Ongeveer een jaar geleden na mijn reis naar Patagonië mocht ik opnieuw vertrekken naar het wonderbaarlijke land dat Argeninië heet. Deze keer was mijn bestemming nog wat zuidelijker en ging het naar het zevende continent, Antarctica. Dat betekende opnieuw vertrekken in Schiphol, maar deze keer gelukkig met een rechtstreekse vlucht en KLM, dus zonder het verschrikkelijke Alitalia waar ik sinds vorig jaar verschrikkelijke herinneringen aan overhoud.
De pendeltocht naar Schiphol was al een klein avontuur op zich. Eerst reed ik met de auto naar het station van Diest en gepakt en gezakt met een grote rugzak en reistas kroop ik bijna letterlijk op de trein richting Antwerpen. Hier wachtte ik op de Thalys die welgeteld één minuut halt hield in Antwerpen en daarna vliegensvlug vertrok naar Nederland. Aangezien de stoelen op de Thalys genummerd zijn, kon ik in zo'n korte tijdsspanne onmogelijk op de juiste plek geraken en ik koos voor de meest praktische oplossing: een klapstoel in de hal van een wagon. Niet erg handig met al het in- en uitstappen van reizigers, maar nog altijd beter dan mijn hele hebben en houden naar de juiste plek te sleuren.
Eenmaal aangekomen op Schiphol zocht ik de juiste plaats om in te checken en tegenwoordig dien je dat allemaal zelf te doen met behulp van de lieftallige stewardessen van KLM. Verlost van mijn twintig kilo bagage was het een stuk makkelijker lopen in de Nederlandse luchthaven en moest ik daarna nog wat wachten om eindelijk te vertrekken met het vliegtuig. In de ruim dertien uur durende heenvlucht naar Buenos Aires heb ik niet kunnen slapen, maar de stoelen waren in ieder geval eindeloos veel comfortabeler dan de marteltuigen van Alitalia vorig jaar.
Dag 2: Buenos Aires:
Na de vlucht ging het door de douanecontrole. Vorig jaar duurde dit één uur en een kwartier en nu was het zelfs nog beter: anderhalf uur. Efficiëntie is niet het toverwoord in Zuid-Amerika. Ik kwam aan op Ezeiza International Airport, maar daarna reed ik met een taxi naar mijn hotel in de buurt van Jorge Newbery luchthaven aangezien hier bijna alle binnenlandse vluchten plaatsvinden. Deze buurt bevindt zich zo'n tien kilometer van het stadscentrum van Buenos Aires en bevat weinig bezienswaardigheden. In mijn Patagonië-reis van vorig jaar had ik al het meeste gezien van Buenos Aires, behalve San Telmo. In eerste instantie wilde ik hier naartoe gaan, maar een zoekactie op Google Maps leerde me al snel dat dit tien kilometer wandelen was, enkel. Aangezien ik een taxi nemen niet echt zag zitten, zocht ik een ander alternatief: Recoleta.
Vorig jaar vond ik Recoleta de mooiste buurt van Buenos Aires en een tweede bezoek zou dus geen straf zijn. Vanuit de buitenwijken van Buenos Aires trok ik naar Recoleta met de benenwagen en het viel me op hoeveel groene parken Buenos Aires wel heeft. Dit was iets wat me vorig jaar ontglipt is. In Buenos Aires was het zomer en dat betekende dus een stevige dertig graden terwijl het in België beven en bibberen was. In mijn herinneringen was deze buurt leuker dan toen ik er voor de tweede keer aankwam. Het verrassingseffect was misschien weg, maar ik vond het deze keer wat saaier. Een bezoekje aan de lokale begraafplaats - waar onder andere Evita is begraven - duurt niet lang en het ging dus snel terug naar mijn hotel.
's Avonds maakte ik nog een wandeling door de buurt waar mijn hotel was gelegen en hier stuitte ik toevallig op Parque de la Memoria, een mooi park dat de herinneringen aan de slachtoffers van de militaire Junta tussen 1976 en 1982 levendig houdt. Helaas was het al na tien uur en was het park al dicht. Ik genoot nog even van de zonsondergang, maar daarna ging ik terug naar mijn hotelkamer aangezien ik vroeg moest opstaan om mijn vlucht naar Ushuaia te halen 's anderendaags.
Dag 3: Ushuaia
Ik had mijn wekker vroeg genoeg gezet, zodat ik zeker mijn vlucht naar Ushuaia niet zou missen. Ondertussen had ik mijn wekker ook al een stuk of tien keer gecheckt dat ie zeker zou werken. Het onvermijdelijke gebeurde dan toch en de wekker had ik afgezet en het ging zelfs zo ver dat ik droomde over het feit dat ik niet te laat mocht zijn. Een paniekreactie later werd ik alsnog wakker en gelukkig had ik me slechts een kwartiertje overslapen. Bovendien neem ik bij dergelijke dingen het zekere voor het onzekere en had ik daarom het hotel vlakbij de Jorge Newbery luchthaven geboekt. Hoewel ik dus te laat was, duurde de taxirit amper vijf minuten en was ik dus gelukkig ruim op tijd voor de vlucht.
De vlucht naar Ushuaia duurt ruim 3,5 uur en de plaatselijke zomer van Buenos Aires werd ingeruild voor weer en wind in de zuidelijkste stad ter wereld. Toen het vliegtuig terug op het tarmac stond, was het weer guur en miezerig met veel wind, regen en een temperatuur van amper zes graden. Een gids van Quark Expeditions wachtte ons op en ik leerde al snel dat ook een aantal Nederlanders meegingen op deze cruise naar Antarctica. Een koppel kwam niet opdagen en zij hadden hun vlucht gemist. Ik hoop dat ze het alsnog gehaald hebben, want anders werd dit verreweg de duurste vergissing van hun leven.
De bus ging daarna naar hotel Albatras waar ik mijn Braziliaanse kamergenoot, Fabio, ontmoette en ook later één van mijn twee kajuitgenoten zou zijn op het schip. Ik waagde het daarna om toch een kleine uitstap te maken door het druilerige Ushuaia waar ik nu eerder de natuur in dook. Ik was hier vorig jaar ook en dus besloot ik om de onbetreden paden te hanteren. Zo ging ik richting de bergen die juist achter Ushuaia zijn verscholen. Het zorgde in ieder geval voor dat ik Ushuaia meer ging appreciëren en zodoende moest ik mijn beeld van Ushuaia als een triestige, voormalige gevangenisstad bijstellen.
Dag 4: Vertrek op de Ocean Diamond
Op deze vierde dag was het eindelijk zo ver: het vertrek naar Antarctica. Het vertrek was echter voorzien om zes uur 's avonds en dat betekende dus eerst nog een dagje Ushuaia verkennen. Aangezien bagage al in de ochtend werd verscheept, had ik enkel nog mijn GSM op zak. Ik had niet meteen plannen, dus trok ik door Ushuaia op impulsieve basis. Zo kwam ik in de buitenwijken van Ushuaia en dat leverde soms tragikomische beelden op. Ik zag op een bepaald moment een winkelkarretje dat dienst deed als brievenbus. Als je er voorbij wandelt, is dit een grappig zicht, maar het toont ook de armoede aan van de lokale bevolking. Sommige 'huizen' zijn eigenlijk niet meer dan houten barakken die met armzalige planken en golfplaten zijn gebouwd.
Mijn inspiratie bracht me naar de bossen vlakbij de bergen achter Ushuaia en dat leverde een mooie wandeling op. Het ging hier al behoorlijk bergop en de natuurpracht was het waard om soms even halt te houden. Nu was ik wel helemaal alleen, kende ik de omgeving niet, stonden er amper of geen markeringen om een pad te volgen en dreigde mijn GSM-ontvangst zienderogen te verdwijnen. Toen bekroop me de gedachte van 'wat de fok heb ik nu weer gedaan', maar ik wandelde in sneltempo terug en gelukkig was ik al snel weer in de bewoonde wereld. Dit was toch wel even slikken...
Na de nodige formaliteiten konden we ruim na zes uur 's avonds eindelijk op het schip dat me naar Antarctica zou brengen: de Ocean Diamond. Voor mij was dit de eerste keer dat ik met een cruiseschip reisde en het was een erg leuke kennismaking. Hoewel het schip relatief oud is, heeft het wel een verjongingskuur ondergaan en is het vrij luxueus en comfortabel. Hier ontmoette ik opnieuw Fabio en Alex. Deze laatste is een Russische professor die na de val van de Sovjet-Unie naar Canada is verhuisd en sindsdien lesgeeft aan de unief van Nova Scotia. In mijn onbevangen enthousiasme verkende ik het schip, maar vreemd genoeg ben ik tijdens mijn hele reis nooit op de brug geraakt. De gevreesde Drake Passage wachtte nu op ons en daarna zou ik eindelijk het lang verwachte zevende continent zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten