Reisverslag Noorwegen deel twee: trollen en watervallen

Maandag 8 juni

De (Noorse) weergoden waren ons nog niet goed gezind de eerste drie dagen en ook de vierde dag dreigt - letterlijk - in het water te vallen. Met bijzondere interesse lees ik elke dag de weersvoorspellingen voor de volgende dag en op de vierde dag wordt er weer een heleboel regen voorspeld. Dat zou bijzonder jammer zijn, want bij de zware wandeling naar Trolltunga zijn er amper of geen schuilmogelijkheden. De soep wordt echter nooit zo warm gegeten als ze wordt opgediend en verrassend genoeg blijft deze dag waterstofdioxidevrij. Dat is alvast één zorg minder, maar het blijft een zware dag. Dit mag je overigens letterlijk nemen, want met een tocht van 23 kilometer en ongeveer 1300 hoogtemeters over soms moeilijk begaanbare paadjes is dit toch een wandeling die respect afdwingt. 

Dat respect zit vooral in het beginstuk waar het behoorlijk steil omhoog gaat. De hellingsgraad is vergelijkbaar met de wandeling van gisteren naar de Kjaesenboerderij, maar dan een ietsie pietsie gemakkelijker. Het is geen via ferrata, maar losliggende rotsen en boomwortels maken het wandelleven er niet gemakkelijker op. Na één kilometer zijn er met de regelmaat van de klok touwen gespannen om de steile hellingsgraden te overwinnen en dat zijn toch wel dankbare hulpmiddelen. Bij deze zweettocht naar boven heb ik amper oog voor het mooie bosdecor, maar nochtans is dit misschien wel het mooiste gedeelte van de wandeling. Na twee uur klimwerk klok ik op vier kilometer af: dit is dus inderdaad de meest vermoeiende dag van deze reis!

Iemand maakt de onschuldige opmerking dat ie er z'n beste beentje voorzet en in een onnavolgbare sequentie van ronduit verknipte gedachtegangen zit ik vijf minuten later dit dansje uit te beelden samen met andere reisgenoten. Uiteraard op video vereeuwigd om dit aan het nageslacht te tonen. Hoe is het in hemelsnaam zo ver kunnen komen eigenlijk? Bij deze opmerking over het beste beentje, maakte iemand onmiddellijk de link naar dit liedje uit Jungle Book. Bijna iedereen kent het, behalve ik. Een geval van omgekeerd cultuurbarbarisme, vermoed ik. Dan is het idee om dit samen allemaal te doen zo gemaakt toch? Heb ik overigens gezegd dat het Chirogehalte op deze reis wel vrij hoog ligt? Bij deze dus.

Na vier kilometer heeft het boslandschap plaatsgemaakt voor een rotsachtige omgeving waarin vooral rotsterrassen de volgende kilometers domineren. Het tempo ligt me toch net iets te laag en daarom onderneem ik een ontsnappingspoging uit het wandelpeleton. Nathalie volgt mijn voorbeeld en samen navigeren we naar de beroemde uitstekende rots van Trolltunga, de tong van de trol. Hoewel de meeste hoogtemeters achter de rug liggen, begin ik steeds meer pijn aan mijn hielen te krijgen omdat mijn halfhoge Meindl-wandelschoenen te strak zijn aangespannen. Met een tirade van oes, auws en ahs hijs ik mezelf naar boven, maar ik vergeet gelukkig niet te genieten van de vergezichten onderweg. Die zijn namelijk adembenemend. 

Bij de rots van Trolltunga is het toeristisch druk, met veel mensen die foto's maken en soms lange wachtrijen. Nu valt dit gelukkig erg goed mee, al zijn er natuurlijk de obligate paradegangers die een halve musical opvoeren op deze rots, inclusief wapperende vlag. Dit moet vanzelfsprekend worden vastgelegd op gevoelige plaat om zo toch maar likes te scoren op Instagram en andere sociale platforms. Zelf doe ik het eerder sober met twee weinig geïnspireerde poses. Na de groepsfoto zet ik de terugweg in en op de tweede helft van deze wandeling neem ik uitgebreid de tijd om foto's te nemen. Het uitzicht op de fjord weet me te imponeren, maar met name het natuurschoon met haar rotsformaties, bergmeertjes, sneeuwvelden, watervalletjes en het bergplateau verhogen het zintuigelijke genot. 

Andere reisgenoten snellen me met een imposant marstempo razendsnel voorbij, maar soms vraag ik me dan luidop af of ze dan niet vergeten te genieten onderweg. Als je hier maar één keer komt, kan je er maar beter van genieten, vind ik. Dat genieten zit er bij het laatste gedeelte van de wandeling wel niet in, want de moeilijke stijging naar boven bij het begin van de wandeling transformeert tot een uitdagende, steile daling waar het paadje soms twijfelachtige kwaliteiten vertoont. Met een beduidend lager tempo en enkele bomen die ik onderweg knuffel - om mijn snelheid te breken - kom ik er na ruim acht uur wandelen zonder kleerscheuren van af. 

Dat kan niet van iedereen worden gezegd, want keukenprins Robin verstuikt onderweg zijn enkel, maar als geluk bij een ongeluk is hij wel omringd door een heel medisch team, inclusief kinesist. Dat gelukt ebt echter weg als - volgens Robin - blijkt dat er bij de geneeskundige en kinesitherapeutische studies niet wordt uitgelegd hoe je een windel om een enkel legt. Gelukkig is er nog een zes minuten durende tutorial op Youtube die uitlegt hoe je dat moet doen. Volgend jaar een verplicht onderdeel op elk medisch curriculum! De vaste kok van het reisgezelschap is dus gered en kan weer verder. 

Met een verbruik van ruim 3200 kilocalorieën sluit ik deze vermoeiende dag af en het is toch wel één de mooiere wandelingen die ik heb gedaan. Het parcours behoort niet tot de allermooiste wandelingen die ik ooit heb gedaan - daarvoor kent het toch wat te weinig variëteit - maar het iconische uitkijkpunt over de Trolltunga is toch wel een hele belevenis.         

Dinsdag 9 juni

Vandaag doen we het wat rustiger aan en bestaat het dagprogramma vooral uit sightseeing. Het toeristisch rondje begint bij de Skjervsfossen, een hoge waterval die na de prachtige Voringsfossen op de derde dag me toch wat minder weten te enthousiasmeren. Het ziet er zeker mooi uit, maar mist de dramatische kloof die de Voringsfossen zo indrukwekkend maakt. Een toch wel steil pad leidt ons naar de top van de waterval en van hieruit is deze waterval toch net dat stukje spectaculairder. De tweede waterval laat niet lang op zich wachten en bij de Stalheimsfossen lunchen we eveneens in de vroege namiddag. Andermaal een leuke waterval, maar het is toch wel duidelijk dat dit één van de mindere natuurmomenten is in Noorwegen. Na vijf dagen in Noorwegen ben ik al een beetje verwend door al dat natuurschoon. 

Als de dramatiek niet van de watervallen komt, dan moet het maar van het publiek komen, denkt Robin. Na de lunch stapt hij op het mos van een rots en dat blijkt verraderlijk glad te zijn. Bij een schuifpartij over het mos onderneemt hij een verdienstelijke poging om de stervende zwaan te spelen en als een volleerd steracteur torent hij van de rots. De valpartij loopt vrij goed af met slechts een paar schrammen en builen voor onze huiskok. Zijn been kwam echter vast te zitten tussen twee rotsen tijdens de val wat heel verkeerd had kunnen aflopen. Maar dat deed het dus niet, oef! Iedereen kan dus terug mee op pad en dat pad leidt ons naar één van de mooiste uitzichtpunten over de gehele reis. Een gehucht dat niet groter is dan een verzameling huizen zit geprangd tussen twee enorme bergflanken en is omzoomd in een zee van groen. Op de voorgrond bevindt er zich een kabbelend riviertje om het beeld honderd procent te doen kloppen. 

Over de Kongevegen, of Koningsweg in het Nederlands, gaat het richting Flam. Deze weg verbindt Oslo met Noorwegen en werd in 1793 boven de doopvont gehouden wanneer het veel oudere wegen vervangt die dateren uit de IJzertijd. Het weer zit voor een keertje mee en een stralende zon lacht ons tegemoet wanneer we in Flam aankomen. Deze plek is de toegangspoort tot enkele van de mooiste Noorse fjorden. Dat zullen we geweten hebben, want een gigantisch cruiseschip is hier eveneens aangemeerd. Met een rubberen bootje maken we hier een tocht van anderhalf uur door het prachtige Noorse fjordenlandschap. Een goedgemutste gids animeert deze tocht op voortreffelijke wijze en vooral de imposante fjorden kunnen niet anders dan als majestueus bestempeld worden. Steile kliffen worden zonder probleem afgewisseld met idyllische dorpjes. 

Ik ben danig onder de indruk van de Aurlandfjord, maar navraag bij de reisgenoten leert me dat ze niet zo overdonderd zijn als ik. Smaken verschillen zeker? Die verschillende smaken komen nog meer naar boven bij het allereerste restaurantbezoek van de reis. Een gezellig Noors restaurant serveert namelijk verschillende gerechten waarin vooral het vijfgangenmenu inclusief vijf biertjes indruk maakt. Kijk, dit overdondert wel iedereen. Na het verbranden van zoveel calorieën de afgelopen dagen mag er dus wel iets bijkomen en ik kies het vijfgangenmenu wat me goed bevalt, hoewel het qua hoeveelheid wel niet zo heel erg veel is. Zo eindigt de eerste helft van onze reis op een prachtige manier.

Woensdag 10 juli

In het water vallen. Het is een uitdrukking waar ik meermaals mee word geconfronteerd op deze reis, maar deze keer is het de dag zelf die in het water valt. Vandaag valt de regen met bakken uit de hemel en dit is ongetwijfeld de meest natte dag in Noorwegen. Gelukkig staat er geen lange wandeling op het programma, wel veel stops bij uitkijkplaatsen wanneer we een prachtige rondrit doen over één van de dertien Noorse scenic routes. Nou, het zal ongetwijfeld mooi zijn bij goed weer, maar nu hebben meeste vergezichten toch wel een troosteloos karakter. Nochtans begint de dag nog met redelijk weer wanneer we Undredal bezoeken. Dit plaatsje beschikt over meer geiten dan inwoners, want hier wordt namelijk geitenkaas gemaakt die uniek is in de wereld. Maar deze plek is echt beroemd vanwege Frozen. Het dorpje diende namelijk als de grootste, maar niet de enige, inspiratie voor Arendelle, de fictieve setting van Frozen. 

Een fotostop van 45 minuten is meer dan voldoende tijd om deze locatie te bezoeken. Bij de boottocht van gisteren zagen we Undredal ook en vooral de aanlegsteiger waar boten aanmeren, is een fotogeniek plaatsje. Zelfs met dreigende wolken en een grijze hemel levert dit mooie plaatjes op in het fotoboek. Ook de staafkerk van Undredal levert fraaie beelden op en is met een gezegende leeftijd van 877 jaar één van de oudste kerken in heel Noorwegen. De rest van het dorp is minder bijzonder, waardoor ik snel verder liep. Dit blijkt geen slechte beslissing, aangezien de regen steeds heviger wordt. 

Daarna is het tijd voor het uitkijkpunt van Stegastein waar zich ook één van de mooiste toiletten ter wereld bevindt. Of toch alleszins een toilet met één van de geweldigste uitzichten ter wereld. Jammer genoeg wilden beiden niet meewerken. Het (mannen)toilet was namelijk buiten dienst en een erg grijs wolkenpak met regen levert geen fraaie panorama's op. Dat is een constante voor de rest van de dag, want bij elke stop blijft het pijpenstelen regenen. Met wat geluk blijft het bij regen, bij tegenslag behoort een koude, felle wind ook nog tot het belevenissenpakket. We rijden richting Jotunheimen, zeg maar het Noorse hooggebergte, en dan kan de wind en bijhorende koude best wel fel zijn. Op 1500 meter hoogte rijden we eveneens over één van de hoogste bergpassen in Europa.  

Bij de zoveelste waterval is de animo om uit te stappen en me drijfnat te laten regenen niet erg hoog en blijf ik dus rustig zitten. Het is een voorbeeld dat door heel wat anderen wordt gevolgd. Dit zal ongetwijfeld een wonderschone rit zijn, maar met zoveel regen is er weinig plezier aan te beleven. Met een overzetboot steken we een fjord over en rijden we verder richting Jostedal waar een werkelijk fantastische villa onze accommodatie is voor de komende twee dagen. Dit is toch wel de minste dag van de gehele reis en dat heeft alles te maken met het weer. De prachtige uitkijkpunten worden nu omhuld door duistere wolken die een wat sombere sfeer oproepen.