Deze wandeling is afkomstig van originelewandelingen.be en is daar toegedicht met drie blokjes qua moeilijkheidsgraad. De drie moeilijkste wandelingen zijn daar gezegend met vijf blokjes, maar daar mag dit exemplaar met trots naast staan. Deze wandeling kent bij de Roche aux Faucons namelijk een stuk van tweehonderd meter waar het zomaar eventjes ruim 110 meter naar omhoog gaat. Wat later zit er een helse afdaling in waar het in omgekeerde richting gaat: ruim 110 meter naar beneden op tweehonderd meter. Deze twee stukken transformeren deze wandeling tot een waar avontuur, maar is daarom ook enkel weggelegd voor de echte durfals.
Plaatselijk park
Het pittoreske Esneux is gelegen aan de Ourthe en in deze streek kan je enkele pittige wandelingen maken en deze route is daar wellicht de apotheose van. Niets vermoedt echter dat deze wandeling zo steil kan stijgen en dalen. De eerste kilometers gaat het door een plaatselijk park in het bos, maar zie je ook aan de rechterzijde enkele fraaie vijvers waar je op kan vissen. Het gaat weliswaar naar omhoog, maar de hoogtemeters zijn eigenlijk nog vrij vriendelijk voor de beenspieren. Wat later wandel ik door een wei en het golvende landschap onder een stralende lentezon vraagt om een foto. De omgeving rond Esneux is opvallend groen en deze wandeling kent daarom ook een opvallend groen karakter. Hoewel ik grotendeels door het bos wandel zijn er ook opvallend veel gedeeltes bij die langs en door weides lopen. Daar staan ook regelmatig koeien en deze goedaardige loebassen kunnen erg nieuwsgierig zijn. Op dit vlak was ik toch wel voorzichtig...
Daarna gaat het opnieuw door weides en hier was ik toch de weg even kwijt. Ik had me gebaseerd op de GPS-route van iemand anders, maar moest ik die letterlijk volgen, zou ik door weides met paarden en koeien stappen, onneembare hellingen dalen, twintig meter door de Ourthe zwemmen en door verlaten wouden wandelen. Dat heb ik dus gelukkig niet gedaan... Ik heb me vervolgens gebaseerd op enkele GPX-punten en die brachten wel soelaas. Rond kilometer zes gaat het vrij stevig naar beneden in een kloof en een bord kondigde dit aan als een 'passage difficile' en dat is niet gelogen. Met een vooruitziende blik is het voor mij echter geen probleem om de afdaling op een vlotte manier te nemen. Daarna wandel ik langs de Ourthe naar beneden totdat ik op het beruchte punt kom van de Roche aux Faucons.
Valkenrots
Eenmaal aangekomen bij de voet van deze zware helling zoek ik ijverig naar een pad, maar de heuvelrug is overwoekerd met plantengroei, bladeren en losliggende rotsen. Wat geijsbeer naar links en rechts brengt geen pad tevoorschijn en dan haal ik er het verslag van Originelewandelingen bij. Het meest duidelijke wat hier staat, luidt "Ongeveer 200 meter voorbij de résurgence moet je een spoor zoeken dat links de berg opgaat". Dat bracht dus ook niet veel verheldering en toen heb ik besloten om op goed gelukt de rots te beklimmen. Dit mag je gerust klimmen noemen, want met wandelen heeft dit nog weinig meer te maken. Naar verluidt bedraagt het stijgingspercentage zeventig procent en dat wil ik gerust geloven...
Ik begeef me al zwetend en klauterend van rots naar rots, met regelmatige pauzes want dit is wel heel erg vermoeiend. Ik besluit om waar mogelijk de originele route op te zoeken en zo ontdek ik het pad dat me naar boven moet brengen. Hier gaat het om een zandpad en hier heb ik zo goed als geen houvast en is het zowaar nog moeilijker om boven te geraken. Ik heb twee grotere pauzes ingelast om terug op adem te komen, maar uiteindelijk wist ik toch boven te geraken. Achteraf bekeken, is het misschien verstandiger geweest om via de rotsen naar boven te klauteren. Dit gaat heel steil naar omhoog en kent grote open stukken waar het amper of niet mogelijk is om iets vast te nemen. Het hoeft dus geen betoog dat dit bij regenweer absoluut onmogelijk is om te doen en zelfs ronduit gevaarlijk. Eenmaal boven word ik wel getrakteerd op een prachtig panorama over het dorpje Boncelles.
Ik begeef me al zwetend en klauterend van rots naar rots, met regelmatige pauzes want dit is wel heel erg vermoeiend. Ik besluit om waar mogelijk de originele route op te zoeken en zo ontdek ik het pad dat me naar boven moet brengen. Hier gaat het om een zandpad en hier heb ik zo goed als geen houvast en is het zowaar nog moeilijker om boven te geraken. Ik heb twee grotere pauzes ingelast om terug op adem te komen, maar uiteindelijk wist ik toch boven te geraken. Achteraf bekeken, is het misschien verstandiger geweest om via de rotsen naar boven te klauteren. Dit gaat heel steil naar omhoog en kent grote open stukken waar het amper of niet mogelijk is om iets vast te nemen. Het hoeft dus geen betoog dat dit bij regenweer absoluut onmogelijk is om te doen en zelfs ronduit gevaarlijk. Eenmaal boven word ik wel getrakteerd op een prachtig panorama over het dorpje Boncelles.
Global problem system
Rond tien kilometer geeft de GPS-route weer een sterk staaltje van onvindbaarheid en ga ik opnieuw op basis van goed geluk het open bos in en weet ik gelukkig vrij snel de juiste route te nemen. Hier gaat het opnieuw stevig naar boven, maar het is opvallend hoeveel bomen er zijn gerooid en uiteraard net hier op het wandelpad liggen... Het is moeilijk om iets anders te concluderen dan kwaad opzet. Bij het gehucht Avister word ik opnieuw getrakteerd met een prachtig vergezicht, maar een groot 'wat de fok' gehalte bekruipt me wanneer ik zie dat ik helemaal terug naar beneden moet. De routebeschrijving zegt dat je door de struiken naar beneden moet wandelen, maar dat zie ik niet meteen zitten.
Het aanpalende bos net iets verder op het pad moest mijn weg naar beneden vormen. Waar het op de Roche aux Faucons zeventig procent naar omhoog gaat, gaat het hier zeventig procent naar beneden en de term waanzinnig mag voor deze gevallen wel bovengehaald worden. Op een traag tempo gaat het van boom naar boom totdat ik een bedding van een waterloop (bij regen) ontdek en dan gaat het erg snel en erg comfortabel naar beneden. Ik heb er namelijk niets beter op gevonden om op m'n achterwerk naar beneden te glijden met behulp van de talrijk aanwezige bladeren. Ik gebruik mijn handen wel om af te remmen, want anders dender ik met een sneltreinvaart naar beneden. Dit zijn niet onmiddellijk dingen die ik verwacht te doen op een wandeling...
Het aanpalende bos net iets verder op het pad moest mijn weg naar beneden vormen. Waar het op de Roche aux Faucons zeventig procent naar omhoog gaat, gaat het hier zeventig procent naar beneden en de term waanzinnig mag voor deze gevallen wel bovengehaald worden. Op een traag tempo gaat het van boom naar boom totdat ik een bedding van een waterloop (bij regen) ontdek en dan gaat het erg snel en erg comfortabel naar beneden. Ik heb er namelijk niets beter op gevonden om op m'n achterwerk naar beneden te glijden met behulp van de talrijk aanwezige bladeren. Ik gebruik mijn handen wel om af te remmen, want anders dender ik met een sneltreinvaart naar beneden. Dit zijn niet onmiddellijk dingen die ik verwacht te doen op een wandeling...
Tegengestelde logica
Volgens de GPS-route moet ik over privéterrein nu de Ourthe overzwemmen, maar gelukkig zegeviert mijn gezond verstand en zie ik op de kaart dat ik even over verhard wegdek kan stappen om via een brug de Ourthe over te steken. Hier wandel ik een poos naast de Ourthe en moet ik wat water oversteken over enkele kleine rotsen. Daarna schittert de GPS-route andermaal in het tegengestelde van logica en ga ik via enkele weilanden naar een verharde weg. Dit wil zeggen dat ik onder prikkeldraad moet kruipen, iets wat ik op deze wandeling zelfs enkele malen moet doen.
Daarna gaat het opnieuw via weilanden richting de bewoonde wereld en zien we Esneux zelfs in de verte opduiken. Het gaat echter opnieuw naar de bossen waar volgens de route een 'groen kloofje' wacht. Deze kloof levert een mooie beklimming op, maar niet veel later ben ik voor de zoveelste keer de weg weer helemaal kwijt en besluit ik om door het open bos te stappen totdat ik opnieuw op het juiste pad beland. Ondertussen ben ik opnieuw twee keer onder prikkeldraad gekropen, één keer omdat ik dacht dat ik hier moest zijn en niet veel later opnieuw toen ik besefte dat ik alweer verkeerd was gelopen.
Daarna gaat het opnieuw via weilanden richting de bewoonde wereld en zien we Esneux zelfs in de verte opduiken. Het gaat echter opnieuw naar de bossen waar volgens de route een 'groen kloofje' wacht. Deze kloof levert een mooie beklimming op, maar niet veel later ben ik voor de zoveelste keer de weg weer helemaal kwijt en besluit ik om door het open bos te stappen totdat ik opnieuw op het juiste pad beland. Ondertussen ben ik opnieuw twee keer onder prikkeldraad gekropen, één keer omdat ik dacht dat ik hier moest zijn en niet veel later opnieuw toen ik besefte dat ik alweer verkeerd was gelopen.
Dit was echter de laatste horde op deze behoorlijk avontuurlijke wandeling en Esneux begroet met in de vorm van een kleine stijging naar de mooie kerk van Esneux. Vervolgens stap je naast Château Le Fy maar van dit kasteel zie je op dit spoor bitter weinig buiten de omwallingen. Dit kasteel werd in 1905 gebouwd en is dus nog niet zo oud. Volgens de lokale folklore zou het kasteel de inspiratiebron zijn geweest voor het kasteel van Doornroosje in Disneyland, hoewel het prachtige slot van Neuschwanstein een waarschijnlijkere kandidaat is. Het slotstuk brengt me door het bruisende Esneux waar ik deze wandeling op net geen zes uur afrond.
Conclusie
De Grand Site de la Boucle de l'Ourthe kent veel hoogtemeters, maar het zijn vooral de onwaarschijnlijke stijging bij Roche aux Faucons en de even onwaarschijnlijke daling bij Avister die in het oog springen. Deze stukken vergen veel doorzettingsvermogen en misschien zelfs een beetje waanzin. Maar zelfs zonder deze gedeeltes is deze wandeling een prachtroute geworden met een opvallend groen landschap en prachtige passages door enkele kloofjes en bos. Het is wel sterk aangeraden om dit te doen bij goed weer, want regen en modder maken deze route schier onmogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten