Zelfs toen ik jaren geleden nog geen affiniteit had met het maken van verre reizen, stond Australië geboekstaafd als één van mijn absolute droombestemmingen. De uitgestrektheid van het land, de afgelegen situering van de outback, het vreemde wereldje van flora en fauna dat je er vindt: er zijn 1001 redenen om van Australië te houden. Maar vreemd genoeg vervaagde die passie en maakte het plaats voor een andere gedachtegang: plaatsen zijn wel erg ver van elkaar gelegen, het grootste gedeelte van Australië bestaat uit woestijn en je moet toch wel erg veel tijd hebben om dit allemaal te bezoeken.
Dit zorgde er dus voor dat Australië steeds verder weg zakte op mijn lijstje van te bezoeken landen, maar na mijn liefdesaffaire met Nieuw-Zeeland eerder dit jaar, werd Australië toch wel opnieuw een droombestemming. Een vrij complete route uitgestippeld door de Nederlandse reisorganisatie Sawadee bood een antwoord op mijn meeste bekommernissen en ik had dus geen excuses meer om niet te gaan. Dit is het relaas van een 29-dagende reis door het Rode Continent. Zaterdag 28 september en zondag 29 september
Opnieuw vlieg ik weer naar de andere kant van de wereld en dat betekent opnieuw een heleboel vlieguren, al valt het deze keer wat meer mee dan bij Nieuw-Zeeland. Een twintigtal uren in het vliegtuig is toch wel een stukje minder dan de vierentwintig bij Nieuw-Zeeland. De enige smet op het blazoen is de overstaptijd in Singapore waar er slechts één uur is voorzien om over te stappen op een toch wel grote luchthaven. De zenuwen staan helemaal gespannen wanneer blijkt dat het vliegtuig met een vertraging van één uur het luchtruim in gaat. Daar gaat de voorziene overstaptijd van één uur... Voor reisbegeleider Maarten is dit geen nieuw gegeven, want met vijftien jaar ervaring in de reissector en in een vorig leven nog actief als volleyballer, manager en militair weet hij wel wat er ons te wachten staat. In een aangemaakt WhatsAppgroepje heeft hij al enkele tips gegeven, mocht dit gebeuren. Waarschijnlijk staat er een persoon met een bordje naar welke gate je moet en zo geschiedt. In sneltreinvaart schiet ik naar de juiste gate en hier ontmoet ik de rest van de groep. Bij het inchecken heb ik namelijk rekening gehouden met dit doemscenario en heb ik een stoel gekozen die zich dichter bij de uitgang van het vliegtuig bevindt. Toch wel kostbare minuten die ik kan winnen, maar dat betekent wel dat ik niet gezellig bij de rest van deze negentienkoppige reisgroep zit. Achteraf blijkt het allemaal niet nodig te zijn, want ook de aansluitende vlucht heeft een vertraging van een half uur en iedereen lijkt gemakkelijk de juiste weg te vinden. Bij de tweede vlucht is de stress helemaal verdwenen, of toch niet helemaal. Ik weet bij mijn reis naar Nieuw-Zeeland van een tiental maanden geleden dat de security checks bijzonder streng zijn voor outdoorspullen en mijn wandelschoenen zijn toch niet honderd procent proper. Groot is mijn verbazing wanneer ik zonder boe of ba door de bio security check mag lopen. Bovendien is er dit maar één, terwijl dit bij Nieuw-Zeeland drie security scans waren.
Op de tweede dag arriveren we 's avonds in Sydney en het blijkt dat het rond zes uur al donker is. Welkom bij onze tegenvoeters die nu dus naar de lente en zomer gaan! Het laatste wapenfeit van de dag is een gezellige kennismaking met de groep, maar vier personen geven verstek wegens een te intensieve dag. Bij de Australische pub maak ik ook meteen kennis met de Australische bierprijzen: tien Australische dollar voor een glaasje bier, of omgerekend zo'n zes euro. De alcoholische versnaperingen gaan dus eerder spaarzaam zijn de komende maand... Bij het pub food is dat zoals gebruikelijk niet het geval, want de bestelde gerechten zijn rijkelijk versierd met veel te grote hamburgers en frietjes. Een voorbode voor wat komen gaat!
Maandag 30 september
Op de eerste volledige dag in Sydney staat de ochtend in het teken van het vechten van een procedureslag. Maarten heeft namelijk een volledige waslijst van excursies beschikbaar en hij zou toch graag van iedereen zo snel mogelijk willen weten welke excursies ze wel of niet willen doen. Ook in Australië is het toeristisch seizoen volledig losgebarsten en dat betekent dat sommige excursies populair zijn en dan is het wel zo handig als je al een paar dagen op voorhand het exacte nummer van deelnemers kan doorgeven. Er is echter één technisch probleem: ik weet niet altijd wat een excursie inhoudt en met dit mankement word ik een paar dagen later met de neus op de feiten gedrukt. Na de administratieve rompslomp verzorgt Maarten een tour langs de grootste bezienswaardigheden in Sydney. Passeren onder andere de revue: Mrs Macquarie's Chair, Anzac Memorial, Hyde Park, Art Gallery of New South Wales, St Mary's Cathedral en uiteraard het Sydney Opera House. Een goed gevulde boterham waar vooral de - laat ik vriendelijk zijn - eclectische architectuurstijl in Sydneys centrum opvalt. Art deco wordt moeiteloos afgewisseld met Victoriaanse en Georgiaanse stijl terwijl ook moderne architectuur zijn plaatsje vindt in de skyline van Sydney. Dit culmineert uiteindelijk in een potpourri van diverse architectuurstijlen waar moeilijk een rode draad in te vinden is. De middagwandeling eindigt uiteindelijk bij The Rocks, het kloppend toeristisch hart van Sydney.
De kleine wijzer heeft op de klok al de markering van twee uur overschreden wanneer ik 's namiddags er alleen op uittrek. Ik ga namelijk naar Bondi Beach waar ik de Coastal Walk tussen Bondi en Coogee wil doen. Deze staat ook op de planning voor morgen met de rest van de groep, maar de Australië-reisgids van ANWB beveelt deze route aan en ik ben er toch wel benieuwd naar. Een toch wat lange busrit brengt me naar Bondi Beach en ik ben lichtjes stomverbaasd wanneer ik uitstap. Dit is namelijk een... gewoon zandstrand. Wellicht beroemd in Australië, maar mij zegt het niet veel. De schoonheid van de route begint echter wat verder wanneer het rotsen, kliffen, uitzichtpunten, baaien, parkjes en uiteraard stranden aan de wandelaar presenteert. Over het algemeen is de route gemakkelijk begaanbaar met houten promenades, betonnen trappen en geplaveide paden. Toch vergt de route soms wat oplettendheid langs de rotsachtige secties en kan het aardig naar boven en beneden gaan. De meest bijzondere attractie van deze wandeling - als je dit zo al kan noemen - is het Waverley Cemetery dat wellicht op Australiës mooiste locatie ligt voor een begraafplaats. Australische notabelen zoals de poëet Henry Lawson hebben hier hun laatste rustplaats gevonden. Hier begeef ik me even tussen de graven, want een begraafplaats die verscholen ligt tussen kliffen, stranden en een houten promenade is best wel bijzonder te noemen.
's Avonds flaneer ik door Sydney's China Town aangezien mijn hotel hier vlakbij ligt. Op zoek naar een kleine hap zijn er 1001 Aziatische restaurantjes om geen hongerdood te sterven, maar voor mij is een broodje bij de plaatselijke Subway ook al goed. Het commerciële karakter van deze buurt heeft weinig te maken met de authenticiteit van een China Town die je in San Francisco of New York aantreft, dus na mijn schranspartij heb ik nog weinig reden om hier te blijven.
Dinsdag 1 oktober
Hoewel ik absoluut een stad kan waarderen, is mijn verlangen naar een portie natuur toch wat groter en deze lokroep brengt me naar Manly. Deze buurt van Sydney is beroemd omwille van Manly Beach waar zonnekloppers naarstig kunnen werken aan hun gebronsd lichaam, maar ik ben hier voor andere redenen. Ik heb namelijk een mountainbiketochtje in gedachten en een overleg met een medewerker van de fietsenverhuur inspireert me om een tochtje langs de Manly Dam te doen. Ik heb enkel ervaring met downhill mountainbiken, maar dat mag volgens de medewerker geen probleem zijn om deze tocht te doen. "Piece of cake!", hoor ik hem nog vrolijk roepen. Dat blijkt in realiteit toch wel wat anders te liggen, tenminste bij de intermediate moeilijkheidsgraad. Mijn lijdensweg begint met een verkeerde afslag waardoor ik een ontzettend steile straat op moet. Ik weiger om van de trappers te gaan en nog geen vijfhonderd meter ver baad ik al in het zweet. Lekker begin dus. 
Na een tweetal kilometer kom ik bij het echte begin van het parcours aan en dat begint gemoedelijk met een brede aardenweg, af en toe bezaaid met uitstekende stenen. Dat transformeert langzaam tot grote stenen en niet veel later ware rotsen. Dit blijkt dus geen gewone steenslagweg te zijn... Het wordt zelfs zo erg dat ik op den duur meer naast mijn fiets stap dan dat ik op de mountainbike rij. In het midden van het parcours wijzigt de route naar een meer klassiek bospaadje maar ook hier heb ik behoorlijk wat moeilijkheden door de vele bochten en rotsachtige grond. Het beste is echter voor het laatste gehouden waar de afdaling echt wel gekkenwerk is. Over rotsterrassen dender ik naar beneden, maar ik doe dit heel voorzichtig. Wanneer ik zie dat tussen deze rotsen soms één meter hoogteverschil zit, houd ik het voor bekeken. Dit doe ik wel te voet en zelfs dan is dit niet ongevaarlijk. De bedenker van dit parcours loopt volgens mij toch met een doodswens rond. 
Het mountainbiketochtje van 2,5 uur is me toch net iets te intensief en een beetje rust heb ik wel verdiend. Bij Hugo's in Manly Wharf eet ik een hartelijke gnocchi met een mooi zicht op de baai en een zacht lentezonnetje van 22 graden. Wat kan het leven toch mooi zijn! Dat leven wordt deze dinsdagnamiddag nog een tikkeltje mooier wanneer ik op Wikiloc een wandeling vind van een tiental kilometer door het Sydney Harbour National Park. De wandeling start op een eerder ordinaire manier langs het strand, maar vloeit langzaam over in een wat ruigere route. Eerst ga ik langs bushvegetatie voorbij een uitkijkpunt en daarna mag ik de beenspieren aanspreken om via enkele twijfelachtige paadjes naar een rotswand te klimmen. 
Hier wordt het pas echt mooi met panoramische vergezichten over het Sydney Opera House en een ijzeren vlonderpad dat me langs een beeldig moerasgebied brengt dat één en al bush uitademt. Deze wandeling kent ook een culturele toets met enkele forten en een quarantainegebouw waar immigranten moesten verblijven wanneer ze voor de eerste keer in Australië kwamen. Als kers op de taart pakt de route uit met een verborgen zandstrand. Ik daal een bospad af en groot is mijn verbazing wanneer ik een klein zandstrand zie in een kleine inham. Dit zijn kleine momenten waar ik als natuurliefhebber blij van word. Via een parkje ga ik terug richting de ferry die me rond vijf uur 's avonds terugbrengt naar het andere deel van Sydney waar mijn hotel ligt. 
's Avonds brei ik hier een verlengstuk aan en maak ik een avondwandeling langs het voormalige havengebied van Sydney via de buurten Wynyard, Wharf en de iconische Sydney Harbour Bridge. Deze wijken kennen een commercieel karakter met veel restaurantjes, winkeltjes en ook kantoorgebouwen. Toch is het hier 's avonds aangenaam toeven dankzij een kronkelend pad dat langs de inham van de oceaan loopt. Bij de voetgangersingang van de Sydney Harbour Bridge is het even zoeken naar de juiste plaats, maar Google Maps brengt me naar de juiste inkomstrap. Deze iconische brug is eigenlijk een gewone brug, maar beschikt wel over een mooi uitzicht over Sydney, zeker 's avonds wanneer alles verlicht is in neonkleuren. Na deze toch wel stevige avonduitstap heb ik mijn portie Sydney wel gehad en is het tijd voor de natuur. Woensdag 2 oktober
Een bijna niet te missen excursie wanneer je in Sydney bent, zijn de Blue Mountains. Deze bergen bestaan uit eucalyptusbossen en bij warm weer scheiden deze eucalyptusbomen een blauwe gloed af die de naam aan deze bergen geven. Niet dat we hier iets van meekrijgen want bij het verlaten van het zonnige Sydney door een tunnel worden we getrakteerd op een stevige plensbui. De voorspellende gaven van Maarten blijken waardeloos te zijn, want volgens zijn weerbericht zou het zonnig moeten zijn. Het regent echter de volledige dag en voor heel wat van de reisgenoten is dit een domper op de feestvraagde. Zij hadden zich verheugd op het bekijken van de Three Sisters, een beroemd uitkijkpunt van de Blue Mountains. Het enige wat we te zien krijgen, is echter het grijs van de wolken en met een beetje fantasie kan je één van de drie rotsen zien. Ik hecht echter weinig waarde aan deze vergezichten en ik heb me ontzettend geamuseerd deze dag. 
Want door de regen krijgt de vijf kilometer durende wandeling een wat mysterieuze sfeer die mystiek aandoet. Het doet me denken aan wat het nevelwoud van Monteverde (Costa Rica) zou moeten zijn: kleine watervalletjes leveren schilderachtige foto's op, de regen sijpelt langzaam naar beneden langs de groene bladeren, een grijze nevel omhult ons in een groen decor en kleine plassen reflecteren de omgeving dankzij het spaarzame zonlicht. Extra bonus: door het regenachtige weer komen we geen andere wandelaars tegen waardoor de natuurbeleving helemaal op maximaal gedraaid kan worden. Door de regen is het wel wat gevaarlijker wandelen, met name de afdaling bij het begin langs gladde, metalen treden en rotspaden vereisen extra waakzaamheid. Maar daarna is het genieten met hoofdletter G. De Blue Mountains zijn een tijdelijk regenwoud en beschikken daarom over aardig wat flora en fauna die we rijkelijk te zien krijgen onderweg. Bij een mooie, hoge waterval gaan we terug omhoog en zien we pas hoe groot deze waterval echt is. In getrapte stappen denderen de waterstofdioxiden naar beneden. Bij de tocht naar boven gaat het wat trager - te traag naar mijn zin - en ik haal mijn zevenmijlslaarzen boven om sneller naar boven te gaan. 
Eindbestemming is Scenic World, een soort van ontvangstruimte, maar dat vergt toch wat extra zoekwerk. Eens ik het gevonden heb, blijkt dat het complex omheind is en je moet maar liefst zestig Australische dollar betalen om binnen te mogen, zelfs als je enkel een koffietje wil drinken! Ik ga op verkenning om te zien of ik op een andere manier kan binnenglippen, maar alles is omheind. Medewandelaars Robin en Karin hebben echter minder scrupules en samen met hen glip ik naar binnen wanneer een poortje onbewaakt is. Andere reisgenoten hebben minder geluk en betalen het volle pond wat - begrijpelijk - tot onvrede leidt bij hen. We hebben net de pech dat bij schoolvakanties je de inkom ook moet betalen. Dit akkefietje en het slechte weer zorgt ervoor dat de meerderheid van de groep deze dag maar matig ontvangt, maar wat mij betreft, is dit één van de absolute hoogtepunten van mijn reis in Australië. Maar zoals zo vaak: de wandeling mocht echt wel wat langer duren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten