Reisverslag IJsland deel twee: de indrukwekkendste panorama's die ik ooit zag

Dinsdag 24 augustus

De eerste etappe van Landmannalaugar naar Hrafntinnusker vind ik persoonlijk de beste van de gehele Laugavegur-trekking, maar de mooiste is ongetwijfeld etappe twee van Hrafntinnusker naar Álftavatn omwille van de adembenemende uitzichten onderweg. Als je ergens spectaculaire foto's tegenkomt van de Laugavegur, is de kans reëel dat het een foto is die genomen is op deze etappe. En met goede reden: de panorama's die je hier ziet, zijn misschien wel van de mooiste die je op deze aardebol kan terugvinden! 

Het eerste wapenfeit van de dag is de tent terug afbreken en inpakken. De nacht ervoor was het met een bang hartje afwachten hoe hard de wind zou waaien, want Hrafntinnusker bevindt zich op een bergtop waar de wind wel eens stevig durft te waaien. Daarom zijn er stenen cirkels gebouwd waarin tenten kunnen geplaatst worden zodat ze niet te veel hinder ondervinden van de wind. Gelukkig blijft windkracht tien uit en staat de tent er nog wanneer ik wakker word. Dat telt toch ook al als een kleine overwinning! 

De eerste zes kilometer van deze wandeling is lichtjes geaccidenteerd met enkele stukken waar het plots naar omlaag en omhoog gaat. Dat ondervindt een avontuurlijk aangelegd groepje van mountainbikers die gepakt en gezakt met hun fatbike dezelfde route doen als wij. Zij liever dan ik, want dit ziet er toch wel vrij zwaar uit... Gelukkig voor hen zijn de volgende kilometers over het algemeen relatief plat. De ryholietbergen zijn hier gastheer en soms is het een indrukwekkend zicht om deze horde wandelaars van paaltje naar paaltje te zien lopen met op de achtergrond de imponerende bergen. Daar zitten ook af en toe wat ijsvelden bij, maar dit zijn slechts kleine strookjes. De kleine klimpartijtjes naar boven kunnen soms wel heftig zijn zoals een Amerikaans koppel aan den lijve ondervindt. Het aantal meters omhoog valt goed mee in tegenstelling tot het hellingspercentage. Met wandelstokken is het soms al een uitdaging en wanneer je die niet hebt, is dat nog een veel groter euvel. 

Het blijkt vandaag een Amerikaans feestje te zijn, want een andere groep wandelaars spreekt Engels met een verdacht Amerikaans accent. Ik besluit het groepje te volgen en - Amerikanen die Amerikaans zijn - wijken even van geëffende pad af en plots tref ik een bijzonder fraaie ijsgrot aan waar een gletsjer doorloopt. Het zijn dergelijke momenten die een brede lach op mijn gezicht toveren. Het is toch een wonderlijk gevoel om in zo'n grot te lopen. Dat denken velen anderen ook, want plots zie ik stuk voor stuk wandelaars opduiken die een kijkje komen nemen bij zoveel onverwachts natuurschoon. En gelijk hebben ze! 

Pièce de résistance is de pauze in het midden van deze etappe met het mooiste uitzicht van de gehele trekking. Ik kijk uit op het helderblauwe meer van eindhalte Álftavatn dat geprangd zit tussen de bergen. Een opgestapeld wolkendek passeert wanneer ik foto's neem en de kreten van bewondering in de wandelmenigte is niet meer te tellen. "Bwa, kan er mee door" zeg ik erg sarcastisch wanneer ik mijn appreciatie voor het landschap uitdruk. Ik ben al op diverse plekken in de wereld geweest, maar dit landschap schaart zich probleemloos onder het beste wat ik tot dusver heb gezien. Ik weet niet hoeveel foto's ik hier heb genomen, maar het zijn er in ieder geval belachelijk veel. 

Het vervolg van de wandeling kent een stevige afdaling waarvoor de gidsen hadden gewaarschuwd. Misschien iets te hard, want de afdaling is niet zo spectaculair zoals ze werd aangekondigd. Het gaat weliswaar zo'n driehonderd meter naar beneden over rotsachtig terrein, maar wel in een mooi zigzaggend parcours zodat het nooit écht steil naar beneden gaat. Het is wel uitkijken waar je je voeten zet, want door het prachtige decor heb ik steeds de neiging om in de verte te kijken. Bij het einde van de daling wacht er even later de eerste rivieroversteek. De rivieroversteek is verraderlijk omdat het riviertje niet groot is, maar wel een sterke stroming kent. Daarom is er een touw gespannen dat wat houvast biedt, maar met wat horten en stoten geraak ik aan de overkant. 

Dan is het nog een tweetal kilometer op een vlak parcours wandelen naar Álftavatn met op de achtergrond groene bergen. Een waardige afsluiter voor een heel erg mooie dag. Toch vind ik de eerste dag net een tikkeltje beter omdat het wat meer divers is qua landschappen zoals de kleine geisers. Wanneer de tenten zijn opgezet, bestaat er ook de mogelijkheid om deel te nemen aan een optionele avondwandeling. Op de eerste dag werd me dat sterk afgeraden omwille van mijn schoenen, want dat zou rampzalige gevolgen hebben bij een daling naar een ijsgrot. Deze keer is het wel veiliger en worden de nabije toppen rond Álftavatn opgezocht. 

Over de avondwandeling kan ik erg kort zijn, want die valt jammer genoeg tegen. Het uitzicht op het meertje van Álftavatn is schitterend, maar opkomende mist voorkomt dat je ook maar iets van foto's kan nemen. De terugweg verandert nog even in een speurtocht wanneer ik een alternatieve route neem en geklemd kom te zitten tussen twee riviertjes. Terugstappen zie ik niet zitten en dus wordt het een reuzensprong over het water. Niet reuze genoeg, want natte voeten zijn mijn deel. Dan maar laten drogen in de tent.  

Woensdag 25 augustus

In Las Vegas heb je ook niet altijd jackpot als je gokt en wanneer je een trekking doet heb je ook niet altijd een topdag. Dat ondervind ik bij dag drie van Álftavatn naar Emstrur waarvan ik gelezen had dat het aanspoorde tot nadenken. Dat is eigenlijk een eufemisme voor een etappe die voornamelijk door eerder monotone lavavlaktes gaat met hier en daar een natuurmonument om de variëteit er toch in te houden. En bij de afsluiter van de dag kan je zeker zeggen dat dit een monument van de natuur is!

Het Amerikaans feestje waar ik eerder over schreef, hebben onze vrienden van Uncle Sam perfect in de praktijk omgezet want de boxen knalden op hun hardst in de afgelopen nacht. Zelf heb ik er weinig last van gehad, maar gezelligheid kan je ook creëren zonder de volumeknop van je boombox op tien te zetten. Toch denk ik niet dat veel personen last hebben van de plaatselijke lawaaihinder, want iedereen ziet er weer fris(ser) en monter uit dan de dag ervoor. Het genot van de plaatselijke douches zal daar niet vreemd aan zijn na een dagje afwezigheid. De route begint zoals bij de avondwandeling de dag ervoor, maar gaat dan naar links om wat later een stevige beklimming te maken. 

Het spectaculaire uitzicht van de bergen ontbreekt nu en het zijn de kleine dingen die ik op deze dag meer apprecieer. Zoals wanneer plots enkele hutjes opduiken na een bocht in een godvergeten plek. Opzoekwerk leert me dat hier gaat om enkele slaaphutten die je kan huren om te overnachten. Als ik de idyllische plek van Álftavatn vergelijk met deze gapende leegte, lijkt me dat echter geen goed idee. De wat montotone beginkilometers worden af en toe onderbroken met een rivieroversteek. Op deze dag zijn er dat twee. Bij de eerste is de stroming veel minder sterk en daarom vrij vlot te nemen. Daarna herneem ik terug geëffende pad dat duidelijk is afgebakend. Het is namelijk de bedoeling dat je op deze plek blijft om het kwetsbare mos niet aan te tasten. 

Door deze desolate Marsvlakte stappen oogt indrukwekkend, maar verliest toch al snel z'n charme omwille van gebrek aan diversiteit in het landschap. Psychologisch is deze etappe zwaarder dan fysiek. Toch wil ik niet te kritisch klinken, want het landschap is echt wel indrukwekkend wanneer je - zoals ik - nooit eerder zo'n decor hebt gezien. Bovendien zijn er af en toe wat momenten die de wandeling kleuren zoals een rivieroversteek of een pittoreske waterval bij een snelstromende rivier. Bovendien contrasteren de groene bergen fel met de zwarte lavavlaktes en dat zorgt soms voor pittoreske beelden. De moeilijkheidsgraad van deze etappe ligt eerder bij het feit dat die met zestien kilometer plots een stukje langer is dan de vorige etappes in een eerder monotoon landschap. 

Eindhalte Emstrur doet dat echter snel vergeten, want dit is zonder enige twijfel de mooiste verblijfplaats van gehele trekking. Wanneer ik aankom, is ogenschijnlijk alles al volzet, maar een gids leidt een groepje inclusief mezelf naar een klein paadje naar beneden waar een schitterend lapje grond is gelegen naast een kabbelend beekje omgeven door natuurschoon. En opnieuw verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Dit is ook de eerste dag dat ik de tent volledig op eigen houtje kan opzetten en daar ben ik een tweede keer blij om. 

Het hoogtepunt van de dag bevindt zich echter bij de avondwandeling waar er een rondje wordt gedaan rond de Markarfljót-kloof. Dit is ongeveer een wandeling van een uur, maar de kloof ziet er echt prachtig uit. De steilste wanden van de kloof zijn ongeveer tweehonderd meter hoog, maar is daarmee eerder een lilliputter vergeleken met de echt grote kloven in IJsland. Het is echter het spectaculaire uitzicht waar de Markarfljót-rivier door deze kloof kronkelt in de meest diverse kleuren wat deze kloof zo speciaal maakt. Wanneer ik een fotoboek maak, weet ik niet welke foto's ik ga plaatsen op de covers, maar de kans is reëel dat het een foto wordt van de Markarfljót-kloof. De rest van de kloof oogt wat minder spectaculair, maar loont nog steeds de moeite. En zo maak ik me de bedenking dat de minst leuke dag van de Laugavegur nog steeds even goed is als mijn beste dag op de West Highland Way. Het zegt veel over de kwaliteit van de Laugevegur als trekking.