Dit is een route die afkomstig is van Originele wandelingen en is op deze website één van de drie wandelingen die gequoteerd is met vijf blokjes. Dit zijn de meest uitdagende en avontuurlijke routes en op dit vlak stelt deze wandeling niet teleur. In het profiel zijn het vooral de steile beklimmingen die opvallen, maar dat is slechts schijn. Vooral de afdalingen en enkele moeilijke passages langs rotsen zijn de echte uitdagingen van dit traject.
Nauwe bospaadjes
Ik parkeerde mijn wagen aan het station van Aywaille, maar je kan ook parkeren aan de Delhaize maar dan heb je weliswaar een ander startpunt. Het gaat dan even door het centrum van Aywaille, maar al snel word ik begroet met een stevige beklimming via een trap die me naar een bos brengt dat een prachtig vergezicht biedt over de dorpskern van Aywaille. Hier zie ik brede paden en het is relatief simpel om de juiste route te blijven aanhouden. Voor het overgrote deel van deze route geldt dat helaas niet en is het een kwestie van gezond verstand te gebruiken en te anticiperen op de aankomende paden. Na ongeveer anderhalve kilometer vind ik de klimgroeve van Dieupart waar ik een kijkje neem. Via een steil pad (dat gelukkig voorzien is met touwen) gaat het naar beneden.
Daarna gaat het opnieuw door bos en loop ik na ongeveer drie kilometer naast een spoorweg waar een kleine spoorwegtunnel passeert. Ik steek daarna de N633 over en hier is dus ook een Delhaize waar je eventueel je voorraad kan aanvullen. Onderweg kom je verder geen café of restaurant tegen. Na vier kilometer gaat het steil naar omhoog en deze beklimming is de zwaarste van het hele parcours. Via nauwe bospaadjes baan ik me een weg naar boven en klauter ik naar de top. Hier is het gemakkelijk om de route te verliezen, maar op dit plateau zijn er verscheidene paden die leiden naar de oorspronkelijke route via deze heuvelkam. Zoals zo vaak bij dergelijke inspanningen word ik getrakteerd op een mooi panorama over de omgeving. Vlak daarna wacht er opnieuw wat klauterwerk in een klein veldje, maar is het de afdaling erna die verraderlijk is met een steile dalingsgraad en losliggende stenen.
De afgrond in
Rond kilometer zes kan ik even bekomen van al deze beklimmingen en dalingen, maar niet voor lang. Er doet zich opnieuw een trek voor langs een heuvelkam, maar hier ben ik tot twee keer toe grondig de mist ingegaan. Ik volgde blindelings het GPS-signaal en dat bracht me niet op de heuvelkam, maar wel op de richels er vlak naast en die lopen uiteraard dood terwijl de afgrond van ruim dertig meter naar beneden angstwekkend dichtbij is. Gelukkig zegevierde mijn gezond verstand en ben ik bijna letterlijk op handen en voeten terug gekropen om eindelijk de juiste route te vinden.
Vlak erna werd het niet meteen gemakkelijker, want dan staat de meest hachelijke afdaling op het programma genoteerd via weinig gebruikte, kronkelende paadjes die fel naar beneden lopen. Het moeilijkste stuk is hier de afdaling naar een opgedroogde bron. Ik schuif hier onvermijdelijk uit en ik glijd op mijn achterwerk naar beneden. Gelukkig zonder veel pijn, maar ik durf er donder op zeggen dat ik zeker niet de eerste of de laatste zal zijn die op dit punt zijn evenwicht verliest. Enkele meters later kruip ik over de bron die versterkte oevers kent en dat kost me aardig wat moeite. Daarna volgt er een langere passage langs Rouvreux, een deelgemeente van Sprimont. Hier wandel ik langs landelijke wegen en kan ik rustig de tijd nemen om terug op krachten te komen.
Ruïnes in de natuur
Net voor kilometer tien wijk ik van een normale weg af om een quasi onbestaande veldweg te nemen die me langs struikgewas brengt en op momenten bijna ondoordringbaar is. Na veel wrikken en wroeten geraak ik langs het hoogstaande gras, struwelen en struikgewas met als resultaat dat er enorm veel kleverige bolletjes op mijn broek en trui plakken. Een grondige inspectie verwijdert het meeste van dit ongewenste groenwerk van mijn kledij. In het bos gaat het opnieuw sterk naar beneden en daar zie ik de ruïnes van Le Château d'Emblève. Dit is een voormalige burcht die in de negentiende eeuw werd afgebroken en sindsdien terug is opgeëist door de natuur.
Het is een apart zicht om dergelijk bouwwerk midden in het bos te zien opduiken en hier heb ik even halt gehouden om dit absurde beeld te fotograferen. Het verlaten van deze ruïnes zorgt andermaal voor een benauwd moment. Via een gapend gat daal ik 2,5 meter naar beneden. Dat klinkt niet indrukwekkend, maar dat is het wel als je weet dat dit negentig graden naar beneden is. Bij dit poortje zat ik eerst op mijn achterwerk, draaide ik een kwartslag en heb ik enkele rotsen vastgegrepen om zo te dalen. Meer op goed geluk dan gezond verstand besef ik achteraf... Daarna gaat het via kleine paadje erg steil naar beneden soms, dus hier is het goed opletten geblazen! Ik neem hier een verkeerd pad naar links en dat gaat wel erg hard naar links. Het blijkt dat ik verkeerd zit en bij het terugkomen, verlies ik bijna mijn bril wanneer ik een tak neem die enthousiast de bril van mijn snoet veegt wanneer ik de tak loslaat. Gelukkig kan ik mijn bril gemakkelijk terugvinden.
Motorcrossers
De zwaarste stukken van deze wandeling heb ik achter de rug, hoewel het nog behoorlijk hard naar omhoog kan gaan. Via een brede brug over de Amblève ga ik opnieuw naar een steengroeve die nog actief wordt gebruikt. Hier kruis ik het pad van enkele motorcrossers die ik al eerder hoorde op mijn wandeling. Dit is een mooie omgeving om te wandelen, maar is volgens mij een paradijs voor crossers die op deze zanderige paden en losliggende stenen volledig in hun element zijn. Op twee kilometer gaat het bijna tweehonderd meter naar omhoog, maar dit gebeurt op brede zandwegen en daarna zelfs op verhard wegdek en dat is relatief gemakkelijk om te doen.
Bos is opnieuw mijn gastheer bij het laatste stuk van deze wandeling waar het hoofdzakelijk dalen is. Dit gaat vrij gemakkelijk via brede paden, al is er een klein zijweggetje dat wat meer aandacht vraagt om gevonden te worden. De daling is niet enorm scherp, maar onderneem ik niet onbezonnen omdat ik daar eerder op deze wandeling al slechte ervaringen heb gehad met verraderlijke afdalingen op deze wandeling. De laatste halve kilometer stap ik opnieuw door Aywaille waar ik de wandeling na iets meer dan vijf uur afrond.
Conclusie
Uitdaging staat centraal op deze wandeling, want er zijn toch wel een aantal punten waar je voorzichtig moet zijn bij het stijgen of dalen. Er zit één zware beklimming bij rond kilometer zes, alle andere beklimmingen zijn relatief vlot te nemen. Het zijn eerder de afdalingen die om respect vragen en waar voorzichtigheid geboden is. De omgeving baadt in het groen van bossen en weides, maar er zijn mooiere plekjes dan dit in de Ardennen. Als totaalpakket is deze wandeling echter niet te versmaden voor de avontuurlijke wandelaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten