Reisverslag Marokko deel vier: het landschap als protagonist

Vrijdag 26 december

De rondrit door zuidelijk Marokko gebeurt in lusvorm en dat betekent dus dat we na een weekje rondtoeren opnieuw in Marrakech verwacht worden. De route van vandaag is dus een grote herhalingsoefening van de derde dag, maar dan in tegengestelde richting. We gaan wel eerst terug naar Ouarzazate waar we een koffiestop houden. Onze Marokkaanse chauffeur slaakt hier een kreet van verzuchting wanneer hij te horen krijgt dat de Tizi n’Tichka sneeuwvrij is verklaard. Geen rit van elf uur dus, maar een veel schappelijkere rit van vijf à zes uur. Deze dag is een echte reisdag en onze kleine reisgroep lijkt dat te beseffen. Hier en daar een obligate fotostop, maar verder is het doorrijden naar eindbestemming Marrakech. 

Vreemd genoeg vind ik deze lege dag eigenlijk verrassend aangenaam aanvoelen. Het landschap speelt hierin een grote rol. Hoewel ik dit landschap al eerder zag deze week blijft het me imponeren. Vooral een enorme berg die getooid is in okerrood weet mijn aandacht vast te houden. Vanuit het raampje van de minibus kijk ik gebiologeerd naar de grootste rode berg die ik ook heb gezien. En waarschijnlijk ooit zal zien. De overgang van Jbel Saghro naar de hoge Atlas en daarna de Haouz-vlakte gebeurt haast geruisloos. 

Bij één van de zeldzame stops sta ik op de Col du Tizi n’Tichka en hier zie ik met eigen ogen hoe spectaculair de sneeuwval zich heeft ontwikkeld de laatste dagen. Een metershoge sneeuwhoop voor de deuren van winkeltjes illustreert dit maar al te goed. Deze ochtend heb ik gehoord dat er een aantal bergdorpjes zijn geëvacueerd omdat ze helemaal ingesneeuwd dreigden te worden. Na het zien van de besneeuwde bergtoppen kan ik me er iets bij voorstellen. 

Om vier uur 's namiddags ontvangt Marrakech me voor de tweede keer. De animo om nog naar de souks te gaan staat bij mij op een laag pitje. Ik heb het al een keer gedaan en bij het Jemaa el-Fna-plein wordt een overrompeling voorspeld. Vandaag speelt namelijk ook Marokko tegen Mali in de Africa Cup. In mijn laatste uurtjes in Marokko verken ik dan maar Gueliz. Ik ben wel benieuwd naar Jardin Majorelle, de tuin die wereldberoemd is geworden dankzij Yves Saint-Laurent. Een ellenlange toeristenrij verdringt zich om de kleurenpracht van deze tuin te delen met tienduizend andere toeristen die zich ook daar bevinden. Nee, dan blijf ik wel buiten. 

Mijn wandeling brengt me langs enkele parkjes en lanen, maar is bij mijn terugkomst aan het hotel al snel weer vergeten. Bij het afscheidsdiner wordt reisgenote Cécile nog eventjes in de bloemen gezet voor haar vijfenzeventigste verjaardag. Ook reisbegeleidster Nancy krijgt (opnieuw) een dankwoordje voor haar uitstekende werk gedurende deze week. Het incident met de verloren bagage zindert nog altijd een beetje na. En zo komt er een rustig einde aan een toch eerder drukke reis.      

Zaterdag 27 december

Hoewel deze reis door Koning Aap omschreven wordt als een achtdaagse reis kan de laatste dag wat mij betreft van het rijtje geschrapt worden. Dat is namelijk een vroege vlucht terug naar huis. Voor de anderen is dit weer met een extra stop in Casablanca. Ik heb echter een rechtstreekse vlucht van Marrakech naar Eindhoven. Om half zeven 's ochtends bestel ik op Uber een taxi, maar dat duurt. En duurt. En duurt. Ik heb meer dan genoeg tijd voorzien voor alle rompslomp, maar zelfs dan begin ik zenuwachtig te worden. Een toevallig voorbijrijdende taxi brengt redding. 

Bij de luchthaven word ik opnieuw verblijd met een sterk staaltje van digitalisering. Ik vlieg namelijk met Ryanair en sinds kort zijn bij deze luchtvaartmaatschappij enkel digitale instapkaarten toegelaten. Behalve in Marrakech uiteraard waar ik bij het loket mijn digitale instapkaart moet omruilen voor een fysiek exemplaar. Erg logisch in de digitale wereld, niet in de mijne. Met veel frisse tegenzin kan ik me weer door de gewoonlijke procedures spartelen. Security. Check. Douane. Check. En dan kan het wachtspelletje beginnen. 

Dat wachten verloopt sneller dan ik dacht. Besluitloze ik doet er namelijk een kleine eeuwigheid over om te beslissen wat en waar ik mijn ontbijt ga eten in de luchthaven. Het instappen begint ook verrassend vroeg. Eén uur voor vertrek. Het doorbreekt de sleur en ik zal blij zijn als ik in het vliegtuig ben. Drie en half uur later ben ik terug in het koude Europa. Een temperatuur net boven het vriespunt verwelkomt me in Eindhoven. De vrieskou die ik wilde ontvluchten heeft me opnieuw gevonden. Maar met een koffer vol warme herinneringen ga ik die tegemoet.