Reisverslag IJsland deel één: op weg naar de Laugavegur

Het Covid-spook was nog niet helemaal verdwenen in Europa deze zomer en dat betekende andermaal mijn reisplannen bijstellen. Mijn oog was gevallen op een prachtige reis door Centraal-Europa met een focus op wandelingen door verschillende gebergtes, maar dat ging niet door omdat de complexe papierenwinkel per land een ware chaos was. Het alternatief was dan IJsland aangezien ik vorig jaar het zonnige Madeira op zocht en nu iets anders zocht. Bovendien had ik dit jaar ook nog geen trekking gedaan en kon ik nu de Laugevegur-trekking combineren met een georganiseerde reis door IJsland. Twee vliegen in één klap slaan, heet zoiets.

Zaterdag 21 augustus

Covid-maatregelen kunnen snel per land aangepast worden en dat ondervind ik aan den lijve wanneer ik wil vertrekken. Twee keer gevaccineerd zijn is niet genoeg en plots is er ook een bijkomende PCR-test vereist. Bij het vertrek op Schiphol hebben de Nederlandse medewerkers bovendien nog eens moeite met het Belgische papierwerk aangezien er één of andere code zou ontbreken. Het mysterie wordt nooit opgehelderd, maar gelukkig mag ik toch wel het vliegtuig op. Na een vlucht van drie uur land ik bij Keflavik, een plaatsje dat ongeveer op een uur rijden van Reykjavik ligt. Hier word ik opgewacht door mensen van Travelbase, dit is de organisatie die de trekking organiseert en samen met maar liefst 44 andere wandelliefhebbers trek ik een week door de IJslandse hooglanden. 

Voor het zover is, wacht er eerst nog een busrit naar Reykjavik Campsite. Onderweg zie ik in de verte de gloeiende top van de Fagradalsfjall-vulkaan die enkele maanden geleden opnieuw actief is geworden. De kleine rode stip contrasteert fel met het gure regenweer in IJsland. Op de campsite worden de formaliteiten gepresenteerd en mag ik bovendien al het kampeermateriaal ontvangen. Ik mag bivakeren in een driepersoonstent en dat is het begin van een dagelijkse strijd om dat onding op te zetten en af te breken. 

's Avonds is er nog tijd om naar Reykjavik te gaan, maar aangezien de camping zich buiten het centrum bevindt, betekent dat al gauw een half uur te voet of met de bus. Aangezien ik toch iets of wat uitgerust aan de start wil verschijnen van deze trekking verkies ik om op de camping te blijven en mijn fotografiekunsten te etaleren. Zoals verwacht is hier niet heel erg veel te beleven. Het enige wat echt opvalt, is de imposante Hallgrimskirkja die in de verte te zien is. 

Zondag 22 augustus

Op deze zondagochtend wacht er nog een tweede formaliteitenronde waarbij ook het aanwezige schoeisel wordt geïnspecteerd. Ik krijg de opmerking dat mijn schoenen wel heel erg afgesleten zijn en daar schuilt wel een graad van waarheid in. Ondanks dat ik mijn wandelschoenen vorig jaar heb gekocht, heb ik toch aardig wat kilometers op de stappenteller afgelegd in de Ardennen en heb ik er vorig jaar ook de Westweg mee gehiket. 

De aanwezige gidsen zien er zichtbaar zenuwachtig uit bij het zien van zoveel sleet en een dag later vraagt men me zelfs of ik misschien niet beter terugkeer. Mijn vreest toch voor mijn veiligheid en die van anderen. De schoenen zijn zeker niet in de beste staat, maar dit voelt toch wel heel hard overdreven aan... Ik geef aan om - op eigen verantwoordelijkheid - verder te gaan en een week later, blijkt dat er inderdaad geen vuiltje aan de lucht is. Meer nog, de Laugevegur is de enige trekking tot dusver waar ik niet ben uitgeschoven of gevallen. En dat op een paar afgekeurde wandelschoenen!

In de late ochtend vertrekken we met de bus naar Landmannalaugar en dan blijkt met hoeveel we werkelijk zijn op deze trekking. De grote bus zit overvol en het vergt kunst- en vliegwerk om alle rugzakken weg te stoppen in de bagageruimte. Het weer belooft weinig goeds met een ochtend die uitgeregend is en de weersvoorspellingen voor de komende dagen voorspellen hetzelfde weer. De busrit duurt ongeveer vier uur en vanaf het tweede uur dient het wilde karakter van IJsland zich aan. Zo ver het oog reikt zie ik uitgespuwde rotsen die liggen op desolate lavavelden. Dit wordt wel vergeleken met een maanlandschap en de gelijkenis is treffend. 

De bus houdt ook verscheidene keer halt om proviand in te slaan, maar ook om een fraaie waterval te bekijken. Het zijn eigenlijk twee watervallen die samenkomen in een poel waar ook vissers met knielaarzen staan om hun zalmvoorraad te vergroten. Het is een fraaie plek en een voorbode voor wat komen gaat: tijdens na mijn bijna drie weken in IJsland kan ik bijna geen waterval meer zien, zoveel zijn het er!

Eenmaal aangekomen bij startplek Landmannalaugar is het de beurt om de tent op te zetten, maar daar roep ik toch vriendelijk de hulp in van een gids. Ik ben sowieso al vrij onhandig en ik heb geoefend om een tweepersoonstest op te zetten. Dit exemplaar is voor mij helemaal ondoenbaar. Nadat het leed geleden is, blijkt dat er nog een stevige namiddagwandeling op de planning staat. Landmannalaugar is beroemd omwille van de veelkleurige rhyolietbergen die er prachtig uitzien en dat is wel een wandelingetje waard.

Nou wandelingetje... De wandeling duurt ruim negen kilometer en is met bijna vijfhonderd hoogtemeters toch steviger dan ik denk. De omgeving ziet er prachtig uit en ik bevind me altijd bij de laatsten van de groep omdat ik na elke hoek weer mijn fototoestel neem om foto's te nemen. Uiteraard belandt negentig procent daarvan in de virtuele vuilbak, maar het toont wel aan dat de omgeving een lust voor het oog is. Enige spelbreker is het weer dat erg bewolkt is en af en toe uitpakt met stevige windstoten en regenbuien. Daarentegen zorgt het ook wel voor dramatische foto's en dat pleziert vooral de fotograaf in mij.   

Maandag 23 augustus

Ik maak me op voor de eerste wandeling van de Laugavegur en die brengt me van Landmannalaugar naar het dak van deze trekking, de Hrafntinnusker. Dit plekje - als je het zo al kan noemen - ligt op een hoogte van ongeveer 1080 meter en is de hoogste piek van de gehele trekking. Dat betekent bijna zevenhonderd meter stijgen, maar het lastigste aspect is toch wel het erg veranderlijke weer. Bij de beklimming op een berg doe ik soms mijn jas uit omdat ik het te warm heb, maar als een plotse storm opduikt, is het toch wel verstandig om de jas terug aan te doen. En daar sta ik dan in al dat zweet... 

Wat mij betreft, is dit de mooiste dag geworden van de gehele trekking want de landschappen zijn enorm divers en je kan heel wat dingen van de bucketlist schrappen na deze etappe. Landmannalaugar betekent zoiets als warme bronnen en de avond voordien heb ik zelfs nog rondgedobberd in de plaatselijke bronnen. Dat houdt dus in dat de omgeving zelf ook voorzien is met deze bronnen. Ik weet niet of ik het geisers mag noemen, maar het zijn in ieder geval gaten in de grond waar stoom uitkomt. De penetrante zwavelgeur die deze bronnen uitspuwen, is moeilijk te missen. Maar het is dus duidelijk waarom IJsland het land van vuur wordt genoemd. 

Dit zorgt ook voor erg pittoreske stopplaatsen zoals een groene heuvelrug die me doet denken aan The Shire van Lord of the Rings en even verder is er dus zo'n geiser annex warmwaterbron waar stoom uitkomt. De witte stoom trekt vervolgens over de pauzerende menigte van wandelaars en dat is toch wel een magisch moment. Op deze dag zijn er wel meerdere magische momenten te noteren want de panorama's zijn echt wel prachtige plaatjes. Afhankelijk van het zonlicht krijgen de rhyolietbergen diverse kleurschakeringen, maar daar moet ik vandaag niet te hard op rekenen. Af en toe valt er wel een streepje zon te ontdekken, maar het zijn toch de wolken die het beeld van de dag bepalen. Dat neemt niet weg dat ook zonder zon de bergen er imposant uitzien. 

De tweede helft van deze wandeling is wat minder spectaculair. Er zijn minder hoogteverschillen - ondanks de gestage klim naar boven - en het landschap mist echte blikvangers. Hoogtepunt hier is een oversteek bij een ijsveld, maar het stappen door de sneeuw gaat vrij eenvoudig. Op het einde wacht er mij nog een prachtig uitzicht op Hrafntinnusker wat ook de eindhalte is van deze dag. De faciliteiten zijn hier helemaal elementair. Elektriciteit heb je hier niet, toiletten doen me denken aan de goede, oude dagen van de hudo's (houd uw darmen open) op Chirokamp met een zelf uitgegraven put en een waterstraaltje dat je amper stromend water kan noemen. Back to basics dus, maar wel op een geweldige locatie!