Vrijdag 9 juni
Deze vrije dag in Arequipa wordt naar geest van de reis door mij volgestouwd met activiteiten en dat begint met een raftingtochtje op de niet zo wilde Rio Chili die nabij de stad stroomt. De animo van de groep om mee te doen, staat op een laag pitje en dus moet ik met slechts één ander iemand raften. Ze blijkt Spaanstalig zijn, dus veel babbelen zit er niet bij. Dat mag de pret niet drukken en een glimlachend ochtendzonnetje begroet ons voor we het water in gaan. Aangezien ik in Costa Rica een half jaar geleden heb geraft, ken ik nog de meeste commando's en bovendien is in de Peruviaanse winterperiode amper regen waardoor de Rio Chili er relatief kalm blij ligt. Er zijn enkele stroomversnellingen van klasse twee en drie, maar die zijn vlot te doen. Deze raftingtocht doe ik voornamelijk om toch nog eens actief bezig te zijn na een weekje sightseeing en daar voldoet deze tocht zeker aan. Het watertochtje is vijf kilometer lang en op ruim een uur - inclusief pauze - te voltooien. Bij een bepaalde sectie met stroomversnellingen klasse drie wordt het wat meer spannend, maar lang duurt deze kleine adrenalinerush niet. Leuk om te doen, maar veertig dollar is toch wel een vrij stevige prijs voor een uurtje raften. Maar ach, ik ben opnieuw actief geweest en daar mag toch wat monetaire waarde tegenover staan.
Nog voordat de klok elf uur 's ochtends slaat, sta ik al terug bij het hotel en ik besluit om even te pauzeren bij het koffiehuis waar we gisteren nog iets gedronken hebben. Rond de klok van twaalven trek ik de binnenstad in om het klooster van Santa Catalina te bezoeken. Dat doe ik op eigen houtje zodat ik op mijn gemak door dit grote complex kan kuieren. Het zijn vooral de woonruimtes van de voormalige bewoonsters - Santa-Catalina was een nonnenklooster - die opvallen, maar ook enkele andere ruimtes zoals de patio's, gebedsruimtes en grote keuken weten te imponeren. De echte ster van het klooster wacht op het einde waar in een grote ruimte tientallen schilderwerken hangen die geënt zijn op de stijl van Vlaamse meesters. Ik heb nooit gedacht dat ik Vlaams geïnspireerde kunstwerken zou tegenkomen aan de andere kant van de wereld. Maar na twee uur door het klooster te wandelen, is mijn culturele dosis bereikt en begeef ik me naar de laatste activiteit van de dag.
Op de website Guruwalk.com heb ik een stadswandeling geboekt om 15h om zo Arequipa op mijn laatste vrij dag hier te verkennen. En de gids heeft er zin in, want uiteindelijk duurt de wandeling meer dan drie uur en moet ik zelfs vroeger vertrekken omdat ik het etentje met de rest van de groep om 18h30 zeker niet wil missen. Bij deze wandeling worden bekende trekpleisters bezocht zoals kerken en Alpaca Mundo, maar ook minder bekende dingen zoals het allereerste centrum van de stad (wat sindsdien is opgeschoven) en een bezoekje aan het standbeeld van Mario Vargas Llosa, één van de meest succesvolle Spaanstalige schrijvers in de recente geschiedenis. Afsluiten doe ik met een heerlijke proeverij, maar om 18h is het dus echt wel tijd om te vertrekken. Ik doe dergelijke reizen niet om steden te bezoeken, maar Arequipa blijkt simpelweg een schitterende stad te zijn waar ik met veel plezier op terugkijk!
Zaterdag 10 juni
De drie vulkanen die Arequipa omringen worden vaarwel gezegd wanneer we de bus opstappen voor een tweedaags ritje naar de Colca Canyon. Deze kloof is de op één na diepste kloof ter wereld en wordt door de Lonely Planet omschreven als een regio die op honderd kilometer meer diversiteit heeft dan veel Europese landen. Dat belooft dus, maar eerst moet er nog een pas van 4910 meter overwonnen worden... Arequipa bevindt zich op een hoogte van 2350 meter en dan is een hoogte van twee keer zo hoog best wel pittig. Tijdens de rit kauw ik op enkele cocabladeren, maar het is de eerste en laatste keer dat ik dat doe op deze reis. Het helpt een beetje, maar bij mij is het voornamelijk een kwestie om het lichaam te laten acclimatiseren op deze hoogte. Gelukkig heb ik tijdens deze dag - of bij de rest van de reis - geen last van hoogteziekte.
Deze busrit is ook een kleine safari want we komen namelijk de vier verschillende lamasoorten tegen: vicunha, guanaco, alpaca en lama. Vooral lama's en alpaca's komen we op deze grote hoogte frequent tegen. Bij de eerste kudde lama's stopt de bus en worden de fotocamera's uit de tas gehaald om foto's te nemen. Bij de tiende kudde lama's hebben we die gewoonte al lang afgeleerd. Toch blijft het leuk om deze beestjes op deze grote, open vlaktes tegen te komen. Misschien nog meer verbazingwekkend is dat we op deze weg allerlei twijfelachtige constructies aantreffen die bewoond worden in een soort van niemandsland. Ik vraag me toch echt af wie hier woont of wil wonen. Ondertussen wordt er ook eens gestopt voor enkele uitkijkpunten op het wat kale landschap waar de achtergrond gedomineerd wordt door vulkanen.
In de vroege namiddag komen we aan op een onooglijk plaatsje en na een uurtje platte rust kunnen de benen gestrekt worden in een kleine wandeling die enkel een afdaling kent. De afdaling verloopt over gemakkelijk terrein, maar het is vooral de omgeving die weet te imponeren met prachtige vergezichten. De pre-Inca terrassen zijn een lust voor een oog en er is zelfs een soort van amfitheater dat zich tussen de landbouwterrassen bevindt. Helaas gaan we niet over een wandelpad, maar volgen we een autoweg naar beneden. Voor die auto's is het wel opletten voor gevallen stenen en rotsen, want die ontsieren de weg met hun puin en dat levert soms zelfs gevaarlijke situaties op. Na een half uurtje wandelen worden we opgepikt door onze bus en zetten we onze weg verder naar enkele natuurlijke warmwaterbaden.
De warmwaterbaden gaan van ruim twintig tot bijna veertig graden, maar zelfs het warmste bad valt erg goed mee. Ik geloof in empirisme en ik test elk bad uit, maar uiteindelijk moet ik toegeven dat er niet erg veel verschil zit in temperatuur bij de verscheidene baden. Bij het laatste bad blijf ik wat langer zitten, maar enkele reisgenoten capituleren en kleden zich om. Klaarblijkelijk is de combinatie van grote hoogte en een warmwaterbad het ideale recept voor duizeligheid voor sommigen, maar ik ben blij dat ik een beetje kan relaxen in het warme water hier.
Zondag 11 juni
Eigenlijk dacht ik dat we gedurende twee dagen een uitgebreide tour door de Colca Canyon zouden maken, maar dat zit er dus helaas niet in. Wat wel in het programma is opgenomen, is een kijkje nemen bij de condors. Bij Cruz del Condor heb je een fantastisch uitkijkpunt waar je deze majestueuze vogels kan waarnemen. De meeste toeristen kiezen voor het hoge uitkijkpunt, maar onze gids zweert bij hoog en bij laag om het lage uitkijkpunt te nemen. En gelijk heeft hij, want een half uurtje later zie ik de condors op de warme thermiek in de lucht zweven. Condors zijn de grootste vogels ter wereld en hun vleugels kunnen een spanwijdte behalen van meer dan drie meter. Daarbij zijn de mannetjes net iets indrukwekkender dan de vrouwtjes omdat ze iets groter gebouwd zijn. Eerst zie ik hier en daar een enkeling opduiken, maar later zie ik meer groepjes die gezamenlijk het luchtruim onveilig maken. De occasionele rots staat uiteraard weer in de weg bij het nemen van foto's, maar uit de ettelijke honderden foto's die ik heb genomen, zullen er wel één of twee goede bijzitten.
De uitgebreide tour door de Colca Canyon bestaat vandaag uit een wandeling van een half uurtje, maar het is wel een erg mooi half uurtje. De pracht van deze kloof weet iedereen te betoveren en als er onverwacht een condor enkele meters boven onze hoofden vliegt, is de pret helemaal compleet. De canyon is op dit punt bijna anderhalve kilometer diep, maar kent in totaal een diepte van ruim vierduizend meter. Dat is meteen ook de reden waarom je hier veel condors ziet: het is de ideale plek om de warm opstijgende lucht in de vorm van thermiek op te pikken. De omgeving ziet er trouwens ook opvallend groen uit met enkele mooie pre-Inca terrassen waar koffiebonen, aardappelen en vele andere gewassen worden verbouwd. Het half uurtje wandelen is de enige actieve oefening die we doen vandaag vooraleer de bus ons terug oppikt om naar Puno te rijden bij het Titicacameer.
Dat betekent langs dezelfde weg terug en ook terug over de bergpas van 4910 meter. Deze keer stoppen we echter niet, want het is nog een lange weg naar Puno. Hier bevinden we ons op het Peruviaanse Altiplano wat zoveel wil zeggen als hoog plateau. Ik had dolgraag het Boliviaanse Altiplano bezocht nabij de zoutvlakte van Uyuni, maar dat zit er helaas niet in omdat de dertigdaagse variant van deze reis niet doorgaat. Helaas, maar deze dag biedt wel een goed beeld wat ik zou zien: azuurblauwe bergmeren, flamingo's, bizarre rotsformaties en een heleboel steppe. In Bolivë zal het ongetwijfeld spectaculairder zijn, maar ook hier ziet het er zonder meer mooi uit. Met name de prachtige locaties van de blauwe meertjes waar allerlei watervogels neerstrijken zoals flamingo's, Andeseenden en anderen zijn een waar plaatje. Het is een lange busreis, maar dit soort dingen maken het rijden in de bus dubbel en dik waard. Als de bus aankomt in Puno om 18h stap ik met een brede glimlach af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten