond te kijken. 

Het begin van de busreis staat gepland om acht uur 's ochtends, maar dat is buiten de waard gerekend van Fernando, de Mexicaanse buschauffeur van dienst op deze reis. Zijn Nederlandse naam is wellicht Pietje Precies want wanneer niet iedereen acte de présence geeft om acht uur - het ontbijt wordt voor sommigen namelijk nog geserveerd - vertrekt Fernando plots met de noorderzon om twintig minuten later opnieuw op te duiken. Waarschijnlijk een meesterzet om de weifelende groep toeristen aan te sporen om sneller klaar te zijn en eentje die werkt. Gedurende de rest van de reis respecteert de groep hondstrouw telkens het afgesproken uur wanneer de bus vertrekt. 

De eerste stop is meteen een trekpleister van formaat: Chichen Itza. Deze voormalige Maya-site wordt tot één van de zeven moderne wereldwonderen gerekend en na mijn bezoek is meteen duidelijk waarom. Dit is echt wel een heel erg gave plek. Wanneer je op deze plek arriveert, word je meteen begroet met de ontzagwekkende tempel van Kukulcán die in het midden staat. De Nederlandse gids vertelt uitvoerig over deze plek en de geschiedenis van de Maya's: over hun goden, bouwtechnieken, astronomie en zoveel meer. Misschien iets te uitvoerig, want veel tijd is er niet meer om zelf deze plek te verkennen. Het half uurtje dat nog rest, gebruik ik om het gedeelte rond het observatorium te exploreren. Ik wilde nog een cenote bezoeken, maar dat liet de klok niet meer toe. 

Een cenote is een zinkgat dat ontstaat wanneer de grond - die bestaat uit kalksteen - in elkaar stuikt en zo een (half-open) grot vormt die gevoed wordt met grondwater. In Yucatan zijn er ruim drieduizend van die dingen en op een steenworp afstand van Chichen Itza vind je de cenote Ik Kil. Eerst eet ik hier nog rustig een (laat) middagmaal en daarna is het tijd om een frisse duik te nemen. Deze cenote is niet de mooiste van het hele lot en wordt bovendien overrompeld door toeristen omdat het zo dichtbij Chichen Itza ligt. Maar toch is dit één van mijn absolute hoogtepunten van de reis. De cenote levert Instagram-waardige kiekjes op, maar het is ook simpelweg ontzettend tof om op deze plek te zwemmen. Hoog boven het water zie je lianen die aan de muren hangen en een klein watervalletje zorgt voor een idyllische scène. Dit is het enige bezoek aan een cenote op deze reis en dat is wel jammer te noemen. Want dit smaakt toch wel naar meer! 's Avonds arriveren we in Mérida wat ook de eerste stopplaats is op deze reis. 

Maandag 20 december

Mérida is de hoofdplaats van Yucatan en op de derde dag van deze reis een eerste gelegenheid om bij te komen van een toch wel heftig begin van deze Mexico-trip. Mérida wordt - net zoals bijna elke stad in Yucatan - gekenmerkt door calles (zeg maar straten) die als een quasi-perfect damboordpatroon de stad in blokken verdeelt. Elk vierwegenkruispunt lijkt een potentiële broedhaard van verkeersongevallen te zijn, maar dat is slechts schijn. Achter deze ogenschijnlijke chaos valt er een logica te ontwaren die je als vreemdeling niet onmiddellijk beet hebt. 

Bij mijn citytrip naar Wenen heb ik over deze stad geschreven dat het de broeierige sfeer van een zuiderse stad mist en dat vind je wel volop in Mérida. Ik ontdek deze sfeer dankzij een stadswandeling die vertrekt bij een ontbijtzaak die wordt aangeprezen in de Lonely Planet-gids die ik vooraf heb aangeschaft. Daarna gaat het via diverse parkjes naar het centrum dat wordt overspoeld door de lokale bevolking. De grootste attractie is de kathedraal dat is opgetrokken in oud-Spaanse koloniale stijl en zich ook vlakbij het Plaza Grande bevindt dat het kloppend hart van deze stad vormt. 

Na nog eens twee parkjes te hebben bezocht, wordt de wandeling van vijf kilometer afgerond en wil ik graag het Museo del Mundo Maya bezoeken. Dit is een museum dat de geschiedenis van de Maya's uitbeeldt en kan uitpakken met duizenden artefacten. Klein probleempje: het museum bevindt zich ruim zeven kilometer verder en na een standswandeling van vijf kilometer in een blakende zon van dertig graden heb ik nog weinig zin om de benenwagen te nemen. Via über wordt een benzinevariant besteld en voor amper 120 peso's (minder dan vijf euro) word ik naar dit museum gebracht. 

Het museum zelf is gehuisvest in een gloednieuw gebouw met een fantastische, moderne architectuur. De architectuur alleen al is de trip naar dit museum waard. Helaas ben ik minder lyrisch over het museum zelf. Het museum zelf kent een boel artefacten en vertelt uitvoerig over de geschiedenis van de Maya's. Toch mis ik beetje een rode draad in dit geheel. Er wordt stilgestaan bij dingen zoals de eetgewoontes van de Maya's, welke wapens ze gebruikten, wat hun kledinggewoontes waren en tal van andere zaken. De thematische indeling is echter dermate hoog dat ik een holistisch perspectief mis. Of anders gezegd: het is moeilijk om het ene thema aan het andere te knopen. Op een uurtje was ik het museum weer uit en dat was toch een kleine teleurstelling. Hier had ik toch meer van verwacht. 

De terugtocht naar het hotel wordt deze keer wel uitgevoerd op eigen spierkracht en ik had gehoopt om enkele authentieke, nog niet door toerisme ontdekte plekjes tegen te komen. Dat blijkt later echter ijdele hoop te zijn en het wordt dus eerder een exercisie in geduld om zo snel mogelijk tot bij het hotel te geraken. Hoewel Mérida zeker en vast een bruisende en broeierige plek is, vind ik het toch één van de minder leuke plaatsen op deze reis.