Het verblijf in Torres del Paine was veel te kort, maar het reisschema heeft nog een boel andere trekpleisters op de agenda staan en dan zit lanterfanten er niet bij in. Dit betekent dat we 's ochtends vertrekken en pas 's avonds om zes uur terug in El Calafate aankomen. Van hier vertrekt namelijk de volgende dag de vlucht naar Ushuaia, de zuidelijkste stad ter wereld. Dit is alweer een volledige dag in de bus zitten, maar met het geweldige landschap van Torres del Paine als metgezel is dit absoluut geen straf.
Je merkt ook dat het park toeristischer begint te worden want Chileense arbeiders zijn druk in de weer om een goed berijdbare weg aan te leggen naar de ingang van het park. Enerzijds is het logisch dat Chili de natuurpracht van Torres del Paine wil uitspelen om het lokale toerisme te ondersteunen, maar anderzijds vrees ik dat de authenticiteit van het park wat verloren gaat als het massatoerisme echt op gang komt.
Je merkt ook dat het park toeristischer begint te worden want Chileense arbeiders zijn druk in de weer om een goed berijdbare weg aan te leggen naar de ingang van het park. Enerzijds is het logisch dat Chili de natuurpracht van Torres del Paine wil uitspelen om het lokale toerisme te ondersteunen, maar anderzijds vrees ik dat de authenticiteit van het park wat verloren gaat als het massatoerisme echt op gang komt.
Dag 18 - Ushuaia
's Ochtends nemen we het vliegtuig voor een vlucht van anderhalf uur naar Ushuaia. Deze stad ligt niet helemaal onderaan de Argentijnse tip, maar geldt wel als de zuidelijkste stad ter wereld. Dat we dichter bij Antarctica en de zee komen, wordt al snel duidelijk als we uit de luchthaven stappen want het waait hier behoorlijk hard. Ik ben wel al wat gewoon geworden op de Patagonische bergen, maar Ushuaia ligt aan zee waardoor er hier continu een stevige, snijdende bries waait. De Costa del Sol is dit niet, zoveel is duidelijk.
Op een reis naar Argentinië mag Ushuaia natuurlijk niet op het appel ontbreken, want deze stad straalt avontuurlijkheid uit en het is altijd leuk om te vertellen tegen vrienden dat je naar het zuidelijkste plekje van de bewoonde wereld bent gegaan. Helaas is de waarheid dat Ushuaia een vrij saaie stad is waar niet zo gek veel te zien is. De straten gaan behoorlijk steil naar omhoog, in het centrum is er amper iets te zien en er heerst dikwijls guur weer. Mijn eerste stopplek was vanzelfsprekend de haven waar verschillende schepen aanmeren waaronder de cruiseschepen die naar Antarctica varen. Voor mij alleszins een leuk vooruitzicht naar januari 2020 wanneer ik in ditzelfde Ushuaia naar Antarctica vertrek. Er is uiteraard het gekende bord waarop 'Fin del Mundo' prijkt, maar voor de rest is dit een vrij saaie bedoening.
Op deze regenachtige dag is het enige alternatief de beroemde ex-gevangenis dat eigenlijk onderdak biedt aan vijf verschillende museumgedeeltes. Het museum herbergt namelijk een stevige component van maritieme zaken, uiteraard de gevangenis zelf, maar biedt ook uitleg over de oorspronkelijke, inheemse bevolking, de lokale wilde dieren en de eerste ijsvaarders naar Antarctica waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de Belgica. Het is leuk om de twee verschillende vleugels te bezoeken waar elk een cellencomplex is gehuisvest. Het geeft een goed beeld van hoe het gevangeniswezen hier zoveel jaren geleden aan toeging. Er is ook een heleboel informatie, zoveel zelfs dat het simpelweg veel te veel is om allemaal te lezen. Mocht je interesse verliezen in de gevangenis zelf, zijn er gelukkig nog genoeg andere onderdelen om je bezig te houden zoals de maquettes van schepen of info over zeedieren zoals pinguïns en dolfijnen. Het museum is in ieder geval goed genoeg gevuld om je een half dagje zoet te houden.
Fotografie is door mijn reis met de Trans-siberische Express uitgegroeid tot een hobby en in de namiddag besluit ik om Ushuaia op gevoelige plaat vast te leggen gewapend met mijn fototoestel. Helaas zijn er niet veel geschikte onderwerpen, want Ushuaia is als stad eigenlijk gegroeid uit een voormalig strafkamp en deze troosteloze sfeer straalt de stad nog steeds uit in haar stijl en architectuur die weinig tot de verbeelding spreken. De haven biedt enkele mooie plaatjes met imposante cruiseschepen, maar het centrum van Ushuaia weet enkel uit te blinken in saaiheid. Dan maar terug naar het hotel voor een lange leesavond!
Dag 19 - Door het Beaglekanaal
Toen Charles Darwin zoveel jaren geleden werkte aan zijn beroemde evolutietheorie voer hij mee met de HMS Beagle dat in de zeestraat nabij Ushuaia onderzoek kwam uitvoeren. Ter ere hiervan is deze engte genoemd naar het gelijknamige schip. Het Beaglekanaal vormt de natuurlijke grens tussen Chili en Argentinië en is nooit erg breed. Als je dus een boottochtje maakt op dit kanaal zie je altijd wel land. Vuurland is wellicht nog het meest ongerepte stukje natuur van Argentinië omdat hier weinig mensen komen, hoewel Ushuaia toch ruim 65000 inwoners telt. Je ziet de bergen gestaag vorm krijgen vanaf het water en met de dramatische bewolking die hier dikwijls hangt, zorgt dat wel voor een indrukwekkend beeld.
De hoofdattractie van deze dag is dus een boottocht door het Beaglekanaal dat zo'n 4,5 uur duurt. Het leuke nieuws is dat we een VIP-behandeling krijgen en het bovenste dek is gereserveerd voor Djoser. Plek komen we dus zeker niet te kort, maar als de boot van wal is, komen de andere toeristen automatisch naar boven omdat dit nu eenmaal het beste zicht geeft over de spectaculaire omgeving. Het boottochtje zelf biedt weinig animo en verloopt op een gezapig tempo. Het zijn echter de verschillende tussenstops die deze boottocht de moeite waard maken.
Er zijn namelijk verschillende rotsen waar zeeleeuwen en aalscholvers verblijven en dat is een goede gelegenheid om de lokale fauna te fotograferen. We houden ook halte bij de vuurtoren van Les Eclaireurs waar ik - naar mijn bescheiden mening - de mooiste foto neem van de hele reis. Het hoogtepunt van de boottocht is het bezoek aan een pinguïnkolonie waar verscheidene pinguïns verblijven: de Maegelhaenpinguïns die ik al eerder heb gezien in Punta Tombo, de Ezelspinguïns en de grotere Koningspinguïns die iets meer landinwaarts verblijven. Hier wordt uitgebreid de tijd genomen om onze gevederde vrienden te fotograferen en de boten komen angstwekkend dicht bij de kustlijn. Daarna gaat het terug richting Ushuaia, maar rond de boot is er voldoende te zien zoals een heleboel zeevogels en hier en daar een verdwaalde dolfijn. Walvissen zijn er in de periode van januari echter niet te spotten.
In de namiddag is er nog voldoende tijd om iets anders te doen, maar ik word helaas opnieuw geconfronteerd met de saaiheid van Ushuaia. Ik ga dan maar op zoek naar een restaurant om iets te eten, maar dat was op een zondag klaarblijkelijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. In de winkelstraat van Ushuaia is er gelukkig nog wel leven te bespeuren en kom ik zelfs onverwachts een Hard Rock Cafe tegen. Groot is het niet, want het souvenirwinkeltje is in ieder geval kleiner dan mijn woonkamer. Voor de tweede avond op rij begin ik dan maar aan een lange leesavond.
De hoofdattractie van deze dag is dus een boottocht door het Beaglekanaal dat zo'n 4,5 uur duurt. Het leuke nieuws is dat we een VIP-behandeling krijgen en het bovenste dek is gereserveerd voor Djoser. Plek komen we dus zeker niet te kort, maar als de boot van wal is, komen de andere toeristen automatisch naar boven omdat dit nu eenmaal het beste zicht geeft over de spectaculaire omgeving. Het boottochtje zelf biedt weinig animo en verloopt op een gezapig tempo. Het zijn echter de verschillende tussenstops die deze boottocht de moeite waard maken.
Er zijn namelijk verschillende rotsen waar zeeleeuwen en aalscholvers verblijven en dat is een goede gelegenheid om de lokale fauna te fotograferen. We houden ook halte bij de vuurtoren van Les Eclaireurs waar ik - naar mijn bescheiden mening - de mooiste foto neem van de hele reis. Het hoogtepunt van de boottocht is het bezoek aan een pinguïnkolonie waar verscheidene pinguïns verblijven: de Maegelhaenpinguïns die ik al eerder heb gezien in Punta Tombo, de Ezelspinguïns en de grotere Koningspinguïns die iets meer landinwaarts verblijven. Hier wordt uitgebreid de tijd genomen om onze gevederde vrienden te fotograferen en de boten komen angstwekkend dicht bij de kustlijn. Daarna gaat het terug richting Ushuaia, maar rond de boot is er voldoende te zien zoals een heleboel zeevogels en hier en daar een verdwaalde dolfijn. Walvissen zijn er in de periode van januari echter niet te spotten.
In de namiddag is er nog voldoende tijd om iets anders te doen, maar ik word helaas opnieuw geconfronteerd met de saaiheid van Ushuaia. Ik ga dan maar op zoek naar een restaurant om iets te eten, maar dat was op een zondag klaarblijkelijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. In de winkelstraat van Ushuaia is er gelukkig nog wel leven te bespeuren en kom ik zelfs onverwachts een Hard Rock Cafe tegen. Groot is het niet, want het souvenirwinkeltje is in ieder geval kleiner dan mijn woonkamer. Voor de tweede avond op rij begin ik dan maar aan een lange leesavond.
Dag 20 - Vuurpark
In tegenstelling tot de vorige twee dagen is deze dag wel heel erg goed gevuld, want we maken namelijk een wandeling door Tierra del Fuego en moeten in de namiddag bovendien nog de vlucht nemen van Ushuaia naar Buenos Aires. Om de verwarring compleet te maken, heet deze regio Tierra del Fuego (Vuurland), maar is er vlakbij Ushuaia ook een nationaal park dat... Tierra del Fuego heet. Hier is ook 's werelds zuidelijkst gelegen postkantoor en ook al is het een toeristenval, voor een klein bedrag krijg je een stempel in je paspoort een mooi bewijs dat je naar het uiterste zuiden van deze aardbol bent geweest. Tierra del Fuego is een mooi park met de gekende ingrediënten zoals een heerlijk blauw meer, enkele mooie beklimmingen en natuurlijk heel veel bos. De afgelopen weken zijn we echter veranderd tot verwende nesten op dit vlak en dit alles hebben we eigenlijk al eerder gezien.
Er is echter ook een tweede wandeling en die weet zich gelukkig wel van de rest te onderscheiden. Hier komen we namelijk in de natuur die eigen is aan deze streek met bomen en planten die enkel hier groeien. Af en toe worden we ook geconfronteerd met de ijverige inzet van een kolonie bevers. Tientallen jaren geleden zijn hier namelijk bevers uitgezet en sindsdien heeft deze populatie zich goed vermenigvuldigd en dat resulteert in een aantal spectaculaire beverdammen die wel ten koste gaan van enkele bomen. Het mooiste stukje vind ik echter een bos waar de bomen begroeid zijn met mos en dat zorgt wel voor een uniek beeld op deze reis. Deze wandeling van ongeveer drie kilometer wordt iets na de middag afgesloten, want daarna moeten we nog vlug iets eten en we hebben niet veel tijd om onze vlucht naar Buenos Aires te halen.
Er is echter ook een tweede wandeling en die weet zich gelukkig wel van de rest te onderscheiden. Hier komen we namelijk in de natuur die eigen is aan deze streek met bomen en planten die enkel hier groeien. Af en toe worden we ook geconfronteerd met de ijverige inzet van een kolonie bevers. Tientallen jaren geleden zijn hier namelijk bevers uitgezet en sindsdien heeft deze populatie zich goed vermenigvuldigd en dat resulteert in een aantal spectaculaire beverdammen die wel ten koste gaan van enkele bomen. Het mooiste stukje vind ik echter een bos waar de bomen begroeid zijn met mos en dat zorgt wel voor een uniek beeld op deze reis. Deze wandeling van ongeveer drie kilometer wordt iets na de middag afgesloten, want daarna moeten we nog vlug iets eten en we hebben niet veel tijd om onze vlucht naar Buenos Aires te halen.
Ik heb amper tijd om iets te eten aangezien het in de lokale cafetaria rond de middag erg druk is en de bus staat al paraat om ons naar de luchthaven te brengen. Dat is best wel jammer, want het park heeft volgens mij nog andere verborgen parels die we niet hebben kunnen zien omwille van tijdgebrek. Wat mij betreft, had het bezoek aan dit park een dag eerder mogen plaatsvinden zodat je de gehele dag de tijd had om hier te wandelen. Nu is een blitzbezoek geworden met enkele mooie momenten. In de namiddag vertrekt dan de vlucht naar Buenos Aires die ruim 3,5 uur duurt. Mocht je het nog niet weten: Argentinië is het achtste grootste land ter wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten