Dinsdag 22 oktober
In Cairns kan ik een aantal excursies doen en de eerste daarvan brengt me naar Daintree Forest, het oudste regenwoud ter wereld. De excursie heeft de allures van een toeristenval met veel stops onderweg die niet allemaal evenveel zeggen. Het begin belooft echter mooi te zijn. Daintree River is namelijk de uitgelezen plek om salties, de zoutwaterkrokodillen te bekijken met behulp van een riviercruise. De gids annex bestuurder van de boot vertelt dat het territorium van de krokodillen redelijk groot is en dat je slechts per één kilometer één krokodil ziet. Dat is niet gelogen, want tijdens de één uur durende boottocht zien we welgeteld één krokodil. Dan is zien een gigantisch eufemisme, want de krokodil zit zo verscholen in het bladergroen dat enkel de oogjes zichtbaar zijn. Daarnaast krijgt een enkele zilverreiger veel bijval, want ook onze gevleugelde vrienden zijn niet op de afspraak. Qua wildlife is deze boottocht dus een grote tegenvaller, maar ik vind het boottochtje nog wel ontspannend en mijn portie beestjes bekijken, heb ik al bij Kakadu gehad. 
Dan gaan we met een geïmproviseerde bus - wat eigenlijk een kleine truck is - verder naar de volgende plek om het middagmaal te eten. Ik zit helemaal achteraan dit vehikel en elke schok wordt in tienvoud doorgegeven wanneer je op de achterste bank zit. Het wekt in ieder geval de eetlust op, want mijn bestelde pasta verdwijnt in recordtijd achter mijn kiezen. Dat geeft me nog een beetje tijd om een frisse duik te nemen in het heldere water van de nabije kreek. Warm is het water niet, maar het koele water voelt goed in dit warme weer. Dan is het alweer tijd voor de volgende stop waar we naar het regenwoud zelf gaan. Ik verruil mijn positie en neem nu naast de chauffeur plaats, helemaal schokvrij. De wandeling van één uur is niet zo speciaal, maar de omgeving is dat wel. Het groene regenwoud kent een grote dichtheid van bladerdak en wordt bovendien extra opgesmukt door leuke plassen. De gids geeft ook een uitvoerige uitleg over planten en dieren - de kasuaris speelt een grote rol in deze ecologie - en de tijd tikt wel erg snel voorbij. 
Dat zorgt er voor dat we niet erg veel tijd hebben voor de volgende stop bij Cape Tribulation. Deze plek is beroemd omdat het parelwitte strand hier het groene regenwoud ontmoet, maar de waarheid is dat we hier twintig minuten hebben om naar een klein uitkijkpunt te gaan en om even poolshoogte te nemen op het strand. Dit is wel erg toeristisch, maar het kan dus van de bucketlist geschrapt worden. We zijn hier ongeveer 110 kilometer van het hotel. Dat klinkt niet indrukwekkend, maar op deze kleine wegen is dat toch wel ettelijke uren verwijderd van Cairns. De terugweg belooft lang te worden en de animo om terug te keren is bij de rest van de groep niet bijster groot. Ik heb echter van deze dag genoten en zeker bij de wandeling op het vlonderpad. De dag zit er niet helemaal op, want er is nog een soort van vieruurtje voorzien om een ijsje met vier bollen te eten. Het allerlaatste wapenfeit van de dag is een ultrakorte fotostop, hoewel die voornamelijk gebruikt wordt om de benen te strekken. Veel reisgenoten vinden deze dag een tegenvaller, maar ondanks het toeristische karakter geniet ik wel van de stops in deze mooie omgeving. Woensdag 23 oktober
Het grootste koraalrif ter wereld bevindt zich op enkele tientallen kilometers van Cairns en dan is een snorkeltrip naar het Great Barrier Reef bijna verplichte kost. Dat betekent dat ik andermaal vroeg moet opstaan, maar dat doe ik met veel plezier. Met de catamaran duurt het twee uur vooraleer we bij het eerste rif van de dag zijn, Hastings Reef. Dit rif is meteen een kanjer van formaat, want het krioelt hier van het onderwaterleven: anemoonvissen, papegaaivissen en een heleboel onderwaterplanten. Niet alleen de vissen zijn kleurrijk, maar ook de planten. Wat minder bejubelend is de oppervlakte. Die is namelijk vrij klein waardoor het regelmatig gebeurt dat ik tegen iemand anders bots. Er wordt ook gevraagd om met een buddysysteem te werken waardoor je iemand anders mee in het oog moet houden. Dat kost me toch moeite en de waarheid gebiedt me te zeggen dat ik waarschijnlijk wat te dissident ben om steeds iemand in het oog te houden en zelf in het oog te worden gehouden. Na een uurtje snorkelen is het tijd voor lunch en zetten we koers naar het tweede rif.
Het tweede rif heeft de naam Captain's Cove Reef gekregen en het rif is qua onderwaterleven toch net wat minder geanimeerd dan het eerste rif. Er zitten net wat minder vissen, maar dit wordt meer dan ruimschoots gecompenseerd met een veel grotere oppervlakte waardoor het toch wat leuker is om hier te snorkelen. Vooral het rif is hier spectaculair, zeker wanneer ik me aan het einde van een rif bevind en dan gaat het plots tientallen meters naar beneden. Op dat moment besef ik dat ik me op open zee bevind en dat ik vijftig kilometer van de kust verwijderd ben. Bij mijn eerste snorkelsessie had ik wat last met een troebele duikbril, maar hier is dat gelukkig niet het geval en daarom kan ik het tweede rif toch wat meer appreciëren. De bewolking van de voormiddag heeft ook plaatsgemaakt voor een stralend zonnetje wat eveneens helpt bij het observeren van het waterleven. 
Bij het snorkelen zie ik een tweede schip verschijnen en ook een helikopter cirkelt rond onze catamaran. Ik vind het een beetje vreemd, maar verder schenk ik er geen aandacht aan. Achteraf blijkt dat iemand per ongeluk op een noodknop heeft geduwd waardoor schip én helikopter naar hier zijn gekomen voor een eventuele reddingsactie terwijl dit totaal niet nodig was. Ik weet niet wie dit op zijn conto heeft staan, maar ik denk dat die persoon zijn beste dagje niet heeft... Bij het snorkelen heb ik echter oog voor het leven in het rif en bij Captain's Cove Reef vallen de groene zeesterren me vooral op. Die zag ik toch niet bij het vorige rif Ruim één uur blijf ik in het water snorkelen totdat ik het fluitsignaal te horen krijg dat me gebiedt om terug te keren naar de catamaran. Mijn avontuur bij de Great Barrier Reef zit erop en wat ben ik blij dat ik dit onderwaterspektakel heb mogen gadeslaan. Soms vind ik het wat monotoon, maar dit is een beleving die ik nog niet vaak heb meegemaakt! Donderdag 24 oktober
Bij het schrijven van deze blog baseer ik me op gesproken notities van elke dag die ik naar mezelf heb gestuurd via WhatsApp. Daar noem ik deze dag relaxerend en een goede mix van activiteiten. Want dat is het uitstapje naar Kuranda namelijk wel. Initieel heb ik deze excursie niet gekozen, maar een lege dag dreigde me aan te staren en daarom heb ik deze excursie zelf geboekt. Het relaxerende stuk vindt voornamelijk plaats bij het begin en het einde van de dag, want aangezien ik pas rond half elf word opgepikt voor een kort busritje naar de cable car heb ik een rustige ochtend. Hier ontbijt ik rustig en het ondertussen hard geworden brood dat ik heb meegenomen van Darwin wordt achter mijn kiezen gepropt. Rond elf uur ben ik aanbeland bij Skyrail Rainforest Cableway en hier ga ik met enkele reisgenoten in een gondel. In totaal is deze kabelbaan 7,5 kilometer, maar ze is wel opgedeeld in twee haltes: Red Peak en Barron Falls. Bij Red Peak is er een mooi uitkijkpunt over het regenwoud, terwijl bij Barron Falls er spectaculaire watervallen zijn
Bij de twee stationnetjes is het soms wel even wachten en de rijen kunnen soms behoorlijk lang zijn zoals ik dat bij Barron Falls kan merken. Gelukkig zijn er informatieve borden die een heleboel vertellen over de lokale flora en fauna om de tijd te doden. De cable car is ook interessant omdat het je als toeschouwer een vogelperspectief geeft over het regenwoud en met name de epifyten die als reusachtige korven in de toppen van de boom rusten, zijn leuk om te zien. Twee dagen geleden heb ik ze aan de voet van de bomen gezien en nu van bovenaf. Er bestaat eveneens een app die automatisch audio afspeelt wanneer je in een gondel zit. Bij mij werkte deze feature maar half, want pas na de eerste stop bij Red Peak begint de audio af te spelen. Het middaguur is al ruimschoots gepasseerd wanneer ik in Kuranda arriveer en heb ik toch wat honger. Die honger wordt gestild met een crêpe suzette, een zoetigheid die ik krijg bij Le Pétit Café. Dit is me aangeraden door Miriam - een reisgenote die ik leerde kennen in Peru - die deze reis in omgekeerde richting maakt met Djoser. Een goede aanrader trouwens, want het heeft hartelijk gesmaakt!
Kuranda zelf is overigens erg toeristisch met een heleboel winkeltjes, cafeetjes, restaurants en souvenirshops en dus niet onmiddellijk een grote trekpleister voor mij. In plaats daarvan maak ik een verbazend mooie wandeling langs dit dorpje. Net zoals andere wandelingen vind ik deze route op Wikiloc en ik verwacht niet veel. Mijn verbazing is echter groot wanneer ik de eerste drie kilometer langs een fraai vlonderpad wandel in een prachtige vallei die voorzien is met twee kreken. Hier is het als wandelaar leuk toeven! De tweede helft van de wandeling volgt de River Walk waar ik naast de oevers van de Barron River ga. Wat minder qua natuurbeleving, maar het voelt wel wat frisser aan zo dicht bij het water en dat vind ik niet erg op zo'n broeierige dag zoals vandaag. Om half vier vertrekt de Kuranda Scenic Railway terug naar Cairns, maar ik ben al ruim op voorhand bij het mooie stationnetje. 
In wagons van bijna honderd jaar oud word ik in een houten trein langs een schilderachtige route teruggebracht naar Cairns. De omgeving van regenwoud spreekt sowieso al tot de verbeelding, maar dit effect wordt nog verscherpt met passages langs watervallen, kloven, bruggen en tunnels. De mooiste vergezichten krijg ik op mijn netvlies gepresenteerd bij de kloven waar ik ver over het regenwoud kan uitkijken. Met de open ramen is de wat koelere wind ook zeker welkom! Gedurende de twee uur durende rit wordt er ook commentaar gegeven over de bezienswaardigheden bij de route en ook over de technische huzarenstukjes die zijn gerealiseerd bij het aanleggen van deze spoorlijn in desolate wildernis. Het mooiste moment is toch wel de - enige - stop bij Barron Falls waar ik deze 125 meter hoge watervallen van de andere kant kan bekijken. Hoewel het treinritje echt wel mooi is, ontsnapt een vergelijking met de treinrit langs Rallervegen (Noorwegen) niet een daar vind het decor net dat tikkeltje indrukwekkender omdat het toch wat meer ongerept was. Vrijdag 25 oktober en zaterdag 26 oktober
Op de 28ste en laatste dag in Australië heb ik nog een volledige dag om Cairns te verkenner. De fut is er echter uit en ik doe het dus rustig aan. Ook vandaag slaap ik wat langer uit en verlaat ik omstreeks tien uur het hotel. De volgende bestemming is echter vlakbij: Cairns Aquarium. Dit aquarium wordt op Tripadvisor omschreven als één van de mooiste bezienswaardigheden in Cairns en na mijn bezoek kan ik dat enkel beamen. Dat bezoek verloopt wel wat teleurstellend in het begin. Het gebouw telt namelijk twee verdiepingen en na twintig minuten zit ik al op de tweede verdieping. Zit ik nu echt al in de helft? Wist ik veel dat het grootste deel van het gelijkvloers zich bij het einde van het bezoek bevindt. Dit aquarium legt de nadruk op lokale flora en fauna en er is een heleboel te zien: een klein nagemaakt rif, veel zoetwater- en zoutwatervissen die zich in de lokale zee, meertjes en rivieren te zien zijn, ook veel reptielen (slangen, leguanen, krokodillen, hagedissen) en toch ook wel veel uitleg op informatieborden. Deze borden geven heel veel informatie - soms misschien wel iets te veel zelfs - maar ik heb met bijzondere interesse gelezen over de kasuaris (een grote loopvogel) en het Daintree Forest. 
De mooiste momenten in het aquarium bevinden zich op het einde waarin er een enorme waterbak een plethora aan grote vissen zwemmen zoals roggen en zelfs haaien. Er is bovendien een tunnel waarin je onder dit water loopt en het is wel een gaaf gezicht om zo'n haai boven jou te zien zwemmen. Wat eerder in het aquarium is er ook een grote waterbak, inclusief minipodium, maar de grote ovale waterbak op het einde is toch wel het meest spectaculair. Toch treedt er een moeheid op en ik voel me bijna schuldig wanneer ik me snel langs enkele aquaria begeef. De rest van de dag hang ik wat rond bij de esplanade in Cairns vooraleer ik Australië definitief vaarwel zeg. Ondertussen heb ik via WhatsApp bericht gekregen dat de vlucht naar Singapore met een half uur is verlaat, dus dat wordt nog spannend bij de transfer in Singapore waar nu nog minder dan een half uur van overblijft. 
De vlucht naar Singapore verloopt erg vlot en we winnen zelfs terug wat tijd. Toch is het een zenuwachtig proces om met een monorail naar een andere terminal te gaan, maar gelukkig is iedereen op tijd. De vlucht naar Amsterdam duurt een erg lange veertien uur en ik ben blij dat ik na die lange vlucht weer op de begane grond ben. Minder blij ben ik bij de douane, want hier moet ik door overijverige ambtenaren - die alles drie keer inspecteren - enorm lang wachten. Daardoor mis ik het afscheid met de rest van de groep en dat is best wel jammer, want dit is misschien wel de leukste groep waarmee ik op reis ben geweest. De pech blijft me daarna achtervolgen, want de trein tussen Schiphol en Antwerpen rijdt niet en ik moet dus een omweg maken via Amsterdam-Bijlmer. Maar moeilijk gaat ook en rond de middag arriveer ik eindelijk in België. Oef! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten