Het afgelopen weekend werd aangekondigd als regenachtig en daarom paste ik mijn wandelplannen aan. Ik had eerst een technisch, rotsachtig wandelparcours op het oog, maar dat maakte plaats voor een wandeling in het groen van de omgeving van Les Sept Meuses. Dit is een fraai uitkijkpunt over het dorpje Annevoi-Rouillon waar je zeven meanders van de Maas kan waarnemen. De rest van het landschap wordt voornamelijk gekenmerkt door akkers, weilanden en in mindere mate bossen.
Enige Belgische watertuin
Deze wandeling heb ik gevonden op de site van Originelewandelingen.be en wordt daar gekarakteriseerd als een vrij gemakkelijke wandeling van slechts twee blokjes. Desondanks is deze wandeling gezegend met een stevige kuitenbijter in de vorm van een stijging naar het uitkijkpunt van Les Sept Meuses en mag je er op rekenen dat je bijna zes uur onderweg bent om de bijna achttien kilometer af te leggen.
Het startpunt is zoals zo vaak een klein kerkje in het gehucht Hun wat bij het dorpje Annevoie-Rouillon hoort. Dit dorpje herbergt de enige watertuin in België en is geklasseerd als belangrijk Waals erfgoed. Het 17de eeuws kasteel van Annevoie bewaakt statig de ingang van deze tuinen waar vier bronnen de voedingsbodem zijn voor alle fonteinen. De architectuur is een gestileerde mengeling van Engelse, Franse en Italiaanse invloeden en daarom alleen al een bezoekje waard. Deze wandeling is dus een een uitstekende gelegenheid om ervoor of erna deze prachtige tuinen te bezoeken, maar dan moet je uiteraard wel voldoende tijd voorzien!
Deze route heb ik - net zoals mijn andere routes - gevonden op de site van Routeyou, maar de volgorde van deze wandeling bepaalt voor een groot gedeelte het ritme. Ik heb deze wandeling met de wijzers van de klok mee uitgevoerd waardoor de stijging gestaag gebeurt. De wandeling is echter zo opgesteld dat je al na een paar kilometers naar het uitkijkpunt van Les Sept Meuses gaat. Maar dan wacht er eerst wel een venijnige en steile klim naar boven over een kronkelend paadje en verraderlijke ondergrond.
I did it my way
De manier waarop ik de wandeling heb gelopen is echter een stuk evenwichtiger en de klim naar boven verloopt een stuk kalmer. Op deze zaterdagochtend is de zon verscholen achter een wolkendek en word ik begroet met druilerige motregen. De eerste kilometers brengen me voornamelijk langs akkers en boerderijen en dit herfstachtige weer geeft de omgeving een zekere natuurlijke tristesse. Met mijn fototoestel in de aanslag zoek ik naar nieuwe dingen om te fotograferen en de druppels op in bloei staande slablaadjes zijn een mooie blikvanger.
Het landelijke karakter van deze wandeling verdwijnt nooit en de boerderijen worden er alleen maar groter en ontzagwekkender op. De boerderijen zijn hier opgetrokken in natuursteen en zijn soms danig op leeftijd. Eén boerderij dateert zelfs van de 18de eeuw. De vele koeien onderweg laten het niet aan hun hart komen en grazen rustig in dit heuvelachtige landschap. Er volgt een kort stukje door het bos ga waarna ik in het dorpje Warnant beland.
Verkeerde route
De passage door Warnant is maar van korte duur, want al gauw word ik terug de weilanden ingestuurd waar de route voor mij onduidelijk wordt. Op een landbouwweg gaat het plots naar rechts, maar ik zie enkel twee grote weilanden die naast een bos lopen. Met natte voeten en gras op de schoenen gaat het naar omhoog, maar plots zegt de Routeyou app dat het naar rechts gaat. Er is echter geen wandelpad te bespeuren en dan volgen de meest avontuurlijke vijf minuten van deze wandeling. Ik baan me een weg door de takken en bomen van dit bos om eindelijk terug een wandelpad te vinden. Dat betekent wel eerst een greppel afdalen van een dikke halve meter, maar een uitstekende tak biedt soelaas bij deze afdaalpoging.
De volgende kilometers zijn een verderzetting van het landelijke karakter met eerst bos, maar al gauw weer akkers en weilanden. In een weiland zie ik zonnebloemen staan en dat is voor mij een fotostop waard. In vergelijking met mijn vorige wandelingen in de Ardennen is dit parcours opvallend groen. Een beetje verder zie ik echter weer teken van leven, want dan komen we in de dorpskern van Annevoie-Rouillon terecht. Dit is een kleine lus in het parcours want helemaal bovenaan staat namelijk het uitkijkpunt van Les Sept Meuses.
De Twee Mazen
Het uitkijkpunt staat op zo'n driehonderd meter boven de zeespiegel en dat betekent een stevige beklimming van ongeveer honderd meter. Omdat ik de route omgekeerd wandel is deze beklimming gemakkelijker om te doen dan bij de oorspronkelijke versie. Deze klim begint wat moeilijker omdat het wandelpad geïnitieerd wordt met een opgedroogde beekbedding van rotsen en keien. Dit is echter snel voorbij en daarna gaat de helling op een gestage manier naar boven over brede paden.
Bovenaan is er een klein plateau en een tiental minuten wandelen later arriveer ik bij het uitkijkpunt van Les Sept Meuses. Uiteraard hebben ze hier een chique zaak neergepoot en voor de mooiste kiekjes moet ik op het terras zitten. Dat is helemaal geen straf, want het uitzicht is fantastisch! Er zullen ongetwijfeld zeven meanders in de Maas te bezichtigen zijn, maar ik zie er toch maar enkel twee. De andere meanders moet je dan in de heel verre verte gaan opzoeken. Ik heb hier een half uurtje pauze genomen en genoten van wat gerstenat in de vorm van een Duvel. De prijs is ook behoorlijk duivels: 4,90 euro.
Naar beneden
De afdaling gebeurt dus over een kronkelig, nauw paadje en ik klem regelmatig enkele takken en bomen vast om niet te snel te dalen. Wanneer het geregend heeft, is deze afdaling behoorlijk gevaarlijk en ik had net deze wandeling gekozen om dit te vermijden... Een gewaarschuwd man is er echter twee waard en de afdaling gebeurt wat trager dan anders, maar ook veiliger. Beneden wacht het dorpje van Annevoie-Rouillon opnieuw en zet ik de laatste kilometers van deze wandeling in.
De lus op de app van Routeyou is soms onduidelijk, maar eigenlijk moest ik helemaal terugkeren naar de kerk van Annevoie om zo het laatste stuk richting de kerk van Hun te wandelen. Op dat moment begrijp ik dat echter niet en ben ik op zoek naar de juiste weg waardoor ik wat extra meters maak. Wanneer ik de kaart uitzoom, valt uiteindelijk mijn frank en zit ik opnieuw in de juiste richting. De weg naar Hun eindigt zoals die begon: over weilanden, akkers en bossen.
Conclusie
Van alle wandelingen die ik deze zomer in de Ardennen heb gedaan, is deze ongetwijfeld diegene met het meest landelijke karakter. Er zijn opvallend veel weilanden, akkers en landbouwwegen op deze wandeling en wat minder bos. Het doorbreekt het vaste patroon van bosrijke gebieden, maar kan daarom ook misschien gepercipieerd worden als saai. Het uitkijkpunt van Les Sept Meuses is een mooie beloning na een steile klim. De wandeling kent ruim vierhonderd hoogtemeters en duurt bijna zes uur, maar is desondanks eigenlijk niet zo pittig als deze cijfers doen vermoeden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten