Maandag 27 december
Soms wordt bij reizen een beetje flexibiliteit gevraagd en dat is op deze dag zeker waar. In het programma staat het volgende geprogammeerd: "
Vanuit San Cristóbal rijden we door de jungle richting Palenque. Een absolute must see zijn de azuurblauwe watervallen van Agua Azul en de gigantische Misol Ha-waterval". Maar dat is buiten de waard van een aantal Zapatista gerekend. Dit is een links-radicale rebellengroepering genoemd naar Emiliano Zapata die in deze regio actief is. Ze bestaat voornamelijk uit de inheemse bevolking, zeg maar de Maya's, die de invloed van de Mexicaanse regering niet op prijs stelt. De Maya's zien hun land en bezittingen graag, maar de Mexicaanse staat ziet dat nog liever en vond er dus niets beter op om grote lappen grond te onteigenen voor eigen gebruik.
Sindsdien heeft de lokale bevolking weinig sympathie voor de Mexicaanse staat en verenigen ze zich onder militante groeperingen zoals onder andere de Zapatista. Toeristen betalen daar - letterlijk - het gelag van, want die worden onderweg staande gehouden bij wegblokkeringen en bij het betalen van een kleine som mogen ze doorgaan. Je weet enkel nooit op voorhand over hoeveel wegblokkeringen we spreken. Ziehier de reden van onze terugkeer. Terugkeer? Yups, want onder het bewind van chauffeur Fernando gaat het van San Cristóbal terug naar Villahermosa en wordt er meteen in één stuk doorgereden naar Palenque. Geen Agua Azul en Misol Ha dus, wel heel veel kilometers vreten in de bus.
De bus brengt ons terug langs de plekjes die we een aantal dagen geleden passeerden. Veel pauzes zijn er niet voorzien, want het is echt wel een heel lange weg terug. In de namiddag wordt er nog een quiz georganiseerd om te zien hoe goed de groep elkaar kent. Met drie families aanwezig en slechts drie individuele reizigers, waaronder ikzelf, transformeert de quiz soms tot een potje hoe goed ken je je eigen familie. Een leuke afwisseling, maar het kan niet voorkomen dat deze dag aanvoelt als een maat voor niks. In de late namiddag komen we aan bij Palenque waar het viersterrenhotel er wel erg chique uitziet. In deze stad zelf is er helaas niks te zien en mijn rituele avondwandeling maakt dus plaats voor een restaurantbezoek om de inwendige mens te verzorgen.
Dinsdag 28 december
Hoewel Palenque zelf best wel een kleurloze stad is, is het toch een populaire vakantiebestemming. Dat heeft het te danken aan de prachtige Maya-ruïnes die diep verscholen zijn in het regenwoud. De gids legt bij het begin van de rondleiding uit dat maar liefst 95% van alle gebouwen zich onder een diepe laag jungle bevinden. Hetgeen we te zien krijgen, is dus slechts een fractie van wat Palenque vroeger was. Ook op deze site wordt er geopend met het uitzicht op een indrukwekkende tempel, maar het verschil met Chichen Itza en Uxmal is dat de gids hier meer vertelt over de
ontdekking van de Maya-site in Palenque. Zo werd pas in 1952 het bestaan van deze site bekend en kon men in de beginjaren de verscheidene tempels bestijgen en was er zelfs een tombe in de
Tempel der Inscripties die bezocht kon worden door toeristen. Dat deed de staat van deze tombe uiteraard geen deugd en sinds enkele jaren wordt er gelukkig meer zorg gedragen voor deze gebouwen.
Aangezien de site zich in het Mexicaanse regenwoud bevindt moet er overigens wel zorg voor worden gedragen, want anders worden de tempels en andere ruïnes binnen de kortste keren overwoekerd met junglegroen wat dus effectief in 2020 gebeurde wanneer de pandemie de hele wereld platlegde. Maar ook nu wordt er dagelijks zorg gedragen voor deze gebouwen getuige twee groenwerkers die met hun bosmaaiers het ongewenste groen van de tempels verwijderen. Nog meer dan Uxmal is Palenque een Maya-site die verscholen is in het regenwoud. Het is dan ook geen verrassing dat Palenque naast de indrukwekkende Maya-ruïnes ook een groot deel regenwoud herbergt waar je kan doorwandelen. Jammer genoeg is er daar geen tijd voor, want in de namiddag is het tijd voor watervalplezier.
Het overslaan van de Agua Azul en Misol Ha-watervallen wordt namelijk in één keer goedgemaakt met de Roberto Barrios-watervallen, zeg maar het minder commerciële broertje van Agua Azul. Deze laatste is beroemder, maar wordt ook overstelpt met veel meer toeristen en straatverkopers. Dan is kleine broer Roberto Barrios toch wat meer afgelegen en rustiger en wellicht ook leuker om te doen. Ondertussen heb ik echter honger gekregen en is er uiteraard wel een klein restaurantje waar je iets kan bestellen. Uit het Spaanse menu heb ik lukraak iets gekozen zonder te weten wat het is en achteraf blijkt het rauwe vis te zien. Allesbehalve mijn lievelingskost, maar een hongerige mens is met weinig tevreden. Na een halve vis opgepeuzeld te hebben, trek ik rond met mijn fototoestel om het azuurblauwe water te fotograferen. Hier ziet het toch een klein beetje uit als paradijs op aarde.
Natuurlijk zou het erg jammer zijn om hier ook niet even te zwemmen wat ik vervolgens ook doe. De eerste ontmoeting met het water verloopt toch wat kouder dan ik dacht, maar went snel. Omdat het hier relatief rustig is, kan ik ongedwongen zwemmen al zijn sommige van de poelen niet erg groot. De watervallen kennen ook verschillende niveaus wat enkele kajakkers aantrekt. De hoogste waterval is echter ruim vijf meter hoog en dat is toch net iets te hoog om met een kajak van af te denderen. Gelukkig zijn de lager gelegen watervallen minder hoog voor hen. Dit is een mooie plek om een namiddag door te brengen, maar na drie uur heb ik het ook wel gezien. 's Avonds is mijn bezoek in Palenque opnieuw beperkt tot enkel een restaurantbezoek. Ondanks de mooie locatie van Palenque is het de minst sprankelende stad van Mexico op mijn reis.
Woensdag 29 december
Alweer een lange busdag, maar gelukkig wel de laatste. Deze keer gaat het van Palenque naar Chetumal, een middelgrote stad die zich vlakbij de grens met Belize bevindt. Opnieuw zijn er weinig stops voorzien en bij het overschrijden van de tijdszone komt er bovendien nog een extra uur bij op de klok. Waar bij de vorige lange busdag er nog duchtig naar buiten kon gekeken worden met een prachtig bergdecor in de Chiapas is dat nu niet het geval. Ook geen quiz onderweg en dus blijft het een doodse boel deze dag.
De kleine wijzer van de klok is al de zes gepasseerd wanneer we 's avonds aankomen in Chetumal. Wanneer ik geïnstalleerd ben in m'n hotelkamer, neem ik de Lonely Planet reisgids bij om een restaurant te zoeken.
Sergio's Pizzas wordt er aangeprezen en aangezien de Italiaanse keuken me meer bevalt dan de Mexicaanse is de keuze snel gemaakt. In de reisgids wordt het decor van het restaurant omschreven als een 19de-eeuws saloon uit de Far West, maar dat is toch wel een beetje overdreven. Niettemin is het hier wel gezellig en ben ik toch lichtjes verbaasd dat er niet meer personen aanwezig zijn. Achteraf blijkt dat ik wat te vroeg ben gearriveerd en komt de lokale bevolking wat later de inwendige mens verzorgen.
Na het avondeten loop ik nog even door deze stad. De reisgids van Lonely Planet omschrijft de stad als weinig spectaculair en buiten een park zijn er geen trekpleisters. Aangezien ik vlak bij de kust ben, besluit ik om daar even poolshoogte te nemen. Hier is het een levendige boel, want een heleboel toeristen en Mexicanen paraderen er over de promenade en er is bovendien een kleine kermis gevestigd. Enkele opzichtige standbeelden zijn de grootste publiekstrekkers, maar het kan me slechts matig interesseren. Ik geef hier een tiental minuten m'n ogen de kost vooraleer de terugtocht naar mijn hotel wordt ingezet. Een matig einde voor een matige dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten