De Lee Trail in Luxemburg

Met zijn 53 kilometer is de Lee Trail een goede kanshebber voor 's werelds kortste langeafstandswandeling. Samen met de Eislek Trail maakt het deel uit van de Escapardenne-route die door de noordelijke Ardennen van Luxemburg gaat en daarna vrolijk verder doet in België. Deze trail is vernoemd naar de leisteen (in het Letzeburgs lee) die je in deze streek volop aantreft. Het is dus geen verrassing dat de route zich laat kenmerken door rotsen en heuvelkammen die uit leisteen bestaan. Bovendien is deze trail met ruim tweeduizend meter vrij sportief en gaat het onverminderd op en neer bij elke afgehaspelde kilometer. Daarnaast is er ook een snuifje cultuur te vinden op het traject met een klankenpadpad dat de wandelaar langs een myriade van instrumenten loodst. De Lee Trail is misschien dan wel kleins in afstand, maar groots in diversiteit! 

Het traject

De 53 kilometers die deze trail telt worden verspreid tussen Kautenbach en Ettelbruck en wordt typisch in twee of drie dagen afgerond. Indrukwekkender dan het aantal kilometers is het aantal hoogtemeters dat op ongeveer 2200 meters strandt. Voor de Ardennen een alleraardigst aantal, maar het is nog altijd geen hooggebergte. Het parcours is dus wel erg geaccidenteerd, maar kent weinig stukken die erg steil zijn voor langer dan honderdvijftig meter. Dat neemt niet weg dat het soms fysiek belastend is om te stijgen, maar iedereen met een normale conditie kan de Lee Trail uitdoen. 

Je kan de route dus in twee richtingen wandelen: van Kautenbach naar Ettelbruck of van Ettelbruck naar Kautenbach. Zelf startte ik in Ettelbruck omwille van praktische redenen. Veel verschil zit er niet echt in de twee richtingen. De route van Kautenbach naar Ettelbruck kent iets meer hoogtemeters bij het begin en er zitten een paar hellingen bij die wat steiler zullen zijn. 

Misschien wel een belangrijkere vraag is of je de Lee Trail in twee of drie dagen wil doen. Zelf heb ik de trail in twee dagen gewandeld en dan ziet het dagschema er als volgt uit:

• Dag 1: Ettelbruck - Dibarch Plage - 27,5 km
• Dag 2: Dibarch Plage - Kautenbach: 23,5 km

Ik overnachtte in het hotel bij Dibarch Plage wat letterlijk op de route ligt van de Lee Trail. Hier wordt er namelijk een brug over de Sure genomen en laat deze brug net het eigendom zijn van dit hotel. Het is dus erg gemakkelijk om hier te overnachten en bovendien is het een hemels mooie plek om te verblijven bij goed weer. Helaas is de prijs navenant. Als je op weg bent met de tent is er een drietal kilometer verder een camping bij Goebelsmühle, maar dan wordt het wel een vrij zware etappe. 

Er bestaat ook de mogelijkheid om de Lee Trail in een meer comfortabele drie dagen af te ronden en dan bestaat het dagschema uit de volgende etappes:

• Dag 1: Ettelbruck - Bourscheid-Moulin - 17,8 km
• Dag 2: Bourscheid-Moulin - Hoscheid - 19,3 km
• Dag 3: Hoscheid - Kautenbach - 14,5 km

Accommodaties zijn wat onevenwichtig verdeeld over de Lee Trail, dus goed plannen is de boodschap wil je niet voor verrassingen komen te staan. Daarbij kan de officiële site helpen want hier vind je een duidelijk overzicht van verblijfplaatsen verdeeld over hotels, campings en huurwoningen. 

