Reisverslag Patagonië - deel 8: Blits Brazilië

Dag 24 – Aan de Braziliaanse zijde 

Brazilië is het derde land dat we op deze reis bezoeken, maar het is dan wel een blitsbezoek aangezien we slechts een halve dag blijven. De formaliteiten verlopen deze keer gelukkig een stuk vlotter aan de grens dan in Chili waardoor de verplichte administratieve rompslomp redelijk snel voorbijgaat. Deze dag begint voor mij meteen met een knaller in formaat aangezien ik deelneem aan een helikoptervlucht over de watervallen van Iguazu. De vlucht zelf duurt slechts tien minuten, maar biedt een ongeëvenaard uitzicht op de magnifieke omgeving van de watervallen en het regenwoud. Het is wat wachten totdat ik aan de beurt ben, maar ik heb wel het geluk om in een kleine helikopter te vliegen waarin slechts vijf personen zitten inclusief piloot. Dat maakt het nemen van foto’s en filmen een stukje gemakkelijker. 

Bij het opstijgen gaat het op één moment er iets spannender aan toe om hoogte te maken, maar over het algemeen is deze vlucht puur relaxen. Bij de vlucht zie ik enkel regenwoud zo ver het oog kan zien en dan is het jammer om te weten dat dit slechts nog een fractie is van wat er pakweg honderd jaar geleden was. Na een paar minuten zitten we bij de echte attractie en dat is uiteraard de Gargante do Diablo. De Duivelskeel ziet er uit de lucht zo mogelijk nog indrukwekkender uit dan wanneer je er vlakbij staat omdat je eveneens ziet hoe groot de Iguazu-rivier eigenlijk wel niet is en hoe ze de watervallen voedt. We cirkelen enkele minuten rond, maar mooie liedjes duren niet lang en helaas voor mij wordt de terugweg naar de landingsplaats veel te snel ingezet. Dit is toch wel één van de gavere dingen die ik op deze reis heb gedaan! 

Vervolgens vertrekken we met de bus richting Braziliaanse zijde waar we een spectaculair uitzicht hebben over de verscheidene watervallen. De meeste watervallen bevinden zich namelijk aan Argentijnse zijde en de dag ervoor ben ik hier doorgewandeld. Maar aangezien je vlakbij deze watervallen staat, heb je geen goed idee over de schaal van deze natuurpracht. Bij Braziliaanse zijde sta je aan de andere kant en dit geeft wel een duidelijk beeld van de enormiteit van deze verzameling watervallen. De meest pittoreske foto’s neem je dus ongetwijfeld aan de Braziliaanse zijde. Dat denken veel mensen want wat was het hier ontzettend druk. Ook zie ik hier een aantal dieren die ik aan Argentijnse zijde niet heb ontmoet zoals enkele kleine aapjes, een heleboel vogels en een moeder Capibara met haar drie jongen. 

De route aan Braziliaanse zijde is relatief kort en kan op een half uurtje gestapt worden. Aangezien er echter zoveel fotogenieke momenten zijn, zal dit in werkelijkheid twee of zelfs drie keer zo lang duren. Op het eindpunt staat er een platform met pier en hier wordt de drukte pas echt zichtbaar. Er is geen vierkante centimeter zichtbaar die niet benut wordt door een toerist. De pier biedt een prachtig uitzicht over de watervallen, maar de drukte is zo onwezenlijk dat ik zelfs geen poging onderneem om er door te wandelen. Bovendien zitten we met een krap tijdsschema aangezien in de namiddag de vlucht terug naar Buenos Aires is gepland. 

In de namiddag rijden we terug naar de Argentijnse luchthaven van Iguazu wat eigenlijk niet meer is dan een omgeturnde hangar. De luchthaven is veel te klein en de tropische temperaturen maken het wachten ook niet aangenamer. Wanneer we eindelijk het vliegtuig kunnen nemen, is dat geen moment te vroeg. De reis zit er nu eigenlijk zo goed als op en ’s avonds gaat het volledige reisgezelschap nog één keer samen uit eten om het einde te beklinken van een toch wel fantastische reis.  

Dag 25 en 26 – Italiaanse perikelen

De laatste twee dagen van deze reis moet je er eigenlijk niet bijtellen aangezien deze in het teken staan van de vlucht naar huis. In de voormiddag is het wat uitslapen, ontbijten en alles terug inpakken zodat we in de vroege middag naar de luchthaven kunnen vertrekken. Nu is het mijmeren wat eigenlijk het mooiste deel van deze reis was: de ongerepte ijsgletsjer van El Calafate, de prachtige wandelingen in El Chalten, de fantastische natuurpracht van Torres del Paine of de imponerende watervallen van Iguazu. Het is moeilijk om hier uit te kiezen. Er zit natuurlijk veel pendeltijd tussen met redelijk wat busritten en vluchten, maar deze reis is een aaneenschakeling van hoogtepunten op het vlak van natuur. 

Realiteit klopt echter op de voordeur en in de luchthaven kijkt niemand uit naar de vlucht met de toestellen van Alitalia. Het is namelijk hetzelfde vliegtuig als vorige keer waar de stoelen zo waren ontworpen dat je er geradbraakt en met krampen uitkruipt na een lange vlucht van zo’n dertien à veertien uur. De terugvlucht is gelukkig een stukje korter dan de heenvlucht, maar het is nog altijd een halve marteling om meer dan een half etmaal in deze zetels te zitten. Twee reisgenoten zagen helemaal op tegen deze beproeving en hadden zelfs een upgrade geboekt naar een hogere klasse wat hen enkele honderden euro’s per persoon extra kostte. Het is misschien een potentieel business model voor Alitalia… De tussenstop in Rome gaat relatief vlot en de laatste vlucht richting Amsterdam is gelukkig in een normaal toestel. Zondagmiddag land ik op Schiphol en zet ik voor het eerst in 2019 voet op Europese bodem. Eén ding weet ik dan al: hier kom ik ooit terug!