Een andere mogelijkheid is om op één vaste plaats te verblijven en vervolgens met het openbaar vervoer terug te keren. Luxemburg beschikt namelijk over gratis openbaar vervoer en zowel bus als trein zijn gratis. Op je route kom je zowel stations als bushaltes tegen, maar stations zijn eerder te vinden bij het einde van de trail. De bus is dus wellicht de beste optie als je wil terugkeren en daarbij kan de routeplanner een groot hulpmiddel zijn. Het is eveneens belangrijk om te zien waar je moet opstappen, want de kans is reëel dat je moet afwijken van de Lee Trail om een bus te nemen.   

Transport

Zowel Kautenbach als Ettelbruck bevinden zich op de spoorlijn tussen Luik-Guillemins en Luxemburg-Stad, net zoals een aantal kleinere stations zoals Goebelsmühle. Wanneer je van Luik vertrekt, kost een kaartje 13,8 euro en vanaf de Luxemburgse grens is het gratis aangezien het openbaar vervoer in het groothertogdom dus gratis is sinds 2021. Let wel op dat er werken kunnen zijn op deze spoorlijn en je dus best de website van de NMBS raadpleegt om te zien of er eventueel hinder is.

Zelf opteerde ik echter voor mijn benzineslurper als transportmiddel en ik heb mijn wagen vervolgens bij het station van Kautenbach geparkeerd. Hier waren op een weekdag nog een aantal parkeerplaatsen over, maar niet zo heel veel. Kautenbach is wellicht de beste plaats om je wagen - gratis - te parkeren aangezien dit in Ettelbruck een heel stuk lastiger is. Je kan ook bij een klein station zoals Goebelsmühle de vierwieler achterlaten, maar bij de kleine stations zijn er weinig parkeerplaatsen en je gaat bovendien moeten terugreizen met de trein vanaf Kautenbach. 

Ik nam de trein van Kautenbach naar Ettelbrück en ik begon aan de Lee Trail in de tweede grootste stad van Luxemburg. Dat zorgt er voor dat ik op de tweede dag netjes aankom in Kautenbach waar ik niet meer moet wachten op vervoer, maar ik kan onmiddellijk wegrijden met mijn wagen en dat is wel zo prettig.   

Overnachtingen

Aangezien ik de Lee Trail op twee dagen heb afgerond, heb ik maar één overnachting geboekt. Dit was bij het hotel Dirbach Plage wat ongeveer op het midden van de route ligt. Erg praktisch, maar ook erg duur. Ik betaalde namelijk 168 euro voor één kamer. Dat was weliswaar in het hoogseizoen (op 21 juli) en de kamer is erg compleet met een groot bed, klein salon, ruime badkamer en zelfs een eigen terras. Bovendien is Dirbach Plage een heerlijke locatie bij goed weer. Maar toch, 168 euro is wel erg veel geld. 

Wil je op zoek gaan naar goedkopere alternatieven kan je dus op de officiële site campings en hotels vinden. Als je het nog avontuurlijker wil aanpakken, kan je misschien bivakkeren. Hoewel dit officieel is verboden in Luxemburg wordt het wel getolereerd zolang het bekende leave no trace behind-principe wordt gehanteerd.

Praktische zaken en weetjes

• Bij de Lee Trail ben je nooit ver weg van de bewoonde wereld, maar toch moet je voldoende eten en drank meenemen omdat je onderweg niet veel plaatsen tegenkomt waar je een supermarkt aantreft. Op de onmiddellijke route zijn er geen supermarkten, maar je treft wel winkeltjes aan bij Bourscheid-Plage en Hoscheid, al zal je voor die laatste wel even moeten uitwijken. In Ettelbruck zijn er meer dan voldoende supermarkten, maar in Kautenbach zijn er dan weer geen winkels of supermarkten. In hotels zoals Dirbach Plage heb je ook een restaurant waar je 's avonds kan eten. 
• Op de officiële site vind je een onderdeel dat is geweid aan eten en drank. Hier kan je dus even kijken of er restaurants zijn op je weg. De site is echter bedoeld voor zowel de Eislek als Lee Trail, dus het bevat restaurants uit een brede regio. 
• De Escapardenne maakt een onderscheidt tussen de Eislek en Lee Trail, maar beide kunnen dus ook gecombineerd worden tot één trail. Als je de Lee Trail eindigt in Kautenbach kan je de volgende dag op dezelfde plaats beginnen aangezien de Eislek Trail hier begint. De waarheid gebiedt me te zeggen dat ik het Luxemburgse gedeelte van de Eislek Trail niet zo spectaculair vind. 
• Zeker in de zomer is het gemakkelijk om zuiveringstabletten of een filter mee te nemen om water te zuiveren dat je in de beekjes aantreft. Vooral bij de tweede dag maakte ik hier gretig gebruik van aangezien deze dag toch wel wat zwaarder is dan de eerste. 
• De Lee Trail beschikt - net zoals de Eislek Trail - over het Leading Quality Trail label en bij de Lee Trail is dat geheel terecht. Ik noemde de Müllerthal Trail de mooiste trail van de Benelux, maar na de Lee Trail ben ik hier niet zo zeker meer van. Dat label is dus met andere woorden zeker verdiend. 
• De beste periode om de Lee Trail te hiken is wellicht de late lente en vroege zomer, maar de trail kan in principe het gehele jaar worden gedaan. Wees er echter bewust van dat de trail een rotsachtige bodem kent met enkele (simpele) technische stukken. Bij regen is dit dus opletten en bij sneeuw zelfs een afrader. Er zijn ook enkele stukken bij heuvelkammen waar je onbeschut bent voor de wind en bij hevige wind wil je hier niet zijn... 
• In de herfst wordt er in deze regio ook gejaagd en in principe wordt dit aangekondigd. Wanneer je in deze periode de Lee Trail wil hiken, grasduin je best even op het internet om te zien of er jachtpartijen zijn aangekondigd. Sint-Hubertus is in Luxemburg echter minder machtig dan in België en gelukkig worden er geen heler bossen afgesloten om jagers een plezier te doen. 
• Voor de liever lui dan moe-wandelaar bestaat er de mogelijkheid om je bagage te laten vervoeren naar één van de deelnemende hotels. Meer info vind je op deze site van de Escapardenne en op de website van organisator Move we carry. De prijs per bagagetransfer is twaalf euro, is beschikbaar tussen één april en dertig november en bagage mag niet meer dan twintig kilogram wegen. 
• Er zijn ook pakketreizen vermeld op de site van Escapardenne, maar bij geen enkele organisatie heb ik een pakketreis gevonden voor de Lee Trail hoewel die volgens de site wel zou moeten bestaan. Niet dat dit een ramp is, want door het korte karakter van de trail kan je dit gemakkelijk zelf organiseren met weinig voorbereidingstijd. 

Twee of drie dagen

Een belangrijke vraag die je aan jezelf moet stellen, is of je de Lee Trail in twee dagen of drie dagen wil wandelen. Niet zo gemakkelijk aangezien er toch wel wat verschil schuilt in die ene dag. De tweedaagse versie is opmerkelijk zwaarder met een dag tot meer dan dertig kilometer als je bijvoorbeeld van Ettelbrück naar Goebelsmühle stapt en dat is toch al vrij stevig, zelfs voor de geoefende wandelaar. De driedaagse versie is dan misschien wat te snel uitgewandeld wanneer een dag uit minder dan achttien kilometer bestaat. Een belangrijke factor is de hoeveelheid bagage die je meeneemt. Ik nam enkel het hoogst noodzakelijke mee en met een rugzak van amper een paar kilo is het uiteraard een pak gemakkelijker dan wanneer je een tent meesleurt. 

Een goede waardemeter om te besluiten of je de tweedaagse of driedaagse variant wil doen, zijn eerdere wandelingen in de Ardennen met een fiks aantal hoogtemeters (meer dan vijfhonderd meter) en een afstand van meer dan vijfentwintig kilometer. Als je dit zonder al te veel moeite doorstaat, zal de Lee Trail in twee dagen zeker haalbaar zijn. Als je niet gewoon bent om dit te doen of toch moeite hebt met zoveel kilometers en hoogtemeters is de driedaagse variant een betere optie. Houd er wel rekening mee dat des te langer je onderweg bent, des te meer je meesleurt van kledij en proviand. 

GPX-routes

Zoals bij andere trekkings heb ik de routes opgenomen en lopen deze routes min of meer gelijk met de officiële route. Enkel op het allerlaatste stuk heb ik een klein deel ingekort, want eindhalte Kautenbach was niet bijster spectaculair en ik had weinig zin om van asfalt naar heide te lopen om dan terug richting asfalt te gaan. Hier ga ik in één vloeiende beweging naar beneden wat de één à twee kilometer minder verklaart vergeleken met de afstand van de officiële route. 

• Dag 1: Ettelbrück - Dirbach Plage
• Dag 2: Dirbach Plage - Kautenbach

Verslag dag 1

Van	Ettelbrück
Naar	Dirbach Plage
Afstand	27,53 km
Meters stijgend	1216
Meters dalend	1165
Wandeltijd	5u42

Ik begin de eerste dag van de Lee Trail bij het station van Ettelbrück waar ik na amper één kilometer een klein park zie dat is opgedragen aan generaal Patton. Hier begint de eerste dag en dat is een eerder gevarieerde wandeling dat een mooie presentatie is van het beste wat deze streek te bieden heeft. 

 

Ik trek erop uit met een tweedaagse variant van deze trail en bij het hotel Dirbach Plage heb ik een overnachting geboekt. Dit hotel ligt pal op de route van de Lee Trail aangezien het een bruggetje heeft waar je over moet wandelen om zo aan de andere zijde van de Sure te geraken. Dat zijn echter zorgen voor later en eerst moet ik tot bij de startplek geraken. Ik opteer ervoor om de route te wandelen van Ettelbrück naar Kautenbach, maar je kan dit ook in omgekeerde richting doen. Het is echter praktischer om de auto achter te laten op de ruimte stationsparking van Kautenbach en zo de gratis trein te nemen naar Ettelbrück. 

 

Het officiële startschot wordt in principe gegeven bij het monument van generaal Patton, maar de registratie van mijn route begint al bij het station. Patton heeft met het Amerikaanse leger deze regio heroverd op de Duitsers en als bedankje heeft hij dus dit monument én een museum gekregen. Ik houd er even halt voor een paar foto's, maar na een paar minuten ben ik alweer vertrokken. Op een breed pad gaat het gestaag naar boven en al even snel naar beneden om zo het dorpje Erpeldingen te kruisen. Hier is er een pittoreske brug over de Sure, maar voor de rest is er weinig te zien. 

 

Via brede paden trek ik eerst door bas, daarna velden om daarna opnieuw in bos te belanden. De hoogtemeters beginnen vlot op te tellen, maar deze meters worden smeuïg verspreid over enkele kilometers afstand waardoor het geen zwaar wandellabeur is. Richting Predigstuhl, een fraaie rots, wordt het wel wat steiler, maar de enkelsporige paden bevinden zich hier in een mooi bosdecor waardoor de zweetdruppels worden afgewisseld met een opengesperde mond dat het landschap apprecieert. Eenmaal boven aangekomen, wacht er een bankje om uit te rusten. De Lee Trail is trouwens gezegend met een overdaad aan bankjes waardoor moe getergde wandelaars even kunnen uitrusten. 

 

Ik ga echter verder naar de Predigstuhl en dat houdt in dat ik daal over een avontuurlijk rotspad dat me naar deze rots brengt. De rots is een fraai stukje natuur, maar ook het uitzicht mag er zeker wezen. De weg naar boven verloopt opnieuw over een single-track en na tien kilometer bevind ik me op een landbouwplateau. Ik heb één derde van deze wandeling gedaan, maar de eerste tien kilometer zijn al verrassend gevarieerd. Bij het gehucht Closdelt staan er een paar eenzame boerderijen, maar het is vooral de mooie kapel na bijna elf kilometer die opvalt. 

 

Via een veldweg duik ik opnieuw het bos in zo naar het dorp Michelau te dalen. Het midden van de wandeling is misschien wel het minst sexy gedeelte van de wandeling, hoewel de grootste klim van de dag zijn opwachting maakt. Ruim 220 meter gaat het naar boven, maar dat valt verrassend goed mee omdat de klim begint bij de asfaltweg in het dorp en langzaam overgaat in een grindweg. Blikvanger van dienst is de burcht van Bourscheid die in de verte statig het landschap domineert. Wanneer de grindweg op zijn beurt plaats maakt voor een bosweg wordt de helling toch wat steiler. Maar een bankje nabij de top brengt soelaas en hier eet ik rustig een broodje op. 

 

De klim is overigens de moeite waard, want na bijna zeventien kilometer krijg ik het mooiste panorama van de gehele trail te zien. Bij Gringlee maakt een grote meander van de Sure indruk waar het baadt in een zee van groen. Dan is het tijd voor een grote daling en ik prijs me gelukkig dat ik niet naar boven moet klauteren in tegengestelde richting. Via kleine bospaadjes gaat het soms wel erg steil naar beneden en moet ik opletten dat ik niet te snel afdaal. Wandelaars naar boven hebben die zorgen niet, want die leveren een epische strijd met een hellingspercentage dat tot 25% en meer kan reiken. 

 

Om even te bekomen is er een relatief vlak stuk bij de camping van Bourscheid Plage waar je overigens ook iets kan drinken of zelfs een sanitaire stop doen. Het pad naast de Sure is initieel vrij gemakkelijk, maar wordt daarna rotsachtiger en een gevallen boom ligt er als extra hindernis op het pad. Toch is het heerlijk toeven hier met een zacht zomerzonnetje en het therapeutische gekabbel van de rivier rechts van mij. Wat later houdt de spoorweg me gezelschap, maar niet erg lang. Ik wandel over de tunnelmond van de spoorweg om zo te beginnen aan een lange klim naar boven. 

 

De klim loopt eerst over brede paden, maar het wordt pas echt leuk wanneer een geaccidenteerd rotspad me meeneemt langs de steile helling. Wanneer de Lee Trail als een avontuurlijke trail wordt bestempeld, is het dankzij passages zoals deze. Je hebt bij het wandelen van deze trail best geen hoogtevrees, want soms kan het steil naar beneden gaan bij paden zoals deze. Het smalle pad wordt later ingeruild voor een wat breder pad om het wat makkelijker te maken. Het geeft me ook de gelegenheid om meer oog te hebben voor het landschap want het groen van bomen en planten is echt wel indrukwekkend hier in de zomer. De laatste steile klim van de dag kost me toch wel moeite, maar vanaf 23 kilometer gaat het hoofdzakelijk naar beneden voor de rest van de wandeling. 

 

Opnieuw een landbouwplateau geeft hier acte de présence met één bijzondere boom als gastheer. Ter ere van de geboorte van de zoon van Napoleon werd hier een linde geplant, maar die werd door de Duitsers in 1942 vernietigd. Het huidig exemplaar is dus niet de originele boom, maar nog altijd een fraaie boom waar vlak ernaast zich een uitkijkplatform bevindt waar je een goed overzicht hebt van de streek. Het zijn de omliggende velden en weilanden die het zicht bepalen en dit gaat zo door tot het einde van de wandeling. Of dat dacht ik althans, want een veldweg leidt me echter naar een rotsachtig wandelpad dat een vleugje techniek vergt. 

 

Dit enkelsporig pad maakt het wandelen een tikkeltje avontuurlijker en het meest bijzondere stuk van dit pad bevindt zich bij Doigt de Dieu. Dit is een grote, uitstekende rots waarvan de vorm enige gelijkenissen vertoont met een vinger van god wat meteen de poëtische naam van deze rots verklaart. Niet veel later zet ik de finale daling van deze wandeling in en die leidt me naar Dirbach Plage. Dit is een hotel waarvan de brug deel uitmaakt van de Lee Trail en het is een fantastische locatie om de eerste dag van de Lee Trail af te sluiten. 

 

Ik had enigszins wat bedenkingen bij de Lee Trail omdat ik verre van enthousiast ben over het Luxemburgse gedeelte van de Eislek Trail, maar deze wandeling is simpelweg erg geslaagd. Het is vooral de grote diversiteit aan landschappen die deze route typeert. Er zijn avontuurlijke paadjes zoals bij de Predigstuhl, enorm mooie uitkijkpunten, landbouwplateaus en bossen volgen elkaar in sneltempo op, groene veldwegen hebben dan weer een heidelandschap en met meer dan 1200 hoogtemeters kunnen sportievelingen hun hartje ophalen. Het enige punt van kritiek zijn misschien de vele, brede paden bij de eerste tien kilometer van deze wandeling, maar daar had ik zelf weinig last van.

Verslag dag 2

Van	Dirbach Plage
Naar	Kautenbach
Afstand	23,41 km
Meters stijgend	1005
Meters dalend	997
Wandeltijd	5u14

De tweede dag van de Lee Trail brengt me naar het eindpunt van Kautenbach. Deze wandeling ziet er op papier minder imposant uit met net iets minder kilometers om te wandelen en een beetje minder hoogtemeters. Schijn bedriegt echter want in het hartje van deze streek zijn de paden kleiner en moeilijker, maar ook leuker om op over te lopen. 

 

Het grote voordeel bij mijn overnachting bij het hotel van Dirbach Plage is dat ik gewoon de deur moet uitstappen en ik bevind me onmiddellijk op de route van de Lee Trail. Het decor hier is schitterend met een klein watervalletje bij de Sure, maar daar heb ik al een hele avond op uitgekeken. Toch blijft het een mooie omgeving om hier even halt te houden. Ik vervolg mijn weg en het duurt niet lang voor ik de beenspieren terug mag aanspreken. "Bergwandelpad" krijg ik op mijn kaart te lezen wanneer ik me na één kilometer een weg naar boven hijs. En de single-track probeert die benaming alle eer aan te doen. Wanneer ik na amper anderhalve kilometer terug naar beneden ga, zie ik dat het nog altijd steiler kan want wandelaars in de tegengestelde richting worden geconfronteerd met een helling die doet zweten. 

 

In het dorpje Goebelsmühle is er een treinstation, maar verder is er niet veel leven in de brouwerij. Die brouwerij ondergaat trouwens werken, want de plaatselijke hoofdweg is opengebroken en ik laveer tussen de werken om na 3,5 kilometer opnieuw naar boven te gaan. Dit is een korte, maar felle beklimming en is nog meer bergwandelpad dan het pad bij de eerste kilometer. De prachtige omgeving is echter een plezier om in te wandelen en het voordeel is dat ik bijna alleen op pad ben omdat de meeste mensen voor of na Dirbach Plage zijn begonnen. 

 

In een afdaling gaat het naar het gehucht Ënnerschlënner en bijzonder is dat ik op deze plek wel heel erg veel honden terugvind. Ik lees op een bordje iets over Royal Canin, maar voor zover ik weet, heeft deze plek niks te maken met hondenvoeding. Na de daling bevind ik me op iets rustiger terrein in de beekvallei van Schlënnerbaach en hier vul ik mijn watervoorraad aan. Zoals ik in de inleiding zei, is deze route toch wel moeilijker omdat de paden kleiner en meer oneffen zijn. Het wandeltempo is navenant en ligt toch wel een halve kilometer per uur lager dan bij de eerste dag. Dat vergt ook wat meer krachtinspanning en daarom is het belangrijk om voldoende water mee te nemen. Ik doe dat dus via het water in de beek dat ik via een filter zuiver. 

 

Dit gedeelte van de wandeling is een kwartiertje rustiger wandelen en vormt eveneens het begin van een klankenpad. Gedurende de volgende acht kilometer kom ik allerlei toestellen tegen die geluid in één of andere vorm symboliseren. Het eerste toestel is een soort van uitvergrote stethoscoop dat het geluid van het lopende water versterkt. Helaas is er amper lopend water in de beek en dus krijg ik een miniversie te horen. Misschien hebben ze dat juist hier gezet zodat je volledig (uit)gerust bent om aan het zwaarste deel van de wandeling te beginnen. De Molberlee kondigt zich aan en deze rotskam is met stijgingspercentages tot 25% en een te overwinnen hoogte van ruim tweehonderd meter de meest indrukwekkende helling van de dag. 

 

Maar de Molberlee is ook ontegensprekelijk het mooiste stukje van de Lee Trail. Het vergt een beetje meer tredzekerheid, maar het is nooit moeilijk. Tijdens mijn wandeling waait het behoorlijk en hier vang ik toch redelijk wat wind op. Met twee afgronden links en rechts van mij niet ideaal, maar het is zeker niet problematisch. De gekende waarschuwingen dat je de Molberlee niet moet doen bij regenachtig weer/sneeuw en dat je geen hoogtevrees moet hebben, vind je overal op het internet, maar wees dus ook bewust dat je een speelbal bent van de wind aangezien je hier open en bloot wandelt op deze rotskam en er is niks is dat de wind afblokt. 

 

Laat je dat er niet van weerhouden om over de Molberlee te wandelen, want dit rotspad is een prachtig pad om over te wandelen en biedt een indrukwekkend 360 graden panorama over de omgeving. Het rotspad wijzigt in een landbouwweg en luidt de terugkomst van de bewoonde wereld in. In het dorpje Hoscheid is er een Mariagrot waar water uit een bron stroomt en hier vul ik - opnieuw - mijn watervoorraad aan. Wat verder word ik getrakteerd op allerlei toestellen die onderdeel uitmaken van het klankenpad. Dat gaat van een gigantische hoorn, tot Japanse windgongen en zelfs een heuse knikkerbaan. Mijn persoonlijke favoriet is toch wel de marimba waar ik met behulp van twee slagstokken op de plankjes sla om verschillende toonhoogtes te bereiken. 

 

Ondertussen moet er uiteraard ook gewandeld worden en dat doe ik na de passage in Hoscheid bij de beekvallei van Lëtschbaach waar ik via kleine paadjes afdaal en via een wat breder pad terug naar boven ga. Bijna zevenhonderd hoogtemeters staan er op de digitale teller wanneer de wandeling zich ongeveer in de helft bevindt. Het moge dus wel duidelijk zijn dat het zwaartepunt van deze route zich bij de eerste helft bevindt. De tweede helft kent ook wel wat hoogtemeters, maar die zijn zelden steil. Gelukkig voor mij gaat het nu wat langer naar beneden en in de vallei tref ik de Sint-Michielskapel van Uewerschlënner aan dat verscholen is in het bos. 

 

Ik had het nooit gedacht, maar even later tref ik zelfs de mythische wildkakker op mijn pad. Een wandelende medemens - vermoedelijk van het Nederlandse type - zit gehurkt in enkele varens om zijn behoefte te doen. Wanneer de natuur roept, moet je natuurlijk antwoorden, maar om dat op een halve meter van het pad te doen waar Jan en alleman dat kan zien, getuigt van weinig respect. Ik schakel dus over naar sprintmodus om dit spektakel aan mij te laten voorbijgaan. In een geaccidenteerd parcours gaat het over kleine paadjes naar boven waar ik op een landbouwplateau stuit. Kijk, dit had ik nog niet gezien vandaag! 

 

Ik volg kort een verharde weg om daarna aangenaam verrast te worden met een veldweg die overgaat in de Hoflee, de tweede rotskam van de dag. Deze rotskam van leisteen is net wat minder wild dan de Molberlee, maar nog altijd een mooi pad om over te wandelen. Ook hier krijg je een prachtig panorama over de omgeving gepresenteerd met onder andere een tunnel die Kautenbach verbindt met Goebelsmühle. Hoflee mag dan misschien wat minder avontuurlijk zijn, sommige (erg korte) secties vind ik toch gevaarlijker dan de Molbeslee. Met name een stuk bij de afdaling waar een rots het pad blokkeert, vergt toch wat aandacht. Ik merk ook enkel verbrande bomen en struiken op en later leer ik dat hier een brand heeft plaatsgevonden in 2018 dat 110 hectare natuur heeft vernietigd. 

 

Na achttien kilometer is het tijd voor alweer een nieuwe beekvallei, deze keer de Geischelterbaach. Ook hier is de omgeving mooi, maar door het warme weer staat de beek zo goed als leeg en dat is toch wel jammer. Over twee kilometer volg ik een tweesporig breed pad dat zo'n honderd meter stijgt. Het bos maakt hier langzaam plaats voor heidelandschap en ik leg enkele planten en bloemen vast op gevoelige plaat. De zon begint in de namiddag steeds meer te blaken en in deze open omgeving begin ik dat toch meer te voelen. Onderweg kom ik ook nog de Hockslee tegen maar dit is een zij-uistap die ik niet heb gedaan. 

 

Rond kilometer 21 bereik ik de laatste top van de dag en via een provinciale weg over asfalt zet ik een daling in tot bij Kautenbach. De lange daling over asfalt werkt niet bijster inspirerend en ik ben opgelucht dat ik na achthonderd meter enigszins verrassend een paadje tegenkom dat me via velden en bos naar het centrum van Kautenbach stuurt. In het centrum tref ik nog het fraaie kerkje van Kautenbach aan en daarna volg ik de weg om naar het station te stappen. Dezelfde weg die ik een jaar eerder nam om zo aan de Eislek Trail te beginnen in exact dezelfde periode. En zo is de cirkel rond. 

 

Ik ben behoorlijk enthousiast over de eerste dag van de Lee Trail, maar deze tweede dag overtreft die in alle facetten. Het zijn vooral de twee lees (Molbeslee en Hoflee) die deze wandeling sieren. Deze rotskammen zijn een waar plezier om over te wandelen door hun avontuurlijk karakter en het prachtige 360 graden panorama dat je aangeboden krijgt. Daarnaast zijn er tal van beekvalleien en bergwandelpaden die de variëteit van deze wandeling opschroeven. Ondanks wat minder hoogtemeters, is deze dag toch wat moeilijker dan dag één door de rotsachtige single-track paden die je in overvloed aantreft. Enkel de spectaculaire uitkijktpunten bij dag één zijn nu wat minder aanwezig, maar verder bevat deze route alles wat je kan wensen van een wandeling.

Conclusie

Na mijn gemengde gevoelens bij de Eislek Trail begon ik toch wat terughoudend aan de Lee Trail, maar ik kan zeggen dat dit me enorm goed is bevallen. Het begin is niet zo spectaculair, maar de trail bouwt langzaam op in spanning en is na een kilometer of acht op volledige kruissnelheid wanneer ik bij de prachtige rots van Predigstuhl ben en gaat zo verder tot het einde. Waar de eerste dag vooral grossiert in prachtige uitzichten, weet de tweede dag te prikkelen door zijn mooie bergpaadjes met dito rotskammen en vind je hier ook een snuifje cultuur bij een klankenpad. Op twee dagen levert dit een mooi totaalpakket in een eerder onbekend deel van Luxemburg. Meer dan op de Eislek Trail wordt de sportieve wandelaar hier op zijn wenken bediend, maar het blijft allemaal goed doenbaar ondanks indrukwekkende cijfers voor de hoogtemeters en afstand.